Historia agencji informacyjnej Reuters. Od gołębia do internetu

Paul Julius Reuter, źródło: domena publiczna/wikimedia

Wszystko zaczęło się 240 lat temu w Kassel w elektoracie Hesji, którą w owym czasie władał Wielki Książę Ernest Ludwik. W rodzinie rabina Samuela Levi Josaphata przyszedł na świat trzeci już chłopiec. Matka Betty Sanders dała malcowi na imię Israel Beer. Chłopiec chował się pod czujnym okiem matki a kiedy osiągnął “odpowiedni wiek” jego edukację przejął ojciec, co nie bardzo podobało się nastolatkowi. Praca ojca nie wzbudzała w młodym Israelu zachwytu, nie czuł w sobie powołania a wręcz odwrotnie szukał konkretów i realnych dowodów. Musiał wiedzieć; po co, dlaczego i dla kogo.

Kiedy skończył 13 lat ojciec wysłał go do swojego brata, do Getyngi aby tam nauczył się biznesu i bankowości jak na Żyda przystało. Młody Josaphat pobierał nauki na miejskim uniwersytecie a praktykę zdobywał w banku wuja. Pieniądze i ekonomia choć przydatne nie pociągały młodego studenta, on zaprzyjaźnił się z matematykiem i astronomem Carlem Friedrichem Gaussem i bardzo szybko zaczął podzielać jego pasje związane z elektryką i przesyłaniem sygnałów elektrycznych. Wspierał profesora, kiedy ten w 1833 roku zbudował swój pierwszy telegraf.

Młody bankowiec (nie miał wyjścia) nie bardzo umiał znaleźć sobie miejsce w dorosłym życiu. Praca, religia, miłość i pasje, wszystko skumulowało się więc Israel postanowił zrobić porządek z samym sobą. 26 października 1845 roku wyjechał do Londynu przyjmując imię Julius, Julius Josaphat ale już 16 listopada w niemieckiej kaplicy luterańskiej św. Jerzego w stolicy Anglii ochrzcił się i przyjął nazwisko Reuter, Paul Julius Reuter. Zmiana religii była też krokiem do zmiany stanu cywilnego. Tydzień po chrzcie, w tym samym kościele poślubił Marię Magnus, córkę berlińskiego bankiera.

Po ślubie i dłuższej podróży poślubnej, państwo (już) Reuter wrócili do Berlina, gdzie Paul, w 1847 roku wraz z Josephem Abrahamem Stargardtem, kupił księgarnię i sklep muzyczny Johanna Carla Klage, przekształcając go w wydawnictwo Reuter&Stargardt. I tak były bankowiec został dziennikarzem i wydawcą. A że podstawy finansów znał to też pisał o tych właśnie kwestiach.

Kiedy w 1848 roku całą Europę opanowała Wiosna Ludów Reuter czuł się jak ryba w wodzie. Do berlińskich gazet pisał artykuły na temat ekonomi, spraw socjalnych i bytowych różnych warstw społecznych a w swoim wydawnictwie wydał broszury na ten temat i swoje przemyślenia polityczne. Interes kwitł. Nie zapomniał jednak o swoich zainteresowaniach, o przesyłaniu informacji na odległość. Choć powracał do tej kwestii to jako biznesmen, wydawca i głowa rodziny musiał priorytety ustawić od tych ważniejszych do pomniejszych. Niestety jego poglądy polityczne nie spodobały się niemieckiej władzy, która dała mu wybór: więzienie lub emigracja. Cóż było robić. Pod koniec 1848 roku Reuter wraz z Marią wyemigrowali do Paryża.

Mając praktykę na polu wydawniczym założył własną firmę. Jego praca polegała głównie na tłumaczeniu prasy francuskiej i wysyłaniu jej fragmentów do Niemiec. Niestety z powodów restrykcyjnych przepisów firma po kilku miesiącach ogłosiła upadłość a jej właściciel został bezrobotny. Z pomocą dziennikarzowi przyszła agencja informacyjna Havas (obecnie Agence France Presse). Jej właściciel, Charles Louis Havas zatrudnił Reutera jako tłumacza. Francuska agencja pod swoją nazwą istniała od 1835 roku ale pierwsze informacje przesyłała już dziesięć lat wcześniej.

Miała zatem wyrobioną markę i Reuter starał się nauczyć jak najwięcej od znanego nie tylko we Francji szefa. W Havas spędził niemiecki dziennikarz około dwóch lat. W 1850 roku wrócił do Niemiec i zamieszkał w Akwizgranie. Jeżdżąc, przez dotychczasowe swoje życie, między kilkoma krajami nadal myślał o możliwości szybkiego przesyłu wiadomości. Telegraf, choć początki były obiecujące i w poszczególnych krajach działał dość sprawnie to jeśli chodziło o połączenia międzynarodowe niestety był jeszcze w powijakach a dyliżanse czy pociągi przemieszczały się zbyt wolno.


Paul Julius Reuter postanowił wypełnić lukę połączeń między państwami i zakupił 45 sztuk pocztowych gołębi od Heinricha Gellera, piekarza, piwowara i hodowcy gołębi. W marcu 1850 roku w gazetach ukazało się ogłoszenie i informacja, że w Akwizgranie powstaje Institut für die Übermittlung von Telegraphen Nachrichten (Instytutu Nadawania Przesłań Telegraficznych), które „za umiarkowaną opłatą, oferuje ważne wiadomości i ceny giełdowe prasie i domom finansowym w Belgii, we Francji i Anglii”.

Biuro miało przesyłać głównie wiadomości i notowania giełdowe, co bardzo zaciekawiło bankierów i finansistów. W poszczególnych krajach miano skorzystać z telegrafu a pomiędzy państwami miały latać gołębie. Połączono w ten sposób Akwizgran z Brukselą, Berlin z Paryżem. Tę trasę ptaki przelatywały w dwie godziny zyskując sześć. W reklamę i cel całego przedsięwzięcia zaangażowały się redakcje dwóch gazet Kolnische Zeitung z Kolonii i L`Independance Belge z Brukseli. I tak 28 kwietnia 1850 roku Instytut wysłał w świat pierwsze wiadomości .

W Niemczech “biuro nadawcze” mieściło się w Hotelu Schlembach a “biuro odbiorcze” w Brukseli w The Hotel Grand Miroir a potem w słynnej karczmie La Cygne na Grand Place. Szefem odbioru był były oficer armii pruskiej Wilhelm Steffen. Pomysł Reutera musiał być trafiony gdyż po trzech miesiącach, 26 lipca, Geller oddał na użytek nadawcy wszystkie swoje gołębie - ponad 200 sztuk a firmę zwaną “gołębnik” chwalono za szybkość, dokładność, uczciwość i bezstronność. Steffen zbierał dane z Belgii i Francji. Wiadomość przywiązywał do nogi gołębia i “wysyłał w świat”. Reuter na podstawie tych danych opracowywał zestawienia, komentarze i wszelkie informacje i już przy użyciu telegrafu rozsyłał po całych Niemczech.Potem gołębie pociągiem jechały do Brukseli aby czekać na kolejne wiadomości. Agencja działała bardzo sprawnie współpracując nawet z Charlesem Louisem Havasem, byłym chlebodawcą Reutera z Paryża.

W październiku 1850 roku rozwój telegrafu w Belgii ruszył “z kopyta”. Do marca 1851 roku belgijska sieć sięgała od Ostendy do Verviers i jeszcze połączono ją z pruską. Podwaliny interesu małżeństwa Reuter(żona pracowała razem z Paulem) zaczęły się chwiać. Koszty wzrastały. Dziennikarz próbował zainteresować swoimi sprawami ważne osobistości ale nowoczesność wygrywała z gołębiami i nikt nie chciał inwestować w “gołębnik”. Mając skromne oszczędności i wsparcie rodziny Erlangers, finansistów z Frankfurtu, w marcu 1851 roku, Reuter zlikwidował firmę i przez Brukselę wyruszył do Londynu. Na taki krok namówił go Werner von Siemens, który w tym czasie miał już swój Zakład Budowy Telegrafów Siemens & Halske. Reuter postanowił wyprzedzić nadejście telegrafu na Wyspy Brytyjskie i przygotować sobie grunt. To okazało się dobrym posunięciem.

