Koreańska Centralna Telewizja. Historia TV z Korei Północnej

fot. screenshot/KCTV/CNA/Youtube

Po wielu wiekach walki o niepodległość, w 1897 roku na Półwyspie Koreańskim powstało Cesarstwo Koreańskie, z cesarzem Gojong, własnym rządem i hymnem autorstwa niemieckiego kompozytora Franza Eckerta, urodzonego w Nowej Rudzie. Choć państwo uznawano za słabe i nie samowystarczalne, pielęgnowano w nim status niezależności od państwa chińskiego, które ciągle nękało te ziemie.

Niepodległość to główny temat na pierwszych stronach wielu koreańskich regionalnych wydawnictw. Niestety, wszystko skończyło się wraz z rządami Japonii, która zawładnęła Koreą w 1910 roku. Po agresji japońskiej cenzura opanowała całe środowisko medialne. Dopiero po 1919 roku nastała odwilż. Powstało kilka znaczących dzienników, które przetrwały do dnia dzisiejszego, tak jak Chosun Ilbo.

W 1927 roku do głosu doszło także koreańskie radio. 16 lutego, gubernator generalny Ugaki Kazushige, powołał do życia Korporację Nadawczą Kyeongseong JODK. Jednak do czasu II wojny światowej w KBS Radio Seul przeważały programy japońskie. Po zakończeniu działań wojennych na terenie północnej Korei pojawiły się audycje cenzurowane przez władze radzieckie. Taki stan rzeczy trwał do 1948 roku, kiedy to dawne Cesarstwo Korei rozpadło się na dwa odrębne kraje:

• Republika Korei (Południowa)
• Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna (Północna)

Obydwa państwa rościły sobie prawa do całości terytorium, co zaowocowało wojną domowa. Część północna, nie chcąc mieć nic wspólnego z rządami imperialistycznymi, już 14 października 1945 roku uruchomiła swój Koreański Centralny Komitet Nadawczy z siedzibą w Pyongyang. Rok później, w maju 1946 roku, instytucja zmieniła nazwę na Komitet Nadawczy w Pyongyang a następnie na Centralny Komitet Nadawczy Korei i ta nazwa obowiązuje po dziś dzień.

Osiem lat przygotowań do startu telewizji

Komitet, który podlegał i podlega Departamentowi Propagandy i Agitacji w Partii Pracy Korei, do 1953 roku trzymał pieczę nad wszystkimi rozgłośniami radiowymi a było ich niewiele. W tymże roku, 1 września Kim Il-Sung, ówczesny premier ogłosił początek prac nad telewizją. Program nazwano Sieć Nadawcza Pyongyang (Pyongyang Broadcasting Network). Okres przygotowań trwał blisko 8 lat i 1 września 1961 roku nastąpił “wielki test” przy wsparciu rządu. Temu wydarzeniu nadano rangę państwową a za twórcę sukcesu uznano oczywiście wodza, Kim Il-Sunga.


Na stałe nadawanie programu widzowie musieli poczekać kolejne dwa lata. W tym czasie Pyongyang Broadcasting Network przemianowano na Central Broadcasting Television System, który z wielkim hukiem 3 marca 1963 roku uruchomił codzienne, oprócz niedziel, nadawanie programów dla ludności. Przez pierwsze miesiące program trwał dwie godziny, od 19:00 do 21:00. Z czasem poszerzono go do czterech godzin, aby 1 października 1970 roku osiągnąć sześciogodzinną transmisję z 5 Kongresu Partii Robotniczej Korei. Odnotowano to jako wielkie osiągnięcie techniczne.

Kim Il-Sung, a właściwie Kim Ir Sen, przywódca i “ojciec narodu” osobiście dbał o rozwój telewizji. Nowoczesne kamery studyjne i wozy transmisyjne były na poziomie światowym. Wszystko dla wodza i jego partii. Już w kwietniu 1971 roku uruchomiono drugą stację i studia w Kaesong.Początkowo była to stacja edukacyjna dla wszystkich. Z czasem ograniczono się do nadawania programów dla studentów. Dziś kanał funkcjonuje jako Ryongnamsan TV.

Rozkwit w latach 70.

