Columbia Broadcasting System. Historia radia i telewizji CBS

W 1933 roku Charlie Chaplin pierwszy raz publicznie ujawnił swój głos. Zrobił to na antenie radia CBS [fot. CBS radio/Public Domain/Wikimedia]

Rok 1926, gdzieś pomiędzy Filadelfią a Nowym Jorkiem podróżuje Arthur Judson. Były skrzypek, rozczarowany własną karierą, świetnie sprawdza się jako menadżer młodych muzyków i dyrektor Filadelfijskiej Orkiestry. Organizacja koncertów i recitali, opieka nad artystami pochłaniają każdą chwilę jego życia. Dwa biura, w dwóch miastach, dwie agencje i niedosyt jeśli chodzi o słuchaczy - taki problem męczył czterdziestopięcioletniego Arthura. Dochodzi do wniosku, że dobrym rozwiązaniem będzie program radiowy. Radio ma duży zasięg i słucha go coraz więcej ludzi. Jak pomyślał tak zrobił.

Kiedy program artystyczny był gotowy, zaczął szukać inwestora. Niestety David Sarnoff z National Broadcasting Company odmówił. Ambitny i zawzięty Judson znalazł kilku zamożnych partnerów i 27 stycznia 1927 roku podpisują umowę z szesnastoma małymi stacjami radiowymi, tworząc United Independent Broadcasters. Początkująca, mało znana spółka nie miała siły przebicia. Judson ponownie szuka ratunku. Pomaga mu finansowo Columbia Phonograph Company, zmieniając jednocześnie nazwę na Columbia Phonograp Broadcasting System.


18 września 1927 roku na falach eteru zabrzmiała orkiestra Howarda L. Barlowa. Nadawano ze sztandarowej stacji WOR w Newark, w New Jersey, a piętnaście pozostałych stacji przekazywało transmisję dalej. Arthur Judson osiągnął swój cel. Przez kolejnych kilka miesięcy stacja nadawała 10 godzin tygodniowo - głównie muzykę poważną i operę.

Cygarowy baron miał plan marketingowy

Niestety, koszty okazały się zbyt wysokie. Reklamodawcy nie chcieli kupować czasu antenowego, więc Columbia Phonographic postanowiła się wycofać. Judson nie poddawał się tak łatwo. Poszukiwania trochę trwały, ale opłaciły się. Zaproponował kupno swojego United Independent Broadcasters braciom Izaakowi i Leonowi Levy, którzy już posiadali stację radiowa WCAU. Ci, choć na początku 1928 roku kupili stację od Judsona, nie byli zainteresowani jej prowadzeniem, ale należący do ich rodziny, dwudziestosześcioletni potentat przemysłu cygarowego - tak. I to bardzo.
25 września 1928 roku William Samuel Paley, bo o nim mowa, po zapoznaniu się z możliwościami i pracą wszystkich stacji wykupił udziały UIB od braci Levy i stał się właścicielem szesnastu niezależnych rozgłośni radiowych:

• WOR New Jersey
• WEAN Providence
• WNAC Boston
• WFBL Syracuse
• WMAK Buffalo-Lockport
• WCAU Philadelphia
• WJAS Pittsburgh
• WADC Akron
• WAIU Columbia
• WKRC Cincinati
• WGHP Detroit
• WMAQ Chicago
• KMOX St. Louis
• WCAO Baltimore
• KOIL Council Bluffs
• WOWO Fort Wayne

Paley miał jeden cel - reklama cygar “La Palina”, których produkcją na szeroką skalę zajmowała się jego rodzina. Zdawał sobie sprawę, że radio ma siłę. Już po pierwszych reklamach w WCAU, u braci Levy, skoczyła sprzedaż jego produktów, a co dopiero może zdziałać szesnaście takich rozgłośni? Brakowało jednak w tym zestawie stacji z Nowego Jorku. W prawdzie jeszcze od czasów Columbii Phonograph, z UID współpracowała nowojorska WCBS, ale nie należała do spółki.

Nowy właściciel zaczął działać i swój cel osiąga 15 grudnia 1928 roku. Firma, po kupieniu WCBS ma już 17 rozgłośni, a 18 stycznia 1929 roku po raz pierwszy słuchacze dowiadują się o powstaniu Columbia Broadcasting System. Siedemnaście małych rozgłośni stało się jedną dużą spółką. William S.Paley, producent cygar zostaje pierwszym prezesem CBS. Stacja WCBS zastępuje WOR i staje się główną rozgłośnią, a właściciel i prezes w jednej osobie przeprowadza się do Nowego Jorku, żeby poznać bliżej zasady funkcjonowania nieznanej mu branży. Zaczyna się nowa era jednej z największych sieci radiowych, a w przyszłości jednej z trzech sieci telewizyjnych w Stanach Zjednoczonych.

Radio - maszynka do robienia pieniędzy

William Paley, choć świetnie sobie radził w fabrykach cygar, o radiu nie miał pojęcia. Znał się za to na umowach, pieniądzach, reklamach i sprzedaży wszelakiej. Powiązał te wszystkie umiejętności i z reklamodawcami zawierał umowy afiliacyjne. Chętnych do reklamowania swoich produktów było wielu, a prowizje różne. Zdarzało się, że i za darmo coś zareklamowano, a po czasie płacono ale trochę więcej.Tak czy siak, pieniądze trzymały się Paley’a, a on umiał je inwestować. We wrześniu 1929 roku CBS podpisało umowę z Paramount Pictures.


Filmowcy wyłożyli 3,8 miliona dolarów za 49% akcji radia i obiecali dołożyć jeszcze pięć, jeśli Paley zarobi na przestrzeni lat 1931-1932 dwa miliony. Prezes się zgodził i... przyszedł “czarny czwartek”. 24 października 1929 roku zaczął się krach na giełdzie. Akcje poszły w dół, ale Paley był człowiekiem honorowym i żadne kłopoty na Wall Street nie mogły mu przeszkodzić. Obiecał 2 miliony, to będą.

• Już pod koniec 1930 roku dochody CBS z 1,4 miliona wzrosły do 4,7 miliona dolarów brutto,
• wszystkich rozgłośni w sieci było już 41,
• w spółce pracowało blisko 300 osób,
• w 1932 roku udziały Paramount wróciły do CBS, która wykupiła je od inwestora.

Prezes lubił słuchać radia i cenił sobie muzykę poważną, ale zdawał sobie sprawę, że jednak prosty słuchacz gustuje w bardziej lekkiej formie. Zmniejszył liczbę oper i klasycznych utworów, a podpisał umowy z:

• zespołem Paula Whitemana,
• Jack’iem Benny
• czy Fredem Allenem,

czyli twórcami muzyki rozrywkowej. Ulubieńcem stał się w szybkim tempie Bing Crosby, młody, rokujący piosenkarz, usłyszany gdzieś na statku. Paley, czując że młodzieniec ma przed sobą karierę, podpisał z nim jedną z pierwszych umów.

Pojawiły się też relacje z wydarzeń sportowych, za które odpowiadał Ted Husing, który pracował jeszcze w UID. W tym czasie był już znanym komentatorem sportowym. Relacjonował tenis,boks, lekkoatletykę i wyścigi konne. Był na czterech olimpiadach i wyścigach samochodowych Indianapolis 500, ale jego konikiem był futbol amerykański. Często udzielał swojego głosu do popularnych w tym czasie audycji, jak na przykład March of Time (wiadomości bieżące z muzyką i różnego rodzaju efektami). W latach trzydziestych był gospodarzem programu Oldsmobile. Do historii przeszła jego rywalizacja na antenie z prezenterem NBC Billem Sternem. Potrafił być arogancki, szorstki i uparty. Mówił otwarcie nie przebierając w słowach Potrafił na antenie nazwać sportowca “putrid” (zgniły, obrzydliwy), co doprowadziło do jego zawieszenia.

CBS rzuca wyzwanie NBC

Największy konkurent Paley’a, NBC, nadawał w całym kraju a jego rozgłośnie tylko na wschodzie. Szef CBS potrzebował partnera z Zachodniego Wybrzeża. Po nieudanym mariażu z West Coast, American Broadcasting Company z Seattle jeszcze w 1929 roku prowadził rozmowy z właścicielem sieci salonów samochodowych i dwóch regionalnych stacji radiowych, Donem Lee. Po wielu zabiegach, koniec końców “samochodziarz” podpisał umowę. 16 lipca 1929 roku narodziła się nowa stacja Columbia-Don Lee Network. CBS zaczęło nadawać w całym kraju.