Na ziemię brytyjską małżeństwo dotarło 14 czerwca 1851 roku. Po kilku miesiącach przygotowań 14 października w Londynie, w centrum biznesowym, w pobliżu Giełdy Londyńskiej, przy 1 Royal Exchange Buildings, Reuter otworzył dwupokojowe biuro Telegraphic Despatch Office. Przez pierwsze miesiące jedynym jego pomocnikiem i współpracownikiem był 12-letni chłopiec John Griffith, który dziesięć lat później został pierwszym dyrektorem firmy telegraficznej. Kiedy miesiąc później otworzono oficjalnie linię telegraficzną pod Kanałem La Manche, obrotny Niemiec miał w kieszeni kontrakt z Londyńską Giełdą Papierów Wartościowych i jej odbiorcami w Paryżu oraz prenumeratę kilku londyńskich gazet gdzie umieszczano jego wiadomości w tym w The Times.

Początki były skromne i pracowite. Reuter korzystał ze swoich znajomości w temacie linii telegraficznych. Wiedział gdzie są luki i jak je wykorzystać. Znał możliwość tras dostępnych, przewidywał tych budowanych. Jeśli trzeba było wykorzystywał gołębie. Proponował swoje usługi nie przesadzając w kosztach. Sukcesy przychodziły krok po kroku ale w kwietniu 1859 roku o Mr. Reuters Office (z czasem biuro przyjęto taką nazwę) zrobiło się głośno nie tylko w Londynie ale i w całym kraju. Reuter przekazał londyńskiej prasie wiadomość prosto z Paryża; przemówienie Napoleona III, w którym pada zapowiedź wojny austriacko-francuskiej w Piemoncie.

W tym samym roku niemiecko-żydowski dziennikarz i nadawca otrzymał obywatelstwo brytyjskie. Stał się pełnoprawnym obywatelem Korony Brytyjskiej i Londynu. Jego kariera rozpostarła skrzydła.
Ambitny dziennikarz doskonale zdawał sobie sprawę, że szybkość podawanych wiadomości zwłaszcza giełdowych to klucz do sukcesu. Jego niemiecka pracowitość, angielska rzetelność i żydowskie poczucie własnych interesów bardzo szybko wywindowały go na szczyty list rankingowych. Jego osoba zaczęła “coś” znaczyć a w związku z tym został przyjęty w 1861 roku na dworze królowej Wiktorii przez premiera lorda Palmerstona co było zaszczytem nie lada.

Reuter’s jak zaczęto w skrócie mówić o jego biurze, jako pierwszy zaczął dostarczać wiadomości zza oceanu. Zanim uruchomiono połączenie transatlantyckie, sprytny dziennikarz opłacał irlandzkich rybaków, którzy wyławiali z morskiej wody wiadomości w wodoszczelnych pojemnikach wyrzucanych przez marynarzy parowców pocztowych płynących z USA do Europy. Rybacy sieciami wyławiali “świeże wiadomości” i dostarczali do najbliższego punktu telegraficznego, które następnie przesyłano do Londynu, do Reutera. Ten, osiem godzin przed oficjalnymi doniesieniami, dostarczał wieści do gazet. I tak 26 kwietnia 1865 roku jako pierwszy,Reuter doniósł o zamachu na życie prezydenta Abrahama Lincolna. Nic dziwnego,że wszystkie brytyjskie dzienniki zabiegały o względy londyńskiego biura.

Pierwszym redaktorem Reutera, dziennikarzem z krwi i kości był Sigismund Engländer, wiedeński rewolucjonista, redaktor naczelny Wiener Katzen-Musik, współpracownik Donauzeitung i Salonu. Jego wielka znajomość polityki i kultury Europy otworzyła mu wiele drzwi ale jego charakter przysporzył mu wielu wrogów dlatego kiedy w 1877 roku wybuchła wojna rosyjsko-turecka, Reuter wysłał go do Konstantynopola jako głównego korespondenta.

Wraz z rozwojem telegrafu firma zaczęła przynosić znaczne zyski. Przybywało pracowników i placówek. Reuter kład swoje kable telegraficzne i budował własną sieć nie tylko na terenie wysp ale też przez Morze Północne aby dotrzeć do Niemiec i Francji. W 1865 roku otworzył pierwszą placówkę poza Europą, w Egipcie, w Aleksandrii. Rok później, po uruchomieniu kabla transatlantyckiego nawiązał bezpośredni kontakt z amerykańskimi agencjami. Hasłem Reutera było: Follow the cable (Podążaj za kablem) i tak też było. Agencja i jej dziennikarze pojawiali się tam gdzie był odbiorca brytyjski:

• w 1866 roku otworzono biuro w Bombaju i pomniejsze w większych miastach Indii
• w 1871 roku otworzono biura w Chinach i Japonii
• w 1872 roku w Australii

W 1866 roku firma prosperował na tyle dobrze,że przeniesiono ją do nowej, większej siedziby przy 5 Lothbury, która sąsiadowała ze starą. W 1870 roku Reuter podpisał porozumienie z francuską agencją telegraficzną Havas i niemiecką Wolff o podziale stref wpływów. Na jego mocy w 1872 roku dotarł na Daleki Wschód a w 1874 roku rozszerzył działalność na Amerykę Południową.

Na początku lat siedemdziesiątych XIX wieku Reuter zarządzał korporacją Reuter’s Telegraphic Comp(nazwa przyjęta w 1865 roku) i miał monopol informacyjny na terenie Królestwa Brytyjskiego. W 1871 roku po raz kolejny firma zmienia siedzibę. Tym razem adres brzmiał: 24 Old Jewry in the City a jej właściciel za swoje zasługi otrzymał niemiecką baronię. Nominację wręczył mu Książę Ernst II z Saxe-Coburg-Gotha 7 września 1871 roku a królowa Wiktoria uznała ją w 1891 roku. Od tego czasu na wszystkich dokumentach pojawiał się podpis: Baron Paul Julius von Reuter.

Działalność barona wychodziła daleko poza ramy sieci telegraficznej. W 1872 roku otrzymał od perskiego szacha Nāsera ad-Din Schāha koncesję na “rozwój gospodarczy kraju”. Owe pozwolenie obejmowało:

• budowę linii kolejowej
• regulację rzek
• eksploatację zasobów naturalnych (oprócz złota i srebra)
• budowę banków i fabryk

Rząd brytyjski, mimo tak hojnej oferty, nie udzielił gwarancji finansowej a kiedy Rosja zaczęła protestować, szach w 1873 roku wycofał swoją propozycję pozostawiając w rękach Reutera tylko koncesję na założenie Imperial Bank of Persia. Do realizacji planów doszło w 1885 roku a bank oficjalnie otworzono cztery lata później.


