Historia WSB Radio. Słuchacz nie ma radioodbiornika? Nic nie szkodzi!

Lambdin Kay, pierwszy dyrektor WSB Radio [fot. Biblioteka Kongresu/Wikimedia/domena publiczna]

Początek XX wieku przyniósł światu rozwój fal radiowych. Różni “domorośli wynalazcy” próbowali swoich sił w budowaniu odbiorników, aby wyłapywać te dziwne fale. Często wykorzystywano do tego celu różnej grubości druty i metalowe pojemniki po owsiance. A kiedy w Wigilię Bożego Narodzenia 1906 roku wynalazki Heinricha Hertza, Guglielmo Marconiego i Lee De Foresta połączono w “jeden twór”, w transmisję głosu i muzyki w formie w jakiej do dziś dnia funkcjonuje radio, zaczął się wyścig w budowaniu nadajników i stacji radiowych. Nie tylko kraje, poszczególne miasta, ale też firmy, chciały mieć własną rozgłośnię radiową. W USA do tego “biegu o pierwszeństwo” stawały także gazety. W roku 1922, w stolicy stanu Georgia, w Atlancie, konkurowały ze sobą dwa komercyjne dzienniki: Atlanta Journal i Atlanta Constitution. 

Pomysłodawcą projektu aby gazeta nadawała swoje wiadomości drogą radiową był Walter Tison, który wcześniej pracował na statku i nieraz słyszał nadawane audycje radiowe. Liczył też na pracę w Journalu, dlatego zwrócił się ze swoim pomysłem do redaktora naczelnego tego właśnie dziennika, Johna Paschalla. 

Redaktorowi pomysł bardzo się spodobał. Wystąpił o licencję na nadawanie, zamówił nadajnik i zatrudnił Tisona jako pomocnika George’a Ilera, który został głównym inżynierem. Licencja przyszła na czas. Upoważniała stację do natychmiastowego nadawania “wiadomości, rozrywki i innych tego typu treści” na częstotliwości 360 metrów (833 kHz) oraz prognoz pogody na częstotliwości 485 metrów (619 kHz). 

Niestety, zamówiony profesjonalny nadajnik nie dotarł, a konkurencja też budowała swoją stację. Wiadomo - kto pierwszy ten lepszy. Paschall zatem szybko zakupił amatorski nadajnik u Gordona Highta, jednego ze stanowych pionierów radia, a Tison i Iler zamontowali go na dachu redakcji, przy Forsyth Street 7. Na piatym piętrze budynku powstało prowizoryczne studio.

Pionierzy z kostkami lodu. Welcome South, Brother!

Choć nadajnik miał zaledwie 100 watów mocy, a do chłodzenia baterii używano lodu, to 15 marca 1922 roku wystartowała oficjalnie pierwsza rozgłośnia radiowa w stanie Georgia, a druga w USA należąca do gazety. 

Stacji nadano litery wywoławcze WSB, co założyciele przemienili w motto: Welcome South, Brother! (Witaj na Południu, bracie). Dyrektorem został Lambdin Kay. Pierwszych słuchaczy w godzinach wieczornych powitała uwertura do operetki “Lekka kawaleria”Franza von Suppégo. 


Dwa dni później, 17 marca ruszyła stacja radiowa Constitution (WGM) i zaczęła się walka obu gazet na falach eteru. Zacięta batalia toczyła się do lipca 1923 roku, kiedy to WGM zaprzestało nadawania. Jeszcze w 1922 roku na obszarze Atlanty pojawiło się pięć innych stacji, ale prym wiodła WSB. Duża zasługa tego sukcesu należała do dyrektora Kaya, który choć był niskiego wzrostu okazał się “wielkim człowiekiem radiofonii”. 

Od kilku lat był dziennikarzem Journala. Otarł się też o branżę filmową prowadząc magazyn Right off the Reel. Był także właścicielem niewielkiego teatru. Radio stanowiło dla niego kolejne wyzwanie, któremu podołał i to z nawiązką. Piastował stanowisko dyrektora, ale był także spikerem, komentatorem, menadżerem i twórcą “przerywników”. Przed zapowiedzią kolejnych pozycji programu grał na małym ksylofonie pierwsze dźwięki z piosenki “Over there”. Od 1927 roku pomysł ten przejęła stacja NBC, biorąc pod swoje skrzydła WSB, tworząc swój sygnał rozpoznawczy. 

Nadawanie z ciężarówki

Przez pierwsze miesiące przez 8 godzin programu oprócz wiadomości nadawano programy muzyczne. We wrześniu 1922 roku przyznano stacji drugą częstotliwość nadawania - 400 metrów (750 kHz). Można było wtedy przedłużyć program i podzielić go na sekcje. Dla zapalonych “nocnych słuchaczy” Kay stworzył specjalny klub pod nazwą WSB Radiowls, ze specjalnymi kartami członkowskimi. 

