Fotosłownik

Autobracketing (AEB)- bracketing wykonywany automatycznie przez aparat fotograficzny.

Autofocus (AF) - automatyczne nastawianie ostrości. Są dwa rodzaje AF: pasywny i aktywny. AF pasywny polega na tym, że (w dużym uproszczeniu) w korpusie aparatu umieszczony jest układ, który analizuje obraz przechodzący przez obiektyw. Jeżeli obraz ten nie jest ostry, to układ powoduje przesunięcie w obiektywie grupy soczewek, odpowiedzialnych za ostrość obrazu. Drugi rodzaj AF to AF aktywny, polegający na tym, że w aparacie umieszczony jest układ mierzący odległość od fotografowanego obiektu przy pomocy wiązki podczerwieni lub ultradźwięków. Znając odległość aparat nastawia obiektyw. Układ pasywny jest znacznie bardziej skomplikowany i co za tym idzie droższy, ale dokładniejszy. Jest on stosowany w lustrzankach jednoobiektywowych formatu 35 mm. Układ aktywny jest tanszy, ale daje gorsze wyniki i jest stosowany w kompaktach. Droższe kompakty są wyposażone w system mieszany, składający się z uproszczonego systemu pasywnego, wspomagającego system aktywny.

Bracketing - naświetlenie tej samej sceny na kilku różnych klatkach, przy czym jedna klatka jest naświetlona dokładnie w/g wskazań światłomierza (lub wyczucia fotografa), a pozostałe klatki są w różnym stopniu niedoświetlone, a inne prześwietlone. Zabieg ten stosuje się po to, aby na pewno uzyskać chociaż jedną klatkę naświetloną poprawnie. Najczęściej ma to zastosowanie w przypadku slajdów. Slajdy mają bardzo małą tolerancję naświetlania. Bracketing można robić ręcznie, ale ma to bardzo ograniczone zastosowanie i jest szalenie niewygodne. Dlatego dużym atutem aparatu fotograficznego jest wbudowany autobracketing.

Głębia ostrości - głębia ostrości to zakres odległości od aparatu, w którym wszystko wychodzi na zdjęciu ostro. Zakres głębi ostrości rozciąga się od punktu, na który została ustawiona ostrość trochę w kierunku do aparatu i trochę (znacznie więcej) w kierunku przeciwnym.

Image Stabilising (IS) - rozwiązanie, które stosuje Canon w swoich obiektywach z mocowaniem EF, mające na celu zmniejszenie wpływu drgań aparatu z obiektywem na jakość zdjęć. Rozwiązanie to opiera się na zastosowaniu czujnika ruchu (jest to żyroskop), połączonego z silniczkiem sterującym grupą soczewek korekcyjnych. Dzięki temu rozwiązaniu można korzystać bez statywu z czasów naświetlania dłuższych o 1 do 2 stopni niż przy zastosowaniu zwykłego obiektywu. Obiektywy z tym rozwiązaniem mają w nazwie literki "IS".

Internal focusing (IF) - ogniskowanie wewnętrzne. Aby obiektyw mógł ustawić ostrość, musi poprzesuwać niektóre ze swoich soczewek. W tańszych rozwiązaniach jedną z tych soczewek jest ta soczewka, którą widać z przodu obiektywu. Z tego powodu podczas ustawiania ostrości zmienia się długość obiektywu, a przednia soczewka się obraca (razem z mocowaniem filtrów). Internal focusing to rozwiązanie stosowane w droższych obiektywach. W tym przypadku w celu ustawienia ostrości poruszane są jedynie soczewki wewnątrz obiektywu. Obiektyw podczas ustawiania ostrości nie zmienia swojej długości, a przednia soczewka oraz mocowanie filtrów nie obraca się. To, że mocowanie filtrów nie obraca się jest bardzo ważne przy stosowaniu filtrów połówkowych, niektórych filtrów do efektów specjalnych no i oczywiście filtrów polaryzacyjnych.

Kod DX - kod umieszczony na kasetce z filmem, mówiący o czułości filmu, jego długości i tolerancji.