Prowadząc świetnie prosperująca firmę, Reuter spełniał się też w pieleszach rodzinnych. Do czasu przyjazdu do Londynu w 1851 roku Maria bardzo mocno wspierała mężą. Na ziemi angielskiej poświęciła się jednak sprawom domowym, gdyż wiadomym było,że niedługo rodzina Reuter powiększy się. 10 marca 1852 roku na świat przyszedł pierworodny syn dziennikarza Herbert. W ciągu kolejnych lat w rodzinie przybyło jeszcze dwóch chłopców George i Alfred i córka Clementine Maria. Kiedy Paul budował swoje imperium Maria zajmowała się domem i wychowywaniem dzieci. Kiedy dzieci osiągnęły wiek dorosły a sytuacja firmy była mocna i stabilna a nazwisko Reuter znał cały świat, Paul, mając 62 lata, w 1878 roku z powodu kłopotów zdrowotnych przeszedł na emeryturę, zostawiając swoje imperium w rękach 26-letniego wtedy Herberta. Kupił dom w Nicei i tam osiadł razem z Marią. Ale “rękę na pulsie” trzymał do końca. W 1883 roku rozesłał do swoich korespondentów i dziennikarzy notatkę, w której poinformował pracowników jakich informacji od nich oczekuje:

...pożary, eksplozje, powodzie, wypadki kolejowe, niszczycielskie burze, trzęsienia ziemi, wraki statków z ofiarami śmiertelnymi, wypadki statków wojennych i parowców pocztowych, zamieszki uliczne o charakterze ciężkim, niepokoje wywołane strajkami, pojedynkami i samobójstwami osoby godne uwagi, społeczne lub polityczne oraz zabójstwa o charakterze sensacyjnym lub okropnym. Wymagane jest, aby nagłe fakty zostały najpierw przesłane z jak największą szybkością, a następnie możliwie szybko opisowe, proporcjonalne do wagi incydentu. Oczywiście należy zadbać o dalsze postępowanie

Pracownicy oczywiście zastosowali się do zaleceń właściciela a w 1896 roku pojawił się pierwszy “najdokładniejszy” materiał informacyjny bo filmowy, który dotyczył koronacji cara Mikołaja II. Jak bardzo dziennikarze przestrzegali poleceń,świadczyć może notatka, która dotarła 25 lutego 1899 roku do głównej siedziby w Londynie z Francji:

Baron von Reuter, założyciel agencji Reuter,zmarł dziś rano w Nicei w wieku 83 lat. Podpis Reuter.

To się nazywa solidność dziennikarska. Tak się spełnia zarządzenia szefa.

Baron Paul Julius von Reuter pozostawił po sobie dziedzictwo,które po dziś dzień owocuje i nie chodzi tylko o finanse. Jego agencja choć już nie rodzinna istnieje nadal.Jego nazwisko jest najczęściej powtarzanym nazwiskiem na świecie. W oparciu o jego biografię powstał w 1940 roku film fabularny z Edwardem G. Robinsonem w roli głównej - A Dispatch from Reuters (Człowiek z fantazją). W setną rocznicę śmierci dziennikarza , 25 lutego 1999 roku, Uniwersytet w Siegen przyznał po raz pierwszy nagrodę Paul Julius Reuter Innovation Award. Wyróżnienie przyznawane jest co roku w lutym za: wybitne innowacyjne prace (prace dyplomowe i dysertacje) na określone tematy z zakresu finansów, informatyki lub ekonomii ogólnej.Oprócz statuetki laureat dostaje dziś 24000 euro. W mieście rodzinnym, w Kassel jedna ze szkół jest imienia Paula Juliusa Reutera, podobnie jak szkoła zawodowa w Akwizgranie.

18 października 1976 roku w Londynie przy Royal Exchange Buildings w 125 rocznicę powstania agencji, odsłonięto popiersie Reutera. Oprócz wiadomości biograficznych na cokole widnieją słowa:

Dostarczanie informacji światowym handlowcom papierami wartościowymi, towarami i walutami było wtedy i jest teraz głównym źródłem działań firmy Reuters oraz gwarancją dokładności, szybkości i niezawodności założyciela . Serwisy informacyjne oparte na tych zasadach trafiają teraz do gazet, sieci radiowych i telewizyjnych oraz rządów na całym świecie. Reuters wiernie kontynuuje rozpoczęte tu prace aby to poświadczyć i uhonorować Paula Juliusa Reutera, ten pomnik został ustawiony tutaj przez Reuters z okazji 125. rocznicy powstania. Fundacja Reuters & Edmund l de Rothschild, td 18.10.76.

Dziedzictwo Reutera

W chwili śmierci Paula Reutera jego agencja miała biura w całej Europie i większości świata. Dysponowała własną siecią telegraficzną i ponad setką dziennikarzy. Herbert prowadził dzieło ojca nie zupełnie po jego myśli ale trzeba przyznać,że podniósł poziom dziennikarstwa. Wprowadził bardziej popularne wiadomości czego domagali się odbiorcy i najnowszą technologię. Na jego konto zapisano też spektakularne sukcesy.

Zdarzało się,że korespondenci nie tylko opisywali zdarzenia ale brali w nich bezpośredni udział. Do historii przeszły relacje z oblężenia miasta Mafeking, w Południowej Afryce, podczas II wojny burskiej od października 1899 do maja 1900. Korespondent, Szkot WH Mackay przemycał informacje z Mafeking do Marakeszu a stąd telegraficznie docierały do Londynu. Był jedynym dziennikarzem w oblężonym mieście. Graham Storey, historyk agencji napisał: „Mówi się, że Mackay dał kierowcy 5 funtów za umieszczenie wiadomości w jednej ze swoich kanapek na lunch”. Agencja miała też korespondentów i po drugiej stronie konfliktu. Zatem cała sytuacja została opisana bardzo dokładnie i wzmocniła reputację agencji, którą uznano za bezstronną i wiarygodną. Te relacje uchodzą za największy sukces Reuters w całej historii agencji. W 1912 roku na dwie godziny przed oficjalnym doniesieniem o zatonięciu Titanica w agencji wrzało,że statek zatonął. Skąd wiedzieli?

Herbert Reuter prowadził agencję do 18 kwietnia 1915 roku, kiedy to trzy dni po nagłej śmierci żony odebrał sobie życie. Jego spadkobiercą i następcą miał zostać jego syn, Hubert de Reuter. Niestety, jako żołnierz pułku Czarnej Straży Armii Brytyjskiej, zginął w bitwie nad Sommą 13 listopada 1916 roku. Agencja została bez właściciela i spadkobiercy a jak się szybko okazało i z długami. Herbert zrezygnował z reklam i wiadomości biznesowych co było bardzo złym posunięciem.

W tym czasie prezesem agencji był Marc Napier i to on optował za kandydaturą Rodericka Jonesa, dyrektora biura Reutera w brytyjskiej Republice Południowej Afryki od 1905 roku, na dyrektora generalnego całej firmy. W październiku 1916 roku Jones zasiadł w głównym fotelu, w biurze przy 24 Old Jewry. Obydwaj panowie znali ojca i syna Reuter. Postanowili uratować firmę i nazwisko założyciela. Jones był dziennikarzem. Zasłynął z wywiadu ze szkockim politykiem Leanderem Starrem Jamesonem. Napier dobrze zarządzał pieniędzmi, był finansistą. Duet połączył siły i kupił agencję a 11 grudnia 1916 roku przemianował ją na spółkę prywatną Reuters Ltd. W pracy i zasadach firmy nic się nie zmieniło. Zniknął tylko apostrof przy nazwisku właściciela, które od tej chwili stanowiło markę firmy.

Czas I wojny światowej nie był łatwy dla agencji. Koszty rosły, telegraf zaczynał być nieopłacalny a Reuters chciał być niezależny. Mówiono głośno, że agencja “ma konszachty z rządem” i chyba była to prawda bo Jones był także szefem Departamentu Propagandy w Ministerstwie Informacji, za co otrzymał tytuł szlachecki. Jednak to agencja jako pierwsza poinformowała Brytyjczyków o końcu wojny czym wyprzedziła rząd brytyjski . Nawet do Australii, do Melbourne, komunikat redakcyjny dotarł na godzinę przed oficjalnym raportem. Kiedy w 1919 roku zmarł Napier, Jones został jedynym właścicielem i dyrektorem wykonawczym Reuters Ltd. Pełnił tę funkcję przez kolejne 22 lata, do 1941 roku.