Paley szybko odkrył, że największą grupą odbiorców są kobiety. To one przy krzątaninie domowej często słuchają radia. A zatem połączono miłe z pożytecznym.

• Astrolog Evangeline Adams konsultował problemy słuchaczek z gwiazdami, proponując niezawodną pastę do zębów Forhana.
• Aksamitny głos Tony’ego Wonsa - ‘scrapbooksmana’, który doradzał kobietom w sprawach wszelakich pamiętnikowych kolekcji i był ich “bratnia duszą”, zapewniał, że papierosy firmy RJ Reynolds są "świeże jak rosa, którą świt rozlewa na polu koniczyny".
• M. Sayle Taylor w The Voice of Experience, doradzał nawet w najbardziej intymnych problemach, nie zapominając o maści Musterole i środku na przeczyszczenie M-O Haleya.
• Kate Smith, o którą amerykańskie żony nie były zazdrosne (ze względu na jej tuszę), śpiewając w swoim programie nie zapominała o tym, kto ją sponsoruje - producencie cygar La Palina, samym szefie CBS.

Paley okazał się świetnym menadżerem. Może i nie miał na początku pojęcia jak pracuje radio, ale wiedział czego mu potrzeba. Nie znał się na tym, jak robić dobre programy ale wiedział, kto umie. Zdając sobie sprawę, że nie tylko rozrywką Amerykanin żyje, postanowił stworzyć porządny dział wiadomości. Paul White współpracował ze stacją już od kilku lat (UID), więc prezes zainwestował w Edwarda Klaubera, dziennikarza z New York Times. Ten duet stworzył nowy model wiadomości.

Informacja ma być szybka

Problemem radiowców w tamtych czasach, było “embargo na nowości” czyli zakaz wprowadzania na antenę informacji zanim ukażą się drukiem. Najpierw gazety potem radio. White i Klauber po raz pierwszy złamali tę zasadę w 1932 roku, kiedy to przeprowadzili bezpośrednią relację z porwania małego Charlesa Lindbergha a potem w wyborach prezydenckich w tym samym roku.


Zanim jednak powstał dział informacyjny z prawdziwego zdarzenia, wiadomości przekazywano “kiedy była okazja”, głównie wieczorem i w nocy. Pierwszym prezenterem tego działu był Thomas Lowell, pisarz, podróżnik, dziennikarz. Wykreował Lawrenca z Arabii. Przez wiele lat (do 1976 roku) prowadził swój autorski program Lowell Thomas and the News. W 1932 roku do ekipy CBS dołączył Robert Trout. Był “latającym” reporterem. Relacjonował przesłuchania na Kapitolu i wydarzenia specjalne z pokładu samolotu. Z czasem zaczął prowadzić programy rozrywkowe.

Edward Klauber, który awansował na wiceprezesa i Paul White, w tym czasie już dyrektor prasowy, dążyli do stworzenia działu informacji “tu i teraz”. Wiadomości miałyby być przekazywane natychmiast. Jesienią 1934 roku CBS uruchomił taki dział. Początki były trudne z powodu braku wyszkolonego personelu, ale kiedy William Paley odkrył i zatrudnił Edwarda Murrowa, sprawy nabrały tempa.

Murrow pracował w Instytucie Edukacji Międzynarodowej. Miał niesamowity dar przekonywania i trafność decyzji. Kiedy Paley poznał jego możliwości, natychmiast zaproponował mu stanowisko dyrektora do spraw zatrudnienia i edukacji. Ta decyzja okazała się po stokroć trafną. Murrow zmontował ekipę dziennikarzy pracujących lub współpracujących z CBS. Jest twórcą pierwszego newsroomu. Przyczynił się w znacznym stopniu do popularności stacji. W 1935 roku CBS było już największą siecią radiową w USA.

W 1937 roku Edward Murrow zostaje wysłany do Londynu, jako dyrektor europejskiej sekcji CBS. Tam poznaje i werbuje do współpracy Williama L. Shirera. Wiosną 1938 roku świat poznaje nazistowskie Niemcy i Adolfa Hitlera. Murrow jest w Polsce, Shirer w Londynie a William Paley w Nowym Jorku.

Kiedy przychodzi wiadomość,że Niemcy szykują aneksję na Austrię, Paley proponuje transmisję z tego wydarzenia i komentarze z różnych miast Europy. Pomysł szalony, kosztowny i prawie nierealny bo czasu jest niewiele ale Murrow i Shirer podjęli wezwanie. W ciągu ośmiu godzin zmontowali ekipę dziennikarzy w kilku europejskich miastach:

• Edward Murrow w Wiedniu
• William L. Shirer (CBS) w Londynie
• Bob Trout (CBS) w Nowym Jorku
• Edgar Ansel Mowrer (reporter Chicago Daily News) w Paryżu
• Pierre J. Huss (reporter International News Service) w Berlinie
• Senator Lewis B. Schwellenbach w Waszyngtonie
• Reporter Frank Gervasi w Rzymie nie był w stanie znaleźć nadajnika, ale zadzwonił do Shirera w Londynie. Przekazywał komentarz telefonicznie.

13 marca 1938 roku na antenie CBS miało miejsce historyczne wydarzenie - Anschluss Austrii przez Rzeszę Niemiecką. Wtedy to Murrow po raz pierwszy usiadł przed mikrofonem jako komentator:

This is Edward Murrow speaking from Vienna...It`s now nearly 2:30 in the morning, and Herr Hitler has not yet arrived.

Od tego czasu robił to wielokrotnie zwłaszcza z bombardowanego Londynu.

News roundup wizytówką stacji. Słuchacze uwierzyli w inwazję Marsjan

Relacja Anschluss Austrii była sensacją na skalę całego kraju, nazwano ją rewolucyjną. Otrzymała miano CBS World News Roundup i ta forma relacji istnieje na antenie do dzisiaj. Paley i White zbierali gratulacje. Ryzyko się opłaciło. CBS znów było o krok przed NBC. We wrześniu 1938 roku Murrow i Shirer powtórzyli sposób transmisji tym razem z Czechosłowacji (Kryzys Sudecki).

W krótkim czasie forma Roundup stała się cotygodniowym cyklem a potem już codziennym. Transmisje na żywo z tak ważnych i tragicznych wydarzeń spowodowały, że słuchacze tak samo potraktowali “Wojnę światów” H.G Wellsa, w reżyserii Orsona Wellesa. 30 października 1938 roku zaprezentowano na antenie spektakl Mercury Theatre w bardzo unikatowej formie faux. I choć uprzedzano, że jest to fikcja, wielu słuchaczy uwierzył, że w Grovers Mill w New Jersey pojawili się Marsjanie. Wybuchła panika. Kiedy sprawę wyjaśniono teatr stracił sponsora a CBS dostał oficjalny zakaz propagowania fauxnews.


W tym samym roku Paley dokonał jeszcze jednej korzystnej transakcji. Kupił American Record Corporation. Przemianowana na Columbia Recording, przynosiła ogromne zyski i właścicielowi i CBS. Pierwsza dekada istnienia stacji okazała się sukcesem. Paley stworzył firmę, na działaniu której się nie znał, przynajmniej na początku. Szybko się uczył i umiał podejmować trafne decyzje.

• Po 10 latach CBS zatrudniało 2000 osób w 100 stacjach radiowych,
• roczna sprzedaż czasu antenowego wynosiła 36 milionów dolarów.

Trzydziestosześcioletni prezes był dumny ze swojego dzieła.Podsumowując te lata zapowiedział, że to rok 1940 będzie "najlepszym rokiem w historii radia w Stanach Zjednoczonych". I nie pomylił się.