Lata siedemdziesiąte były dla telewizji północnokoreańskiej latami rozkwitu i pasmem sukcesów. 3 stycznia 1973 roku Central Broadcasting Television System przemianowano oficjalne na Korean Central Television (KCTV), a uroczysty program rozpoczęto o godzinie 17:00. Była to pora codziennych emisji w dni powszednie. W niedzielę i święta telewizja nie nadawała.

W grudniu tego samego roku uruchomiono stację telewizyjną w Mansudae. Zadaniem jej pracowników było przygotowanie programów edukacyjnych ogólnie dostępnych. Rok później w kwietniu 1974 roku widzowie otrzymali niektóre programy w kolorze a następnie:

• 1 lipca KCTV zaczęła oficjalne nadawanie w kolorze
• 1 września pierwsza transmisja na żywo ramach przygotowań do VII Igrzysk Azjatyckich w Teheranie
• 31 grudnia KCTV jako pierwsza nadała w kolorze program sylwestrowy

Od 1975 roku rozpoczęły się transmisje weekendowe a 1 września 1977 roku zaczęto nadawać w pełnym wymiarze godzin. Dekada lat osiemdziesiątych przyniosła kolejne sukcesy wodza, partii i KCTV. 19 lipca 1980 roku widzowie otrzymali pierwszą bezpośrednią transmisję telewizyjną, prosto z Moskwy, z XXII Igrzysk Olimpijskich. Rok później, 1 marca 1981 roku, rozpoczęto nadawanie programu telewizyjnego w święta państwowe.

Północnokoreańska telewizja była oficjalnym nadawcą 13 Światowego Festiwalu Młodzieży i Studentów, który odbył się w Phenianie w dniach 1-8 lipca 1989 roku. Do tego wydarzenia przygotowania rządu trwały cztery lata. KCTV musiała stanąć na wysokości zadania przyjmując dziennikarzy i reporterów z całego świata. Do przekazania były relacje z blisko 1000 różnych wydarzeń. Poza dyskusjami politycznymi, wiecami, sesjami odbywały się spotkania sportowe, występy artystyczne czy pokazy filmowe.

Dziennikarze KCTV musieli wszystko przekazać w odpowiednim świetle i formie. Ceremonie otwarcia i zamknięcia festiwalu podziwiał cały świat. Na jego przygotowanie Korea Północna wydała kilka miliardów dolarów przez co popadła w ogromne długi. To zniszczyło gospodarkę kraju i jego status zewnętrzny ale o tym w KCTV nie mówiono.

Różowa dama Ri Chun Hi. Ikona północnokoreańskiej telewizji

W lutym 1971 roku przed kamerami w studio, w Pyongyang, zasiadła młoda adeptka dziennikarstwa, aktorka Ri Chun Hi. Czarnowłosa, lekko puszysta i z “zardzewiałym” głosem, szybko stała się ulubienicą nie tylko widzów ale i samego Kim Ir Sena, który otoczył ją „ciepłą miłością i wiarą”. Pokazywała się na wizji w tradycyjnych koreańskich strojach, a najczęściej w różowym kimonie, przez co otrzymała miano “różowej damy”.

Przez blisko 40 lat potępiała na wizji Koreę Południową, Japonię i Stany Zjednoczone, za to z dumą opowiadała o działaniach Wielkiego Przywódcy Kim Il Sunga i Szanownego Przywódcy Kim Dzong-ila, jego syna. W swoje wypowiedzi wkładała pasję i uwielbienie dla władzy i wielką pogardę dla jej wrogów. To ona mówiła Koreańczykom, kiedy mają się śmiać a kiedy płakać.