Okres międzywojenny to czas “ostrej” konkurencji. Do agencji francuskiej i niemieckiej dołączyły amerykańskie: Associated Press i United Press. Ambitny Jones, choć nie wszyscy w to wierzyli, starał się utrzymać agencję bez subwencji państwa co było nie lada wyzwaniem. W 1920 roku utworzył Trade Department (dział handlowy), głównie dla wiadomości biznesowych a trzy lata później ,jako pierwszy, na rzecz agencji “zaprzągł” radio a dokładnie fale radiowe. Notowania cen i kursów przesyłane były alfabetem Morse’a i stało się to główną usługą handlową na terenie Europy a kiedy zakupiono mocniejsze nadajniki zaczęto rozsyłać wiadomości tą metodą po całym świecie. Być może w ten sposób też Reuters,jako pierwszy ogłosił światu o otwarciu grobu Tutenchamona w Dolinie Królów, w Luksorze,w Egipcie. W listopadzie 1923 roku agencja po raz kolejny zmieniła siedzibę.

Biura przeniesiono na Carmelite Street 9 w Londynie. Aby ułatwić i usprawnić pracę nie tylko dziennikarzom, w 1927 roku w agencji pojawiły się drukarki a w 1934 roku radiotelefon. W 1928 roku Reuters wprowadził w bankach londyńskich usługę city ticker (usługa drukowania).

Dwa lata po przeprowadzce, 31 grudnia 1925 roku Press Association - PA(Stowarzyszenie Prasowe) przejęło 53% akcji Reuters a w 1930 roku wykupiło pozostały pakiet zostawiając tylko 1000 akcji w rękach Jonesa. Stowarzyszenie, które zrzeszało prasę prowincjonalną nie umiało jednak poradzić sobie z tak wielką siatką przepływu informacji. Sytuacja nie była za wesoła. Agencja zaczęła tracić rynek. W 1934 roku PA i Reuters zawarły zatem umowę o “swobodnej sprzedaży wiadomości w dowolnym miejscu”. Ale niewiele to pomogło. Brakowało gospodarza.

Przed wybuchem II wojny światowej agencja przeniosła się na Fleet Street 85. Jones nadal był oskarżany o nieuczciwe kontakty z rządem. Nie pomogło nawet, że agencja jako pierwsza przekazała wiadomość o objęciu przez Hitlera dowództwa nad armią w 1938 roku czy o inwazji Niemiec na ZSRR w czerwcu 1941 roku. Tego samego roku w październiku doszło do wewnętrznej wojny w Reuters. Działacze PA zmusili Jonesa do ustąpienia. Zarzucili mu skompromitowanie agencji a połowę akcji odsprzedali stowarzyszeniu Newspaper Proprietors `Association NPA, reprezentującemu prasę brytyjską. Na ratunek swojej firmie do Londynu przyjechał dziennikarz Sir Christopher John Howard Chancellor.

Chancellor był pracownikiem Reuters od 1930 roku a od 1931 roku jego przedstawicielem w Szanghaju.Po powrocie do Wielkiej Brytanii brał czynny udział w reorganizacji agencji i w utworzeniu funduszu Reuters Trust aby zapewnić jej niezależność. Wraz z Williamem Moloney i Williamem Haley stworzyli Trust Principles (Zasady zaufania), które nakładały na firmę Reuters i jej pracowników obowiązek ciągłego działania w sposób uczciwy, niezależny i wolny od uprzedzeń. Podstawowych zasad ustanowiono pięć i obowiązują one również dzisiaj:

• Reuters w żadnym momencie nie przejdzie w ręce żadnego interesu, grupy lub frakcji;
• Integralność, niezależność i wolność od stronniczości Reuters powinny być zawsze w pełni zachowane;
• Reuters będzie dostarczać bezstronne i wiarygodne usługi informacyjne gazetom, agencjom informacyjnym, nadawcom i innym abonentom mediów oraz przedsiębiorstwom, rządom, instytucjom, osobom fizycznym i innym osobom, z którymi Reuters ma lub może mieć umowy;
• Reuters będzie należycie uwzględniał liczne interesy, którym służy oprócz interesów mediów
• Nie należy szczędzić wysiłków, aby rozszerzać, rozwijać i dostosowywać wiadomości oraz inne usługi i produkty Reuters, aby utrzymać pozycję lidera w międzynarodowym biznesie wiadomości i informacji.

Zasady zaufania zostały włączone do statutu Reuters, i podane do publicznej wiadomości w 1984 roku oraz do dokumentów założycielskich Thomson Reuters Corp. po jego utworzeniu w 2008 roku.
Czas II wojny światowej nie sprzyjał sporom toteż postanowiono pozostawić wszystko pod czujnym okiem tercetu Moloney, Haley i Chancellor. Ten ostatni w 1944 roku objął, już oficjalnie, funkcję dyrektora generalnego całej firmy. Mając doświadczenie w tej kwestii, Christopher Chancellor podjął wyzwanie, zwłaszcza amerykańskich agencji informacyjnych i nie odstępował na krok. W 1945 roku jako pierwszy, Reuters podał do wiadomości informację o negocjacjach Heinricha Himmlera z zachodnimi sojusznikami za pośrednictwem szwedzkiego hrabiego Oscara Bernadotte a w 1948 roku siedem minut wcześniej, przed wszystkimi poinformował świat o zamachu na Mahatmę Gandhiego. Chancellor okazał się sprawnym “kapitanem” bo jeszcze w 1947 roku do Reuter Trust przyłączyły się kolejne agencje: Australian Associated Press i New Zealand Press Association. Od tego czasu, jak donosi Encyclopædia Britannica ... Reuters stał się jedną z największych światowych agencji informacyjnych, dostarczającą zarówno tekst, jak i obrazy do gazet, innych agencji informacyjnych oraz nadawców radiowych i telewizyjnych (BBC działa od 1920 roku).


Chancellor prowadził Reuters przez 15 lat , do 1959 roku. Stworzył agencję silną i według jej zasad niezależną. Choć pozycja Wielkiej Brytanii po wojnie spadła to nie pociągnęła za sobą agencji... To w dużej mierze dzięki Chancellor Reuters przetrwał wojnę w stanie nienaruszonym, pomimo utraty przez kilka lat największej części światowego rynku - donosił The Daily Telegraph. Duże zasługi Chancellor i jego agencja mieli w tworzeniu powojennej europejskiej sieci informacyjnej a później i na obszarze Trzeciego Świata.

To oni pierwsi donosili o zdobyciu Mount Everest w 1953 roku i jako pierwsi dostarczyli przemówienie sekretarza Związku Radzieckiego Nikity Chruszczowa „Kult osobowości i jego konsekwencje”, w którym autor potępił Józefa Stalina. Między innymi dzięki zapałowi i determinacji dyrektora w 1957 roku ruszyły prace przy tworzeniu British Commonwealth International Newsfilm Agency (BCINA). Agencja kronik filmowych, która 1 stycznia 1964 roku przyjęła nazwę Visnews, jako pierwsza przekazała informacje poprzez satelitę. W tym czasie Reuters miał 11% udziałów firmy. W kolejnych latach zwiększył swój udział i wpływ a w 1993 roku posiadał już wszystkie jej akcje i jako Reuters Television włączył firmę do swojej globalnej działalności. Również w 1957 roku Reuters wprowadził na rynek najnowszą technologię dostarczania informacji finansowych International Financial Printer.

Christopher Chancellor nie działał sam. Mocnym wsparciem był dla niego Walton Cole,korespondent z frontów II wojny i dziennikarz “ z krwi i kości”. Brał czynny udział w pracach agencji po zakończeniu wojny. Przyczynił się do wzrostu ilości dziennikarzy i “dopływu gotówki”. W 1959 roku przejął główne stery agencji niestety tylko na niespełna cztery lata. 25 stycznia 1963 roku zmarł na rozległy zawał serca, w swoim biurze przy Fleet Street, na siódmym piętrze. Jeszcze w 1960 roku ściągnął Cole do Londynu Geralda Longa korespondenta we Francji i powierzył mu stanowisko swojego asystenta. Chciał rozwijać firmę pod kątem wiadomości elektronicznych a Long miał mu w tym pomóc. Niestety zdążyli tylko nawiązać współpracę z producentem komputerów Ultronics Systems z New Jersey, co pozwoliło zapewnić klientom transakcje elektroniczne. Po śmierci Cole Long objął jego stanowisko i kontynuował plany rozwojowe poprzednika. W Reuters nastała era komputerów.