Jednak, żeby nadawać, musi być słuchacz, a z odbiornikami radiowymi nie było wtedy tak łatwo. Nie każdego było na nie stać. Kay i na ten problem znalazł sposób. Kupił ciężarówkę z megafonami, za kierownicą posadził Harrego Daugherty, któremu nakazał jeździć po mieście i namawiać do słuchania radia. Potem w kilku najpopularniejszych punktach miasta (park, skwer) przez megafony rozbrzmiewały audycje nadawane ze studia. 

Wszystkie programy były emitowane na żywo. Do gwiazd tego pierwszego okresu działalności radia należał Art Gillham, pianista i autor piosenek. Miał bardzo miękki głos więc Lambdin Kay nazwał go “The Whispering Pianist” (Szepczącym Pianistą) i przezwisko to szybko stało się jego znakiem rozpoznawczym. 

Wieczorami, w studiu, zasiadała “prawdziwa, żywa publiczność” biorąc czynny udział w audycjach niekoniecznie muzycznych. Jednym z pierwszych “wspólnych” programów było słuchanie dźwięków i rozmów, które “wyłapywano” ze statków płynących po oceanie. Z czasem te efekty zakwalifikowano jako jedną z audycji i nazwano “Ship on the Ocean”. 

Głos Południa zwiększa moc

Radio WSB szybko trafiło do serc mieszkańców Georgii. Przybywało audycji z ówczesnymi gwiazdami estrady. Powstawały nowe programy tematyczne, fabryki produkowały odbiorniki radiowe a Journal drukował program radiowy i bardzo mocno go reklamował. Rozgłośnia okrzyknięta została “Voice of South” (Głosem Południa) a studio na piątym piętrze redakcji z dnia na dzień stawało się za małe. Dopiero trzy lata później, 29 marca 1925 roku, WSB do swojej dyspozycji dostało ostatnie, przestronne piętro hotelu Biltmore gdzie zagościło na kolejnych 30 lat, ale już od 13 czerwca 1922 roku zwiekszyło swoja moc do 500 watów. 

Lambdin Kay, zwany w branży “Małym Pułkownikiem”, wprowadził wiele innowacji, które postawiły WSB w czołówce nie tylko rozgłośni stanowych ale i krajowych. 

• rozpoczął transmisję nabożeństw kościelnych (2 kwietnia 1922) 
• jako pierwszy w kraju uruchomił program nocy (początek o 22:45) 
• przekształcił radio w medium edukacyjne, instalując w szkołach odbiorniki radiowe i nadając programy dla dzieci
• ustanowił WSB’s University of the Air (WSB Uniwersytetem Powietrznym) nadając wykłady dla studentów
• prezentował nowe trendy w muzyce jak hillbilly (rodzaj country) i ich twórców (John Carson) 
• rozpropagował na antenie rytmy gospel 
• wymyślił program The Unorganized Cheerful Givers (Niezorganizowani, radośni darczyńcy), w którym zbierano datki na cele charytatywne. Słuchacze dzwonili do studia, deklarowali konkretne pieniądze, ale Kay musiał w zamian wykonać zadanie, które przedstawiał darczyńca. Program emitowany był kilka tygodni przed Bożym Narodzeniem, więc przeważnie śpiewał kolędy, ale też opowiadał dowcipy, wymyślał imiona dla dzieci i zwierząt a nawet tańczył, choć tego nie było widać. 

Do 1927 roku nie było w stacji z wyjątkiem dyrektora, inżynierów i sekretarki Alwidy Lindsey (przepracowała w stacji cztery dekady) etatowych pracowników. Choć niektórzy artyści, kompozytorzy czy całe zespoły gościli bardzo często w studiu, to nikt z nimi nie podpisywał stałych umów. 

Jednak Kay nie był sam. Współpracowali z nim dziennikarze dziennika. Jednym z nich był redaktor działu rozrywki w Atlanta Journal, Erni Rogers. Wspierał dyrektora na antenie i brał udział w kilku audycjach, z czasem stając się “głosem WSB”. To on jako pierwszy zaczął “puszczać muzykę z płyt”. 

Za to sam pan dyrektor często przeistaczał się w komentatora i relacjonował wydarzenia “zza okna”, jak ten ogromny pożar sklepu odzieżowego na pobliskiej ulicy. Kay stał w oknie studia z mikrofonem w ręku i na żywo opowiadał o zmaganiach strażaków z ogniem. Ta obrazowa relacja “poszła w świat”, przekazywana nie tylko przez inne rozgłośnie ale i krajowe gazety. 