Jej zapłakaną twarz poznał cały świat, kiedy w 1994 roku przekazywała rodakom i światu wiadomość o śmierci Kim Ir Sena. Zanosiła się od płaczu na wizji w 2011 roku ogłaszając śmierć Kim Dzong-ila. Londyński Telegraph pisał:

„Powierzono jej ogłoszenie wspaniałych chwil w historii Korei Północnej, a znawcy tego kraju mówią o niej, że jest podobna do wysokiej kapłanki aparatu propagandy państwowej, której nie można uniknąć w kraju pustelnika, w którym telewizory włączają się i wyłączają, ale nie mogą zmienić kanału.
(Jon Herskovitz , Christine Kim, Reuters, 18 listopad 2009 rok)

Choć oficjalnie od 2012 roku jest Ri na emeryturze, to jej i tylko jej powierzono poinformowanie narodu o wielkich wydarzeniach w kraju:

• detonację bomby H w styczniu 2016 roku
• wystrzelenie rakiety w lutym 2016 roku
• próby nuklearne z września 2016 roku i we wrześniu 2017 roku
• test rakietowy w listopadzie 2017 rok
• zawieszenie północnokoreańskich testów jądrowych i międzykontynentalnych testów balistycznych w kwietniu 2018 roku
• szczyt w Singapurze między Kimem i Donaldem Trumpem w czerwcu 2018 roku

Mówi się, że jeśli Korea Północna użyje bomby wodorowej - to właśnie Ri Chun Hi powie o tym jej mieszkańcom. Dziś stateczna “twarz reżimu” uczy zawodu nowe pokolenie dziennikarzy, a szczególnie dziennikarki. Jest przykładem “wspaniałej” kariery i tego co może słaba płeć. Swoje sukcesy zawdzięcza pochodzeniu (urodziła się w biednej rodzinie robotniczej), wykształceniu (ukończyła Pyongyang University of Theatre and Film) i pracy na rzecz reżimu.

76-letnia dziś dziennikarka za współpracę z rządem dostała luksusowy dom i samochód. Ma dostęp do rozrywek dla elity, mody z najwyższej półki, wszystkiego tego, co jest nieosiągalne dla przeciętnego Koreańczyka. Do miana jej następczyni preferuje Jeon Sung Hee. Choć nie ma a takiej charyzmy jak “różowa dama” to podobnie jak ona posiada doniosły i lekko chrapliwy głos, co uznano za jej podstawowy walor.

Ri Chun Hi jako jedyna z nielicznych utrzymała się na swoim stanowisku przez kilka dekad. Jej koledzy i koleżanki nie zawsze sprawdzali się pod kątem “poprawności politycznej”. Wszyscy dziennikarze w tym kraju muszą należeć do Partii Pracy Korei, zaś adepci dziennikarstwa są badani pod względem własnej nieskazitelności ideologicznej. Obejmuje to także ich rodziny.

Kult jednostki i propaganda na ekranie

Do zasłużonych i lojalnych pracowników KCTV należał Chon Hyung Kyu. Podobnie jak Ri Chun Hi nie był z wykształcenia dziennikarzem. Początek swojej drogi zawodowej związał z kolejnictwem. Jego kariera jako spikera radiowego rozpoczęła się 1 maja 1956 roku. 3 marca 1963 roku zasiadł przed kamerami telewizyjnymi. Lubiany przez telewidzów prowadził nie tylko programy polityczne ale też wszelakie quizy, konkursy piosenek a także relacjonował wydarzenia sportowe. Doceniany przez władze był laureatem prestiżowych koreańskich nagród mimo, że w trakcie informowania telewidzów o śmierci Kim Il Sunga w 1994 roku nie uronił ani jednej łzy na wizji. Niektórzy mieli mu to za złe i wystąpili do władz o karę pieniężną dla dziennikarza. Potraktowano sprawę ulgowo bo i tak nikt nie dorówna w emocjach na wizji Ri Chun Hi. Chon Hyung Kyu zmarł w 2006 roku.


Od momentu powstania Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej obowiązuje w niej kult jednostki. Rodzina Kim jest na pierwszych stronach gazet, antenie radiowej i w każdym niemal programie telewizyjnym. Całe życie Koreańczyków związane jest z “Ukochanym Przywódcą”. Choć emitowane są filmy fabularne, programy dla dzieci i rozrywka to blisko 90% czasu antenowego poświęcało się i nadal poświęca ideologii, partii i jej przywódcy.

