Lokalne radio i telewizja w Szwecji

Dopiero koniec XX wieku przyniósł zmianę tej sytuacji, zaś częściowa i kontrolowana komercjalizacja szwedzkiego systemu elektronicznych środków masowego przekazu miała zmienić krajobraz medialny. Szwedzi zdecydowanie cenią sobie lokalne media - na przykład, to właśnie wysoka pozycja i popularność lokalnej prasy sprawia, że Szwecja jest krajem o jednym z najwyższych wskaźników czytelnictwa na świecie.

Radio w Szwecji

Krajobraz lokalnego radia - krótka historia i zasady

Dopiero w 1977 roku dysponujący trzema ogólnokrajowymi kanałami nadawca publiczny Sveriges Radio (SR) zdecydował się na uruchomienie sieci rozgłośni lokalnych, działających pod wspólną nazwą SR4. Wydzielono 24 regiony nadawania na terytorium całego kraju a całe przedsięwzięcie, choć było bardzo drogie, okazało się trafiające w potrzeby odbiorców, przywiązanych do lokalności mediów. W tygodniu SR4 nadawało program lokalny, w weekendy zaś - wspólne audycje rozpowszechniane ze Sztokholmu. Taki system radia publicznego funkcjonuje w Szwecji do dzisiaj.

Początek lat 90. XX wieku przyniósł zmianę w znajdującym się dotychczas pod całkowitą kontrolą rządową systemie radiowym w Szwecji. Zdecydowano się wtedy na dopuszczenie funkcjonowania rozgłośni komercyjnych, jednakże postawiono warunek, że mogłyby to być wyłącznie rozgłośnie lokalne. Było to podstawowe założenie dla szwedzkiego radia prywatnego. Uruchomienie stacji wymaga licencji przyznawanej przez Szwedzki Komitet ds. Radia i Telewizji, a licencje te zdecydowano się odstępować na aukcjach, według zasady ?kto da więcej?. Spowodowało to, że już na samym początku komercyjni nadawcy musieli zmierzyć się z poważnymi trudnościami. Pierwsza aukcja odbyła się we wrześniu 1993 roku i sprzedano wówczas 36 licencji na nadawanie w północnej i centralnej Szwecji. Następne aukcje w listopadzie 1993, marcu i listopadzie 1994 oraz w listopadzie 1995, przynosiły stopniowy spadek popytu na licencje: na drugiej sprzedano ich 21, na zachodnią i południową Szwecję, zaś na ostatniej, z 13 oferowanych znaleźli się nabywcy tylko na 11. Obecnie funkcjonuje ich 94 i średnio 75% ludności Szwecji odbiera prywatne (lokalne) stacje radiowe. Dziesięć z tych 94 licencji przyznano na Sztokholm, pięć na Göteborg i po dwie praktycznie na każdy region.

W grudniu 2000 zdecydowano się zreformować ten system. Nowe reguły przyznawania licencji dopuszczają posiadanie kilku z nich przez jedną instytucję, pod warunkiem że nie dotyczą one tego samego regionu. Minimalne wymagania od nadawcy to emisja minimum trzech godzin własnego programu między godziną 6 a 21, a w przypadku gdy o licencję ubiega się więcej niż jeden kandydat, komitet bierze pod uwagę trzy kryteria: założenia programowe, warunki techniczne i finansowe oraz własność - idea systemu to wspieranie różnorodności i wolności wypowiedzi oraz wzmacnianie lokalnych związków z lokalnym radiem komercyjnym. Znacznie też obniżono opłatę licencyjną i ustalono jednakową stawkę, zamiast systemu aukcyjnego. Głównie to postanowienie spowodowało falę krytyki ze strony funkcjonujących licencjobiorców, którzy zarzucali komitetowi m.in. naruszenie zasad konkurencji. Jesienią 2001 Szwedzka Komisja ds. Radia i Telewizji przyznała 11 licencji lokalnym stacjom komercyjnym. Po zmianie reguł przyznawania popyt gwałtownie skoczył - o licencje te ubiegało się 96 kandydatów.