Long, który mówił biegle po niemiecku i francusku był przeciwieństwem Cole pod każdym względem. Agresywny, arogancki,zrzędliwy i porywczy ale niesamowicie inteligentny, no i nie był próżny. Mimo różnicy charakterów dogadywał się z poprzednikiem co zadziwiało całe biuro. Kiedy oddano firmę w jego ręce doprowadził do końca rozpoczęte prace poprzednika. W kwietniu 1964 roku uruchomił serwis informacyjny Reuters Ultronics Report, który łączył notowania giełdowe w czasie rzeczywistym. Jednocześnie uruchomił serwis Stockmaster , który umożliwiał transmitowanie elektronicznych cen akcji on-line z trzema numerami. Był to wielki sukces a Reuter stał się głównym graczem na rynkach finansowych.

W tych poczynaniach Long nie był sam. Do sukcesu przyczynili się Michael Nelson i Glen Renfrew, młodzi pracownicy działu Comtelburo (Reuters Economic Services). Nelson zwerbowany w 1952 roku został menedżerem Comtelburo a australijczyk Renfrew kierownikiem działu komputerowego. “Trojka” jak mówili o nich współpracownicy, szybko przekonała zarząd,że są wstanie zarobić duże pieniądze dla Reuters. I zarobili.Wprowadzali kolejne skomputeryzowane produkty do dystrybucji informacji finansowych i ekonomicznych co przyniosło ogromne zyski. Reuters stał się bardzo dochodową firmą a “Trojka” rewolucjonistami. W lipcu 1965 r. Long podsumował pracę zespołu: Główną funkcją Reuters w zakresie ogólnych usług informacyjnych jest świadczenie usług; Głównym celem Comtelburo jest zarabianie pieniędzy. Musimy dołożyć wszelkich starań, aby wszyscy w organizacji zdali sobie sprawę, jak bardzo jesteśmy zależni od tych usług.

Gerald Long prowadził Reuters do 1981 roku odnosząc po drodze spektakularne sukcesy nie tylko na polu wiadomości ogólnych ale i poczynań finansowych. Po niespełna 10 latach działalności, w 1966 roku liczba abonentów Visnews News Service przekracza 100 w tym wszystkie kraje Europy Wschodniej i afrykańskie posiadające telewizję. W 1967 roku agencja wprowadza Reuters Monitor Screen - System skracający średni czas transakcji z 40 sekund do dwóch. Charakteryzuje się zielonym ekranem i klawiaturą w stylu QWERTY. W tym samym roku po wygaśnięciu umowy z Associated Press 7 września Reuters rozpoczyna nadawanie własnych niezależnych wiadomości w Stanach Zjednoczonych a 2 stycznia pół roku później wprowadza Videoscan wraz z premierą wideo do wyświetlania wiadomości tekstowych. 22 lipca 1968 roku można już automatycznie wymieniać dane, przy pomocy skomputeryzowanego systemu przełączania wiadomości, umożliwiającego szybszą obsługę wiadomości na całym świecie. Long co roku wprowadzał nowości ułatwiające nie tylko życie odbiorcom ale i pracę agencji a co najważniejsze ogromne zyski. Koniec dekady lat siedemdziesiątych przyniósł podwojenie zysków. Przyczyniły się do tego:

• Wprowadzenie Videomaster, wyświetlającego na ekranie ceny akcji i towarów (luty 1970)
• Wprowadzenie usługi Money Monitor przydatnej na rynku walutowym i stopy procentowej (1971)
• Uruchomienie pierwszego system do edycji wideo. Dziennikarze zaczęli używać wyświetlaczy wideo zamiast maszyn do pisania i przesyłania wiadomości (1 styczeń 1972)
• Koniec subskrypcji Agence France-Presse i wprowadzenie własnych raportów z Francji. (czerwiec 1973)
• Utworzono amerykańską spółkę zależną Information, Dissemination and Retrieval Inc. (IDR) w celu opracowywania i produkcji systemów i sprzętu do użytku w telewizji kablowej oraz w usługach wyszukiwania informacji(1973)
• Visnews tworzy pierwszy codzienny satelitarny przekaz materiałów wideo (od Londynu po Australię 1975)
• Reuter Monitor Money Rates Service, rewolucyjny skomputeryzowany produkt oparty na danych dostarczonych przez klientów i opracowany przez firmę Reuters (Londyn 1975)
• Transmisje satelitarne rozpoczynają się w Japonii, Hongkongu i państwach Zatoki Perskiej (1976)

Kiedy Gerald Long przejmował agencję firma osiągała zysk w wysokości 51 000 funtów, dzięki niemu w 1973 roku zarobiła 709 000 £. Kiedy odchodził w 1981 roku zyski przekroczyły £16 milionów. Zdążył jeszcze 23 lutego 1981 roku uruchomić usługę Reuters Monitor Dealing Service, umożliwiającą dealerom walutowym handel za pośrednictwem terminali wideo i opuścił biuro przy Fleet Street. Jego miejsce zajął Glen Renfrew.

Renfrew w latach 1971-1980 kierował oddziałem Reutera w Ameryce Północnej. Jeszcze zanim pojawił się Internet i Microsoft, on rozwinął park technologiczny Reuters, korzystając z satelit i elektroniki, pozwalając każdemu użytkownikowi kontrolować przepływ informacji. Posiadał nawet własną fabrykę komputerów osobistych na Long Island. Swoje wizje i projekty przywiózł do Londynu obejmując główne biuro agencji we władanie. Już 4 czerwca 1984 roku wprowadził firmę na londyńską giełdę jako spółkę publiczną Reuters Holdings PLC. W tym samym roku Reuters przejął kilka firm z USA i Wielkiej Brytanii i podzielił swoje usługi na pięć obszarów:

• informacje w czasie rzeczywistym,
• produkty transakcyjne,
• systemy sal transakcyjnych,
• informacje historyczne
• produkty medialne

W styczniu 1985 roku podpisał Renfrew dziesięcioletnią umowę z United Press International na usługę przesyłu zdjęć. To sprawiło,że Reuter stał się firmą multimedialną, która stworzyła pierwszą na świecie cyfrową sieć transmisji obrazów. Dwa lata później, w 1987 roku uruchomiono serwis ze zdjęciami prasowymi, który ma dwie sekcje: zespół fotografów w Londynie i zespół montażowy w Brukseli a łącznie na tym polu działało 135 pracowników w 33 krajach, w 20 specjalistycznych agencjach fotograficznych. To między innymi dzięki fotoreporterom agencja jako pierwsza podała informację o upadku muru berlińskiego w 1989 roku jaki i o irackiej interwencji na Kuwejt w 1990 roku.

W 1989 roku agencja Reuters przeszła reorganizację w wyniku której podzielono jej działalność według strefy czasowych:

• Reuters Asia
• Reuters America
• Reuters Europe
• Middle East
• Africa

W Reuters Asia od 1978 roku działał Peter Job, który w marcu 1991 roku przejął pałeczką od Glena Renfrew. Job podjął pracę w agencji w 1963 roku jako reporter.Był korespondentem w Paryżu , New Delhi , Kuala Lumpur,Dżakarcie i Buenos Aires. Od 1978 roku działał na terenie Azji.Mówi o sobie,że dyrektorem generalnym Reuters został przypadkiem. Ale to,że w ciągu pierwszych pięciu lat jego kadencji obroty agencji wzrosły o 80% a zysk osiągnął 414 milionów funtów to już nie przypadek. Ten “duży facet o niebieskich oczach”(jak o nim mówiono), miłośnik róż i Shakespeare zdecydował o wejściu na giełdę amerykańskiej maklerskiej spółki zależnej Instinet, wykupionej w 1987 roku. To dzięki niemu uruchomiona zostaje w 1994 roku usługa telewizji dla rynków finansowych, zapewniająca traderom obserwację wydarzeń na żywo a dwa lata później seria Reuters 3000 wyznacza nowy rozdział w dostarczaniu informacji na światowe rynki finansowe, łącząc ceny i wiadomości w czasie rzeczywistym z ogromną nową bazą danych przy pomocy kilku kliknięć myszy.


