Radio KDKA. Historia stacji, która mówi o sobie "pierwsza"

fot. Sagie/CC BY-SA 2.0/Wikimedia

Wielki rozwój radiofonii w latach dwudziestych XX wieku świat zawdzięcza Guglielmo Marconiemu, ale pasjonatów tej dziedziny było wielu. Na początku przesyłanie dźwięków nazywano radiotelegrafią bezprzewodową i wiadomości wysyłano przy pomocy kropek i kresek czyli alfabetu Morse’a. Naukowcy uparcie szukali sposobu na wysłanie w eter głosu. W Wigilię Bożego Narodzenia 1906 roku, radionawigatorzy statków u wybrzeży Nowej Anglii byli pewni, że doświadczyli świątecznego cudu. Nagle spomiędzy długich i krótkich dźwięków rozległ się męski głos czytający świąteczną historię z Ewangelii świętego Łukasza a w tle słychać było skrzypce grające kolędę “Cicha noc”. Głos życzył wszystkim słuchającym wesołych świąt i już go nie było, tylko kropki i kreski dźwięczały.

Wyglądało to na cud ale nim nie było. Głos należał do Reginalda Fessendena, wynalazcy i inżyniera, który pracował nad nadajnikiem radiowym emitującym ludzki głos. Eksperyment się powiódł i kolejni pasjonaci zaczęli budować swoje urządzenia.


W 1913 roku Frank Conrad, trzydziestoletni wynalazca z Pittsburgha, zainteresował się wynalazkiem Marconiego. Swoją szkolną edukację zakończył na siódmej klasie. W 1890 roku podjął pracę w warsztatach serwisowych sklepów należących do Westinghouse Electric Company. Sprytny szesnastolatek zwrócił uwagę pracodawcy. Nowinki techniczne i wszelkie naprawy nawet skomplikowanych urządzeń nie stanowiły dla niego problemu. Siedem lat później pracował już w zakładach doświadczalnych firmy. Patentami sypał jak z rękawa a jego wynalazki, takie jak licznik energii elektrycznej, funkcjonują po dziś dzień.

W 1904 został głównym inżynierem zakładów, pracował nad modernizacją mierników elektrycznych, central rozdzielczych i innego sprzętu elektrycznego. Kiedy zainteresował się samochodami, usprawnił je. Wynalazł regulator napięcia oraz układ automatycznego rozłączania rozrusznika. Około 1913 roku zwrócił uwagę na nadajniki radiowe. A wszystko przez zegarek. W tych latach sygnał czasu dostarczała firma The Western Union Telegraph Company ale Conrad miał wątpliwości co dokładności tego sygnału. Zbudował prosty odbiornik radiowy, aby odebrać oficjalne sygnały czasowe Obserwatorium Marynarki, transmitowane co wieczór przez stację NAA w Arlington, Virginia.

Miał teraz dokładny sygnał czasu a i przy okazji dowiedział się, że wielu z jego sąsiadów posiada odbiorniki nadawcze. Więc i on taki skonstruował. Teraz mógł mieć kontakt ze znajomymi z okolicy. Kiedy przeprowadził się do większego domu, swoją stację zainstalował na drugim piętrze, na strychu. Odbiór się poprawił. Latem 1916 roku otrzymał licencję i znak wywoławczy 8XK. Były to jednak nadajnik iskrowy, więc można było porozumiewać się tylko przy pomocy alfabetu Morse’a.

Radiostacja 8XK Franka Conrada [fot. T. R. Kennedy Jr./domena publiczna/Wikimedia]

Kiedy w kwietniu 1917 roku, USA przystąpiły do wojny, rząd wprowadził zakaz nadawania wszystkim amatorskim i cywilnym stacjom. Westinghouse Electric otrzymało kontrakty wojskowe na produkcję nadajników, a sam Conrad pozwolenie na ich udoskonalanie w domu. Skonstruował nadajnik SCR-69 i odbiornik SCR-70. Pracował też nad nadajnikami lampowymi. Aby móc komunikować się z firmą dostał pozwolenie na obsługę swojej stacji (znak wywoławczy 3WE).

Pierwsza audycja muzyczna i pierwsza radiowa reklama

Z dniem 1 października 1919 roku zniesiono zakaz dla prywatnych stacji nadawczych. 8XK też zaczęła działać, mimo że właściciel nie uzyskał licencji. Tym razem były to eksperymenty z nadajnikiem lampowym i dźwiękami. 17 października odbyła się pierwsza powojenna dźwiękowa audycja radiowa. Główną jej bazą była muzyka z prywatnych płyt Conrada. Transmisja przyjęta została z dużym aplauzem. Słuchacze wymusili kolejne “muzykowanie” i twórca zaczął nadawać regularnie w środowe i sobotnie wieczory, po dwie godziny.