CBS to nie tylko radio

Od 1936 roku stacja posiada swoje laboratoria, których zadaniem są badania technologiczne. To tu powstaje płyta winylowa, zwana longplay i system Field-Sequential Color TV (dla telewizji kolorowej), a wszystko za przyczyną Petera Goldmarka. Ten węgiersko-niemiecki inżynier-wynalazca związał się z CBS Laboratories jeszcze w 1936 roku. Jego praca znajduje poklask 4 września 1940 roku, kiedy to z nadajnika CBS na budynku Chryslera w Nowym Jorku zostaje nadana pierwsza transmisja telewizyjna w kolorze. Odbiorcą jest studio przy 485 Madison Avenue. System trzeba dopracować, a czarno-białe programy CBS nadaje już rok później. Goldmark pracując nad udoskonalaniem transmisji telewizyjnych tworzy elektroniczny rejestrator wideo i jeszcze parę innych nowinek technicznych.

Jest rok 1940. Paley zatrudnia Edmunda Alberta Chestera, który był szefem biura do spraw Ameryki Łacińskiej w Associated Press i tworzy dla niego stanowisko Dyrektora ds. Stosunków latynoamerykańskich CBS i drugie Dyrektor krótkofalowych transmisji radiowych w sieci CBS. Do jego zadań należało nie tylko rozwój możliwości nadawania stacji na nowych kontynentach, ale też propagowanie kultury i wspieranie poczynań dyplomatycznych.

Dzięki współpracy Chestera z Departamentem Stanu, amerykańskim Biurem Koordynatora Spraw Międzyamerykańskich (OCIAA) i Voice of America, CBS mogło nadawać swoje audycje do Ameryki Północnej i Ameryki Łacińskiej prosto z Nowego Jorku. Współpraca była obustronna, bo na antenie stacji prezentowano kulturę i artystów z obu Ameryk

• Alfredo Antonini, dyrygent,
• Juan Arvizu, meksykański tenor
• czy Eva Garza meksykańska piosenkarka,

stali się popularni na rynku artystycznym w USA. Don Hewitt w swojej biografii pisze tak: Paley wzniósł dwie wieże władzy: jedną dla rozrywki i jedną dla wiadomości... i ogłosił, że nie będzie mostu między nimi.

I nie było. Każdy z działów rozwijał się osobno. Od roku Europa zdominowana jest przez faszystowskie Niemcy i Włochy. Polska okupowana, a na Londyn zaczynają spadać bomby. Ale Ameryka jeszcze nie walczy. Tymczasem Paley myśli o tych najgorszych wiadomościach i wzmacnia dział informacyjny.

Reporterzy wojenni CBS. "Najlepszy personel prasowy w Europie"

Już od 1937 roku w Europie działa biuro CBS, którym kieruje Edward Murrow. Za zgodą zarządu w Nowym Jorku dziennikarz zaczyna tworzyć w lipcu 1939 roku “zespół informacyjny CBS”. Jak napisał po latach Harrison Salisbury, dziennikarz New York Timesa, w latach 1939-1944 powstał "najlepszy personel prasowy, który kiedykolwiek został stworzony w Europie".


Grupa 11 dziennikarzy i reporterów relacjonowała działania wojenne w całej Europie. Narażali życie własne i swoich rodzin. Nadawali jednocześnie z miejsc, w których aktualnie się znajdowali, nie słysząc się nawzajem. Nad całością czuwał i kierował sam Murrow z Londynu, a relacje transmitowane były do Stanów. Słuchacze znali nazwiska i głosy dziennikarzy, ale nie wiedzieli jak wyglądają. Tylko Murrow znał wszystkich. Na te transmisje, czasami prosto z frontu, czekała cała Ameryka. Grupę nazwano “Chłopcy Murrowa” chociaż w śród nich była jedna kobieta.

• William L. Shirer (Berlin i Londyn)
• Thomas Grandin (Paryż)
• Larry LeSueur (relacje z wielu frontów)
• Eric Sevareid (Francja i Birma)
• Mary Marvin Breckinridge Patterson (Skandynawia, Wielka Brytania, Belgia i Holandia)
• Cecil Brown (Rzym)
• Winston Burdett (poruszał się po całej Europie. Po latach okazał się szpiegiem)
• Howard K. Smith (Berlin)
• Charles Collingwood (Afryka Północna).
• William Downs (Moskwa).
• Richard C. Hottelet (Normandia)

William Paley miał rację. Kiedy USA przystąpiły do wojny, wszystko było gotowe. Sekcja informatyczna była silna i sprawna, jak wcześniej ta rozrywkowa. Paley wyjeżdża do Londynu i zostaje dyrektorem operacji radiowych. Współpracują z Murrowem, a nawet nawiązują przyjaźń.

W tym czasie nad całą firmą w Nowym Jorku czuwali Paul Kesten i Frank Stanton. Sytuacja finansowa CBS miała się dobrze. Reklamodawców nie ubyło, a wręcz odwrotnie. Bardziej dokuczliwe było śledztwo Federalnej Komisji Łączności FCC w sprawie monopolu na powstawanie stacji radiowych. CBS nie poniosło wielkich strat dzięki formie umów, jakie zawierał William Paley, ale kilka lat była stacja nękana i sprawdzana na wszystkie możliwe sposoby.

CBS ma telewizję

W Londynie Murrow przeżywał nocne naloty a w Nowym Jorku “duet zastępców”, Peter Goldmark i pracownicy CBS świętowali powstanie telewizji. 1 lipca 1941 roku zaczęła oficjalnie nadawać W2XAB. Nie były to pierwsze próby, bo takowe trwały od 21 lipca 1931 roku i stacja była jedyną w całych Stanach Zjednoczonych, która nadawała codziennie. To właśnie w niej Peter Goldmark przeprowadził pierwsze próby w kolorze, który pojawił się na stałe w 1951 roku. Miesiąc później, w sierpniu zmieniono nazwę stacji na WCBS.

Jak podaje New York Times z 1 lipca 1941 roku, na inaugurację przygotowano taki oto program:

• 14.00 - sygnał testowy
• 14:30 - Lekcja tańca
• 15:15 - Opowiadanie dla dzieci (do 15:30)
• 19:30 - sygnał testowy
• 20:00 - Wiadomości
• 20:15 - Joan Edwards, Piosenki
• 20:30 - Metropolitan Museum of Art, z gospodarzem Francis Henry Taylor
• 21:00 - Bob Edge przeprowadza wywiady z Yankee`em, Paulem Schreiberem i panią Gwendolyn Bloomingdale (do godz. 21:30)

Jednym z testowanych programów był Truth or Consequences, teleturniej radiowy, który rok później zagościł na stałe na ekranie, a dzień później widzowie poznali młodego aktora Gila Fatesa i jego dzieło CBS Television Quiz. Aktor szybko wdrożył się w sprawy telewizji i po kilku latach sam stał się producentem, głównie teleturniejów ale też i filmów na potrzeby stacji.


CBS Television Quiz był programem seryjnym, nie sponsorowanym (tylko NBC przyjmowało reklamy, które były drogie) i produkowanym w stacji. Trwał godzinę i cieszył się wielką popularnością. Od 8 stycznia 1942 roku został skrócony o pięć minut, na rzecz wiadomości, a emitowany był w czwartki. Od 2 lutego pojawiał się w poniedziałki, poprzedzony wiadomościami obrony cywilnej i Czerwonego Krzyża.

Przez pierwsze miesiące plan pracy ustabilizował się i obok Quizu pojawiały się nowe propozycje. Na stałe też weszły do planu dnia piętnastominutowe raporty codzienne (14:30 i 20:00). Dyrektorem naczelnym telewizji został Worthington Miner. Aktor i reżyser przyjęty został przez Paleya w 1939 roku. Powiedział mu wtedy: "nie mogę nazywać cię Worthington, masz jakiś przydomek?”. Miner odparł, że w szkole do trzech ostatnich liter imienia dodano Y. I tak narodził się TONY.

Tony odpowiedzialny był za emisje i przygotowanie od 7 lipca 1941 roku programu w konwencji show Men at Work, a z czasem w cyklu Studio One wyreżyserował wiele spektakli. Odchodzi w 1952 roku do konkurencji, skłócony z zarządem.

Wojna wstrzymuje rozwój

Początki wszystkich trzech stacji telewizyjnych CBS, NBC i DuMont nie były takie łatwe. Według Association of Broadcasters, w tym czasie było na terenie nadawania tylko 7000 telewizorów, z czego 5000 w Nowym Jorku. Trwała więc walka o widza, którą przerywa 12 maja 1942 roku rząd, nakazując wstrzymanie budowy nowych stacji telewizyjnych i ograniczyć pracę już istniejących. Trwa wojna i to był priorytet. Do łask wraca radio.

