Historia telewizji TF1. Podzielmy się pozytywnymi falami

fot. Daniel Rodet/CC BY-SA 3.0/Wikimedia

Przeciętny “zjadacz chleba” włączając swój odbiornik telewizyjny nie zastanawia się od kiedy to cudo techniki jest w życiu człowieka. Co innego historycy od mediów. Gazeta jest produktem najstarszym. Potem fale radiowe i cudowny wynalazek Marconiego. Kiedy 24 grudnia 1906 świat usłyszał pierwszy program radiowy (pojedyncze audycje nadawano od dawna) naukowcy od blisko 30 lat udowadniali,że i obraz można przesłać na odległość ale dopiero w 1926 roku John Logie Baird,w Londynie zaprezentował swój nowy wynalazek, nazwany telewizorem. Od tego czasu rozwój telewizji ruszył jak lawina a wyścig “kto pierwszy i kto lepszy” trwa do dnia dzisiejszego.

W latach dwudziestych XX wieku obok Stanów Zjednoczonych, ZSRR, Wielkiej Brytanii czy Niemczech, kilka francuskich firm pracowało nad rozwojem procesów telewizyjnych. Przodowała Compagnie des Compteurs de Montrouge (CdC) i jej szef działu badań, inżynier René Barthélemy.

14 kwietnia 1931 roku w Ecole Superieure D`electricité w Paryżu, Barthélemy zaprezentował efekty swoich zmagań. Przeprowadził, przy pomocy własnego wynalazku tambour à miroirs (lustrzany bęben), pokaz 30-liniowej transmisji radiowej. 800 gości zasiadło w uczelnianym amfiteatrze a laboratorium oddalone o 2 kilometry emitowało obrazy Suzanne Bridoux, współpracowniczki naukowca, zebrane w krótki film L`Espagnole à l`éventail (Hiszpański strach na wróble) na ekranie o powierzchni 4 metrów kwadratowych.Ten sukces na tyle zainteresował ministerstwo PTT(poczta,telefon,telegraf), że wsparło eksperyment. Przez kolejne lata Barthélemy udoskonalał wynalazek prezentując Francuzom coraz to wyraźniejsze czarno-białe obrazy i głos. Pokazy te nazwano Paris Télévision.


26 kwietnia 1935 roku ze studia przy Rue de Grenelle 103, o godzinie 20:30, nadano dwudziestominutowy program telewizyjny. Pierwsza twarz, jaką francuska widownia zebrana w studio zobaczyła, należała do aktorki Comédie-Française, Béatrice Bretty. Obok niej stali Jeanem Toscanem, najsłynniejszy głos Radia PTT i sam René Barthélemy. Historyczne słowa, które rozpoczęły pierwszą francuską transmisję telewizyjną należały do pani Bretty i brzmiały: Nous avons fait un beau voyage (mieliśmy wspaniałą wycieczkę) a potem popłynęła opowieść o tournee Comédie-Française po Włoszech. Wiosenny kwietniowy dzień stał się oficjalnymi narodzinami telewizji francuskiej.

Minister PTT Georges Mandela zadowolony z pokazu (pani Bretty była jego partnerką życiową), wydał pozwolenie, we wrześniu 1935 roku, na budowę stacji telewizyjnej. Nadajnik zainstalowano pod północnym filarem wieży Eiffla. Stamtąd kabel o długości ponad 300 metrów i średnicy 10 centymetrów biegł na szczyt wieży. Uzyskano pięć razy ostrzejszy obraz, emitowany w 180 liniach (ten pierwszy miał tylko 30). Pierwszy przekaz zaplanowano na grudzień 1935 roku.

W tym czasie w Paryżu było zaledwie 10 odbiorników telewizyjnych. Zatem, 15 grudnia 1935 roku w stolicy utworzono 6 głównych punktów:

• Studio PTT
• Główne biuro turystyczne na Polach Elizejskich
• Maison de la chimie(centrum konferencyjne)
• Maison des ingénieurs civil (dom inżynierów budownictwa)
• Ratusz piątego powiatu
• Konserwatorium Sztuki i Rzemiosła.

Przed telewizorami o maleńkich ekranach, szerokość wynosiła zaledwie 20 centymetrów, mogło zebrać się maksimum 15 osób toteż tworzyły się kilometrowe wręcz kolejki. Paryżanie bowiem licznie przybyli aby uczestniczyć w tym wielkim wydarzeniu. Nie odstraszył ich nawet rzęsisty deszcz. Przewidywana, zarejestrowana liczba widzów wynosiła 3000 a przybyło do wyznaczonych punktów blisko 10000 osób.

O 17:30 widzów przywitała Suzy Wincker, pierwsza spikerka w historii telewizji francuskiej. Zapowiadała poszczególne punkty programu, który miał charakter kulturalny:

• fragmenty bajki “Trzy małe świnki” w wykonaniu aktorów z Théâtre du Petit-Monde
• Fragmenty spektakli teatralnych w wykonaniu aktorów z Comédie-Française
• Arie i tańce z francuskich oper prezentowane przez śpiewaków i tancerzy z Opéra Comique
• Solowe tańce artystów francuskich (Suzanne Lorcia, Miss Zouli de Boncza.)
• piosenki w wykonaniu duetu Gilles et Julien
• wiersze francuskich poetów recytowane przez znanych i lubianych aktorów

Po Stanach Zjednoczonych,Wielkiej Brytanii i Niemczech, Francja stała się czwartym krajem świata, posiadającym własną telewizję.Stacja i kanał otrzymały oficjalną nazwę Radio-PTT Vision. Dyrektorem całego przedsięwzięcia został Marcel Pellenc. Do grona jego ścisłych pracowników należeli:

• Georges Delamare, dyrektor artystyczny
• Wladimir Porché, dyrektor programowy
• Emmanuel Robert, kierownik produkcji
• Roger Laurençon, scenograf

Pierwsze programy telewizyjne były zlepkiem scenek aktorskich, piosenek i skeczy. Proste pokazy kręcono w studio i emitowano w określonych godzinach.

Program nadawany był trzy razy w tygodniu, w dwóch transmisjach dziennie od 11:00 do 11:30 oraz od 20:00 do 20:30. W niedzielę można było zasiąść przed odbiornikiem od 17:30 do 19:30.

Mimo, że w samym Paryżu w dniu inauguracji było zaledwie 10 odbiorników telewizyjnych to w całym kraju ich liczba sięgała około 100, szczególnie przy granicy z Niemcami. René Barthélemy i jego zespół dostał polecenie wzmocnienia sygnału i uruchomienia następnych przekaźników a fabryki, szybkiej produkcji większej ilości telewizorów. Wszyscy zakasali rękawy.

Inżynierowie firmy elektronicznej Thomson-Houston nie ustawali w swojej pracy. Udoskonalili system, który osiągnął 405 linii. Uzyskano wyraźniejszy obraz. Studio telewizyjne też nie próżnowało. Od 4 stycznia 1937 roku program emitowano już codziennie. Od soboty do wtorku w godzinach 16:00-21:00 i od środy do piątku od 17:00 do 19:00.

Nowoczesną technikę telewizyjną i kamerę z elektronicznym okiem zwaną ikonoskopem, zaprezentowała Francja 10 maja 1937 roku, na Międzynarodowej Wystawie Sztuki i Techniki w Paryżu.Uruchomiono nowy system, przeprowadzając transmisję ze studia zbudowanego na terenie wystawy i odniesiono sukces.