Korekcja ekspozycji - światłomierze są tak zbudowane, aby dawały prawidłowy odczyt warunków ekspozycji w najczęściej spotykanych sytuacjach. Jednak bardzo często scena jest oświetlona niestandardowo. Np robiąc zdjęcia w nocy chcemy, aby na zdjęciu była ciemna noc, robiąc zdjęcia na śniegu, chcemy aby na zdjęciu był biały śnieg. Ale światłomierz przyjmuje, że przeciętna scena jest SZARA a nie biała ani czarna. Dlatego trzeba zdjęcie lekko prześwietlić lub niedoświetlić w stosunku do tego, co pokazuje światłomierz. Aby to osiągnąć, ręcznie ustawiamy na aparacie niedoświetlenie lub prześwietlenie o jakąś wartość. I to jest właśnie korekcja ekspozycji. Można ją wprowadzać na co najmniej trzy sposoby. Po pierwsze - aparat ma wbudowaną korekcję ekspozycji. Wtedy odpowiednik kółkiem czy przyciskiem wprowadzamy polecenie: "proszę niedoświetlić o pól stopnia przysłony (lub 1/2 EV)". Drugi sposób to ręczna manipulacja czasem naświetlania lub przysłoną. I trzeci sposób to swego rodzaju "oszustwo": na czas robienia tego konkretnego zdjęcia zmieniamy czułość filmu (czy to ustawioną ręcznie czy też odczytaną przez aparat z kodu DX), braną pod uwagę przez światłomierz przy pomiarze ekspozycji. Natomiast gdy nie wiemy, czy i jaką korekcję wprowadzić, najlepiej zastosować autobracketing. Tym bardziej, że wielkość korekcji potrzebnej do uzyskania danego efektu zależy w dużym stopniu od tolerancji naświetlania danego filmu.

Lustrzanka - aparat fotograficzny, w którym obraz w celowniku pojawia się po odbiciu od lustra. Są dwa rodzaje lustrzanek: jednoobiektywowe (SLR) i (dziś już praktycznie wymarłe, choć kilkanaście, kilkadziesiąt lat temu bardzo popularne) dwuobiektywowe (TLR). W lustrzance dwuobiektywowej jeden obiektyw służył do naświetlania kliszy, a drugi do komponowania obrazu na matówce. W lustrzankach jednoobiektywowych te dwie funkcje zostały połączone. Najpierw komponuje się obraz na matówce, a później z toru optycznego jest usuwane lustro i obraz trafia na film. Każde rozwiązanie ma wady i zalety. Zaletą lustrzanek dwuobiektywowych jest fakt, że przez cały czas widzimy fotografowany obraz. Ale wadą jest praktycznie brak wymienności obiektywów. Wadą lustrzanek jednoobiektywowych jest to, że podczas robienia zdjęcia obraz na chwilę znika z celownika. Ale zaletą jest z kolei łatwa wymienność obiektywów.
Mirror lockup - możliwość niezależnego od migawki uniesienia lustra. Stosowane jest po to, aby uniknąć w momencie robienia zdjęcia drgań aparatu, spowodowanych przez ruch lustra (a głownie jego hamowania w pozycji podniesionej).

Mirror prelock - mirror lockup wykonywany automatycznie przez kamerę, najczęściej na 2 s przed wyzwoleniem migawki.

Tolerancja naświetlania - (inaczej tolerancja filmu) każdy materiał światłoczuły ma pewną czułość nominalną. W zależności od tej czułości dobiera się czas naświetlania i liczbę przysłony. Ale okazuje się, że parametry te wcale nie muszą być dobrane z absolutną dokładnościa. Można ustawić np. czas naświetlania nieco dłuższy lub nieco krótszy od tego właściwego, lub też dobrać nieco inną liczbę przysłony, niż ta wynikająca z czułości i czasu naświetlania. A mimo to zdjęcie będzie naświetlone prawidłowo. I to jest właśnie tolerancja naświetlania. Od tego, jak duża jest ta tolerancja, zależy to, jak bardzo możemy się pomylić przy doborze czasu naświetlania i liczby przysłony. Generalnie najmniejszą tolerancję naświetlania maja slajdy - z tego powodu przy użyciu slajdów często korzysta sie z bracketingu.

Ultrasonic Motor (USM) - rozwiązanie napędu automatycznego nastawiania ostrości w obiektywie przy pomocy silnika ultradźwiękowego, opracowane i stosowane przez Canona. Ogromna większość producentów lustrzanek jednoobiektywowych z wymiennymi obiektywami formatu 35 mm umieściła silnik napędu AF w korpusie. Silnik ten poprzez mechaniczne sprzęgło napędza układ AF umieszczony w obiektywach. Canon (do niedawna jako jedyna firma) umieścił silnik napędzający układ AF w każdym obiektywie. Dzięki temu z konstrukcji korpusu i obiektywu wyeliminowano sprzęgło. W bagnecie pozostały wyłącznie styki elektryczne, przeznaczone do zasilania obiektywu i komunikacji obiektywu z korpusem. Canon w obiektywach stosuje trzy typy silników, m.in. USM. Zastosowanie tego silnika powoduje, że ostrość jest ustawiana błyskawicznie i bezszelestnie. Bezszelestnie dla człowieka, bo człowiek nie słyszy ultradźwięków, którymi jest "napędzany" ten typ silnika.