Choć dla świata ta miłość narodu do wodza wygląda groteskowo, to nawet ci Koreańczycy, którym udało się opuścić Koreę Północną, z łezką w oku oglądają programy z kraju. 15 kwietnia 2013 roku stacja CNN przeprowadziła wywiad z Koreanką Chae Young Hee, która uciekła z ojczyzny w 2003 roku. Oglądając program KCTV w 101 rocznicę urodzin Kim Ir Sena powiedziała:

Czuję, że jestem z powrotem w Korei Północnej. Emocje wracają. Nie wiem, jak to wyjaśnić. Kim Dzong Un jest naprawdę wielki i czuję, że bez niego zginiemy. Tam przywódcy są jak Bóg, taka Trójca z Korei Północnej: Kim Dzong Un, jego ojciec i dziadek Kim Ir Sen.To nie kłamstwo, ani żart. Jeśli cokolwiek się stanie, Koreańczycy z Północy oddadzą życie za kraj, skoczą w ogień na rozkaz. Tego nas uczą od urodzenia.

I tak jest faktycznie. Programy telewizyjne dla dzieci to tylko 30 minut dziennie i całe przepełnione są treściami ideologicznymi, po brzegi. Do głównych atrakcji należą kreskówki, produkowane specjalnie na potrzeby telewizji przez Chonsun 4.26 Dziecięce Studio Filmowe, zwane też SEK Studio. Od 1977 roku i treści i bohaterowie, dzielne zwierzątka, są niezmienne. Ci “dobrzy”, czyli wiewiórki, jeże i koty, walczą z tymi złymi: myszami, szczurami, łasicami i tymi głupimi - lisami. Choć twórcy zaprzeczają to i tak wszyscy w Korei wiedzą kto kryje się za którą postacią.

Lisy dołączyły do “ekipy” jako ostatnie i obowiązkowo mówią po amerykańsku. Kiedy wprowadzono na wizję seriale animowane, jako pierwszy, bój stoczył północnokoreański kot z południowokoreańskim szczurem. Zasłużonym twórcą tej i jej podobnych kreskówek są: “ojciec animacji” Kim Jun-ok oraz jego następca Kim Young Chul. Do najbardziej popularnych seriali tych artystów, zasilających antenę telewizyjną należą:

• Dharam i jeż
• Szop pracz
• Historia pulchności

Programy dla dzieci oprócz historii animowanych ukazują “narodowość kraju” poprzez spektakle teatru lalek a także publiczne koncerty gdzie często mali artyści prezentują swoje umiejętności.

Kick it like Beckham, czyli reżim luzuje rygor

Mimo ścisłej kontroli państwa i stanowczej cenzury, rząd stara się aby jego telewizja zaistniała na rynku światowym. Dbając o techniczne nowinki wprowadza nowe programy i korzysta z dobrodziejstw światowego postępu. W lutym 1997 roku, w 55 rocznicę urodzin Kim Dzong Ila, przeprowadzono pierwszą modernizację, którą zaczęto od kanału Kaesong. Dwa lata później w czerwcu 1999 roku, w 54 rocznicę założenia Koreańskiej Partii Robotniczej, przeprowadzono pierwszą transmisję satelitarną. Święta państwowe zawsze były i są okazją do pokazania narodowi dobroci i pozytywnej strony jaką niesie ze sobą działalność partii i wodza.

Rygorystyczne podejście do funkcjonowania mediów, w tym i telewizji zelżało nieco w momencie objęcia władzy przez Niezłomnego Przywódcę Partii, Armii i Narodu Kim Dzong Una. Zwiększono liczbę filmów fabularnych produkowanych na zachodzie. Pierwszy taki seans odbył się 26 grudnia 2010 roku a film pochodził z Wielkiej Brytanii. Kick it like Beckham wyemitowano w wersji ocenzurowanej i skróconej. Koreańczycy mogą za to swobodnie oglądać filmy rodzimej produkcji, których rocznie telewizja emituje około 60.