On też w 1999 roku uruchomił stronę Breakingviews.com gdzie umieszczane są komentarze na temat największych wydarzeń finansowych na świecie. W 1997 roku w Genewie Reuters zakłada Global Technical Centre z myślą o produktach związanych z Internetem. W tym samym roku firma uruchamia swoją pierwszą witrynę internetową. W tym czasie, pod koniec dekady lat dziewięćdziesiątych XX wieku w agencji Reuters, na całym świecie pracowało blisko 13 tysięcy osób, z czego tylko 1400 to dziennikarze. Czytelnik czy telewidz lub radiosłuchacz kojarzy Reuters z codziennymi, bieżącymi wiadomościami a ta działka działalności to zaledwie 10% całości firmy.

Finanse, biznes, giełda i ekonomia, tego główna działalność agencji. Na końcowy raport czy artykuł pracują sztaby komputerowców, analityków i wszelakiej maści techników. Trochę więcej na ten temat dowiedział się “zwykły człowiek” kiedy amerykański rywal, Bloomberg LP oskarżył Reuters o kradzież informacji finansowych. Sprawę wyjaśniono w sądzie. Zarzuty oddalono ale “mleko się rozlało” i pozycja firmy straciła. Nie tylko Bloomberg przyczynił się do obniżenia lotów Reuters. Job podjął kilka błędnych decyzji jak: projekt bazy danych analizy obligacji Decision 2000, który kosztował 10 milionów dolarów i okazał się niewypałem czy Armstrong, próba łączenia danych rynkowych w czasie rzeczywistym ze starszymi informacjami. Ten projekt również okazał się wielką katastrofą a kosztował firmę około 20 milionów dolarów. Kolejnym błędem Petera Joba było niedocenienie Internetu. Nazywał go “technologią dla maniaków” a kiedy wreszcie spróbował sił w tej dziedzinie wdrażając projekt Gazelle poniósł fiasko jak przy dwóch poprzednich. I tak oto Reuters popadł w kłopoty.

Kiedy w grudniu 2000 roku Tom Glocer zajął miejsce Petera Joba miał za zadanie usprawnić dział elektroniki,komputeryzacji i Internetu. On sam postanowił przeprowadzić dogłębną reorganizację całej firmy. Na ten krok wpłynęły dwa wydarzenia: zamachy terrorystyczne w USA i tak zwana “bańka internetowa”(nagły spadek po wielkim boomie). Tom Glocer był drugim, nie licząc samego Reutera, dyrektorem generalnym nie-Anglikiem i pierwszym nie-dziennikarzem. Jest amerykańskim doktorem nauk prawnych. W Grupie Reuters pojawił się w 1993 roku jako wiceprezes i zastępca radcy generalnego Reuters America. W latach 1997-1999 piastował funkcję dyrektora sekcji Ameryki Łacińskiej, do czerwca 2000 prezesa Reuters America a następnie dołączył do zarządu Reuters.

Po objęciu głównego fotela zapowiedział projekt Business Transformation Program (program transformacji biznesu), który miał na celu zwolnienie 4 tysiące miejsc pracy w ciągu trzech lat i usprawnienie działalności w czterech odrębnych segmentach biznesowych.W czerwcu 2003 roku wprowadził Glocer program Fast Forward, mający na celu uproszczenie linii produktów firmy i który już w lipcu przyniósł znaczną poprawę a to pozwoliło na zawarcie umowy (22 lipca) z dwoma wiodącymi firmami brokerskimi: Goldman Sachs - wieloletnim klientem Bloomberga - i Lehman Brothers. W grudniu tego samego roku medialnym sukcesem była wiadomość o ujęciu Saddama Husajna w Iraku. Oczywiście dziennikarze Reuters wyprzedzili innych kolegów jak zwykle “o pierś”.

W ramach oszczędności w 2005 roku Reuters sprzedał swój budynek przy Fleet Street i przeniósł swoje biura do mniejszego The Reuters Building, 30 South Colonnade, Canary Wharf w dzielnicy Docklands w sporej odległości od centrum. W tym samym roku agencja przejęła Action Images, specjalistyczną agencję fotografii sportowej. Na zdjęcia Glocer zaczął czujne spoglądać po sierpniu 2006 roku, kiedy to agencja przeżyła wpadkę. Na stronach internetowych pojawiły się dwa zdjęcia autorstwa niezależnego libańskiego fotografa Adnana Hajja, dotyczące konfliktu Izrael-Liban. Jak się okazało owe zdjęcia były fałszywkami a agencja została oskarżona o stronniczość wobec Izraela.

Glocer przeprosił a zdjęcia zniknęły z serwerów. Jednak cztery lata później, w 2010 roku czujne oko internautów wyłapało kolejne potknięcie. Na zdjęciach, z nalotu izraelskich komandosów na turecki statek MV Mavi Marmara przewożący pomoc humanitarną, po obróbce i kadrowaniu zniknęły noże w rękach aktywistów i zakrwawiony izraelski komandos. W ramach tego incydentu zginęło 9 osób pochodzenia tureckiego ale zdjęcia były dowodem na obronę izraelskich żołnierzy. Glocer podziękował za czujność a na stronie zamieszczono oryginalne fotografie.

W 2007 roku razem z Nokia Research Center współpracował Glocer nad mobilną wersją wiadomości Reuters ale mimo wszystkich starań akcje firmy nadal spadały a agencje amerykańskie: The Associated Press, Bloomberg LP czy Dow Jones & Company, Inc zaczęły wyprzedzać Reuters w rankingach. Glocer zaczął rozglądać się za partnerem, który prowadził taką samą działalność. Na współpracę a właściwie kupno firmy zdecydowała się kanadyjska firma informacyjna, jedna z największych na świecie Thomson Corporation. W maju 2007 roku świat dowiedział się, że Thomson kupił Reuters za około 8,7 miliarda funtów ( 17,2 miliarda dolarów) z ofertą gotówkową i giełdową wynoszącą 692 pensy za akcję, zrywając z pierwszą z pięciu zasad Trust Principles: Reuters w żadnym momencie nie przejdzie w ręce żadnego interesu, grupy lub frakcji”.

Prace nad przejęciem trwały blisko rok i 17 kwietnia 2008 roku nowa agencja Thomson Reuters rozpoczęła oficjalnie swoją działalność. Pierwszym prezesem nowej firmy został Tom Glocer. Przez rok firma działała jako dwie spółki: Thomson Reuters Corporation i Thomson Reuters PLC a każda była notowana na giełdzie. W 2009 roku ujednolicono strukturę tworząc Thomson Reuters Corporation i 10 września zrezygnowano z Giełdy Londyńskiej i NASDAQ. Jednocześnie spółka pojawiła się na giełdach w Nowym Jorku i Toronto Stock Exchange. Połączenie dwóch potentatów nie uchroniło firmy przed błędnymi posunięciami. W 2010 roku uruchomiono Trzy projekty:

• Eikon jako miejsce docelowe dla globalnej informacji, technologii i dostępu do rynku,
• Elektron, otwartej, interaktywnej, szybkiej infrastruktury handlowej i danych
• Onesource, globalna stacja podatkowa

Jednak Eikon nie przyniósł sukcesu na jaki liczono a 21 lipca 2011 roku kilku członków kadry kierowniczej z szefem działu rynkowego i zastępcą dyrektora generalnego Devinem Wenig, opuściło agencję. Brak personelu i cięcia kosztów mocno zatrzęsły działem bankowości dlatego też Glocer ogłosił ponowną reorganizację zwłaszcza,że zarząd i akcjonariusze firmy mocno naciskali na poprawę wyników. W ramach oszczędności połączono dział sprzedaży Markets z sekcją Professional, która zajmuje się sprzedażą produktów prawnych, podatkowych i księgowych a na stanowisko dyrektora operacyjnego z dniem 28 września 2011 roku, powołano Jima Smitha byłego kierownika działu prasowego Thompson w USA. Widocznie to nie wystarczyło bo 1 grudnia Thomson Reuters ogłosił odejście Toma Glocera a jego stanowisko objął Smith.