14 lipca nazwę stacji zmieniono na Radiodiffusion Nationale Télévision (RN Télévision) a 18 września wdrożono do pracy nadajnik, który zwiększał zasięg nadawania do 100 kilometrów. Cała “firma telewizja” liczyła w tym czasie zaledwie 25 osób.

Dzięki urządzeniu zwanym télécinéma do podstawowych pozycji nadawanych w programie telewizyjnym, w 1938 roku dołożono filmy fabularne i dokumentalne. Pierwszymi pozycjami jakie widzowie francuscy mogli podziwiać na małym ekranie były rodzime: dokument na temat nowej sztuki Jeana Cocteau Les parents terribles i film fabularny Charlemagne w reżyserii Pierre Colombiera.

Powiedzenie “mały ekran” w tamtych czasach rozumiano dosłownie. Dostępne telewizory francuskiej firmy Grammont miały ekran o szerokości 13 cm a angielskie Marconi 20 cm. Francuskie były tańsze, kosztowały 5200 franków, angielskie 15500 franków. Przeciętny zarobek w tych latach to 3000 franków. Nic też dziwnego, że amatorów na odbiorniki telewizyjne nie było zbyt wielu ale... telewidzów przybywało. Przed jednym maleńkim ekranem potrafiło zebrać się kilkanaście a nawet kilkadziesiąt osób. Choć zainteresowanie było to jednak nadal telewizja i telewizory funkcjonowały jako ciekawostka techniczna a nie jako nośnik przekazu. Do tego służyło radio. Nawet ministerstwo ograniczyło swój zapał w tej kwestii. Mimo to 29 lipca 1939 roku powołano Radiofonię Krajową obejmującą wszystkie stacje radiowe i telewizyjną.

Jak co roku, 31 lipca 1939 roku ekipa pracująca w studio przy Rue de Grenelle 103 zamknęła drzwi na klucz i pojechała na miesięczne wakacje. Nikt nie przypuszczał, że po urlopie nie będzie powrotu. Wybuchła II wojna światowa.

Kiedy 3 września 1939 roku Francja wypowiedziała wojnę Niemcom, rząd zakazał prac nad programami telewizyjnymi, ograniczył nadawanie audycji radiowych a nadajnik na Wieży Eiffla przejęło wojsko. Kiedy rok później w czerwcu wiadomo było,że wojska niemieckie wejdą do Paryża, radiowcy dostali rozkaz opuszczenia swoich stanowisk a większość francuskich nadajników wyleciała w powietrze.

14 czerwca 1940 roku Niemcy wkroczyli do Paryża. Okupant miał własne radiostacje ale te na terenie Francji byłyby bardziej przydatne. Sprowadzono więc z Niemiec kadrę techniczną i szybko przywrócono zniszczone stacje do pracy. Telewizją Niemcy nie zaprzątali sobie głowy mimo,że w ich rękach był najmocniejszy przekaźnik na świecie w tym czasie. Dopiero w maju 1941 roku, za sprawą Kurta Hinzmanna, szefa stacji telewizyjnej “Paul Nipkow” w Berlinie i Alfreda Bofingersa, szefa radiofonii na Francję, powołano “grupę nadawczą” mającą za zadanie uruchomienie studia telewizyjnego, wspierającego wojsko niemieckie.

I tak 20 maja 1942 roku powstało w Paryżu, przy ulicy Rue Cognacq Jay 13-15, pod czujnym okiem Wehrmachtu, studio telewizyjne. Kurt Hinzmann został dyrektorem stacji. Niemcy w tym czasie dysponowały już systemem 441 linowym. Ruszyła produkcja programów głównie z myślą o rannych żołnierzach przebywających w szpitalach. Próbny program wyemitowano 29 września 1942 roku. Stacja otrzymała miano Fernsehsender Paris lub po francusku Paris-Télévision. Przez rok testowano sprzęt, łącza i zasięg. 7 maja 1943 roku uruchomiono regularne nadawanie programu. Tego dnia 250 telewizorów firmy Telefunken ustawionych w paryskich szpitalach włączono o godzinie 10:00.

Ten i kolejne programy były dwujęzyczne i głównie opierały się na rozrywce: piosenki, skecze, gry telewizyjne i sport. Bywały filmy krótko i długometrażowe. O dziwo, rzadko emitowano programy propagandowe. Do cyklicznych pozycji należał program Aus dem Zeitgeschehen(z bieżących spraw) traktowany jako wiadomości. Władze niemieckie chciały aby i francuski widz znalazł coś dla siebie. Szacowano,że w całej Francji w tym czasie było blisko 1000 odbiorników produkcji francuskiej, które mogły odbierać Telewizję Paryż w trochę gorszej jakości obrazu. W latach okupacji stacja miała swoje logo a sygnałem rozpoznawczym był utwór Sur le pont d`Avignon.Studio przy Rue Cognacq Jay 13-15 nadawało do 12 sierpnia 1944 roku do godziny 23:30 kiedy to do bram Paryża zbliżały się wojska alianckie.

17 sierpnia przyszedł rozkaz z Berlina aby zniszczyć nadajnik na Wieży Eiffla.Kurt Hinzmann odmówił wykonania polecenia. Zabezpieczył park techniczny i sam nadajnik. Gestapo oskarżyło go o zdradę i nie wiadomo jak by się skończyła sprawa gdyby alianci nie zaatakowali Paryża 19 sierpnia. Wyzwolenie stolica świętowała 25 sierpnia i prawie jednocześnie w studio przy Rue Cognacq Jay pojawili się byli przedwojenni pracownicy telewizji.

1 października 1944 roku telewizja francuska wznowiła swoją działalność. Nie było stałego programu bo Amerykanie przejęli nadajniki ale też i Francuzi nie radzili sobie z nowoczesnym, niemieckim oprzyrządowaniem i kamerami. Zaczęto zatem testować i przyuczać się do systemu 441 linii, który był obcy dawnym pracownikom. W tym czasie trwały jeszcze działania wojenne ale odbudowa sieci radiowej była priorytetowa. W marcu 1945 roku rząd francuski przywrócił instytucję radiofonii Radiodiffusion française (RDF), która była pod ścisłą kontrolą państwa.Dyrektorem generalnym został Wladimir Porché. Na szefa eksperymentalnego serwisu telewizyjnego powołano André Ory, inżynier Henri Delaby nadzorował prace w studio a za sprawy artystyczne odpowiadał Jacques Armand .


Z tej okazji nadano, w obiegu zamkniętym (studio- sala przy Rue de University),program eksperymentalny w trakcie którego widzowie zobaczyli adaptację indyjskiej legendy Jeana Thévenota La Danse de la robe de plume w wykonaniu duetu aktorskiego: Dany Robin i Paul Barré. Pokaz na większą skalę odbył się 20 czerwca 1945 roku kiedy to przez godzinę od 10:00 do 11:00 prezentowano wzór testowy i zdjęcia z zakończenia wojny.
1 października 1945 roku Amerykanie oficjalnie “oddali” Francuzom nadajnik na Wieży Eiffla a Télévision française zaczęła nadawać regularnie.