Kiedy cały płytowy repertuar domowy był już znany, Conrad wszedł w układ z miejscowym sklepem muzycznym Brunswick. Właściciel dostarczał nowo wydane płyty, Frank je prezentował łącznie z informacją, gdzie można je kupić i za ile. Obroty sklepu wzrosły, słuchaczy przybyło, a Frank został twórcą pierwszej reklamy radiowej.

26 czerwca 1920 roku program rozrywkowy poszerzono o koncert w bezpośredniej transmisji. Dzieci wynalazcy były uzdolnione muzycznie. Tata-technik przeprowadził linię telefoniczną z salonu, gdzie stało pianino, do nadajnika na strychu. Mali muzycy grali w domu a chorzy w szpitalu gruźliczym w Pittsburghu słuchali. Koncert był sukcesem.

W ramach eksperymentu, latem 1920 roku, stacja 8XK była jedną z kluczowych jednostek w badaniach American Radio Relay League i United States Bureau of Standards nad sygnałami dalekiego zasięgu. O 8XK zrobiło się głośno ale dopiero 21 stycznia 1921 roku Conrad otrzymał licencję.

Pierwsze wybory relacjonowane w eterze

Programy rozrywkowe Franka Conrada stały się na tyle popularne, że dom towarowy Joseph Horne zaczął sprzedawać proste odbiorniki radiowe. A kiedy okazało się, że audycje mają coraz większy zasięg, wiceprezes Westinghouse, Harry Davis postanowił działać. Widział w tym szansę dla swojej firmy, poprzez reklamę na antenie. Zaczęto budowę stacji radiowej i podjęto produkcję odbiorników na szeroka skalę.

2 listopada 1920 roku odbywały się wybory prezydenckie. Wybrane stacje miały przekazywać wyniki głosowania. W tym gronie była 8XK Conrada. Tej samej nocy zaplanowano inaugurację nowo powstałej rozgłośni Westinghouse. Frank Conrad postanowił wesprzeć szefa, wszak i jego duży wkład był w tych przygotowaniach. 8XK była w gotowości, gdyby 8ZZ (taki znak wywoławczy otrzymał Westinghouse) miało kłopoty. Ale wszystko poszło jak z płatka. O godzinie 18.00, w małym pokoju na szczycie budynku Westinghouse Electric, pięciu mężczyzn czuwało nad wieczorem wyborczym:

• Donald G. Little - naczelny inżynier
• William Thomas - inżynier
• John Frazier - operator linii telefonicznej
• RS McClelland - operator linii telefonicznej
• Leo Rosenberg - pierwszy spiker radiowy.

Wiadomość o wygranej Warrena Hardinga dotarła do około 1000 słuchaczy. Cała audycja przeplatana muzyką trwała blisko 18 godzin i przeszła do historii amerykańskiego radia.

KDKA nadaje. Ale kiedy pojawiła się po raz pierwszy?

Stacja 8ZZ bardzo szybko zmieniła nazwę na KDKA a wschodni Pittsburgh otrzymał nowa rozgłośnię radiową. Niektórzy twierdzą, że nazwa KDKA obowiązywała już w listopadzie 1920 roku, w trakcie inauguracji, bo Harry Davis, uzyskał licencję 27 października 1920 na stację Limited Commercial, numer seryjny nr 174, ze znakiem identyfikacyjnym KDKA.

Jednak Pittsburgh Gazette Times, z 31 października 1920 donosiła:

W Pittsburghu wszystkie plany omówione w tym dziale w zeszłym tygodniu, dotyczące pracy radiowej w noc wyborczą, zostały zakończone. Przeprowadzono wstępne testy, które okazały się bardzo zadowalające. Przewiduje się, że jeśli warunki pogodowe na to pozwalają, radia osiągną zamierzony cel polegający na pobiciu regularnej usługi przewodowej w zakresie oddawania głosów wyborczych ogółowi społeczeństwa. W testach przeprowadzonych przez międzynarodową radiową stację telefoniczną Westinghouse (8ZZ) w East Pittsburgh nawiązano bezpośrednią komunikację ze stacjami w Zachodniej Wirginii i Ohio oraz na odległość prawie 300 mil, co udowodniło, że efektywny zasięg tego radiofonu jest wszystkim, czego się spodziewali. Ludzie z Westinghouse wyposażyli w odbiorniki swoje biura i zakłady w Derry i Mansfield, O., również w Louisville, Ky.,.