Jim Smith objął stanowisko dyrektora generalnego na dziewięć lat. W tym czasie korporacja dokonała około 200 przejęć małych i większych firm na całym świecie. Wszystkie miały powiązania z finansami. Jeśli nie obracały pieniędzmi to badały ów rynek albo tworzyły strony internetowe na jego potrzeby. Tak czy siak wszystko kręciło się i nadal kręci wokół pieniędzy. Mimo różnych reorganizacji i cięć firma rozrastała się i jej personel osiągnął 24 400 osób. Wszyscy oni działają na rzecz dostarczania wiadomości i informacji dla rynków profesjonalnych w ramach pięciu segmentów:

• Legal Professionals, badania prawne oparte na pojawiających się technologiach i zintegrowanych rozwiązaniach z zakresu przepływu pracy, które łączą treść, narzędzia i analizy dla rządu i kancelarii prawnych.
• Korporacje, obsługa klientów korporacyjnych przez siedem największych globalnych firm księgowych z pełnym zestawem ofert obejmujących funkcje prawne, podatkowe, regulacyjne i zgodności
• Tax Professionals oferty podatkowe i automatyzacja przepływów pracy podatkowej dla rządowych organów podatkowych.
• Reuters News dostarcza wiadomości multimedialne i usługi informacyjne w czasie rzeczywistym dla gazet, sieci telewizyjnych i kablowych, stacji radiowych i stron internetowych na całym świecie, a także dla Refinitiv.
• Global Print oferuje klientom na całym świecie informacje prawne i podatkowe głównie w formie drukowanej.

Zwykły mieszkaniec kraju, który jeśli chodzi o pieniądze, najlepiej się zna na własnym koncie w banku nazwę Reuters kojarzy z segmentem Reuters News. Ten dział od 2011 roku prowadzi Stephen J. Adler. Do agencji trafił zaledwie rok wcześniej. Pracował w takich gazetach jak The American Lawyer, The Wall Street Journal czy BusinessWeek gdzie był redaktorem naczelnym. W ciągu jego kadencji Reuters otrzymał dziesiątki najważniejszych nagród dziennikarskich, w tym sześć nagród Pulitzera.Tą z 2019 roku dwóch dziennikarzy przypieczętowało bytnością w więzieniu. Zespół fotoreporterów pod kierownictwem polskiego dziennikarza Antoniego Słodkowskiego udokumentował ucieczkę mieszkańców Birmy należących do muzułmańskiej grupy Rohingya oraz masowe morderstwa w tym kraju. W wyniku pracy nad materiałem dwójka reporterów z zespołu: Wa Lone i Kyaw Soe Oo, została skazana na siedem lat więzienia za zdradę tajemnicy państwowej. Na łamach portalu Noizz, Polak powiedział:

Dla nas ta nagroda ma słodko-gorzki smak, bo oczywiście jesteśmy dumni z tego, co osiągnęliśmy. Pracowaliśmy pod wielką presją, często w bezpośrednim zagrożeniu zdrowia i życia. Zrobiliśmy wiele dobrego. Z drugiej strony – nasi dziennikarze pozostają cały czas w birmańskim więzieniu. Jest zatem większa nagroda, na którą cały czas oczekujemy, a jest nią oczywiście wolność naszych pracowników.

Po wielu zabiegach ze strony agencji, po 511 dniach więzienia Wa Lone i Kyaw Soe Oo zostali uwolnieni 7 marca 2019 roku. W podobnej sytuacji był w 1967 roku brytyjski dziennikarz Reuters Anthony Gray, który relacjonował wydarzenia związane z chińską rewolucją kulturalną. Został zatrzymany w ramach odpowiedzi na aresztowanie chińskich dziennikarzy w Hongkongu przez brytyjski rząd i przetrzymywany przez 27 miesięcy. Nie wszyscy mieli “szczęście” trafić do więzienia.


Wielu dziennikarzy zginęło w wyniku działań wojennych lub zostało zamordowanych. Do jednej z większych tragedii tego typu doszło 12 lipca 1993 roku w Mogadiszu, w Somalii. Tego dnia śmierć z rąk rozwścieczonego tłumu po ataku amerykańskich helikopterów gunships, poniosła ekipa Reuters:

• Anthony Macharia, dźwiękowiec
• Hos Maina, dziennikarz i fotograf
• Dan Eldon, dziennikarz

Wraz z dziennikarzami Reuters zginął niemiecki fotograf z Associated Press Hansi Krauss a operator telewizji Reuters, Mohamed Shaffi, został postrzelony ale zdołał zbiec. Ówczesny redaktor naczelny Reuters News Mark Wood powiedział:

Nie mieli złudzeń co do niebezpieczeństw związanych z pracą w Somalii i starali się unikać niepotrzebnego ryzyka ale podobnie jak wszyscy najlepsi dziennikarze, dali się pochłonąć głębokiemu zaangażowaniu w uchwycenie i przekazanie światu zewnętrznemu zrozumiałego obrazu przemocy i cierpienia, które widzieli przed sobą. To największa tragedia ze wszystkich, że oni i Hansi Krauss padli ofiarą tych samych ludzi, których los próbowali wyjaśnić.

To nie jedyne ofiary śmiertelne wśród dziennikarzy agencji. W Iraku, w 2003 roku zginęli Ukrainiec Taras Protciuk i Palestyńczyk Mazen Dana a w 2007 roku irakijscy dziennikarze Waleed Khaled i Namir Noor-Eldeen. Śmiertelne żniwo przyniosły

• Sierra Leone, Kurt Schork, 24 maj 2000
• Czeczenia, Adlan Hasanow, 9 maj 2004
• Strefa Gazy, Fadel Shana`a, 16 kwiecień 2008
• Tajlandia, Hiro Muramoto, 10 kwiecień 2010
• Syria, Molhem Barakat,20 grudzień 2013

Dziennikarze Reuters są tam gdzie się coś ważnego dzieje. Ich biura rozrzucone są po całym świecie w ponad 200 miastach w 94 krajach. Jest ich blisko 2500 i 600 fotoreporterów; mówią w 20 językach. Korzystają z Podręcznika dziennikarstwa Reutera jako przewodnika aby zachować wartości uczciwości i wolności, na których opiera się ich reputacja w zakresie rzetelności, dokładności, szybkości i wyłączności. Nie używają słowa “terrorysta” co po atakach z 11 września 2001 roku spotkało się z dużą krytyką. W Podręczniku Dziennikarstwa czytamy: Reuters może ogólnie odnosić się do terroryzmu i przeciwdziałania terroryzmowi bez ich przypisywania, ale nie odnosi się do konkretnych wydarzeń jako do terroryzmu. Reuters nie używa również słowa terrorysta bez podania źródła w celu określenia konkretnych osób, grup lub wydarzeń.

Wychodząc naprzeciw swojemu medialnemu odbiorcy uruchomił Reuters w 2015 roku Reuters TV, pierwszy spersonalizowany serwis informacyjny telewizji mobilnej na iOS, który integruje wyselekcjonowane wiadomości telewizyjne, nagrania na żywo i kanały z mediów społecznościowych oraz daje użytkownikom kontrolę nad tym, jak, kiedy i gdzie oglądać wiadomości. Fachowcy od handlu i zarządzania na pewno docenili uruchomione w tym samym roku oprogramowanie ONESOURCE ™ Global Trade a branża prawnicza Thomson Reuters eDiscovery Point ™, projekt, który powstał we współpracy z klientami i dostępny był rok później. W 2017 roku startuje Reuters Connect , rynek zawierający wszystkie treści multimedialne agencji.