Powojenny okres wymagał dotacji państwa w ważniejszych dziedzinach życia ale władze wiedziały,że nie wolno zaniedbać telewizji. Kraje takie jak Wielka Brytania czy USA były tego przykładem. Postawiono zatem na filmy z taletu i retransmisje. Program nie był bogaty. Na początku była to godzina dziennie w trakcie, której prezentowano filmy dokumentalne, fabularne, spektakle teatralne i Tele-Journal, cotygodniową, wtorkową kronikę filmową wydarzeń w kraju. Jej twórcą był Pierre Parafa a komentatorem aktor i prezenter Maurice Pierrat . Korzystano z usług radiowców prezentując głównie audycje muzyczne. Producentem programów był Henri Spade

Rok 1946 był dużym krokiem na przód. Oprócz niemieckiego sprzętu uruchomiono ten rodzimy i zaczęto przymiarki do systemu 451 linii. Pomocny bardzo okazał się Kurt Hinzmann, którego Francuzi poprosili o rady w tej kwestii. Pod koniec roku zakupiono dwa wozy transmisyjne. Jeden wyposażony był w ikonoskopy RCA, drugi w dwie kamery liniowe 819 z sześcioma obiektywami. Przygotowywano transmisje spoza studia. Powstały pierwsze programy własnej produkcji:

• La Création du monde (stworzenie świata), 45-minutowy program kulturalny, w którym Pierre Sabbagh prezentował na żywo tytułowy album grafika Jeana Effela
• Paris Cocktail, wiadomości radiowe autorstwa Jacquesa Chabannesa i Rogera Férala zaadaptowane na potrzeby telewizji. Rok później zmieniono tytuł na Tele-Paris (październik)
• La Femme chez elle (Kobieta w domu) pierwszy cotygodniowy program dla kobiet prezentowany przez Maïté Célérier de Sannois, redaktor naczelną poczytnego pisma kobiecego Marie-Claire (grudzień)
• 17 grudnia wyemitowano pierwszą prognozę pogody.

4 października 1947 roku pojawił się pierwszy program dla młodzieży. Les Beaux Jeudis (piękne czwartki), prowadzony przez Maurice Pauliac, był audycją przeniesioną z radia a w nim piosenka, humor, konkursy. Czwartki do 1975 roku były dla francuskich uczniów i studentów dniem wolnym. Stąd tytuł popularnego przez lata programu.

Choć odbiorników telewizyjnych nie było jeszcze zbyt dużo to programów przybywało, podobnie jak ich zwolenników. Ludzie zbierali się w wyznaczonych godzinach, w wyznaczonych punktach. Można było rzucić okiem na ekran a przede wszystkim posłuchać na przykład koncertu. Tak było 5 czerwca 1947 roku, kiedy przeprowadzono pierwszą transmisję telewizyjną z koncertu charytatywnego w Théâtre des Champs-Élysées. Ale to rok 1948 przeszedł do historii jako rok transmisji telewizyjnych.

• 25 lipca Jacques Sallebert relacjonował na żywo wyścig kolarski Tour de France ze stadionu Parc des Princes
• w listopadzie odbyła się bezpośrednia transmisja z Opery Paryskiej. Była to “Tosca”Giacomo Pucciniego.
• 11 listopada pokazano obchody zakończenia I wojny światowej
• 24 grudnia oglądano transmisję pasterki z katedry Notre-Dame w Paryżu

20 listopada 1948, minister François Mitterrand zapowiedział wprowadzenie systemu 819 linii jako przyszłego standardu dla telewizji francuskiej. Testy przewidziano od 15 listopada 1949 roku.

Na początku 1949 roku we Francji było 3000 odbiorników telewizyjnych i 12 godzin programu tygodniowo. 9 lutego nastąpiły kolejne zmiany w radiofonii krajowej. Zmieniono jej nazwę na Radiodiffusion-télévision française (RTF) co oznaczało,że telewizja stała się równorzędnym partnerem radia a może nawet krok przed nim. Program emitowano w dwóch edycjach: przedpołudniowej i wieczornej. Powstawało coraz więcej tematycznych pozycji. 25 maja pojawili się na antenie pierwsi spikerzy. Byli to Jacqueline Joubert i Arlette Accart.

Pierwszym programem informacyjnym przekazywanym na żywo był Tele-Paris, stworzony i prowadzony przez Rogera Férala i Jacquesa Chabannesa i dotyczył życia kulturalnego Paryża. Do studia zapraszano piosenkarzy, aktorów, tancerzy czy sportowców. Oprawę muzyczną, grając na fortepianie przygotowywał François Babaulti. Popularny dziennikarz tamtych lat, Étienne Lalou powiedział o tym programie:

To idealny program różnorodności: cóż może być bardziej zróżnicowanego niż ta parada śpiewaków, tancerzy, pisarzy, artystów, polityków, lekarzy, generałów, prawników, sportowców, księży, odkrywców, dżokejów, modeli, reżyserów czegoś, a czasem niczego, to ludzka komedia

Cotygodniowy “Tele-Paris” przyciągał przed ekran sporą grupę widzów. Ale były to wiadomości typowo kulturalne. Postanowiono zatem uruchomić codzienny blok informacyjny na wzór tych z BBC. Głównym pomysłodawcą i wykonawcą był Pierre Sabbagh. Miał do dyspozycji 12-osobowy zespół gdzie pierwsze skrzypce grali:

• Pierre Tchernia, współtwórca i komentator
• Gilbert Larriaga, korespondent zagraniczny
• Georges de Caunes, komentator wydarzeń sportowych
• Pierre Dumayet, komentator i producent
• Denise Glaser, dział kulturalny,wywiady
• Jacques Sallebert, komentator późniejszy korespondent z Londynu

Pierwsze wiadomości Journal télévision wyemitowano 29 czerwca 1949 roku.

W lipcu 1949 roku było blisko 6000 punktów odbioru programu telewizyjnego, toteż zarząd radiofonii zdecydował się wprowadzić opłaty abonenckie.Z dniem 31 lipca usługa kosztowała 3000 franków miesięcznie. Nie odstraszyło to ani subskrybentów ani widzów, których liczba wzrosła kiedy 9 października w niedzielne poranki zaczęto emitować programy religijne.

Pozycji programowych z miesiąca na miesiąc przybywało a w listopadzie, tak jak obiecywano ruszyły programy w systemie 819 linii do prezentowania których zatrudniono trzecią etatową spikerkę Catherine Langeais. System oficjalnie wdrożono 25 kwietnia 1950 roku a 441 linii obowiązywał jeszcze do 1958 roku.

W dekadę lat pięćdziesiątych XX wieku wchodziła Francja z nowoczesną telewizją i coraz bogatszym programem. 12 lutego 1950 roku 21 państw, z Wielką Brytanią na czele powołały do życia Europejską Unię Nadawców. W gronie tym znalazła się również Francja.Organizacja skupiała publiczne (niekomercyjne) stacje radiowe i telewizyjne w celu wymiany realizowanych programów i wspólnej produkcji audycji dla widzów w wielu krajach. Siedzibą unii była Genewa.

Nastały czasy kiedy przekaźnik paryski miał za mały zasięg a programów i chętnych odbiorców przybywało. Toteż 10 kwietnia 1950 roku uruchomiono nadajnik telewizyjny w Lille. Powstało także studio, które nadawało w godzinach popołudniowych i miało własny regionalny program Images du Nord(północne obrazy).Małe studio Télé-Lille, telecine, sterowania i sprzęt transmisyjny mieściły się na szczycie dzwonnicy ratusza. Z usług francuskiej stacji korzystali również belgijscy widzowie.

Cieszyły się szczególnie dzieci dla których już od 25 stycznia 1950 roku nadawano edukacyjny program Le Club du jeudi (klub czwartkowy), którego pomysłodawcą i realizatorem był Bernard Hecht.