Ale i tu nie jest prosta sprawa z nadawaniem. Powstaje Biuro Cenzury, które wprowadza wiele zakazów. Nie wolno podawać na przykład:

• raportów pogodowych (a sportowcy powinni wiedzieć czy będzie padać),
• wiadomości o oddziałach wojskowych,
• o ruchach statków i samolotów,
• o produkcji, zwłaszcza tej wojskowej (reklamy tych firm nie mogły być emitowane).

Prawie w każdym programie nawiązuje się do wojny. Nawet spektakle mówią o tym, że bohater wyrusza na wojnę albo z niej wrócił. Tylko Jack Benny, Bing Crosby czy Burns i Allen śpiewają jak przed wojną. Taki stan rzeczy trwa do 1946 roku, kiedy to kończy się wojna i na pokład wracają Paley i Murrow.

W grudniu 1945 roku Paley zaproponował Murrowowi stanowisko wiceprezesa sieci i kierownictwo CBS News. Ten w marcu 1946 roku nadał swoją ostatnią transmisję z Londynu i wrócił do Nowego Jorku. Obejmując stanowiska skoncentrował się na radiu. Wojenna ekipa “Chłopców” przestała istnieć. Niektórzy z dziennikarzy zostali w CBS, inni odeszli a jeszcze innych zwolniono (Shirer), a Murrow ze swoim instynktem stworzył nowy zespół, z którym doprowadził prawie do perfekcji wiadomości CBS News Radio. w Latach 1951-1955 prowadził program This I Believe, gdzie rozmawiał z ludźmi różnych profesji o ich zyciu, przemyśliwaniach, marzeniach. Nagrał na płytach winylowych serię I Can Hear It Now. Był to też program radiowy emitowany w piątki o 21 czasu wschodniego.

Pracując w radiu, prowadzi programy w telewizji

• 1951-58 - Zobacz teraz (prowadzący)
• 1953-59 - Osoba do osoby (prowadzący)
• 1958-60 - Small World (reżyser i producent)

W styczniu 1961 roku prezydent John F. Kennedy nominuje Murrowa na szefa Agencji Informacyjnej Stanów Zjednoczonych.

Radio traci pozycję. Telewizja zyskuje kolor

Wielu pracowników radia w końcówce lat czterdziestych XX wieku próbowało lub zamieniło mikrofon na kamerę. Studia telewizyjne jeszcze nie pracowały na pełnych obrotach więc wiele programów czy audycji przenoszono z radia. Spektakle, opery mydlane, programy muzyczne, teleturnieje. Wszyscy zdawali sobie sprawę, że telewizja ma wielką przyszłość. Konkurencja rozkwita a Paley wciąż był ambitny. W 1946 roku oddaje część władzy w ręce Franka Statona, który do tej pory był wiceprezesem. W tym samym roku FCC odrzuca projekt CBS dotyczący systemu nadawania telewizji kolorowej, ponieważ jest "przedwcześnie", więc Staton zaczyna walkę “o kolor” zwłaszcza,że brał czynny udział w jego tworzeniu.


Paley tymczasem ściągał “nazwiska i talent “ do radia. Mami pieniędzmi, niższymi podatkami, przekupuje. Wykorzystuje formę umów z 1928 roku. I tak pod koniec lat czterdziestych na falach eteru pojawiają się komicy Edgar Bergen i Red Skelton czy brzuchomówca Charli McCarthy. Wracają też ci, co odeszli do innych stacji Jack Benny, Burns i Allen. Plan Peleya powiódł się. Gwiazdy miały pieniądze, a CBS było właścicielem ich nazwisk. Znani artyści przyciągali słuchaczy i sponsorów. Paley osiągnął to o co walczył przez tyle lat. Pod koniec 1949 roku CBS pokonało w rankingach NBC we wszystkich dziedzinach.

Dekada lat pięćdziesiątych XX wieku przyniosła szybki rozwój telewizji i zmierzch radia. W 1951 roku było już 12 milionów odbiorników i 64 stacje telewizyjne w całym kraju.

CBS mimo, że stało się przodującą stacją, nie zasypuje gruszek w popiele. Ma własne logo, stworzone przez Williama Goldena, które wygląda jak oko, więc mówi się o stacji Eye Network.

Inni mówią Tiffany Network, nawiązując do pierwszych demonstracji telewizji kolorowej, które odbyły się w dawnym budynku Tiffany & Co. w Nowym Jorku. Prezes Stanton wprowadza firmę w nową dekadę z pozwoleniem FCC na używanie kolorowego systemu CBS. 11 października 1950 roku zapada decyzja, ale procedury opóźniają emisję. Dopiero w czerwcu 1951 roku dochodzi do inauguracji systemu.

25 czerwca 1951 roku, w studiu programu Premiere o godzinie 16:35 zasiadają:

• William Paley, prezes
• Frank Stanton, prezes
• Wayne Coy, przewodniczący FCC
• Robert Alda, aktor
• Faye Emerson, aktorka i prezenterka, “Pierwsza Dama Telewizji”
• Ed Sullivan, reporter telewizyjny
• Arthur Godfrey, nadawca radiowy i telewizyjny, komik

Jeszcze kilka osób było w tym zacnym gronie, a chodziło o to aby przybliżyć widzom technikę i możliwości kolorowej telewizji. Program poprzedziła wielka reklama w New York Times, ale niepewność nie opuszczała twórców, bo odbiorników takiego systemu było niewiele.

16 reklamodawców wyłożyło 10 tysięcy dolarów. Na próbach były kłopoty z oświetleniem. Zwłaszcza niekorzystnie prezentował się Ed Sullivan, w swojej opaleniźnie. W studio było blisko 50 stopni ciepła a wentylatory nie mogły chodzić, bo były za głośne. Program reżyserowali Fred Rickey i Frances Buss a oprawę muzyczną przygotował Archie Bleyer. Choć transmisja w kolorze nadana została tylko w pięciu miastach (Nowy Jork, Filadelfia, Waszyngton, Baltimore i Boston), w których rozstawiono łącznie około 40000 odbiorników, uznano ją za sukces.

Nie obyło się bez usterek a i potem zwykły Amerykanin miał kłopoty z odbiorem koloru, bo czarno-biały telewizor nie bardzo sie do tego nadawał, ale CBS zadbało o odbiorców. Usterki starano się poprawić na bieżąco, a telewizory rozstawiono w centralnych punktach miast w domach handlowych. Akcja trwała cztery miesiące, w tym czasie nadawano od poniedziałku do piątku dodając kolejne programy. CBS zawiesił nadawanie w kolorze, kiedy rząd USA wstrzymał produkcję odbiorników z powodu działań wojennych w Korei. Złośliwi mówili, że dobrze się stało, bo system był nie sprawny. Kiedy w marcu 1953 roku zakaz odwołano, CBS nie wznowiło nadawania a w grudniu tego roku FCC zatwierdziło zupełnie nowy system - NTSC, kompatybilny z czarno-białym poprzednikiem.

Polowanie na komunistów i seria skandali

Lata pięćdziesiąte nie były sprzyjające stacji. W okresie maccartyzmu wielu artystów i dziennikarzy zostało pomówionych lub oskarżony o sprzyjanie komunistom lub wręcz o szpiegostwo. Sytuacja była napięta. Staton i Paley postanowili zatrudniać tylko tych “neutralnie politycznych”. W odpowiedzi na czarną listę (nazwiska podejrzanych o…) przeprowadzili własną czystkę. Jedną z ofiar był zasłużony dla stacji William N. Robson, producent radiowy.


Seria skandali z quizami też nie przysłużyła się CBS. W 1954 roku w Pytaniu o 64000$ i w 1958 roku w Dotto, a w miedzy czasie jeszcze w Wyzwaniu i Tic-Tac-Dough, uczestnikom teleturniejów prowadzący lub producenci, zdradzali odpowiedzi. Podobny epizod wydarzył się w NBC, a skandal miał finał w sądzie. W tym czasie telewizją zarządza Louis Cowan. Był producentem i twórcą wielu quizów. Twierdził, że o tych przekrętach nic nie wiedział. Odszedł w 1959 roku.