W 2012 roku stacja telewizyjna dzięki pomocy chińskiej telewizji, przeszła gruntowną modernizację:

• w marcu wprowadzono do studia wiadomości komputerowo wygenerowane tło
• we wrześniu pojawił się panel do emisji filmów i reportaży
• 5 września kanał Kaesong przemianowano na Ryongnamsan Television i wprowadzono w nim nową koncepcję nadawania. Jest przeznaczony głównie dla studentów a w nim nauki języków obcych, wykłady telewizyjne i filmy popularnonaukowe.
• również we wrześniu KCTV nabyła prawa do transmisji niemieckiej Bundesligi.
• w grudniu rozpoczęto testowanie nadawania telewizji cyfrowej

Dzięki satelicie Thaicom 5, od sierpnia 2010 roku, programy KCTV można odbierać w całej Azji, w Afryce i Europie a od stycznia 2015 roku wprowadzono nadawanie w wysokiej rozdzielczości.W tym samym roku, 15 sierpnia wystartował kanał sportowy Sport Television gdzie transmitowane są zawody z udziałem sportowców z KRLD, filmy i programy dotyczące historii północnokoreańskiego sportu oraz sportów masowych. Kanał jest uruchamiany tylko na weekendy w godzinach od 19:00 do 22:00. Przygotowane wiadomości i informacje nadawane są w podstawowych dziennikach KCTV.

Korespondenci nadają na żywo. I mają drony

Od 2012 roku w studiach zagościły monitory z wybranymi tekstami, zaawansowany system oświetlenia i telepromptery. Zmieniono zasady prowadzenia programów. Główny redaktor rozmawia na wizji z korespondentem, czego do tej pory nie było. Reporterzy wyszli w teren dostając więcej swobody i w wypowiedziach i w pracy z kamerą a nawet mają dostęp do dronów.

Dozwolona jest gestykulacja i mimika twarzy. W programach i reportażach zaczęto dostrzegać prostego człowieka i jego problemy a nie tylko “wielkich przywódców”. Prowadzący program w jaskrawych garniturach, panie w kreacjach według zachodniej mody a wszyscy uśmiechnięci i radośni, no może poza wiadomościami politycznymi gdzie nadal panuje kanon : powaga, ta sama fryzura i strój dla wszystkich.

Kang Dong-wan, ekspert kultury północnokoreańskiej i profesor na Dong-A University w Seulu, w lutym 2019 roku, w wywiadzie dla ABC News powiedział:

Głównym mottem nowej ery Kim Dzong Una jest nadrobienie zaległości w nowym stuleciu i jego trendach. Moglibyśmy powiedzieć, że zmiana kierunku została odzwierciedlona w programowych produkcjach.

Krok po kroku północnokoreańska telewizja rozwija swoje podwoje. Choć nadal wszystkie cztery dostępne kanały:

• Korean Central Television
• Mansudae Television
• Ryongnamsan Television
• Sport Television

Są własnością rządu i króluje w nich partyjna propaganda, to widać wyraźnie poprawę w jakości nadawania, w strefie kontaktu z widzem i w samych treściach. Liczba telewizorów w gospodarstwach domowych rośnie. Dziś blisko 23 miliony mieszkańców posiada 1,2 miliona odbiorników, które odbierają wyłącznie stacje nadawcze północnokoreańskie.Mimo to dostęp do informacji ze świata zwiększył się.


Nie zawsze są to bezpośrednie transmisje. Nadawane są z opóźnieniem i po cenzurze ale są. Tak było na przykład z Mistrzostwami Świata FIFA, w czerwcu 2018 roku. Pierwsza informacja o wydarzeniu przekazana została dopiero 1 lipca a mecze pokazywano w formie okrojonej dzień lub dwa później. Wyświetlane były bez zegara meczowego na ekranie. Transmisja z 9 lipca z meczu Brazylii i Belgii trwającym 96 minut, wynosiła niecałe 70 minut. Jedynie spotkanie Belgii z Japonią nadane było w rzeczywistym czasie bez ograniczeń. Znawcy przedmiotu orzekli, że był to gest spowodowany rozmowami na szczycie japońsko-koreańskimi odbywającymi się w tym samym czasie.