Trzecim filarem szwedzkiego systemu radiowego są tzw. radia komunalne, wprowadzone w kwietniu 1979. Są to małe, nadające w promieniu do 5 kilometrów stacje, które można nazwać ?gminnymi?. Do prowadzenia ich wymagana jest licencja Szwedzkiego Komitetu ds. Radia i Telewizji, a przyznawana jest ona lokalnym organizacjom typu non-profit, kościołom i organizacjom kościelnym, uniom studenckim oraz stowarzyszeniom powstałym w celu założenia takiego radia. Stacje te mają działać jako kanał komunikowania tychże organizacji. Przez pierwsze trzy lata funkcjonowania powstały one w szesnastu miejscach w Szwecji. 1 stycznia 1986 zakończył się okres próby i radia komunalne na stałe zaistniały w szwedzkim eterze, a popyt na licencje ciągle rośnie - w ostatnich latach liczba licencjobiorców ustaliła się na poziomie ok. 1210 w maju 2002.

Lokalne stacje komercyjne

Warunek lokalności, jaki postawiono nadawcom prywatnym, szybko stracił na znaczeniu wobec obciążeń finansowych, jakie nałożono na nich na początku komercjalizacji. Jako że szwedzkie prawo definiuje ?radio lokalne? jako ?radio nadające lokalnie?, nie było większych przeszkód dla połączenia się stacji komercyjnych w grupy nadawców, działających na zasadzie koordynacji programowej i reklamowej. Ich programy produkowane są głównie w Sztokholmie, a emitowane lokalnie. Można wyliczyć cztery najważniejsze sieci radiowe i niemalże wszystkie rozgłośnie komercyjne do nich należą. Są to NRJ/Energy, Mix Metropol, Radio RIX/MTG oraz Fria Media.

Fria Media

Do Fria Media należy 14 licencji, a koncern w imieniu stowarzyszonych w nim nadawców sprzedaje czas reklamowy. Jest to też współwłaściciel wielu firm - posiadaczy licencji oraz dużych lokalnych tytułów prasowych w Norrköping, Växjö, Kalmar, Blekinge i Helsingborg.

Radio RIX/MTG

Do grupy należy 31 nadawców, 11 przynależących do RIX i 20 z MTG Radio. MTG Radio AB, w całości należące do działającej na giełdzie firmy Modern Times Group (MTG), na podstawie umów franchisingowych z nadawcami sprzedaje na terenie całego kraju ich czas reklamowy, zapewnia im obsługę marketingową, pomoc techniczną i prawa do marki ?RIX FM? oraz dostarcza do 16 godzin programu dziennie. W Sztokholmie MTG jest właścicielem stacji Power Hit Radio, a na początku 2002 firmy przynależące do tej grupy zdobyły dwie kolejne licencje w stolicy od RTL Radio AB (prowadzącą stację z klasyką muzyki pop - Lugna Favoriter 104,7) i WOW 105,5 AB. Zaś od 22 kwietnia 2002 działa w ramach MTG kanał Metro FM 101,9, gdzie słuchacze za pomocą wiadomości SMS głosują jaka piosenka ma być nadana.

Mix Megapol

Zrzeszająca 14 stacji grupa działa wokół spółki Bonnier Radio AB, która zajmuje się produkcją programów i sprzedażą czasu reklamowego w imieniu skupionych w niej właścicieli licencji. Jedną z ważniejszych stacji jest w tej grupie Radio Four 106,1 działające w Gotlandii, a w Sztokholmie Bonnier Radio prowadzi rozgłośnię Vinyl 107, która nie jest objęta współpracą programową sieci Megapol. Wszystkie jednak stacje włączone są do wspólnej sieci reklamowej.

NRJ/Energy

Wszystkich ośmiu zrzeszonych w tej grupie właścicieli licencji, posiadających ogółem 21 licencji, objętych jest umowami franchisingowymi z RF Radio Franchise Sverige AB (RF), właścicielem 49% akcji którego jest francuska spółka NRJ S A a 51% - Cedska AB. Na mocy umowy stacje posługują się marką NRJ, RF dostarcza im do 16 godzin programu dziennie, a za resztę produkcji odpowiedzialne są objęte umową stacje. Przy czym RF ma prawo do ustalania formatu stacji.