5 czerwca pojawił się pierwszy teleturniej Voulez-vous jouer avec nous (czy chcesz z nami grać?)a jego prowadzący Jean Thévenot szybko stał się gwiazdą.

9 października wyemitowano pierwszy odcinek pierwszego serialu telewizyjnego Agence Nostradamus. 10 odcinków po 15 minut każdy, wzbudziły spore zainteresowanie wśród dorosłej publiczności.

W grudniu 1950 roku w kraju było 3794 telewizory ale w kolejnych latach pojawiały się jak grzyby po deszczu. Dwa lata później odnotowano liczbę 60000. Być może powodem była pierwsza transmisja na żywo finału francuskiego pucharu piłki nożnej (Nicea - Bordeaux), która odbyła się 4 maja 1952 roku a może wiązało się to z zapowiedzią transmisji koronacji księżniczki Elżbiety na królową Wielkiej Brytanii 2 czerwca 1953 roku . Jedno jest pewne, odbiorników i widzów przybywało. Program był coraz dłuższy i bogatszy. Brakowało tylko nadajników.

Ten stan rzeczy uległ zmianie 20 września 1954 roku kiedy uruchomiona została stacja i studio w Marsylii. Dwa miesiące później,8 listopada do telewizyjnej rodziny przyłączono Lyon. W 1955 roku uruchomiono potężny nadajnik Lyon Mont Pilat oraz lokalne w Reims,Nancy i Grenoble a w 1957 roku w Bordeaux i Toulouse. Francja stała się potęgą telewizyjną dostarczającą informacje i rozrywkę nie tylko swoim mieszkańcom ale też odbiorcom z państw ościennych. Dzięki temu widzowie z Europy mogli uczestniczyć w oficjalnych narodzinach EUROWIZJI 6 czerwca 1954 roku oglądając Fête des narcisses et ses chais fleuris (Święto żonkili i piwniczek z kwiatami) odbywające się w Montreux.

W nocy z 2 na 3 stycznia 1956 roku nadajnik 441 linii na Wieży Eiffla został zniszczony w wyniku pożaru. Państwo korzystając z tego wypadku zaproponowało krajanom dofinansowanie do zakupu odbiorników w systemie 819 linii. Francuzi ruszyli do sklepów i wkrótce liczba telewizorów wyniosła 500000 a w grudniu osiągnęła milion. W systemie 441 linii pozostało zaledwie 5000 abonentów.

W tym samym roku, 30 marca firma Henri de France przedstawiła system kolorów SECAM. Wiązało się to z posiadaniem odpowiedniego odbiornika. W USA telewizja kolorowa już była dostępna zatem pierwsze tego typu telewizory sprowadzono zza oceanu.


Lata pięćdziesiąte to szybki rozwój telewizji zarówno pod kątem technicznym jak i programowym. Można powiedzieć, że wszystko co działo się prz ulicy Cognacq-Jay 13-15 działo się po raz pierwszy, począwszy od telewizyjnych dziennikarzy,którzy po raz pierwszy zasiedli przed kamerami, poprzez narodziny nowych programów, które “dopieszczały”widza od lat 3 do 103 aż do prototypów kamer i wszelakich urządzeń. Programy powstawały jeden za drugim. W ciągu dekady premiery miały oprócz wspomnianych:

• Program filmowy Reflets de Cannes (1952)
• The Life of Animals (reż. Frédéric Rossif ) pierwszy dokument (sierpień 1952)
• Program kulinarny Art et magie de la cuisine, prezentowany przez kucharzy Raymonda Olivera i Catherine Langeais (1953)
• Program literacki Lectures pour tous prowadzony przez Pierre
• Dumayet i Pierre Desgraupes (27 marca 1953)
• pierwszy znak kontrolny zwany Mire au cheval de Marly z rzeźbą konia po środku (1953)
• 19 lipca 1953 po raz pierwszy zaprezentowano studio pogodowe
• 20 października 1954 roku odbyła się pierwsza telewizyjna debata polityczna Face à l`opinion (W obliczu opinii)
• pierwszy cykl o cyrku La Piste aux étoiles autorstwa Gilles Margaritis i Pierre Tchernia (1954)
• 18 listopada 1956 roku pierwsze wiadomości sportowe Sports Dimanche (Niedziela sportowa)
• 24 grudnia 1956 roki ruszył nadajnik 819 linii z Algieru ( cap Matifou ). który pozwalał na jednoczesne nadawanie dźwięku w dwóch językach francuskim i arabskim dla niektórych jego programów
• 13 czerwca 1958 roku po raz pierwszy przed kamerami usiadł prezydent generał Charles de Gaulle`a
• 25 grudnia 1959 pojawił się futurystyczny zegar według projektu Christiana Hourieza, który przez pewien czas zastępował logo stacji i był prezentem dla widzów z okazji półtora milionowego posiadacza telewizora.

W ciągu dekady powstało wiele programów rozrywkowych. Jedne transmitowane z teatrów i kabaretów, inne przygotowywane w studio. Do najpopularniejszych emitowanych przez lata należały: 36 chandelles (36 świec) z października 1952 roku, Télé Dimanche i Discorama z początku 1959 roku.

Przez lata sześćdziesiąte cały świat siedział z nosem w ekranie telewizora. Lądowanie człowieka na księżycu czy programy w kolorze wywróciły życie niejednego zjadacze chleba i telewidza. Coraz sprawniejszy sprzęt pozwalał na transmisje satelitarne a narodziny magnetowidu na poprawienie odbioru. Nie inaczej było we Francji.

W latach 1960-1961 utworzono sieć krajową z regionalnymi centralami a rok później 11 lipca 1962 roku przeprowadzono pierwszą transmisję satelitarną poprzez satelitę Telestar1. Nadano jej miano Mondovision. Dzięki tym udogodnieniom dużą popularnością zaczęły się cieszyć światowe programy, szczególnie transmisje sportowe, głównie te z USA. Prawie dekadę później, 21 lipca 1969 roku miliony francuskich widzów mogło oglądać na żywo lądowanie na księżycu.

Jako że nie wszystkie pozycje nadawały się dla najmłodszego widza, 26 marca 1961 roku wprowadzono znak rozpoznawczy aby uczulić rodziców na ten fakt. Był to biały kwadrat na dole ekranu.

Zainteresowanie programami telewizyjnymi a przez to wzrost posiadanych odbiorników, spowodowało 23 grudnia 1963 roku rozpoczęcie prób testowych drugiego kanału, które wypadły pomyślnie. 18 kwietnia 1964 roku nastąpiła oficjalna inauguracja kanału w 625 liniach UHF co ułatwiało wymianę z innymi krajami pracującymi od dawna w tym zakresie. Gospodynią Programu Drugiego została Denise Fabre. Trzy lata później, 1 października 1967 roku, program drugi jako pierwszy przeszedł na nadawanie w pełnym kolorze.

W pierwszej połowie lat sześćdziesiątych Francją targały protesty i strajki. Zarząd RTF chcąc ustrzec się przed podobnymi “wypadkami” na swoim terenie, w kwietniu 1963 roku przygotował garść reform i ustaleń z tym związanych. Te zabezpieczenia okazały się bardzo przydatne kiedy w maju 1968 roku wybuchł strajk generalny a część dziennikarzy przyłączyła się do protestujących studentów.

Przy okazji reform wprowadzono zmiany w wiadomościach Actualités télévisées gdzie priorytet nadano obrazom przed komentarzem prowadzącego. Widz miał sam ocenić wydarzenie.Wprowadzono decentralizację programów poprzez zwiększenie audycji regionalnych przygotowywanych przez poszczególne stacje.

