Fotografia prasowa - co to znaczy

Fotografia prasowa może być sztuką, musi jednak wtedy odpowiadać tym warunkom. Dobry fotoreporter prasowy zawsze dąży do uzyskania dzieła sztuki, choć nie zawsze jest to do osiągnięcia. Praca niejednokrotnie w bardzo trudnych i niekorzystnych warunkach uniemożliwia uzyskanie artystycznego wyniku, a ponieważ głównym celem jaki stoi przed nim, jest stworzenie aktualnego obrazu rzeczywistości, musi zrobić zdjęcie pozbawione walorów artystycznych.

Z fotografią reporterską jest trochę tak jak ze słowem pisanym. Ważna jest ortografia, sprawność techniczna, gramatyka, czystość i jakość wyrażania myśli, piękny styl, artystyczne wartości ujęcia tematu, ale najważniejsze, to co chcemy i umiemy powiedzieć. Połączenie tych wszystkich elementów w jedną harmonijną całość tworzy zdjęcia wielkie. Henri Cartier-Bresson twierdził że "fotografia jest jednoczesnym zrozumieniem w ułamku sekundy sensu wydarzenia , jak i precyzyjnym uszeregowaniem form , które dadzą wydarzeniu właściwą ekspresje".


Fotoreporter musi umieć wyrwać z otaczającego świata fragment przedstawiający ból, radość, komizm i pokazać go w sposób piękny, a jednocześnie jasny i zrozumiały dla wszystkich. Granica, między tematami które można i należy fotografować , a takimi wobec których obiektyw fotoreportera powinien pozostać ślepy, jest niezwykle cienka i ledwo dostrzegalna. Należy pamiętać że aparat w ręku fotografa prasowego jest nie mniej groźnym narzędziem niż broń. Tak samo jak karabin, aparat może zranić okaleczyć i doprowadzić do tragedii

Ostatecznym sędzią orzekającym co można, a czego nie jest sam fotoreporter , tak jak jest nim człowiek trzymający karabin. Fotoreporter jest i nie jest częścią fotografowanego wydarzenia. Stojąc z aparatem w ręku i oglądając świat przez zimną soczewkę obiektywu, filtrującą burzę ruchów, gestów i nastrojów. Jak twierdził jeden z fotoreporterów "Świata" Jan Kosidowski, "fotografia reporterska jest sprawą błyskawicznego wyboru i wizualnego utrwalenia elementów, z których jak z klocków buduje się całość. Gdy przeminie ten magiczny moment nikt i nic nie pomoże. Zdjęcia wymyślne i zagmatwane, w których autor sam się zagubił, nie zapadają tak w pamięć jak zdjęcia zwyczajne, nie silące się na dziwaczność". Chińczycy mówią "Uboga myśl kryje się za kwiecistą mową". Zdjęcia proste i czytelne są przeważnie najtrudniejsze.

Ważną rolę w rozwoju fotoreportażu odegrała założona w latach czterdziestych we Francji , agencja fotograficzna "Magnum". Fotoreporterzy właśnie tej agencji stworzyli koncepcje tzw. fotografii life. Początki polskiego fotoreportażu, o wyraźnych cechach fotografii life są nierozerwalnie związane z tygodnikiem "Świat". Czasopismo to zostało założone w 1951 roku w Warszawie i od początku miało charakter magazynu ilustrowanego, w którym fotografia i fotoreportaż odgrywały nie mniejszą role od tekstu pisanego. Szefem działu foto został Władysław Sławny, a zespół fotoreporterów tworzyli:Zdzisław Małek, Paulina Kornecka, Wiesław Prażuch i Jan Kosidowski. W 1969 roku tygodnik "Świat" został zlikwidowany.

Ludzie którzy zajmują się fotografią dzielą się na dwie oddzielne grupy: na studiujących technikę oraz przeprowadzających badania i na tych którzy robią zdjęcia. Nie trzeba być inżynierem, by dobrze prowadzić samochód. Fotografia nie jest nauką ścisłą, ponieważ warunki przy pracy są za każdym razem inne, a co za tym idzie rezultaty też będą różne.

Zdaniem Adama Hawałeja fotoreportera PAP-u najważniejsza jest "umiejętność kondensacji wielu bodźców w jednym zdjęciu oraz postrzeganie detali w otaczającej rzeczywistości, których nie zauważa tzw. normalny człowiek. Potrzeba wypowiedzi w jednym ujęciu na każdy temat. Obiektyw musi być przedłużeniem oka i ręki fotoreportera. Jeśli otrzymuje się za zadanie sfotografowanie jakiejś osoby, wybrać trzeba taki klucz formalny, żeby pokazać zarówno jej istotne cechy fizyczne, ale też prawdę psychiczną. Jest to istotny wybór i sztuka zarazem bo nie ma fotografii obiektywnej , tak jak nie ma dziennikarstwa obiektywnego".

Ludzka słabość podglądania innych w psychicznym negliżu, utrwalania ich wizerunku i sposobu zachowania istniała już chyba, od momentu gdy pierwszy negatyw przedstawiający domek dla ptaków , wykonał pierwszy fotograf świata, Joseph Nicephor Niepce, w maju 1916 roku. Trzeba stwierdzić, że fotoreporterzy są podglądaczami, tylko zamiast dziurki od klucza używają precyzyjnych obiektywów. Podglądają raczej ludzi niż człowieka, a jest w tym duża różnica, nawet gdy fotografuje się jedną osobę.
Erich Salomon twierdził , że praca fotoreportera jest wieczną bitwą, bitwą o zdjęcie i - tak jak na polowaniu: ten w końcu upoluje zwierzynę kto lubi polować.

Fotografia prasowa mówi prawdę, tak jak lustro , w które codziennie rano patrzymy, jest to "ontologiczny autentyzm fotografii" - fotografowane zjawisko czy przedmiot musiały istnieć naprawdę w momencie wykonywania zdjęcia. Ale dobre zdjęcie prasowe musi do tego jeszcze opowiadać jakąś historię. Fotoreporter powinien zatrzymać zdarzenie w kadrze tak, aby był to nie tylko dokumentalny zapis, ale i materiał do przemyśleń.

Fotografia prasowa utrwala obraz naszych czasów. Jest lustrem dla współczesnych i dokumentem dla przyszłych pokoleń. Jej punktem centralnym jest człowiek i wszystko co jest z człowiekiem związane. Jego praca, zabawa, zwyczaje. Pojedyncze odbitki mogą być wiadomościami, portretami, sztuką, dokumentem - którymkolwiek z tych gatunków będąc , są przede wszystkim dokładnym obrazem swoich czasów. A sama fotografia prasowa to zdobywanie zdolności spostrzegania i możność osobistego wypowiadania.