Mimo coraz to nowszych technologii, nowinek technicznych i wszelakich projektów koncern wciąż szuka gdzie może oszczędności.Przeważnie są to cięcia w “ludzkim zasobie”. W listopadzie 2016 roku Thomson Reuters Corp. zlikwidował 2 000 miejsc pracy na całym świecie spośród około 50 000 swoich pracowników i nie powiedział jeszcze ostatniego słowa.

W 2021 roku przypada 170 rocznica powstania agencji Paula Juliusa Reutera, który pierwsze wiadomości przesyłał za pomocą gołębi pocztowych. Jakie będą dalsze losy “kolosa finansowo - medialnego”? O tym zadecyduje kolejny dyrektor generalny Steve Hasker, który objął to stanowisko 25 lutego 2020 roku. Jim Smith żegnając się z Thomson Reuters powiedział:

To właściwy czas, aby przekazać pałeczkę następnemu pokoleniu kierownictwa, biorąc pod uwagę ciągły sukces naszej firmy oraz wydzielenie naszych danych rynkowych i operacji handlowych. Organizacja ma najsilniejsze podstawy od lat. Podwaliny pod dalsze sukcesy zostały położone, a Steve (Hasker) jest właściwym liderem, który poprowadzi nas do przodu. Jego dogłębna wiedza w zakresie danych, informacji biznesowych, technologii i usług profesjonalnych jest tym, czego potrzebujemy, aby wykorzystać wiele możliwości, jakie niesie przyszłość.

Powodzenia.

Kalendarium Reuters

• 1816, 21 lipca - urodził się Israel Beer Josaphat czyli Paul Julius Reuter
• 1850, 28 kwietnia - inauguracja Institut für die Übermittlung von Telegraphen Nachrichten w Akwizgranie.
• 1851, 14 października - otwarcie biura Telegraphic Despatch Office w Londynie
• 1865, 20 lutego - Reuter’s Telegram Company jako spółka akcyjna
• 1865 - w Egipcie otworzono pierwsze zagraniczne biuro Reuter’s
• 1866 - przeprowadzka do większych pomieszczeń przy 5 Lothbury
• 1870, 17 stycznia - podpisanie porozumienia z agencjami Havas i Wolff o światowych obszarach kontroli
• 1871, 7 września - Reuter otrzymał niemiecką baronię
• 1878, maj baron Reuter przechodzi na emeryturę oddając zarząd firmy w ręce syna Herberta
• 1883 - ostatnie instrukcje Reutera w sprawie przekazywania informacji
• 1896 - pierwsze wiadomości filmowe: koronacja cara Rosji Mikołaja II
• 1899, 25 lutego - śmierć Paula Juliusa Reutera
• 1916, 11 grudnia - Reuter’s Telegram Company przemianowana na prywatną firmę Reuters Ltd.
• 1920,1 stycznia - powstaje Dział Handlowy
• 1922 - radio na usługach Reuters
• 1925, 31 grudnia Stowarzyszenie Prasowe przejmuje 53 % akcji Reuters
• 1927 - pierwsze drukarki w biurach agencji
• 1928 - usługa City ticker
• 1934 - pierwszy radiotelefon na usługach agencji
• 1939,lipiec - 85 Fleet Street adresem agencji
• 1941 - powstanie funduszu Reuters Tryst i zasad zaufania Trust Principles
• 1957 - powstaje agencja kronik filmowych z czasem przemianowana na Visnews
• 1957 - wprowadzenie na rynek technologii International Financial Printer
• 1964 - pierwsze wiadomości wysłane za pomocą satelity
• 1964, kwiecień - serwisy informacyjne Reuters Ultronics Report i Stockmaster
• 1967 - wprowadzenie systemu Reuters Monitor Screen
• 1968, 2 stycznia - premiera Videoscan (wiadomości tekstowe)
• 1970,luty - uruchomienie programu Videomaster
• 1971 - usługa Money Monitor
• 1972, 1 stycznia - pierwszy system do edycji wideo zamiast maszyn do pisania
• 1975 - pierwszy codzienny przekaz satelitarny materiałów wideo
• 1976 - wiadomości satelitarne w Japonii,Hongkongu i państw Zatoki Perskiej
• 1981, 23 lutego - start usługi Reuters Monitor Dealing Service
• 1984, 4 czerwca - spółka Reuters Holdings PLC na Londyńskiej Giełdzie
• 1985, styczeń - umowa z United Press International
• 1989 - powstanie sekcji wg.stref czasowych
• 1994 - Visnews przemianowana na Reuters Television
• 1996 - program Reuters 3000
• 1999 - uruchomienie Breakingviews.com
• 2000 - projekt Business Transformation Program, reorganizacja agencji
• 2003 - program Fast Forward
• 2005 - przejęcie przez Reuters Action Images, agencji fotografii sportowej
• 2007 - wprowadzenie wiadomości mobilnych
• 2007, maj - Thomson Corporation kupuje Reuters
• 2008, 17 kwietnia - oficjalny start Thomson Reuters
• 2010 - uruchomienie projektów: Eikon,Elektron i Onesource
• 2015 - start Reuters TV
• 2017 - inauguracja Reuters Connect , zbiór wszystkich treści multimedialnych agencji

źródła:

• https://thebaron.info/archives/enter-heinrich-geller-stage-right
• https://thebaron.info/archives/history
• https://pl.wikipedia.org/wiki/Paul_Reuter
• https://dbs.anumuseum.org.il/skn/en/c6/e231880/Personalities/Paul_Julius_Von_Reuter
• https://www.reuters.com/article/topNews/idUSTRE50O1GV20090125?feedType=RSS&feedName=topNews
• https://www.jewishvirtuallibrary.org/reuter-paul-julius-freiherr-von
• https://www.abc.net.au/news/2009-01-26/baroness-de-reuter-last-link-to-news-dynasty-dies/2586782
• https://www.polskieradio.pl/39/156/Artykul/1477800,Paul-Reuter-%e2%80%93-od-golebi-do-swiatowej-agencji
• https://www.britannica.com/biography/Paul-Julius-Freiherr-von-Reuter
• https://pl.qaz.wiki/wiki/Paul_Reuter
• https://www.newworldencyclopedia.org/entry/Paul_Reuter
• https://www.reuters.com/article/us-backstory-editor-idUSKBN178208
• https://www.reutersagency.com/en/about/trust-principles/
• https://statues.vanderkrogt.net/object.php?webpage=ST&record=gblo157
• https://www.britannica.com/topic/Thomson-Reuters#ref201271
• http://www.fundinguniverse.com/company-histories/reuters-group-plc-history/
• https://en.wikipedia.org/wiki/Christopher_Chancellor
• https://www.nytimes.com/1989/09/12/obituaries/christopher-chancellor-who-led-reuters-for-15-years-dies-at-85.html?sq=%22Christopher+Chancellor%22+reuters&scp=1
• https://thebaron.info/archives/the-long-view-and-the-nelson-touch
• https://uk.reuters.com/article/us-thomsonreuters/timeline-tom-glocers-career-at-thomson-reuters-idUKTRE7B103120111202
• https://www.theguardian.com/media/2003/oct/26/reuters.pressandpublishing
• https://noizz.pl/spoleczenstwo/rozmawiamy-z-antonim-slodkowskim-polski-laureatem-pulitzera/1xs9610
• https://www.forbes.com/companies/thomson-reuters/?sh=169d88fa2630
• https://www.thebaron.info/people/memorial-book/anthony-macharia-hos-maina-and-dan-eldon