W 1964 roku reformy rozszerzono na poszczególne stacje radiowe i telewizyjne. Zgodnie z ustawą z 27 czerwca zmieniono po raz kolejny nazwę całej firmy. Oficjalna nazwa brzmiała Office de Radiodiffusion Télévision Française (ORTF) i tym razem nie podlegała ministerstwu informacji tylko była pod jego nadzorem. Kiedy w czerwcu 1969 roku rozwiązano ministerstwo firma trafiła pod skrzydła premiera. Jednocześnie prezydent de Gaulle zadecydował, że ORTF będzie instytucją autonomiczną z własnym statutem i zarządem. Ale jak to w życiu bywa kontrola i cenzura władzy działały w najlepsze.

Mimo że inne kraje od lat emitowały reklamy, francuska telewizja skutecznie się przed nimi broniła ale premier Georges Pompidou bardzo naciskał. Podczas debaty parlamentarnej w kwietniu 1968 roku tłumaczył:Celem jest „rozwój konsumpcji” i zwiększenie dochodów z dwóch publicznych kanałów ORTF... no i telewizja uległa.Pierwszy blok reklam ukazał się 1 października 1968 roku o godzinie 19:56. Aktor Jacques Duby reklamował ser firmy Borusin a potem firmy : Régilait(mleko w proszku), Schneider(telewizory), Bel knitwear(dzianiny) i Virlux(masło) zachwalały swoje produkty. Reklamy ukazały się tylko w jedynce. Program drugi wprowadził je dopiero 1971 roku kiedy stał się samodzielny.

Zdawałoby się,że sukces telewizji uskrzydla. Niestety nie wszyscy byli zadowoleni. W czerwcu 1964 roku Noëlle Noblecourt, prezenterka Télé Dimanche , została zwolniona z pracy. Powód? ... Pokazała kolana na ekranie! Dziś taka decyzja wzbudza śmiech ale pani Noblecourt do śmiechu nie było.

W maju 1968 roku nie śmiali się też dziennikarze i producenci programów informacyjnych Cinq Columns à la Une i Panoramy, kiedy 12 maja na wizji zaprotestowali przeciwko skandalicznemu brakowi informacji o buncie studentów. W tym czasie strajki studenckie opanowały prawie całą Europę. Protestowano przeciwko czynnikom nie tylko politycznym ale i ekonomicznym a nawet kulturowym. We Francji zamieszki zaczęły się od momentu usunięcia przez policję demonstrantów z okupowanego wydziału paryskiej Sorbony i sparaliżowały cały kraj na kilka tygodni.

Do strajku przyłączyła się grupa 60 dziennikarzy co niestety w sierpniu zaowocowało zwolnieniami w tym Claude`a Dargeta, ulubionego prezentera programu filatelistycznego i o zwierzętach La Vie des Animaux.

W tamtych latach dużym problemem były “luki”pomiędzy poszczególnymi programami. Wszystko było “ładowane” ręcznie i wymagało chwili na start. Maurice Brunot znalazł sposób na wypełnienie owych dziur. Stworzył - Le petit train rébus (mały pociąg z rebusem) zwany w skrócie Rebus Express. Był to pięciominutowy filmik w trakcie którego mała lokomotywa przemierzała okolice Paryża(i nie tylko) w rytm muzyki napisanej przez Clyde Otiset i Brook Benton,ciągnąc za sobą wagoniki na których rozpisany był rebus(przysłowie, tytuł książki lub filmu). Ilość wagoników zależała od ilości słów w rebusie. Rozwiązanie zawsze czekało na express na końcowej stacji Solution (rozwiązanie) . Pierwszy mały pociąg wyruszył 15 września 1960 roku i jeździł trzy lata. Potem Rebus Express zamieniono na Le petit train de la mémoire ( mały pociąg pamięci).Ten pociąg przemierzał francuską ziemię do 1974 roku a na wagonikach były fragmenty obrazka będącego rozwiązaniem. Był to wspaniały pomysł bawiący i dorosłych i dzieci.

Do ciekawostek tamtych lat należał program z lipca 1962 roku, wymyślony przez samego generała de Gaulle`a. Intervilles prowadzony przez Guy Luxa i Pierre Brive polegał na sportowej ( i nie tylko) rywalizacji dwóch miast. W 1965 roku powstała europejska wersja tego programu jako Jeux sans frontières(gry bez granic). W Polsce nosił tytuł “Turniej miast” i emitowany był raz w miesiącu.

Kolejna dekada XX wieku to dla telewizji Francuskiej nowości techniczne, nowe programy ale też i “rewolucja organizacyjna”. Już w 1970 roku oba kanały podzieliły się obowiązkami, stworzyły własne dyrekcje i studia. 31 grudnia 1972 roku dołączył do grupy program trzeci. Emitowany był w godzinach wieczornych, w kolorze, mówił o sprawach regionalnych a jego gwiazdą była spikerka Anne Lefébure.

W 1973 roku szefem informacji kanału 1 został Roger Gicquel. Nie przypuszczano wtedy,że stanie się on “rewolucjonistą” domagającym się wolności słowa i niezależności od rządu. Swoje postulaty przedstawił na wizji w lipcu 1974 roku po rozpadzie ORTF.

Lato 1974 roku było gorące i nie chodzi o zewnętrzną temperaturę ale o rozbicie monopolu państwowego. Nowy prezydent Valéry Giscard d`Estaing postanowieniem z 7 sierpnia 1974 roku rozwiązał oficjalnie ORTF i powołał siedem niezależnych instytucji:

• Telewizja Francuska 1 (TF1)
• Antena 2
• Region Francji 3 (FR3)
• Francuskie programy telewizyjne (TDF)
• Francuska firma produkcyjna (SFP)
• Narodowy Instytut Audiowizualny (INA)
• Radio France

Decyzja obowiązywała od dnia 5 stycznia 1975 roku a już od 1 stycznia kanał pierwszy jako stacja TF1, pod zmienioną nazwą i logiem rozpoczęła swoją nową działalność. Jej dyrektorem generalnym został Jean Cazeneuve a szefem programowym Jean-Louis Guillaud i to on jest pomysłodawcą nazwy stacji. Po rozpadzie ORTF wymogiem Unii Nadawców były nowe nazwy dla poszczególnych kanałów. Guillaud ubiegł pozostałych dyrektorów skracając dawną nazwę Télévision française 1 do TF1 i tak jest do dziś. Jego też zasługą było wprowadzenie 20 grudnia kolorowych programów dla mieszkańców Paryża a od 1 stycznia 1976 roku dla wszystkich odbiorców TF1. W 1978 roku został prezesem i dyrektorem generalnym stacji.

Logo kanału zaprojektowała Catherine Chaillet. W styczniu 1977 rok z jego liter stworzyła kreskówkę Les Tifins, która była emitowana przed wiadomościami o 13:00 i 20:00 przez kolejne lata, do 1982 roku.


Ciekawostką lat siedemdziesiątych były telewizory z pilotami. W USA znany był ten wynalazek już od 1956 roku ale do Francji dotarł prawie dwadzieścia lat później. Niestety odbiorniki z pilotem były bardzo drogie i ich popularność znacznie wzrosła dopiero w latach osiemdziesiątych.

Za to w rodzimych odbiornikach zaczęto instalować system Antiope, który był protoplastą teletekstu.Pierwszy telewizor z tą nowinką optf1uścił fabrykę 25 czerwca 1977 roku. W tym samym czasie pojawiły się w sklepach odbiorniki z ekranem LCD.