Coraz gorzej miało się radio. Sponsorzy rezygnowali, gwiazdy odchodziły do telewizji: Jack Benny z niedzielnymi koncertami, Edgar Bergen czy opera mydlana The Guiding Light, która zadomowiła się w telewizji na kolejne 57 lat. Na stanowisku trwał jeszcze Arthur Godfrey. Zatrudniony w 1942 roku przez Stantona szybko zyskał sympatię słuchaczy. Już wcześniej w swojej rozgłośni, jako spiker stał się “kolegą z sąsiedztwa”. Lubił śpiewać, grał na ukulele i prowadził swoje audycje lekko i przyjemnie. Zrobił się bardzo popularny w 1945 roku po relacji z pogrzebu prezydenta Roosevelta, kiedy to komentując przebieg ceremonii w sposób bardzo intymny wzruszył się do łez.

Swoje programy wzbogacał muzyką na żywo. Miał zaprzyjaźnionych muzyków, którzy często z nim improwizowali na antenie. Stworzył też program Arthura Godfreya Talent Scouts.Tu wypłynęło wiele talentów. Potem był kolejny program Arthur Godfrey Time a potem inne. Większość jego audycji nadawana był i w radiu i w telewizji. Wolał jednak mikrofon. Pracował w CBS do 1972 roku. Choć Paley nie lubił Godfreya, to musiał przyznać,że to właśnie on i jego audycje stanowią 12% wszystkich przychodów stacji.

Aby poprawić sprawy programowe Paley w 1959 roku obsadza na stanowisku prezesa telewizji Jamesa T. Aubrey Jr. - osobę doskonale zorientowaną w produkcjach telewizyjnych. Pracował w filii CBS w Los Angeles. Na dwa lata odszedł do konkurencyjnej ABC i postawił ją na równi z NBC i CBS. 28 kwietnia 1958 roku wraca na “stare śmieci”, tym razem do Nowego Jorku. Szybko awansuje i 1 czerwca 1959 roku zostaje wiceprezesem działu telewizji. 9 grudnia przejmuje go jako głównodowodzący. Jest osobą arogancką, nie przebierającą w słowach, ale zna się na swojej pracy.

Widz ważniejszy od gustu krytyków i prezesa

Szybko odnosi sukces a co za tym idzie przynosi zyski stacji.Tworzy programy, które nie przypadają do gustu krytykom i samemu Paley’owi, ale uwielbiają je widzowie. Jest jednym z pomysłodawców westernów, a słynna Bonanza staje się przebojem CBS. Aubrey miał świetne wyczucie tego, czego oczekuje widz, jednak ten go nie interesował. Tworzył program, za programem, często mało ambitne ale popularne. Do historii przeszły programy:

• The Beverly Hillbillies,
• Gilligan`s Island
• czy Gunsmoke

Sezon 1963-1964 okazał się jednym z najlepszych w historii CBS. Dziennikarze Richard Oulahan i William Lambert napisali w Life Magazine:

W długiej historii ludzkiej komunikacji, od tom-toma po Telstar, nikt nigdy nie miał do czynienia z tak ogromną publicznością, jak James Thomas Aubrey Jr. podczas pięcioletniej kadencji szefa telewizyjnej sieci Columbia Broadcasting System. Był największym na świecie dostawcą rozrywki.

Niestety, wraz z sukcesami rosła arogancja Aubrey’a. Ostre starcia miewał z producentami, reklamodawcami i gwiazdami stacji. Jednych faworyzował, innych zwalniał. Oskarżano go o nadmiar seksu na wizji i przyjmowanie łapówek ale on nic sobie z tego nie robił. Robił pieniądze. Nie lubił dziennikarzy z CBS News, a zwłaszcza szefa Freda Friendly’a, z nim toczył największe boje, oskarżając o wydawanie dużych sum na takie “niepotrzebne” programy jak wiadomości. Sam wydawał krocie i to nie tylko służbowo, co wyciągnął na światło dzienne 16 kwietnia 1964 roku brukselski dziennik Close-Up. 27 lutego 1965 roku Staton oświadczył:

Wyjątkowe osiągnięcia Jima Aubreya podczas jego kadencji jako szefa sieci telewizyjnej CBS nie wymagają żadnej analizy. Jego poczynania mówią same za siebie.

I na polecenie Paleya zwolnił go, a na jego stanowisko powołał Michaela Danna.

Imperium Columbia rośnie w siłę. Do czasu

Lata sześćdziesiąte w CBS to nie tylko stacja radiowo-telewizyjna. To już firma na wielką skalę, zajmująca się produkcją artykułów związanych bezpośrednio lub pośrednio ze swoja podstawowa działalnością. Jedne firmy przejęto jeszcze przed wojną, inne później.

• 1938 - Columbia Records
• 1965 - fabryki instrumentów muzycznych: Fender (gitary elektryczne), Electro-Music Inc. (głośniki Leslie ). Rok później Rogers Drums (instrumenty perkusyjne),
• 1967 - wydawnictwa książkowe (firmy Holta, Rineharta i Winstona) oraz czasopismo Field & Stream. W następnym roku kolejne wydawnictwo Saunders
• 1967 - Republic Pictures (studio filmowe do produkcji filmów fabularnych)

W późniejszych latach niektóre z tych firm zostają sprzedane, a inne dokupione. Asortyment poszerza się w zależności od możliwości i potrzeb stacji, która inwestuje też w sport - New York Yankees (klub baseballowy). Pojawiają się zabawki i gry video, kolejne studia filmowe.


Koniec lat sześćdziesiątych przynosi wiele zamieszania w polityce i krajowej i światowej. Protesty przeciwko wojnie w Wietnamie, zabójstwo Martina Luthera Kinga, “noc barykad” w Paryżu czy rosyjskie czołgi w Czechosłowacji, to tylko niektóre problemy, poruszane przed kamerami ale też przed mikrofonami. Działo się wiele a telewizja nie wszędzie docierała. Radio od dawna było prawie w każdym domu. Żeby usprawnić nadawanie, jak wiele innych większych i mniejszych stacji, CBS Radio 28 sierpnia 1967 roku wprowadza Radio "All-News", nowy format radiowy, polegający na “wspólnych informacjach dla wszystkich stacji”.

Mimo różnych zawirowań dekady lat sześćdziesiątych można powiedzieć,że CBS jednak odnosi sukcesy. Ma sporą widownię, a ta domaga się zmian. W 1966 roku, mimo że nie swój, wprowadza system telewizji kolorowej. Od tej pory wszystkie programy emitowane są w kolorze. Stacja w tym czasie ma 22 tysiące pracowników i zysk netto 64 miliony dolarów.

Początek lat siedemdziesiątych to ciągłe zmiany na stanowisku prezesa całej firmy. Odchodzi Frank Staton, tylko dlatego, że sam wymyślił politykę firmy, i musi jej przestrzegać. Do 1988 roku jest doradcą stacji. Na jego miejsce Paley przyjmuje nieznanego w środowisku Charlesa T. Irelanda, który niespełna rok później umiera na zawał serca. Rządy CBS obejmuje Arthur Taylor, biznesmen, co też zdziwiło środowisko. Gdy stacja spada na drugie miejsce w rankingu Nielsena, Paley wymienia Taylora na Johna D. Backe.

Kierownictwo telewizji objął w 1970 roku Fred Silverman, zastępując Michaela Danna. Do tej pory w czasie największej oglądalności (prime time) pokazywano programy tak zwane “wiejskie”. Nie wysokich lotów, ale popularne wśród widowni dorosłej i tej obszarów właśnie wiejskich. Powodowało to sprzeciw reklamodawców, którzy jasno określali swojego adresata. Chcieli odbiory młodego, miejskiego i bogatego. Silverman zrobił roszady i cięcia. Wycofał takie programy jak

• Green Acres,
• Mayberry RFD
• czy Hee Haw

a wprowadził

• The Waltons,
• Cannon,
• Barnaby Jones,
• Kojak.
• Hitem okazał się M.A.S.H.