Grono spikerów i prowadzących poszczególne programy rozrasta się. Pojawiają się nowe i młode twarze. Choć nadal preferuje się doświadczenie i staż partyjny to ważnym elementem jest posiadany głos, jego barwa i brzmienie. Większość prezenterów ma ukończone studia aktorskie jesli nie jako główne to na pewno jako dodatkowe. Wśród panów spikerów-prezenterów prym wiodą:

• Kim Ki Hyun ho
• Ko Myung Sung
• Oh Bon Nam
• Kim Song Eun
• Moon Gin Hyuk
• Choi Hyo Sung

Grono pań prezenterek, oprócz zasłużonych Ri Chun Hi i Jung Sung Hee zasilają:

• Park Oki
• Jung Sun-Ua
• Li Ini
• Nam Gum Kyung
• Kim Chun Sung
• Li Hosk
• Kim Sol Kyung
• Choi Sung Hee
• Li Eun Mi
• Kim Eun Jung

Płeć piękna oprócz programów kulturalnych, tych o zdrowiu i naturze opanowała studio prognozy pogody, które w ostatnim czasie przeszło znaczną metamorfozę zarówno w sferze technicznej jaki i artystycznej. Wprowadzono grafikę 3D co dało zupełnie nowe wrażenia odbioru. Niezmienna została tylko tablica temperatur gdzie obowiązkowo, zaraz po stolicy na drugim miejscu dane dotyczą Mt. Paektu, miejsca urodzenia Kim Dzong Ila a dopiero potem podawane są dane z innych miasta Korei.

Jeden dzień radości reporterów

21 marca 2019 roku najnowszą technologię, taką jak nagrania wideo z drona, wideo poklatkowe, wideo z dużą ilością grafiki zastosowano w przeprojektowanym studiu wiadomości. W przeciwieństwie do pogodynek, dziennikarze wiadomości cieszyli się nowinkami tylko jeden dzień a potem powrócono do starego sposobu nadawania, tłumacząc, że oczekuje się opinii widzów. Koreańczykom dano wybór: nowe czy stare?.

Znawcy twierdzą, że te małe zmiany mogą często sygnalizować większe zmiany zachodzące za kulisami. Jest to część wysiłku, by odświeżyć raczej stonowany styl koreańskiej telewizji centralnej w obliczu zagranicznych treści wprowadzanych do Korei Północnej.

Kiedy KCTV startowała w latach sześćdziesiątych, program trwał dwie godziny. Dziś nadawany jest od poniedziałku do soboty w czasie od 14.30 do 22.30. W niedziele i główne święta trwa znacznie dłużej bo od 9.00 do 22.30. Jednak program ramowy dziś jak i przed laty wygląda bardzo podobnie:

• Hymn narodowy
• Pieśń Generała Kim Ir Sena
• Pieśń Generała Kim Dzong Ila
• Program dnia
• Dziennik telewizyjny
• Przegląd prasy centralnej
• Program dla dzieci
• Aktywność Kochanego Wodza Kim Dzong Ila, Filmy dokumentalne, Magazyny…
• Dziennik telewizyjny
• Pogoda
• Myśli Towarzysza Kim Dzong Ila
• Aktywności Kochanego Wodza Kim Dzong Ila, Magazyn sportowy, Filmy fabularne…
• Ostatni dziennik
• Program na dzień następny
• Pożegnanie

W szczególnie ważnych dniach dla kraju, takich jak Nowy Rok czy Festiwal Słońca (dzień urodzin Kim Ir Sena) program rozpoczyna się o 8 rano. Jeśli jakieś nadzwyczajne wydarzenia mają miejsce w nocy, uruchamiany zostaje serwis informacyjny bez spikerów telewizyjnych, bezpośrednio ze stacji radiowej Voice of Korea.

Rząd i KCTV nie mogą przejść obojętnie nad siłą internetu. Już Kim Dzong Il wezwał do rozbudowy krajowej sieci komputerowej. I na to wezwanie odpowiedziano. Powstał wewnątrz państwowy, koreański internet, dostępny na telefonach i tabletach, bo takowe Północna Korea posiada, ale ten globalny, światowy internet nadal dla przeciętnego Koreańczyka jest nieosiągalny.

W grudniu 2018 roku KCTV poinformowała o nowej zewnętrznej bezprzewodowej usłudze przesyłania danych w Phenianie. Nazywa się Mirae, co oznacza „przyszłość” i działa w połączeniu z dwoma krajowymi sieciami komórkowymi oraz zapewnia bezprzewodową usługę transmisji danych.