Lata osiemdziesiąte to rozwój telewizji kablowej i satelitarnej. Poszczególne kraje łączyły siły i umieszczały na orbicie ziemi wspólne satelity. Tak było w latach 1974 i 1975 kiedy to francusko-niemieckie Symphonie poleciały do gwiazd. W 1977 roku powstał europejski Eutelsat a potem francuski Telecom 1 i tak dalej i tak dalej. Nikt już nie był w stanie zatrzymać tego rozwoju.

Do rodziny telewizyjnej dołączyły nowe kanały jak Canal+ czy FT5. Wszystkie stacje prześcigały się w nowych produkcjach aby przyciągnąć do swoich ekranów jak największą liczbę widzów.

W 1981 roku dyrektorem TF1 został Jacques Boutet ale po niespełna roku oddał pałeczkę. Przejął ją we wrześniu 1982 roku Michel May ale w lipcu 1983 roku i on rezygnuje. Stabilizację kanał osiąga pod skrzydłem kolejnego dyrektora Herve Bourgesa, który już 19 lipca świętował całkowite przejście kanału na kolor. Podczas jego “rządów” powstało kilka znaczących pozycji:

• L`Aventure des plantes II, seria dokumentalna o świecie roślin czyli 13 odcinków w reżyserii Jean-Marie Pelt i Jean-Pierre Cuny, których współproducentami była francuskojęzyczna społeczność telewizyjna (pierwsza seria powstała w 1982 roku)
• Vitamine, program dla dzieci z kreskówkami, pokazami gotowania, mody i piosenkami a wszystko dotyczyło zdrowia. Jego hasłem było: Witamina, spektakl, który daje zdrowy blask
• Ushuaïa, le magazine de l`extrême z prezenterem Nicolasem Hulota. Program o podróżach, marzeniach i ekologii.
• Le Jeu de la vérité (gra prawdy), talk-show na żywo, w którym znani i popularni goście odpowiadali na pytania publiczności zebranej w studio. Pytania nie zawsze były “popularne” toteż niektóre gwiazdy jak Charles Aznavour czy Jean-Paul Belmondo odmówiły udziału. Program prowadził Patrick Sabatier
• Questions à domicile( pytania w domu), program polityczny. Wywiady z politykami przeprowadzane były w ich domach aby widz lepiej poznał otoczenie i środowisko rozmówcy. Gospodarzami programu byli Anne Sinclair i Pierre-Luc Séguillon

Niełatwo było w tym czasie wymyślić coś nowego i interesującego. Kanały filmowe emitowały nowości kinematografii a muzyczne odciagały młodego widza. Powstawały kanały dwujęzyczne jak ARTE (francusko-niemiecki) i prywatne z blokami reklam jak La 5 ( stacja Silvio Berlusconiego).

Państwo chcąc posiadać stację telewizyjną musiałoby w nią inwestować a z tym rząd Jacquesa Chiraca miał kłopoty. Dlatego też 14 maja 1986 roku, minister kultury François Léotard zapowiedział prywatyzację TF1.

16 kwietnia 1987 roku firma budowlana Bouygues w wyniku licytacji, za 3 miliardy franków kupiła 50% udziałów TF1. Pozostałą część udziałów podzielono pomiędzy pracowników (10%) i różne oferty publiczne. Francis Bouygues został prezesem sieci. Taki stan rzeczy nie odpowiadał pracownikom stacji.Kilku dziennikarzy i prezenterów odeszło do innych kanałów. Rok później, w 1988 roku Bouygues powołał na stanowisko prezesa firmy Patricka Le Lay a sam przeszedł do spółki holdingowej TF1 SA Group (Société Anonyme), którą założył zaraz po zakupie stacji.

Grupa swoją działalność zaczęła od założenia wydawnictwa muzyczno - płytowego Une Musique a potem kolejno powołano:

• wydawnictwo literackie TF1 Éditions
• międzynarodową spółkę zajmującą się produkcją i dystrybucją filmów TF1 Vidéo
• firmę odpowiedzialną za licencjonowanie i produkty pochodne TF1 Entreprises
• spółkę zajmującą się produkcją audiowizualną Banco Production,
• TF1 Pub Production instytucję odpowiedzialną za wizerunki antenowe

Z czasem Bouygues kupił udziały w kilku innych kanałach jak TV Breizh, TF6, TMC Monte Carlo czy Eurosport. Choć niektórzy twierdzili,że kanał upadł i bardzo się skomercjalizował, właściciel działał dalej. W 1990 roku zmienił logo stacji. Stworzył aż 107 studiów gdzie produkowane były masowo programy rozrywkowe, reality show i teleturnieje.

Siedziba przy Rue Cognacq-Jay zaczynała być za ciasna więc Francis Bouygues wybudował nową siedzibę, Tour TF1 w Boulogne-Billancourt. Budynek ma 59 metrów wysokości,14 kondygnacji i powierzchni użytkowej 45 000 metrów kwadratowych.Biura umieszczone są na ostatnim piętrze.Dziś na samym szczycie, na wieży, zamontowana jest kamera internetowa, z której obraz często wykorzystywany jest w emisji wiadomości. Stacja wielkie otwarcie przygotowała na czerwiec 1992 roku.

Nowa siedziba, nowe programy w nowych technologiach, bez “starych” spikerów i prezenterów. Od początku telewizji piękne spikerki zapowiadały programy, filmy czy transmisje. Brały udział w reklamach lub koncertach.Bez nich nie było telewizji. One - gwiazdy, kreatorki mody i urody ówczesnych kobiet w 1992 roku pokazały się po raz ostatni. Do samego końca z widzami były:

• Claire Avril
• Fabienne Égal
• Nadia Samir
• Carole Serrat
• Carole Varenne

Pierwszym programem nadanym na żywo z nowej siedziby, w nowym otoczeniu były wiadomości Journal de 20 heures de TF1 o którym Francuzi w skrócie mówią LE 20H. Nadawany jest codziennie o 19: 59. Od 1990 roku poprzedza go kompozycja Gabriela Yareda. Uchodzi za najleprzy program informacyjny w Europie a we Francji przyciąga blisko 6,53 miliona widzów.

24 czerwca 1994 roku o 20:00 ruszył LCI nowy kanał informacyjny non-stop nadawany drogą kablową. Dziennikarze współpracują ściśle z kanałem TF1.

Połowa lat dziewięćdziesiątych przyniosła znaczny rozwój komputeryzacji i cyfryzacji. Najpopularniejsza stacja Francji nie mogła tego bagatelizować. Francis Bouygue zlecił swoim pracownikom stworzenie strony internetowej. Uroczysty start miał miejsce w grudniu 1995 roku jako www.TF1.fr

Konkurencja na rynku kanałów telewizyjnych rosła z miesiąca na miesiąc. TF1 bazując na znanych prezenterach i lubianych od lat programach rozrywkowych utrzymywało się w ścisłej czołówce ale oglądalność zaczęła spadać. Przyczyną tego była postawa Jeana-Pierra Elkabbach, nowego prezesa France Télévisions, powstałej w 1992 roku. FT, bez jedynki co było czasami mylące, powstała aby ratować dwa pozostałe kanały telewizyjne (Antene 2 i TF 3). Spółka się udała a rok później FT uczestniczyła w tworzeniu europejskiego kanału informacyjnego Euronews wraz z Rai i RTVE. Kiedy w grudniu 1993 roku Elkabbach objął funkcję prezesa wypowiedział wojnę medialną TF1.