Inne grupy

Poza czterema głównymi grupami radiowymi funkcjonuje jeszcze 14 nadawców zrzeszonych m.in. w Radio City, działającym w Sztokholmie, Göteborgu i Lund a także w 107,5 Stockholm AB, przy czym udziałowcem obu grup jest Scandinavian Broadcasting Systems (SBS). W ostatnim czasie większość nadawców, którym przyznano licencje, także nie jest związanych z żadną z powyższych czterech grup. Może się to wiązać z nadmienioną wcześniej zmianą zasad przyznawania licencji, na korzyść mniejszych nadawców.

Lokalne radio publiczne

Założony w 1986 publiczny kanał lokalny Sveriges Radio 4 (SR4) osiągnął swój pełny rozwój w 1989 roku. Do 1986 natomiast, programy lokalne nadawane były w ?okienkach czasowych? kanału SR3 (publiczny kanał młodzieżowy, profilem podobny do polskiej Trójki). Przed komercjalizacją w 1993 roku połączono SR4 oraz SR3 współpracą programową, ten pierwszy sprofilowano pod kątem starszych słuchaczy, przenosząc do niego audycje dla starszych poprzednio emitowane w kanale trzecim. Dzisiaj, w nocy i w weekendy SR4 nadaje wspólny program dla wszystkich swoich 25 rozgłośni lokalnych.

Dzienny zasięg programu czwartego wynosi 39%, głównie wśród ludzi w średnim wieku i starszych. Statystycznie dziennie słucha go przez trzy godziny około 3 milionów Szwedów. Warto podkreślić, że wiąże się to ze szczególnym przywiązaniem szwedzkich odbiorców mediów do lokalnych środków przekazu, zwłaszcza do wiadomości, które SR4 w dni robocze nadaje raz na pół godziny. 42% zawartości stanowi muzyka.

Radio komunalne

Stacje non-profit, na prowadzenie których licencje przyznaje się organizacjom publicznym, są charakterystyczną cechą szwedzkiego eteru i wpisują się w szerszy kontekst szwedzkiego modelu społeczeństwa obywatelskiego, gdzie publiczne inicjatywy są bardzo promowane i hojnie finansowane. Zasięg radia komunalnego nie może przekroczyć jednego miasta, z wyjątkiem sytuacji gdzie ze względu na ?wyjątkowe okoliczności? zezwoli na to Szwedzki Komitet ds. Radia i Telewizji. Może to być sytuacja gdy miasteczko jest zbyt małe na to, żeby powstała w nim organizacja mogąca utrzymać więcej, niż kilka godzin nadawania w tygodniu.

Najwięcej rozgłośni komunalnych znaleźć można w południowej i centralnej Szwecji, a najwięcej jest ich - z oczywistych względów - w regionach, na których terenie leżą największe miasta: w maju 2002 roku działały w Sztokholmie 233 stacje komunalne, 304 w Południowej Gotlandii i 159 w Skanii. Największym źródłem finansowania tych stacji są, co ciekawe, subskrypcje członkowskie. Niektóre stowarzyszenia otrzymują dofinansowania od władz lokalnych, a poza tym prawo dopuszcza emisję reklam w komunalnych rozgłośniach.

Telewizja w Szwecji

Szwedzka telewizja to system bardzo silnie scentralizowany. Właściwie wszystkie poważne programy nadawane są na skalę krajową, ze Sztokholmu. O faktycznie lokalnych kanałach telewizyjnych można mówić w przypadku niektórych nadawców. W 2001 roku zdecydowano o nieprzedłużeniu licencji dla Stockholm 1 Lokaltelevision i Stockholm, jako że nadawca ten nie zaczął emisji programu.

Telewizja publiczna

W 1987 próbowano zreorganizować założoną w 1956 szwedzką telewizję publiczną Sveriges Television (SVT) - program pierwszy SVT1 (wówczas Channel1) miał działać ze Sztokholmu jako bazy, podczas gdy program drugi SVT2 (wówczas TV2) miał się opierać na dziesięciu stacjach regionalnych w całym kraju. Jednak po niespełna 10 latach, w 1996 roku zrezygnowano z regionalnego profilu SVT2. To właśnie wtedy przemianowano oba kanały na SVT1 i SVT2. Obecnie szwedzka telewizja publiczna nadaje pięć kanałów lokalnych w naziemnym systemie cyfrowym. Natomiast produkcja programowa SVT od 2000 roku odbywa się w 6 lokalnych jednostkach w całej Szwecji. Poza Sztokholmem pracują jeszcze cztery grupy stacji: SVT Południe, SVT Zachód, SVT Centrum i SVT Północ.