Jeszcze do niedawna można było zobaczyć programy północnokoreańskie na Youtube i Facebooku ale oba serwisy zamknięto z powodu naruszenia praw autorskich. Korea Północna sama dostarcza wiadomości na swój temat poprzez strony internetowe, takie jak:

• Korean Central News Agency jeden z filarów operacji propagandowej Korei Północnej(http://www.kcna.kp),
• Naenara strona internetowa koreańskiego centrum komputerowego Pyongyang (http://naenara.com.kp/en/)
• Ryugyong Programming Center strona internetowa obsługuje zdjęcia i wideo wydarzeń mających miejsce w KRLD. http://mediaryugyong.com.kp/

Swoje strony internetowe mają też gazety, radio koreańskie Voice of Korea czy stacja nadawcza Grand National Unity . Jednak najwięcej informacji dotyczące kraju pochodzi z zagranicy (Korea Południowa, Chiny, Japonia)

Kalendarium Koreańskiej Centralnej Telewizji:

• 1953, 1 września - ruszają prace nad północnokoreańska telewizją
• 1961, 1 września - test programu telewizyjnego
• 1963, 3 marca - powstaje Korean Central Broadcasting Television System, początek stałego nadawania
• 1971, kwiecień - rozruch studia w Kaesong
• 1973, 3 stycznia - telewizja zmienia nazwą na Korean Central Television(KCTV)
• 1973, grudzień uruchomiono stację w Mansudae
• 1974, 15 kwietnia - KCTV rozpoczęła nadawanie w kolorze .
• 1974, 1 września - pierwsza transmisja na żywo ( VII Igrzyska Azjatyckie w Teheranie)
• 1975 - emisja programów weekendowych
• 1981, 1 marzec - telewizja nadaje w święta państwowe
• 1982, 1 września - otwarcie Telewizyjnego Uniwersytetu Nadawczego (edukacja korespondencyjna z wykorzystaniem KCTV)
• 1997, luty - pierwsze modernizacje studia telewizyjnego
• 1999, 10 października - pierwsza transmisja satelitarna
• 2010, sierpień - KCTV dostępna poprzez satelitę Thaicom 5
• 2010, 26 grudnia - emisja pierwszego filmu fabularnego produkcji zachodniej
• 2012,8 września - gruntowna modernizacja w studiach KCTV
• 2015, 10 stycznia - wprowadzenie nadawanie w wysokiej rozdzielczości. Jednak większość programów jest niezgodna.
• 2015, sierpień - uruchomiono kanał sportowy Sport Television
• 2018, grudzień - widoczna zmiana w formie prowadzenia nadawanych programów. Zastosowano system zachodni
• 2019, marzec - modernizacja stacji KCTV idąca ku światowym trendom

*****
źródła:

https://en.wikipedia.org/wiki/Korean_Broadcasting_System
https://en.wikipedia.org/wiki/Korean_Central_Television
https://web.archive.org/web/20150801234645/http://www1.korea-np.co.jp/pk/188th_issue/2003013008.htm
https://www.reuters.com/article/us-korea-north-newscaster-idUSTRE5AH0IF20091118
http://news.chosun.com/site/data/html_dir/2008/04/16/2008041600088.html
https://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/swiat/1718682,1,prezenterka-telewizyjna-w-rozu-czyli-kim-jest-twarz-rezimu-kima.read
https://noizz.pl/spoleczenstwo/ri-chun-hi-najslynniejsza-koreanska-prezenterka/zj0mgn1
https://www.kfausa.org/korean-central-television/
https://abcnews.go.com/International/north-koreas-state-tv-quiet-makeover-adding-neon/story?id=59488486
http://www.cybernk.net/infoText/InfoHumanCultureDetail.aspx?mc=CC0403&sc=A32515002&tid=CC030200050070&direct=1
https://news.naver.com/main/read.nhn?mode=LSD&mid=sec&sid1=100&oid=001&aid=0001405584
https://namu.wiki/다람이와%20고슴도치
https://www.northkoreatech.org/2019/05/08/new-graphics-in-regular-use-during-north-korean-tvs-economic-news-segments/