Od 1968 roku nadawany był program 60 minut prowadzony przez Dona Hewitta (program publicystyczny oparty na reportażach). Cieszył się sporym zainteresowaniem. Silverman przeniósł jego emisję na godzinę 19:00 czasu wschodniego, a także na tę samą godzinę w niedzielę, przez co oglądalność i popularność tej pozycji znacznie wzrosła. W 1975 roku 60 minut został pierwszym w historii programem telewizyjnym, który wszedł do rankingu Top10 Nielsen.

Wróciły też na wizję quizy. Niektóre wznowiono, ale były też zupełnie nowe. W sobotnie poranki dzieci mogły oglądać Scooby-Doo, Where Are You! Na specjalne zamówienie szefa wyprodukowała je wytwórnia Hanna-Barbera. Silverman dostrzegał możliwości programów. Te, które po kilku odcinkach miały niska oglądalność wymieniał na nowe. Dzięki niemu stacja ponownie wróciła na pierwsze miejsce w rankingu a co za tym idzie miała zyski. Times w 1977 roku przyznał mu tytuł The man with the Golden gut.


Nie obyło się i w tej dekadzie bez sensacji. Tym razem bohaterem był wieloletni dziennikarz stacji Daniel Schorr. 1976 roku, spowodował wiele zamieszania kiedy upublicznił treść tajnego raportu Komitetu Pike dotyczącego nielegalnej działalności Centralnej Agencji Wywiadowczej. W 1979 roku do Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych trafiła sprawa dziennikarza Mike`a Wallace`a i producenta Barry`ego Lando. Pozwał ich pułkownik Anthony Herbert, za zniesławienie jego osoby w programie 60 minut z 1973 roku.

Radiowy teatr grozy stał się hitem

Kiedy Silverman odszedł w 1975 roku pałeczkę po nim przejął i kontynuował jego pracę Robert Wussler. Radio nie podawało się. Sekcja wiadomości radziła sobie całkiem nieźle, ale zastanawiano się jak przyciągnąć słuchacza i kiedy. Na dość prosty i skuteczny pomysł wpadł Himan Brown. 6 stycznia 1974 roku wprowadza na antenę CBS Radio Mystery Theatre - teatr grozy i strachu. Narratorem był EG Marshall.

Spektakle emitowano w nocy i to okazało się sukcesem. Choć w pierwotnej wersji audycja miała dotrzeć do słuchaczy pamiętających klasyczne radio, okazało się, że dużą popularnością cieszy się wśród młodego odbiorcy. Popularni aktorzy występujący na antenie mieli swoich fanów. Scenariusze pisali znani literaci.Wiele tekstów trafiło do młodzieżowego ówczesnego slangu. Wyprodukowano 1399 odcinków a emitowano program do 1982 roku. Z czasem tytułowe “tajemnice” stawały się horrorami, albo po prostu dramatami. Były też słuchowiska o tematyce bożonarodzeniowej.

• W 1974 CBS Radio Mystery Theatre zdobył nagrodę Peabody a 6 maja 1979 r. Himan Brown otrzymał nagrodę Broadcast Preceptor Award, przyznaną przez San Francisco State University, za jego wkład w CBSRMT
• 5 marca 1977 w cyklu "CBS Evening News", w programie "Dial-a-President" wystąpił prezydent Jimmy Carter. Walter Cronkite w ciągu dwóch godzin programu przekazywał prezydentowi pytania słuchaczy a ten na nie odpowiadał.

Program był hitem. Z centralą CBS próbowało połączyć się blisko 9 milionów słuchaczy. Zadawano różne pytania od tego “dlaczego córka prezydenta chodzi do publicznej szkoły” do traktatu o Kanale Sueskim.

Czarne chmury na horyzoncie. Jedną z nich jest Ted Turner

Wyglądałoby, że stacja dobrze sobie radzi ale niestety tak nie było. Paley zaczyna wyprzedawać swoje udziały i pozbywać się podległych firm. Rosło zadłużenie. Sprawy sądowe i wahania na giełdzie robiły swoje. Pojawiało się coraz więcej telewizji kablowych i oglądalność spadała. Radio od dawna nie przynosiło takich zysków jak dawniej. W takim to nie ciekawym momencie dla stacji, 2 czerwca 1980 roku fotel po Johnie Becke obejmuje Thomas Wyman.

CBS w tym czasie działa w sześciu działach:

• dział nadawczy
• dział fonograficzny
• dział wydawniczy
• dział technologii
• dział współpracy i przedsięwzięć
• dział zabawek i instrumentów muzycznych

W 1982 roku rozwiązano umowę z Metro-Goldwyn-Mayer w sprawie produkcji i sprzedaży kaset wideo. Rok później Columbia Pictures i HBO łączą siły, tworząc Tri-Star Pictures a w 1985 roku, CBS całą firmę sprzedaje. Rok 1986 to wyprzedaż całego działu wydawniczego (sprzedano go za 500 milionów dolarów), działu zabawkarskiego i instrumentów muzycznych.

Thomas Wyman krok po kroku wyciągał CBS z kłopotów. W kwietniu 1983 roku William Paley oddaje całą władzę stacji w jego ręce. Sam przechodzi na emeryturę, ale ręki z pulsu jeszcze całkiem nie cofa. Do emisji wracają niektóre z popularnych seriali z poprzednich sezonów. Zaprasza się do programów rozrywkowych dawne gwiazdy. Złośliwi mówią "telewizja trupów", ale widzom to się podoba. Ranking według Nielsen Media Research potwierdza powolny wzrost oglądalności stacji. I wtedy przychodzi 1 marzec 1985 roku.


Susan F.Rasky specjalne dla New York Times donosi:
WASHINGTON, 28 lutego - Ted Turner, właściciel firmy Turner Broadcasting System Inc., planuje przejąć sieć telewizyjną CBS, poinformowały źródła w Federal Communications Commission.Źródła, które wypowiadały się pod warunkiem, że nie zostały zidentyfikowane, powiedziały, że adwokaci pana Turnera spędzili kilka dni w Waszyngtonie, przedstawiając prezentacje każdemu z pięciu komisarzy. "Zostali poinformowani, że pan Turner ma zamiar przejąć CBS", powiedziało jedno ze źródeł, dodając, że nie przedstawiono żadnej formalnej propozycji.

Zarząd CBS natychmiast podjął kroki obrony przed zakusami Turnera, który właśnie stawiał pierwsze kroki na rynku telewizyjnym ze stacją Cable News Network - CNN. CBS za 954,8 miliona dolarów skupiła z rynku 21% własnych akcji. Przejęcie się nie udało, sytuacja została opanowana ale zadłużenie urosło. Trwała więc sprzedaż podległych firm.

Paley, któremu zostało tylko 9% akcji firmy od lat szukał następcy. Może dlatego tak łatwo przychodziło mu wymieniać współrządzących. Jeśli widział, że sprawy nie idą ku zyskowi, wymieniał prezesa. Nie umiał zbytnio współpracować z poddanymi, miał ciężki charakter ale też umiał doceniać wysiłki i prób, dawał więc szansę. Tak też było z Laurencem A. Tisch’em.

W październiku 1985 roku firma Loews Corporation z prezesem Laurencem A. Tisch’em na czele posiadała 11,3% akcji CBS. Biznesmen-hotelarz na prośbę samego Paleya zasiadł w zarządzie stacji i w krótkim czasie jest już posiadaczem 25% akcji. Paley namawia zarząd, aby nowym prezesem CBS został Tisch. We wrześniu 1986 roku stacja ma nowego szefa, a Paley wraca i zasiada w zarządzie. Sześćdziesięciotrzyletni Tisch jest przedsiębiorcą branży hotelowej i naftowej. O stacji radiowo-telewizyjnej nie bardzo ma pojęcie. Umie jednak obracac pieniędzmi. Tak samo wiele lat temu było z Williamem Paley’em. Dlatego może stary prezes zaufał nowemu.

Wielka wyprzedaż i cięcia

Laurence Tisch twierdził,że żeby postawić CBS na nogi potrzeba cięć kosztów i tak też robił. Zwolnił 230 pracowników z CBS News i zmniejszył budżet wiadomości o 30 milionów. Dalej sprzedawał wszystko, co nie wpływało na produkcję stacji. W 1987 roku Sony Entertainment za 2 miliardy dolarów kupuje Columbię Records. Obniżane są koszty programowe, co wpływa też na ranking. CBS spada na ostatnie miejsce.