TV4 - Dynamiczny nadawca komercyjny

Prywatna stacja TV4 zaczęła emisję z nadajników naziemnych w 1992 roku, przedstawiając się jako wiodące i najbardziej dynamiczne szwedzkie źródło rozrywki, wiadomości, informacji sportowych i dziennikarstwa społecznego w telewizji i innych mediach elektronicznych. Obecnie emituje ona w paśmie cyfrowym 16 programów lokalnych, cztery programy w Internecie oraz prowadzi portal TV4 Interaktiv. Na najbliższy czas TV4 zapowiedziała reorganizację - ma zostać utworzone pięć okręgów lokalnych, nadające w dalszym ciągu z 16 istniejących stacji.

W swoich 16 kanałach lokalnych, od Öresund na południu, w Sztokholmie, Göteborgu, Jönköping, aż po stację Nörrboten na północy, TV4 nadaje wiadomości, serwisy pogodowe i aktualności. Stacja, która stara się łączyć swoją ofertę telewizyjną z nowymi środkami komunikowania, otwarła w 2000 roku serwis - przewodnik miejski Allt om Stockholm (?Wszystko o Sztokholmie?), który ma być komplementarny dla lokalnego kanału TV4 Stockholm. Serwisy takie zostały także uruchomione dla Göteborga i Malmö.

Lokalne telewizje kablowe

W Szwecji funkcjonują dwa typy telewizji kablowych. Pierwszy z nich to sieci retransmitujące, emitujące w kablu kanały naziemne czy satelitarne. Drugi, to nadawcy oryginalni, którzy mogą ubiegać się tak o prawo nadawania własnego programu tak lokalnego, jak i ogólnokrajowego. Szwedzki Komitet ds. Radia i Telewizji może przyznawać spółkom status lokalnego nadawcy kablowego, co daje takiej jednostce prawo nieodpłatnego dostępu do infrastruktury kablowej. Ale taki nadawca musi spełniać warunki takie, jak dawanie prawa wypowiedzi różnorodnym grupom i opiniom czy wypełnianie w możliwie jak najszerszym stopniu prawa do wolności wypowiedzi i informacji. Zwykle tacy nadawcy ograniczeni są do terenu jednej miejscowości, a komitet przyznaje przeważnie prawa do nadawania w danej miejscowości tylko jednej stacji kablowej. Oczywiście, dopuszczalne są wyjątki.
Obecnie status taki posiada 26 lokalnych telewizji kablowych. Cztery spośród nich obejmują zasięgiem po dwie miejscowości. Najwięcej, bo sześć, jest ich w hrabstwie Sztokholmu. W sześciu hrabstwach, Kronoberg, Kalmar, Gotland, Halland Värmland i Västernorrland, nie działa żadna z nich.

Zakończenie

Szwedzkie media, choć z jednej strony stanowią niemalże wzór wolnego i niezależnego dziennikarstwa, pod względem formalnym tworzą system dość silnie oparty o rządowe, publiczne środki przekazu. Rozgłośnie i stacje komercyjne są tu zjawiskiem stosunkowo nowym, jako że Szwecja otwarła rynek mediów prywatnych jako jeden z ostatnich krajów w Europie. Choć specjalny nacisk kładziono tu na lokalność, co odpowiadało potrzebom i przyzwyczajeniom społeczeństwa, względy finansowe, szczególnie istotne w przypadku mediów elektronicznych, wymusiły centralizację. Niemniej, takie charakterystyczne zjawiska szwedzkiego krajobrazu medialnego, jak radio komunalne, czy lokalne stacje kablowe, świadczą o tym, że obecność lokalnego radia i telewizji jest tu co najmniej pożądana.

*****
Źródła:
Developments in the Media Field 2002, The Swedish Radio and Television Authority, Sztokholm 2002
SVT.se, odwiedzone 24.06.2003
TV4.se, odwiedzone 24.06.2003
PR4 Riks, odwiedzone 24.06.2003
UllaStina Ewenfeldt, Swedish Radio/TV, wykład na JMG, Göteborgs Universitet, 5.02.2003
Jan Strid, The Publics of Swedish Media, wykład na JMG, Göteborgs Universitet, 10.02.2003

artykuł opublikowany w serwisie SAI Media, udostępniony przez Autora