Trzeba przyznać,że mu się to udało. W 1995 roku France Télévisions przyciągnęła przed swoje ekrany 43% widowni francuskiej a TF1 35%. Jednak w grudniu tego samego roku Alain Griotteray wyciągnął na światło dzienne nieścisłości i przekręty w działalności Elkabbacha. Oskarżono także stację,że jest prywatnym folwarkiem nowego prezydenta Jacquesa Chiraca. W wyniku takiego obrotu sprawy prezes ustąpił a grupa TF1 w styczniu 2001 roku kupiła pakiet udziałów FT. Kanał powrócił na swoje miejsce.

Ranking z 2001 roku ukazał wyraźnie przywództwo TF1. Na 100 najpopularniejszych programów 92 pochodziło ze stacji Francisa Bouyguesa. W większości były to seriale produkowane przez kanał: Le Bal Masqué (11,5 miliona widzów) czy Commissariat Bastille ale doceniono też:

• koncert l’Odyssée des Enfoirés 10,2 miliona widzów
• program muzyczny Star Academy 9,6 miliona widzów
• widowiskowe budowle z domina w programie Domino Day 8,6 miliona widzów

Jednak wiodący prym miały i mają programy informacyjne takie jak Sept à huit
(od siedmiu do ośmiu) i jego prowadzący Harry Roselmack, Le Droit de savoir(prawo do wiedzy) z Gérardem Carreyrou, czy wspomniany już LE20H. Ranking z 2010 roku przeprowadzony przez firmę Médiamétrie potwierdził sukces sprzed blisko 10 lat. TF1 ciągle na szczycie, choć również i w dół..

XXI wiek nie zaczął się pomyślnie dla TF1. Oglądalność zaczęła spadać a konkurencja rosła. 31 marca 2005 roku zostaje oficjalnie uruchomiona naziemna telewizja cyfrowa (TNT). Oczywiście TF1 jest w grupie przechodzącej na ten system choć nie ze wszystkimi programami i niekoniecznie chętnie. Całkowite odłączenie analogowe zaplanowano na rok 2011 i tak też się stało.

Mimo nowości technicznych i programowych, mimo w miarę pozytywnych rankingów stacja widzi spadek na rynku. W 2008 roku było to już prawie 30%. Na kanał sypały się też słowa krytyki:

• nie jest bezstronny
• faworyzuje ludzi z rządu
• przedstawia powierzchownie informacje
• prezentuje fałszywe raporty
• amerykanizacja, głównie programów rozrywkowych
• brak pozycji kulturalnych

Nad takimi zarzutami nie można było przejść do porządku dziennego. 31 lipca 2008 roku dyrektorem i prezesem grupy TF1 zostaje Nonce Paolini. Nowy dyrektor zakwestionował całą politykę grupy i postanowił “zrobić z tym porządek”. Zaczął od “bogatych”w stacji. Obniżył pensje producentów, które były bardzo windowane przez lata.Jeśli ktoś się nie godził musiał odejść. Dotknęło to między innymi:

• Takisa Candilis, szefa działu beletrystyki
• Charlesa Villeneuve,dyrektora działu sportowego
• Roberta Namias, zastępcę dyrektora działu informacji
• Jean-Claude Dassier, dyrektora generalny kanału LCI

Nie oszczędzono nawet Patricka Poivre d`Arvor, prezentera LE20H, który codziennie od 21 lat informował widzów o wydarzeniach w kraju i zagranicą.

Paolini ograniczył również inwestycje w programy. Stacja zaczęła emitować więcej amerykańskich seriali co było bardziej opłacalne niż produkcja własnych. Pojawiły się co prawda nowe programy ale były to przeniesienia zza granicy: holenderski konkurs The Voice : La Plus Belle Voix, argentyński teleturniej Les 12 Coups de Midi czy brytyjski taniec z gwiazdami Danse avec les stars. Rodzimą produkcją był program MasterChef, którego pierwsze dwa sezony okazały się zupełna porażką. Dopiero trzeci, po przeprogramowaniu miał większą oglądalność.
Sytuacja stacji nieznacznie się poprawiła ale i tak spadek oglądalności był o 25% mniejszy od tego w trakcie “złotej dekady” jak nazywano lata 1990-2000.


Kanał oprócz krytyki stał się głównym celem programu satyrycznego Les Guignols de l`info, nadawanego co tydzień przez Canal+. Program na wzór amerykańskiego Muppet Show, był satyrą na świat polityczny, media, celebrytów, społeczeństwo francuskie i wydarzenia międzynarodowe. Cieszył się ogromną popularnością.

Nonce Paolini mimo drastycznych kroków, o które niektórzy mieli pretensje, nie podniósł oglądalności. Grupa TF1 postanowiła inaczej zdobyć pieniądze. W styczniu 2009 sprzedała swoje udziały w stacji telewizyjnej France 24 ale zwiększyła te w kanale NT1. W 2011 roku uruchomiła płatną ofertę naziemnej telewizji cyfrowej o nazwie Lib`Télé ale pozbyła się 20% kapitału Eurosportu. Jedno sprzedaje drugie kupuje, tu przekłada, tam wydłuża i tak do 2015 roku, kiedy to ogłasza zmianę na stanowisku dyrektora generalnego. Paolini zostaje zastąpiony przez Gillesa Pélisson 19 lutego 2016 roku.

Pélisson postawił przed sobą siedem zadań do spełnienia aby stworzyć znów atrakcyjny kanał:

• Słuchać co mówi widz, kogo lubi,kogo nie chce oglądać. Jaki program o której godzinie. Wróciły więc ulubione programy takie jak Je suis une célébrité, sortez-moi de là !(Jestem celebrytą,zabierz mnie stąd) i niektórzy prezenterzy jak Camille Combal a nawet pojawiają się gwiazdy z innych kanałów jak komentator sportowy Grégoire Margotton.
• Postawić na francuskie seriale i filmy
• Wzmocnić tożsamość kanałów naziemnej telewizji cyfrowej
• Bezpłatne LCI
• Unowocześnić platformę cyfrową pod kątem kobiet i młodzieży
• Zadbać o programy sportowe
• Zintegrować producenta programów Newen kupionego w styczniu 2016 roku

Systematycznie wprowadza Pélisson swoje siedem kroków w życie. Jest więcej programów dla kobiet i tych młodych energicznych(52 minutes de Mode) i tych po 60-tce(Le doc Quotidien). Pojawiły się edukacyjne i kulturalne programy jak La French Touch (francuski dotyk),pokazujący nową generację Francuzów czy te o rodzinie i dla rodziny (JLC Family). Jeśli chodzi o najmłodszą widownię unika stacja emisji japońskich kreskówek, które uznano za agresywne i krzykliwe. Zato od poniedziałku do piątku można oglądać sympatyczną rodzinę Barbapapa rodem spod wieży Eiffla. Serial oparty na książeczkach z lat siedemdziesiątych bawi kolejne pokolenie i jest ciągle aktualny. Panowie mogą poznać bliżej ulubionych piłkarzy i ich drużyny w programie sportowym Téléfoot. Powstają nowe programy informacyjne i polityczne a te stare są unowocześniane: Le Journal du week-end czy Les Experts a LE20H nadal uchodzi za jeden z najlepszych programów informacyjnych na świecie.