Od czasów nowego dyrektora generalnego i prezesa, odpowiedzialnym za CBS News jest Howard Stringer. Dwoi się i troi, bo stracił wielu wspaniałych dziennikarzy i reporterów, a do tego ma mniejszy budżet a reklamodawcy narzekają. W 1988 roku prezesem telewizji zostaje trzydziestoośmioletni Kim LeMasters. Tisch wręcz żąda od niego nowych programów dla młodszego odbiorcy. W tym samym roku Howard Stringer zostaje prezesem całego CBS i wspiera młodszego kolegę. Jego 48 Hours (program dokumentalny) dostaje dobre noty ale to mało. Nadal dobrą oglądalność ma 60 minut, i serial Dallas, ale nowości nie utrzymują się w repertuarze.

26 października 1990 roku umiera William Paley. Mimo iż jego dzieło obniżyło loty, wierzył,że Tisch sobie poradzi. Tym razem się pomylił. Przez blisko dekadę w CBS, Tisch doprowadził do wzrostu cen akcji stacji, ale nie zdołał podnieść jej w rankingach. Nadal była na ostatnim miejscu. Spotkał się też z niesamowitą krytyką opinii publicznej za brak zrozumienia branży nadawczej i za sprzedaż wytwórni płytowej. John Gutfreund, dyrektor generalny Salomon Brothers porównał go z Paley’em: "Bill miał wizję dla branży, dla Larry`ego to biznes." A że biznes nie szedł za dobrze, Tisch stracił zapał do zajmowania się CBS i zaczął rozglądać się za inwestorem.

Tymczasem Stringer zaprasza do współpracy Jeffa Sagansky`ego. Pięcioletni kontrakt nowego prezesa telewizji jest nadzieją na powrót na szczyty. Sagansky jest producentem seriali i byłym kierownikiem programowym CBS. Zna stację i ludzi. Przyjął kilka założeń do realizacji:

• zmiana harmonogramu w prime time
• nowe treści i formy
• odmłodzić widownię
• współpraca z Hollywood

Jako że na serialach stacja bazuje, zaczęła się produkcja nowych pozycji głównie z myślą o młodym widzu. 21 września 1994 roku odbyła się premiera Touched by an Angel i oglądalność wzrosła. 30 sierpnia 1993 roku pojawił się na antenie David Letterman w nocnym talk-show Show z Davidem Lettermanem. Były to jedne z wielu nowych pozycji w programie telewizyjnym, które poprawiły notowania stacji. Ale fortuna kołem się toczy. Na rynku pojawiła się kolejna stacja telewizyjna - Fox, która staje do rankingu nie tylko o emisję ale też do licytacji o przekaz programów sportowych. Niestety dla CBS - Fox wygrywała. I choć powstaje kilka hitów w tym JAG, nie jest najlepiej.


Straty finansowe i programowe doprowadziły Laurence Tisch’a do rozmów z Westinghouse Electric Corporation. Firma, która zaczynała jako producent sprzętu elektrycznego była potentatem w systemach nuklearnych a 1 sierpnia 1995 roku stała się właścicielem CBS za 5,4 miliarda dolarów. Aby zaznaczyć tak ważną transformację 1 grudnia 1997 roku zmienia swoją nazwę na CBS Corporation i przenosi główną siedzibę z Pittsburgha do Nowego Jorku. Głównym inicjatorem tych wszystkich poczynań jest Michael H. Jordan. Biznesmen, zaraz po przeprowadzce, wprowadza CBS w system naziemny i tworzy na bazie dziennikarzy z CBS News kanał informacyjno rozrywkowy CBS Eye on People. Ponieważ kanał nie przynosił oczekiwanych zysków zostaje sprzedany 11 stycznia 1999 roku firmie Discovery.

CBS sprzedane. Viacom przejmuje stery

Sieć nadal przyciągała starszą widownię, co tym razem odnosiło korzyści w rankingach ale niestety w 1998 roku nadano ostatni program olimpijski. Prawa do transmisji następnych olimpiad i letnich i zimowych miały NBC i FOX. Na pocieszenie stacja znów mogła transmitować mecze ligowe futbolu amerykańskiego, a piątkowe wieczory należały do rodzinnych spotkań w CBS Block Party.

Jeszcze w 1997 roku Westinghouse kupuje Infinity Broadcasting Corporation, drugą co do wielkości sieć stacji radiowych w Stanach Zjednoczonych i łączy ją z CBS, pod szyldem tej drugiej. Szefem Infinity był Mel Karmazin i w momencie połączenia przejmuje władzę nad całością. W styczniu 1997 roku zostaje prezesem i dyrektorem generalnym CBS Radio. Rok później część zasobów radiowych CBS połączono w odrębną firmę i nadano jej nazwę Infinity Broadcasting Corp. Tak oto po raz drugi powstaje, raz istniejąca stacja, choć o mniejszej randze.

Mimo, że Jordan jest obrotny i zdobywa pieniądze na utrzymanie i prosperowanie CBS Corporation, nie podołał tak wielkiej machinie nacisku, jakim są większe korporacje niż jego własna. W 1999 roku rozpoczęto rozmowy na temat fuzji, przejęcia CBS przez giganta medialnego Sumnera Redstone`a Viacom Inc. Sprawę sfinalizowano w 2000 roku. W nowy, XXI wiek stacja Williama Paley’a weszła jako część składowa korporacji Viacom. Była marką na rynku, więc działała pod swoja nazwą choć już nie była tą CBS z 1927 roku i sama w sobie nie jest już korporacją.

Nowy wiek przynosi nowe trendy i zmiany. Viacom i jej właściciel Sumner Redstone, czuwają nad wszystkim i wszystkimi. Przed telewizją CBS stają nowe wyzwania. Od 1998 roku prezesem jest Leslie Moonves. Zainicjował nowe programy, które przyciągnęły widza w różnym wieku. Narodziły się wtedy reality show, które okazały się wielkim sukcesem. 31 maja 2000 roku odbyła się premiera Survivor z Jeffem Probstem jako prowadzacym, a 5 lipca, kolejna premiera, tym razem Big Brother. CBS obiło się i znów przodowało w rankingach. Tylko serie kryminalno-sensacyjne CSI przyciągały tygodniowo średnio 26,3 miliona widzów.

Od 1995 roku CBS Radio objął we władanie Dan Mason. Był doświadczonym radiowcem więc szybko poradził sobie z bolączkami stacji. Zainicjował agresywną strategię rozwoju, w tym nowy format nadawania Free FM. Opracował spis programów dla wszystkich 125 podległych mu jednostek. Stworzył CBS Sports Radio, stronę internetową i aplikację mobilną. Odszedł w roku 2002 aby powrócić po pięciu latach, kiedy notowania CBS zaczęły spadać. Był prezesem do 2015 roku.

Reorganizacja korporacji

Choć CBS stała się ponownie najpopularniejszą telewizją w USA, Roadstone nie był jednak zadowolony z pracy swojej korporacji. Nie było takiej synergii jakiej się spodziewał. W marcu 2005 roku zarząd Viacom ogłasza zamiar podzielenia firmy. 14 czerwca tego roku dochodzi do realizacji planów. Powstają dwie niezależne firmy - korporacje pod jedną kontrolą National Amusements i Sumnera Redstone. Viacom, zostaje przy swojej nazwie i obejmuje: Paramount Pictures, MTV Networks, BET Networks i Famous Music.

Druga firma to CBS Corporation - prawny następca starego Viacomu. W jej strukturze są:

• CBS (radio i telewizja)
• UPN (sieć telewizyjna wchłonięta przez Viacom, zlikwidowana w 2006 roku)
• Infinity Broadcasting (sieci radiowe)
• CBS Outdoor (dawne Viacom Outdoor, reklama zewnętrzna)
• Showtime Networks (kanały telewizji kablowej sprzedane w 2006 roku)
• Studio telewizyjne Paramount (obecnie CBS Television Studios )
• Simon & Schuster, firma wydawnicza
• Paramount Parks (sieć parków rozrywki, sprzedane w maju 2006 roku)

Każda z podległych firm działa samodzielnie ale mają wspólnego zwierzchnika, którym został i jest do dzisiaj Leslie Moonves. Prezesem CBS News został Jeffrey B. Fager a od 1 stycznia 2015 jest David Rhodes. Szefem CBS Radio był Dan Mason, którego w 20015 roku zastąpił Andre Fernandez. Prezesem CBS Television zostaje Thomas Kane. Od 2009 roku funkcję tę przejmuje Peter Dunn.