A zatem 8ZZ. Dlaczego? Conrad i Donald G. Little skonstruowali 100-watowy przetwornik lampowy, wykorzystywany w nowo powstałej stacji nadawczej, dlatego też tymczasowa autoryzacja dla Westinghouse na 2 listopada 1920 roku brzmiała 8ZZ, gdzie pierwsze Z oznaczało ”specjalny amator” czyli pozwolenie na używanie innej częstotliwości niż 200-metrowa (1500 kHz) standardowa długość fal na, której mogą nadawać amatorzy. Stacja na ten dzień miała zasięg 550 metrów. Znak wywoławczy 8ZZ był też często używany w wieczornej transmisji wyborczej.

A zatem KDKA czy 8ZZ? Pewne jest że:

• firma nadawcza - Westinghouse Electric Company,
• pomysłodawca - Frank Conrad,
• miasto - Pittsburgh
• data - 2 listopad 1920 roku
• w finale - pierwsza licencjonowana stacja komercyjna KDKA.

Studio KDKA w 1921 roku [fot. Austin C. Lescarboura/domena publiczna/Wikimedia]

Rok później na rynku medialnym na pewno nadawała już stacja KDKA. Szybko poszerzyła swój program o pozycje sportowe i religijne. Conrad, który nie zaprzestał modernizacji swojej 8XK, usprawniał coraz popularniejszą rozgłośnię Westinghouse. Wzrósł popyt na radia przez co produkcja w firmie kwitła. Na rynku pojawiły się odbiorniki:

• Aeriola Jr (kryształkowy
• i Aeriola Sr (z lampą - triodą WD-11)

a jesienią 1921 roku zwiększono moc nadajnika ze 100 W do 1 kW, co pozwoliło na odbiór programów prawie na całym terenie USA. W tym samym roku Conrad został głównym inżynierem firmy. Do 1940 roku zanim przeszedł na emeryturę pracował wytrwale nad techniką radiową i udoskonalał stację KDKA. Jeszcze w trakcie pamiętnego wieczoru wyborczego, często powtarzano komunikat:

Każdy kto słucha tej audycji, proszony jest o kontakt, ponieważ zależy nam aby wiedzieć jak daleko transmisja dociera i jak jest odbierana.

Docierała daleko i odbiór był dobry. Coraz więcej słuchaczy oznaczało większą produkcję ale i o sam program należało zadbać. Muzyka była ważnym elementem każdej emisji, ale słuchacz chciał wiedzieć co się dzieje “za miedzą”.

Pierwsza radiowa msza, pierwszy spiker na etacie

Przez pierwsze lata istnienia stacja rozkwitała i rosła w siłę. 2 stycznia 1921 r odbyła się pierwsza transmisja z nabożeństwa kościelnego (Kościół Episkopalny Kalwarii w Pittsburghu gościł regularnie stację KDKA aż do 1965 roku). W tym samym miesiącu przywitał słuchaczy pierwszy pełnoetatowy spiker Harold W. Arlin. Pracował w Westinghouse Electric and Manufacturing Company, jako inżynier. Podczas wieczoru wyborczego wspierał Leo Rosenberga. Miał ciepły, ładnie brzmiący głos, sprawdzający się na falach eteru. Został więc zatrudniony jako prezenter radiowy.

Jego wielką pasją był sport. Potrafił o nim opowiadać godzinami. Oddano mu zatem we władanie tę dziedzinę. Nie był profesjonalistą ale nadrabiał znajomością tematu i entuzjazmem. W krótkim czasie stał się bardzo popularnym “głosem” KDKA. Do historii przeszły jego komentarze:

• audycje radiowe z gry w baseball (5 sierpnia 1921),
• meczu tenisowego (6 sierpnia 1921),
• meczu piłki nożnej (8 października 1921)
• oraz meczu bokserskiego (14 września, 1923).

Okazał się też sprawnym dziennikarzem, któremu wywiadów udzielali celebryci z pierwszych stron gazet:

• bejsbolista Babe Ruth,
• aktorka i pisarka Lillian Diana Gish
• czy polityk William Jennings Bryan.

Arlin pracował w stacji pięć lat i zyskał miano “Głosu Ameryki” a The London Times nazwał go "najbardziej znanym amerykańskim głosem w Europie".