Wszyscy pokładają wielkie nadzieje w Pélissonie. Wiadomo,że nie od razu wszystko będzie dobrze ale mają nadzieję,że nadejdą jeszcze takie dni jak 26 grudnia 1992 roku, kiedy to program Le Grand Bluff i jego prowadzący Patrick Sébastien trafili do Księgi Rekordów Guinnessa. Tego dnia przed telewizorami zasiadło 17,4 miliona widzów.Ten rekord został co prawda pobity 12 lipca 1998 roku ale był to finał Mistrzostw Świata w piłce nożnej, Francja-Brazylia.Nic dziwnego.

Wszyscy mają też nadzieję że nie będzie więcej spraw w sądzie jak ta ostatnia w maju 2020, kiedy to sąd pracy nałożył karę na stację w wysokości 700 000 euro za zwolnienie bez prawdziwej i poważnej przyczyny, pracy ukrytej i dyskryminacji Bruce Frankela, wieloletniego pracownika ( 37 lat) zwolnionego w 2017 roku.
Oby.

Kalendarium TF1

• 1935,26 kwietnia - narodziny francuskiej telewizji
• 1935,15 grudnia - emisja pierwszego programu telewizyjnego i narodziny Radia-PTT Vision
• 1937,4 stycznia - codzienny program
• 1937,10 maja - pierwsza transmisja spoza studia.
• 1937,14 lipca - Radio-PTT Vision przemianowano na Radiodiffusion nationale Télévision
• 1939,29 lipca - powołano Radiofonię Krajową
• 1939,wrzesień - 1942 wrzesień - francuska telewizja nie nadaje z powodu wybuchu II wojny światowej
• 1942, 29 września - próbny program Fernsehsender Paris czyli Paris-Télévision, niemieckiej telewizji w Paryżu
• 1943,7 maja - start regularnych programów paryskiej telewizji
• 1944,12 sierpnia - Paris-Télévision milknie, alianci wyzwalają Paryż
• 1944,1 października - telewizja wznawia nadawanie
• 1945,marzec - powstaje Radiodiffusion française (RDF)
• 1945, 20 czerwca - oficjalny powojenny start telewizji i pierwszego programu informacyjnego Tele-Journal.
• 1946, 17 grudnia - pierwsza prognoza pogody
• 1946, grudzień - pierwszy program dla kobiet “La Femme chez elle”
• 1947,5 czerwiec - transmisja koncertu z Théâtre des Champs-Élysées
• 1947, 4 października - pierwszy program dla młodzieży “Les Beaux Jeudis”
• 1948 - rok transmisji zewnętrznych
• 1949,9 lutego - RDF przemianowano na Radiodiffusion-télévision française (RTF)
• 1949,25 maja - pierwsi spikerzy na wizji
• 1949,29 czerwca - pierwsze studyjne wiadomości
• 1949, październik - niedzielne programy religijne
• 1950,12 lutego - powstanie Europejskiej Unii Nadawców
• 1950,10 kwietnia - rusza nadajnik i studio w Lille
• 1950,5 czerwiec - pierwszy teleturniej “Voulez-vous jouer avec nous”
• 1952,2 czerwiec - bezpośrednia transmisja z koronacji Elżbiety II
• 1953 - pierwszy znak kontrolny
• 1953, 19 lipca - pierwsze studio pogodowe
• 1954, 6 czerwca - narodziny Eurowizji
• 1954, 20 października - pierwsza debata polityczna
• 1958, 13 czerwca - pierwszy występ przed kamerami prezydenta Charlesa de Gaulle’a
• 1959,25 grudnia - zegar jako logo
• 1960, 15 września - ruszył Rebus Express
• 1961, 26 marca - biały kwadrat jako znak dla programów od lat 18
• 1962, 11 lipca - pierwsza transmisja satelitarna
• 1964,18 kwietnia - start drugiego programu
• 1964, czerwiec - pierwsze zwolnienie z pracy - Noëlle Noblecourt, za pokazywanie kolan
• 1964,27 czerwca - RTF przemianowano na Office de radiodiffusion -télévision française (ORTF)
• 1967, 1 października - drugi program w kolorze
• 1968,13 maja - 23 czerwca -strajk pracowników ORTF
• 1968,1 października - pierwsze reklamy
• 1970 - dwa kanały funkcjonują niezależnie
• 1972,31 grudnia - premiera trzeciego programu
• 1974,7 sierpnia - rozwiązanie ORTF i powstanie TF1
• 1975,6 stycznia - oficjalna data powstania TF1
• 1975, 20 grudnia - pierwsze kolorowe programy dla rejonu Paryża
• 1976, 1 stycznia - TF1 w kolorze dla wszystkich
• 1977, styczeń - kreskówka “Les Tifins”
• 1977,25 czerwca - pierwszy telewizor z systemem Antiope (teletekst)
• 1987,16 kwietnia - prywatyzacja TF1
• 1988 - powstaje - spółka holdingowa TF1 SA Group
• 1990 - nowe logo
• 1992,czerwiec - nowa siedziba kanału Tour TF1 w Boulogne-Billancourt
• 1992 - TF1 bez spikerów
• 1995,grudzień - start strony internetowej www.TF1.fr
• 2005,31 marca - wprowadzenie systemu TNT (naziemna telewizja cyfrowa)
• 2007,22 maja - ostre cięcia personalne,zwolnione są gwiazdy stacji
• 2013, 28 września - reorganizacja wystroju poszczególnych studiów
• 2020, styczeń - najniższa oglądalność w historii stacji(18,8%)

źródła:

• https://histoire-image.org/fr/etudes/14-avril-1931-premiere-demonstration-publique-television-france?i=521
• https://telesatmedias.com/histoire-de-la-radio-television-en-france/
• https://www.radiotsf.fr/il-y-a-80-ans-radiovision-ptt-diffuse-la-premiere-emission-de-la-tele-francaise/
• https://www.histv.net/barthelemy-bibliographie
• https://fr.wikipedia.org/wiki/Radio-PTT_Vision
• https://radio-piffret.pagesperso-orange.fr/Histoire_de_la_Television.htm
• https://larevuedesmedias.ina.fr/histoire-de-la-television-une-exception-francaise
• https://fr.wikipedia.org/wiki/Radiodiffusion_nationale_T%C3%A9l%C3%A9vision
• https://clesdelaudiovisuel.fr/Connaitre/Histoire-de-l-audiovisuel/Comment-la-television-est-elle-passee-du-noir-et-blanc-a-la-couleur
• https://larevuedesmedias.ina.fr/histoire-de-la-television-une-exception-francaise
• http://greniertv.over-blog.com/pages/Histoire_de_la_television_francaise-673410.html
• http://www.weblettres.net/blogs/article.php?w=Revuedepresse&e_id=39773
• https://fr.wikipedia.org/wiki/RDF_T%C3%A9l%C3%A9vision_fran%C3%A7aise
• https://fr.wikipedia.org/wiki/Chronologie_de_la_télévision_française_des_années_1940
• https://fr.wikipedia.org/wiki/RDF_T%C3%A9l%C3%A9vision_fran%C3%A7aise
• https://www.wikiwand.com/fr/Histoire_de_la_t%C3%A9l%C3%A9vision_fran%C3%A7aise
• https://www.ina.fr/video/CPF05010365/rebus-express-video.html
• https://www.leparisien.fr/culture-loisirs/tv/en-1968-la-pub-revolutionne-la-tele-07-10-2018-7913121.php
• http://www.bouygues.com/wp-content/uploads/2009/01/top100-2-ang2.pdf
• https://www.wikiwand.com/fr/TF1