W ramach korporacji obie stacje i radiowa i telewizyjna zajmują w rankingach jedno z wyższych miejsc. Radio nadaje 24 godziny na dobę, przez siedem dni w tygodniu. Ma blisko 500 oddziałów w całych Stanach Zjednoczonych a nadaje do 1000. Niezmiennie flagową stacją jest WCBS w Nowym Jorku. Prawie tak samo wiekowy jest program CBS World News Roundup, który w 1938 roku zapoczątkował Edward Murrow. Dzięki niemu stacja ma dzisiaj jednych z najlepszych dziennikarzy w kraju: Steven Portnoy, Cami McCormick, czy Sabina Castelfranco. Do zasłużonych pracowników stacji należał do niedawna dziennikarz Charles Osgood i jego program Osgood File. Pożegnał się ze słuchaczami w grudniu 2017 z powodu stanu zdrowia.


Ale powstają i nowe programy. Od 2009 roku można posłuchać wieczornych rozmów Jona Graysona w Overnight America a od 2012 roku co godzinę, wiadomości sportowych dzięki CBS Sports Radio. CBS News Radio jest dostępne na platformach cyfrowych, aplikacji CBS News Radio, usłudze Amazon`s Alexa i internecie.

15 marca 2015 roku Leslie Moonves poinformował, że szuka alternatywy dla CBS Radio. 2 lutego 2017 roku CBS Radio ogłosiło, że zgodziło się połączyć z Entercom, czwartej co do wielkości stacji nadawczej. Do finalizacji tej umowy doszło 9 listopada 2017 roku. Entercom kupił stacje radiowe należące do CBS i stał się drugą co do wielkości stacją nadawczą. Sieci CBS News Radio i CBS Sports Radio nie zostały uwzględnione w sprzedaży.

CBS dziś. 127 milionów odbiorców

Począwszy od 2013 roku stacja telewizyjna CBS zapewnia w każdym tygodniu 87,5 godziny regularnego programu, począwszy od teleturniejów takich jak The Price Is Right czy Let`s Make Deal, poprzez seriale i opery mydlane (The Young and the Restless), które wypełniają większość czasu emisyjnego i różnego rodzaju talk show (The Late Show) aż do programów publicystycznych (CBS News Sunday Morning), wiadomości i informacji. Tych ostatnich dostarcza zarówno na potrzeby telewizji jaki radia dział informacyjny CBS News. Działem obecnie zarządza David Rhodes i w jego gestii leżą takie programy jak:

• CBS Evening News
• CBS dziś rano
• 48 godzin
• 60 minut
• CBS News Niedziela rano
• Face the Nation
• CBS Radio News

Nie mogłaby się stacja obejść bez sportu. CBS Sports - lider w sporcie telewizyjnym, nadaje w sieci telewizji CBS pakiet wydarzeń z ligi piłkarskiej NFL,koszykówki uniwersyteckiej i mistrzostwa NCAA, golf. Oddział obejmuje CBS Sports Network i 24-godzinną krajową sieć kablową.

Oprócz programów dla widowni dorosłej były i są pozycje dla dzieci. Sobota do południa to blok edukacyjny dla najmłodszych. Od czasu fuzji do 24 lipca 2013 roku emitowany był Cookie Jar TV. Blok ten zmieniał kilka razy nazwę ale zawsze wyglądał tak samo, filmy animowane dla najmłodszych, program edukacyjny dla trochę starszych. Od soboty 28 września 2013 rusza CBS Dream Team i przeznaczony jest dla dzieci starszych. Są tu programy

• kulinarne (Jamie`s 15-Minute Meals),
• techniczne (The Henry Ford Innovation Nation)
• czy sportowe (Game Changers with Kevin Frazier).

Filmy i programy animowane są na specjalnych kanałach.

W CBS Television Studios dbają o rozrywkę. Tu produkowane są seriale, programy rozrywkowe i nocne talk show. Ma też stacja własną restaurację i bar CBS Scene w Foxborough w stanie Massachusetts. Ta trzypiętrowa, nowoczesna restauracja wyposażona jest w ponad 135 wyświetlaczy o wysokiej rozdzielczości a w CBS Watch! można przeczytać ciekawy wywiad z gwiazdą lub o dalekich podróżach. Kolorowe, wysokiej klasy zdjęcia zdradzają kulisy życia ulubieńców. Działalnością badawczą rynku i techniki zajmuje się od 2006 roku CBS Vision.

Od sezonu 1998/1999 stacja nadaje w systemie HD. Pierwszym przekazem była transmisja meczu New York Jets - Buffalo Bills, 8 listopada 1998 roku. Potem systematycznie wprowadzano kolejne programy w ten system. Ostatnimi były Big Brother i Let`s Make Deal w 2014 roku. Programy CBS, zwłaszcza te informacyjne, odbierane są na całym świecie. Można je też oglądać na stronie internetowej, ma też aplikację mobilną.

28 października 2014 r. wprowadzono CBS All Access, usługę subskrypcji, która pozwala użytkownikom oglądać poprzednie i obecne pozycje CBS. Na przełomie lat 2016/2017 co tydzień w USA oglądało CBS 127 milionów ludzi. Od listopada 2017 roku ma CBS 16 własnych i zarządzanych stacji oraz umowy afiliacyjne z 222 innymi, w 49 stanach. Programy radiowe można słuchać jako podcasty na stronie internetowej. Dochód netto w roku 2015 wyniósł 1,413 mld dolarów. William Paley zaczynając od produkcji cygar, może by się zdziwił ale Arthur Judson na pewno by nie uwierzył.

Kalendarium CBS

• 1927- Arthur Jadson tworzy United Independent Broadcasters Inc. w Chicago
• 1928, wrzesień - UIB kupuje William Paley i zmienia nazwę na Columbia Broadcasting System
• 1931, 21 lipca - pierwsze próby transmisji telewizyjnych
• 1934 - powstaje niezależny dział informacyjny
• 1935 - zatrudniony zostaje Edward Murrow, powstaje pierwszy newsroom
• 1938, 13 marca - pierwsza transmisja w formie Roundup (aneksja Niemiec na Austrię)
• 1938 - CBS kupuje American Record Corporation, która przemianowana zostaje na Columbia Recording
• 1940-1945 - transmisje z frontów wojennych, przy dużym udziale grupy “Chłopcy Murrowa”
• 1941, 1 lipca - inauguracja regularnych programów telewizyjnych
• 1951, 25 czerwca - wprowadzenie telewizji kolorowej(na 4 miesiące)
• 1958 - skandal z teleturniejami kończy się sprawą sądową( zdradzane odpowiedzi)
• 1963-1964 - najlepszy sezon w historii CBS
• 1966 - programy w kolorze zagościły na stałe.
• 1967 - wprowadzenie formatu Radio All-News
• 1968 - pierwsza emisja “60 minut”
• 1974, 6 stycznia - narodziny “Radio Mystery Theatre”
• 1977, 5 marca - wywiad z prezydentem Jimmy Carterem w programie “Dial-a-President”
• 1982 - zaczyna się proces wyprzedaży firm CBS nie związanych z nadawaniem
• 1985, 1 marca - próba przejęcia CBS przez Teda Turnera
• 1995, 1 sierpnia - Westinghouse Electric Corporation kupuje CBS
• 1997, 1 grudnia - Westinghouse przyjmuje nazwę CBS Corporation
• 1998-1999 wprowadzenie sytemu HD (zakończyło się w 20014)
• 2000 - fuzja z Sumner Redstone Viacom Inc.
• 2000 - powstają pierwsze reality-show
• 2005 - podział Viacomu na CBS Corporation i nowy Viacom
• 2012 - inauguracja CBS Sport Radio
• 2014, 28 października - wprowadzenie CBS All Access
• 2017 - CBS Radio wchodzi w spółkę z Entercom

*****
źródła:

• http://www.newworldencyclopedia.org/entry/Columbia_Broadcasting_System
• https://www.britannica.com/topic/CBS-Corporatio