Rok 1921. KDKA pierwsza we wszystkim

Stacja mieni się pionierami i podkreśla swój wkład w historię radia na wielu płaszczyznach:

• Pierwsza transmisja z teatru The Davis Theatre in Downtown, Pittsburgh, z udziałem sopranistki Ruth Roye (10 marca),
• Pierwsza transmisja bokserska: 10 rund, pomiędzy Johnnym Rayem i Johnnym Dundee w parku Motor Square Garden w Pittsburghu (11 kwietnia)
• Pierwsza transmisja raportów rynku rządowego, która położyła podwaliny pod wszystkie przyszłe programy rolnicze (19 maja)
• Pierwszy na świecie newsroom radiowy ze zdalnym pick-upami w Pittsburgh Post (20 września)

Tych pozycji z “pierwsza” było dość sporo, szczególnie sportowych, jednak to z czego zasłynęła KDKA w latach dwudziestych XX wieku to polityka. Przedstawiciele różnych partii zorientowali się, że jest to łatwa i szybka droga w dotarciu do wyborców. Jeszcze w styczniu 1921 roku skorzystali z tego Alice Robertson i sekretarz handlu Herbert Hoover. A kiedy 4 marca wyemitowano przemówienie prezydenta Warrena G. Hardinga i jego popularność znacznie wzrosła, skorzystała na tym też stacja.

Audycje wpływały na każdy aspekt życia Amerykanów. Kiedy pojawiła się na antenie prognoza pogody, prawie każdy rolnik musiał mieć radio. Wybudowano studio nagraniowe dla małej symfonicznej orkiestry. Jej pierwszy koncert odbył się 4 grudnia 1922 roku. Radiowe wykłady uniwersyteckie wpłynęły na rozwój radiotelefonii w kampusach. Stacja z Pittsburgha stała się prekursorem nowych technologii, od radia poprzez telewizję do internetu. A wszystko zaczęło się od Franka Conrada i jednego nadajnika na strychu.

KDKA rozwijało skrzydła w tempie przyspieszonym. Do końca 1922 roku Westinghouse wybudował jeszcze trzy stacje radiowe:

• WJZ w Newark, New Jersey (obecnie WABC w Nowym Jorku),
• WBZ, pierwotnie w Springfield, Massachusetts (obecnie Boston)
• KYW, początkowo w Chicago, Illinois (obecnie Filadelfia).

HP Davis przeliczył się jednak co do spraw finansowych. Dziś mówimy o stacji komercyjnej, ale początki były trochę inne. Przez pierwsze siedem lat KDKA nie miało zupełnie reklam. JC McQuiston, z Wydziału Promocji Westinghouse, oświadczył, że:

Jeśli pojawią się reklamy, ​​to oczywiste jest, że cała dobra praca, która została wykonana w dostarczaniu cennych informacji i przyjemnej rozrywki dla ludzi, zostałaby zniszczona".

Pierwsza wielka konsolidacja rynku. Powstaje NBC

Finanse jednak topniały a dotacje były niewystarczające. W 1926 roku Westinghouse, wraz z Radio Corporation of America i General Electric powołują do życia National Broadcasting Company (NBC). W jej ramach powstaną dwie stacje radiowe:

• NBC Red Network
• NBC Blue Network.

KDKA została przydzielona do sieci Blue. Od tego czasu jej kondycja poprawiła się. Mogła sprzedawać swój czas antenowy, stała się prawdziwą stacją komercyjną. Pojawiły się reklamy i reklamodawcy, którzy sponsorowali szczególne audycje. Jednym z pierwszych programów tego typu był program The Philco Hour. Philco było firma produkująca baterie i odbiorniki radiowe. Przez godzinę sponsorowanej audycji słuchacze słuchali koncertu sopranistki Jessiki Dragonette i Philco Orchestra pod dyrekcją Harolda Sanforda i oczywiscie reklam sponsora.

Program był cykliczny, piątkowy, z gospodarzem Henrym M. Neely, nazywanym często Old Stager Phila. Pierwszą audycję wyemitowano 16 września 1927 roku. Podobne formy reklam i sponsoringu miały firmy Maxwell House i Wrigley.

Osobowością tamtych lat był Will Rogers, komik, kowboj, gawędziarz. Współpracował z KDKA od samego początku. Zajmował się komentarzami politycznymi. Prowadził też audycję o zdrowiu dla firmy farmaceutycznej ER Squibb & Sons. Jego cotygodniowy program "The Gulf Headliners" w 1935 roku znalazł się w pierwszej piętnastce programów radiowych w kraju. 1 stycznia 1929 roku stacja przenosi swoje podwoje do nowej siedziby w William Penn Hotel. Tam też 30 listopada 1930 roku odbywają się obchody 10-lecia powstania KDKA. Uroczystość zaszczycił Herbert Hoover, który w 1920 roku gościł przed mikrofonami początkującego radia.

Lata trzydzieste należą do wuja Eda Shaughency`ego. Prezenter o miłym i dowcipnym usposobieniu. Poruszał na antenie różne tematy, od pogody po politykę. Reklamował restaurację Pappina. Zadomowił się w KDKA na blisko 50 lat. Paul Vincent Shannon zachęcał do czytania poezji. Jego program The Dream Weaver miał wielu słuchaczy a Everett Mitchell, gospodarz The National Farm i Home Hour przybliżał słuchaczom sprawy wsi i rolnictwa. Często audycje wzbogacane były muzyką Slim Bryanta i jego zespołu Wildcats, którzy z czasem stali się głównymi przedstawicielami muzyki country. KDKA szczyciła się możliwością nowinek muzycznych na antenie, często gościł tu jazz i big-band ale też muzyka poważna.

Swój drugi chrzest bojowy stacja przeszła w 1936 roku, kiedy to Pittsburgh stanął pod wodą. Dni 17 i 18 marca to Wielka Powódź św. Patryka. Po obfitej w śniegi zimie, przyszły ulewy wiosenne. 10000 budynków ucierpiało, kolej stanęła, sieć energetyczna nie działała. KDKA nadawało 24 godziny na dobę, problem był tylko taki, że mieszkańcy nie mieli prądu. Ale wiadomości docierały poza Pittsburgh, przez co możliwa była pomoc.

15 listopada 1938 roku aby sprawdzić jak polepszyć i poszerzyć zakres nadawania, anteny nadawcze zamontowano na sterowcu. Choć pomysł zadziałał, nie mógł być stosowany na co dzień. Wracano do niego niejednokrotnie zwłaszcza w ramach reklamy stacji.

Pierwsza połowa lat czterdziestych, jak na całym świecie, to czas II wojny światowej - komunikaty wojenne, relacje z bombardowanych miast. Zakaz podawania prognozy pogody i wiele innych obostrzeń utrudniały pracę nie tylko tej stacji. Mimo, że niezależna jednak była pod dużym wpływem NBC. W marcu 1941 roku zgodnie z postanowieniami North American Regional Broadcasting Agreement, został zmieniony zakres jej nadawania z 980 na 1020 kHz i tak pozostało po dziś dzień. Obecnie cyfry 1020 są częścią logo firmy.

W 1943 roku NBC zostało zmuszone przez rząd do sprzedaży jednej z dwóch swoich stacji. Pozbyto się Blue Network ale wcześniej KDKA i radiostację KQV wcielono do NBC Red. Rok później pozyskano stację W75P, która nadawała na nowym paśmie FM i przekształcono ją w KDKA-FM. Sprzedana w 1984 roku, dziś działa jako stacja komercyjna o tematyce głównie sportowej.

Pierwsze kroki w telewizji, pierwszy radiowy talk-show

Czasy powojenne to powolny powrót do normalności, choć dla radia nie były to dobre czasy. Do głosu dochodzi nowy system medialny - telewizja. Wiele programów radiowych sprawdza się w TV, więc prezenterzy zamieniają mikrofon na kamerę. Tak było chociażby z Billym Currie, “kolorowym” prezenterem sportowym.

Czasami jednak radio góruje, bo jeszcze nie wszystkie transmisje z powodów technicznych można przeprowadzić. W 1946 roku, tylko radio relacjonowało na żywo, inaugurację objęcia fotela burmistrza Pittsburgha przez Davida L. Lawrence’a. Ku uciesze słuchaczy pod koniec dekady lat czterdziestych niektórzy ulubieńcy powrócili przed mikrofon. Tak było z programem "The Buzz and Bill Show". Duet: Phillip `Buzz` Aston i William T. Hinds, para muzyków i komików bawiąca publiczność od lat, zaprezentowała swój nowy program na antenie KDKA. Hinds miał już wcześniej kontakt ze stacją. W latach trzydziestych był dziewiętnastoletnim spikerem i prowadził audycje: “Memory Time”, ”Brunch With Bill” i “Tap Time”, w których także śpiewał. Kiedy w 1949 roku rusza WD TV (dziś KDKA-TV), radio powoli traci oddech.

Pierwsza połowa lat pięćdziesiątych była jeszcze “rozpędem” poprzedniej dekady ale już myślano co zrobić, aby przyciągnąć nowych słuchaczy i zatrzymać starych. Pomniejsze stacje radiowe nie utrzymały się na rynku, a te większe zaczęły sobie podbierać gwiazdy, bo tylko one mogły przyciągnąć odbiorców.

Od 1 stycznia 1951 roku zagościło na antenie małżeństwo Ed i Wendy King. W programie Party Line - pierwszym talk show, para rozmawia ze słuchaczami na antenie o sprawach rodziny, małżeństwa czy po prostu o problemach dnia codziennego. Robili to przez kolejnych 20 lat, aż do śmierci Eda Kinga.

1 maja 1954 roku do ekipy KDKA dołączył bardzo popularny w tym czasie Rege Cordic. Porzucił stację WWSW dla programu Cordic & Company, do którego należały poranki. Program prowadzony był w sposób niekonwencjonalny. Zdarzało się, że teksty, na przykład wiadomości, niespodziewanie ilustrowane były dźwiękami. Pewnego razu Ed Shaughnessy przeczytawszy reklamę lokalnej marki bekonu, usłyszał efekt dźwiękowy skwierczącego mięsa na patelni. Innym razem przy tekście o kopalniach, były to wybuchy. Czasami trudno było utrzymać spokój.

Słuchacze byli zachwyceni. W 1955 roku KDKA rozpoczęła regularne transmisje z gier baseballowych, a począwszy od 1956 roku, przez blisko dziesięć lat, wiadomości były domeną Billa Steinbacha w programie informacyjnym “90-to-6”.

Do porannych audycji dołączył w 1956 roku Art Pallan - pierwszy DJ-ej KDKA. 26 grudnia 1958 roku, w sobie tylko znanym rubasznym stylu i dialekcie, zaprezentował grupę muzyczną The Skyliners i ich płytę "Since I Do not Have You" czym ujął słuchaczy. Często prezentował też utwory swojego przyjaciela Bobby’ego Vintona. Kiedy Rege Cordic odszedł ze stacji w 1965 roku, Vinton zajął jego miejsce. Poranki w KDKA wspierali także aktorzy Karl Hardman i Bob Trow a prezenterzy Bob Tracey i Sterling Yates zasłynęli z wprowadzanych nowinek muzycznych w zakresie jazzu. Mimo nowości programowych słuchaczy ubywało.

W 1954 roku Westinghouse kupił stację telewizyjną WD TV i program telewizyjny ruszył na całego. Ciekawostką jest, że mimo iż Telewizja przyjęła nazwę KDKA-TV powiązana była ze stacją CBS, kiedy radio KDKA związane było z NBC a te stacje od lat zawzięcie ze sobą konkurowały. W maju 1956 roku studia radiowe KDKA przeniosły się do 1 Gateway Center, dołączając do KDKA-TV.

Pierwsza liga rock and rolla

W lata sześćdziesiąte stację wprowadził w rytmie rock&rolla Clark Race. Przyszedł do KDKA w 1959 roku w wieku 26 lat, aby pomóc stacji konkurować w nowym formacie Top 40. Gościł na antenie w godzinach 15.00-18.00, kiedy to młodzi ludzie wracali do domów po zajęciach szkolnych. Lansował najnowsze hity tamtych lat takich wykonawców jak:

• Little Anthony,
• The Animals,
• The Temptations,
• Tom Jones,
• Marvin Gaye,
• The Searchers,
• Martha & the Vandellas
• czy The Beatles.

Jako jeden z lepszych DJ-ów, uczynił z KDKA jedną z “najgorętszych” stacji radiowych w kraju. W kwietniu 1968 roku do grona prezenterów dołączył Jack Bogut i “zakotwiczył” się w stacji na 15 lat. Był twórcą projektu “Farkleberry” czyli akcji zbierania funduszy na Szpital Dziecięcy w Pittsburghu, który widział ze studia. Pewnego poranka o 6:45 aby obudzić słuchaczy powiedział, głośno myśląc:

“Alright, it’s time to start your heart…(I had no idea where I was going with this), eat a Farkleberry tart…(now what?) and tear the world apart!”

Przyznał po latach, że sam nie wie dlaczego przyszła mu na myśl farkleberry, borówka z Teksasu, ale szybko to wykorzystał. Skoro namawia na otwarcie serc, to może przy okazji pomóc tym najmłodszym. Dogadał się ze swoim przyjacielem Jimim Delligattim, właścicielem McDonalda w zachodniej Pensylwanii, twórcą Big Maca, że ten zrobi Farkleberry Tarts i będzie ją sprzedawał po dolarze, a wpływy przeznaczy na szpital. Delligatti zgodził się i wymyślił jeszcze:

• Frayleberry Snickerdoodles,
• Coffee Cake,
• Ding Dongs,
• Farkleberry Brew (przyprawiona kawa),
• Frump (rodzaj ciasta w arkuszach),
• Farkleberry Turkey Cookies.

Za smakołykami poszły w ruch konkursy a nawet piosenki. A wszystko dla chorych dzieci. Akcja się przyjęła i trwa do dzisiaj. A słowo farkleberry to już nie tylko borówka ale symbol wielkiego serca.

Pierwsze mobilne studio

Lata sześćdziesiąte to rozszerzenie działalności lokalnych. KDKA pod tym względem przodowała. Pierwszy “reporter terenowy” pochodził właśnie sąd i nazywał się Mike Levine. Poruszał się po ulicach miasta mobilnym studiem, wyposażonym w walkie-talkie i nadawał relacje na żywo z “wydarzeń na mieście”. Był gwiazdą programów informacyjnych a jego “Kontakt” zdobył w 1963 roku wiele nagród i wyróżnień. W 1969 roku prowadził na antenie wieczorny talk show "Open Mike".

Dekada lat siedemdziesiątych przyniosła w KDKA zmiany formy nadawania. Ograniczono muzykę i jej style. Głównie grano hity rock and rolla i to tylko w programie porannym. Wprowadzono zdobywające coraz większą popularność talk-shows. Wrócono do programu “Party Line” - rozmów na żywo ze słuchaczami. Tym razem prowadził go John Cigna. W nocnych rozmowach namawiał do zakupu tego co amerykańskie. Dołączył do zespołu stacji 11 marca 1973 roku i od razu dostał wieczorny czas antenowy. Był osobą otwartą a nawet zuchwałą. Używał na antenie specyficznego słownictwa i nie bał się nazwać słuchacza “głupcem”, jeśli tak uważał. Wiele z jego powiedzonek funkcjonuje dziś w mowie potocznej. Swój nocny program prowadził do 1983 roku, kiedy to przejął stery “poranka” po Jacku Bogutcie.

Swoje talk- show mieli też Roy Fox i Perry Marshall. Każdy z dziennikarzy poruszał inne tematy, od polityki, poprzez kulturę do spraw codziennych. Tak więc słuchacze mogli zawsze znaleźć coś dla siebie. Liczba radiosłuchaczy ustabilizowała się. Odeszło wielu młodych, przez zmianę muzyki ale KDKA zaczęli słuchać starsi, dzięki debatom i dyskusjom. Mówiło się, że stawka “wydoroślała”.

Do ulubieńców w tym czasie należał Fred Honsberger. Jego program nadawano między 12.00 a 15.00 i składał się z kilku pozycji. Pierwsze zawsze były wiadomości krajowe i lokalne, sprawy polityki i opinie o nich. Ostatni punkt o 14.50 to Honz Honk Off Line czyli wypowiedzi słuchaczy nagrane dnia poprzedniego. W czwartek gościł "Honzman text it Thursdays" - głosowanie słuchaczy TAK lub NIE, a w piątek Beatle Bumper Fridays czyli przerywniki muzyczne z The Beatles.

Ponieważ forma “rano gramy, po południu i w nocy gadamy” przyjęła się, w ramówkach w latach osiemdziesiątych niewiele się zmieniło. Muzyka “dla dorosłych”: 4-6 utworów na godzinę w trakcie audycji, blok muzyczny pomiędzy programami. Wieczory i noce: informacje, rozmowy, debaty. Doceniono ten pomysł i fachowość serwisów informacyjnych, za co stacja otrzymała cztery nagrody Associated Press.

Pierwsza transmisja AM stereo

23 lipca 1982 roku podano do wiadomości publicznej, że KDKA jest pierwszą stacją radiową na świecie nadająca w formacie AM stereo. Wielu miało wątpliwości co do tej informacji, bowiem w latach sześćdziesiątych meksykańska XETRA 690, choć eksperymentalnie, już nadawała w tym formacie.

10 kwietnia 1992 roku, w południe, Larry Richert, prezenter pogody i dziennikarz sportowy, zapowiedział utwór "American Pie" Don McLeana. Był to ostatni muzyczny punkt w KDKA a ten kwietniowy dzień nazwano "The Day the Music Died". Zmieniono ramówkę. Wiadomości podawano blokami od 6:00 do 9:00 i od 16:00 do 18:00 a informacje zdobywali i przekazywali Bob Kopler, Dave James, Bob Kmetz, Barbara Boylan, Mike Whitely i Beth Trapani.

W 1996 roku Westinghouse połączyło się z CBS, tak więc KDKA przeszło pod skrzydła Infinity Broadcasting, która w 1997 zmieniła nazwę na CBS Corporation. Dwa lata później firmę przejął VIACOM i tak nazwa obowiązywała ale w 2005 roku wrócono do nazwy CBS Corporation. Od tego czasu KDKA jest częścią CBS-Radio.

2 listopada 2000 roku, w 80. rocznicę powstania stacji nadany został specjalny program "Hear`s Where It All Began". Jego twórcą był Greg Jena, dyrektor do spraw marketingu i reklamy. Tym razem jednak reklam nie było. Było za to spojrzenie wstecz, aż do korzeni, do pierwszej audycji z 2 listopada 1920 roku. Wspominano kolejne lata stacji i jej głównych “wodzirejów”. Można było usłyszeć archiwalne nagrania tamtych lat. Głosy Leo Rosenberga czy Harolda W. Arlina, posłuchać piosenek Buzz and Billa. W podobny sposób świętowano 90 urodziny stacji w 2010 roku.

• Budynek East Pittsburgh, w którym mieściło się studio wyborcze i pierwsza rozgłośnia zburzony został 26 kwietnia 2007 roku. Studia radiowe KDKA od 1956 roku mieściły się w One Gateway Center, wraz z telewizją KDKA-TV. W 2010 roku otrzymały nowa siedzibę w Holiday Drive in Green Tree wspólnie z CBS.
• Kiedy 2 lutego 2017 roku CBS połączyło się z Entercomem, KDKA - radio oddzielono prawnie i fizycznie od KDKA-TV. A kiedy 17 lutego fuzja nabrała mocy prawnej, KDKA po 97 latach przestała w jakikolwiek sposób być związana z Westinghouse.

Dziś KDKA jak sama stacja o sobie mówi to: Pittsburgh`s News, Weather and Traffic (wiadomości pogoda i ruch uliczny). Dzień zaczynają o 5:00 rano Larry Richert, John Shumway albo Paul Rasmussen a od Kathy Berggren w The KDKA Morning News dowiemy się co słychać na drogach i jaka będzie pogoda. O 9:00 pałeczkę przejmuje Marty Griffin i jego The Inside Story. Mike Pintek, ze sprawami bieżącymi gości na antenie od 15:00 a Robert Mangino przedstawia wiadomości popołudniowe. Rose Ryan-Douglas dba o najnowsze wieści, a Scott Stiller ma dyżur od 3:00 do 19:00. KDKA to:

• Wiadomości 24 godziny na dobę
• sygnał, który dociera do 38 stanów i kilku prowincji kanadyjskich
• nadaje w systemie HD w paśmie 1020 AM i na kanale HD-2 z KDKA-FM (93,7)
• ma stronę internetową www.pittsburgh.cbslocal.com/station/newsradio-1020-kdka

Kalendarium KDKA:

• 1920, 27 października - licencja dla stacji KDKA
• 1920, 2 listopada - transmisja wieczoru wyborczego pod znakiem wywoławczym 8ZZ
• 1921, 1 stycznia - pierwsza transmisja radiowa z Kościoła Episkopalnego Kalwarii w Pittsburghu
• 1926 - KDKA wchodzi w skład NBC Blue Network
• 1929, 1 stycznia - siedziba w William Penn Hotel
• 1934, 2 listopada - inauguracja nowego studia w Grant Building
• 1941, marzec - zmiana pasma nadawania na 1020 kHz
• 1943 - KDKA przechodzi do NBC Red Network
• 1954 - Rege Cordic wchodzi na antenę z Cordic & Company
• 1955 - regularne transmisje z meczów baseballowych
• 1963 - Mike Levine “latający reporter”
• 1970 - zmiany w formie nadawania. Mniej muzyki więcej wiadomości
• 1982, 23 lipca - KDKA pierwszą stacją w formacie AM stereo (?)
• 1992, 10 kwietnia - ostatni utwór muzyczny na antenie
• 1996 - KDKA wchodzi w skład CBS
• 2000 - specjalny program na 80-te urodziny stacji “Hear`s Where It All Began”
• 2010 - przeprowadzka do Holiday Drive in Green Tree
• 2017, 17 lutego - KDKA należy do Entercomu

***
źródła:

• https://en.wikipedia.org/wiki/Frank_Conrad
• http://pittsburgh.cbslocal.com/2012/03/08/kdkas-historic-broadcast/
• http://ethw.org/KDKA,_First_Commercial_Radio_Station
• http://ethw.org/Milestones:Westinghouse_Radio_Station_KDKA,_1920
• http://pittsburgh.cbslocal.com/2010/04/01/kdka-firsts/
• http://pabook2.libraries.psu.edu/palitmap/KDKA.html
• https://www.pittsburghrocklegends.com/henry-deluca
• https://cbspittsburgh.files.wordpress.com/2012/03/kdka-1st-broadcast.mp3
• http://www.liquisearch.com/kdka_am/history/1950s
• https://www.pittsburghrocklegends.com/henry-deluca
• http://storytellerjackb.blogspot.com/2016/12/the-legend-of-farkleberry-by-jack-bogut.html