WSB słyszane w całym kraju. A nawet za Oceanem

Duże zmiany w rozgłośni przyniósł rok 1927. 9 stycznia WSB weszło w spółkę z The National Broadcasting Company. Wtedy też nastał czas reklam i etatów. Jednym z pierwszych stałych pracowników był spiker Roy McMillan. Dwa lata później, w 1929 roku WSB zbudowało własna wieżę i budynek nadawczy w dzielnicy East Lake i zwiększyło moc nadawania do 5000 watów. 

Na początku lat 30 XX wieku nastał boom na stacje i rozgłośnie radiowe, które wyrastały jak grzyby po deszczu. W samej Georgii powstało ich 19. Produkowano też mocniejsze odbiorniki, więc niektóre stacje słyszalne były poza granicami danego stanu, wystarczyło dostroić radio do odpowiedniej częstotliwości. WSB i Kay nie przegapili takiej możliwości. Powiększono studia, rozbudowano park techniczny a w 1933 roku zwiększono moc nadawania do 50.000 watów, dzięki czemu stacja słyszalna była w całym kraju, a także za Oceanem Atlantyckim. Jej popularność rosła głównie z powodu prezentowanej muzyki, nowatorskich pomysłów i nocnych audycji. 

W 1931 roku WSB złożyło wniosek o pierwszą w Georgii licencję telewizyjną, ale głównie z braku odbiorników telewizyjnych (te co się pojawiały były prymitywne) pomysł nie przyjął się i na pierwszy program telewizyjny trzeba było poczekać do 1948 roku. 


Lambdin Kay, wspierany przez Erniego Rogersa oddał serce stacji i “widział ją ogromną” co wcale nie mijało się z prawdą. Mając oparcie w gazecie, rozbudował sekcję spikerów, której trzon stanowiło pięciu panów:

• Lou Zoller, był także dyrektorem radiowego ”Sunset Club”
• Fritz Hirsch, sprzedał pierwszą reklamę w 1930 roku
• James Davenport, na co dzień bardzo się jąkał ale przed mikrofonem nie zacinał się wcale
• Marcus Bartlett, był także pianistą i opowiadaczem bajek na dobranoc
• Frank Crowther, miał pseudonim “Red Cross” i komentował głównie wydarzenia sportowe

Sport w latach 30 stał się podstawą życia wielu Amerykanów. Toteż WSB i Kay wykorzystali tę sferę życia do rozbudowy stacji. Stworzono dział sportowy w którym prym wiedli Morgan Blake, dziennikarz sportowy Journala i jego redakcyjny kolega OB Keeler, twórca tenisowego terminu grand slam. 

Dojenie krowy na antenie i Peabody Awards

W stacji pojawili się też reporterzy relacjonujący na żywo “atrakcje poza studiem”tworzący sekcję wiadomości. Do tej grupy należeli: Hugh Ivey, Walter Paschall (siostrzeniec redaktora naczelnego Journala), Douglas Edwards i Dana Waters. 

Oprócz wiadomości, sportu i muzyki pojawiały się programy tematyczne. Jednym z pierwszych i przez wiele lat odnoszących sukcesy była audycja działu kulturalnego WSB Symphony of Life, którego autorką była pisarka Edna Lee a główną aktorką Mary Nell Ivey Santicoroce. 

Edukację młodzieży wzięło w swe ręce małżeństwo Louis T. Rigdon i Edith Miller tworząc i prowadząc program Atlanta Journal school of the Air a wszystkie sprawy bieżące łączył w jednej, porannej audycji Morning Merry-Go-Round, Charles Smithgall ze swoją przyjaciółką krową Daisy, którą co rano doił na antenie (efekty dźwiękowe). 

Smithgall nie był przywiązany do studia. Jeśli wymagały tego okoliczności, wyruszał w teren. Do historii WSB przeszła jego relacja na żywo z 6 kwietnia 1936 roku kiedy to w Gainesville uderzyło tornado. 

Doceniając pracę swoich kolegów i współpracowników, Lambdin Kay wraz z dziekanem School of Journalism na Uniwersytecie Georgia, Johnem Drewry powołali do życia nagrodę dla wybitnych audycji radiowych. Na cześć darczyńcy i założyciela Uniwersytetu nazwali ją Peabody Award. 

Choć pomysł narodził się w 1938 roku to pierwsza edycja doszła do skutku w 1941 roku. Wręczono wtedy nagrody za rok poprzedni. Laureatem została stacja CBS a WSB dostało wyróżnienie za wybitne zasługi w służbie publicznej.  W 1948 roku objęto nagrodą stacje telewizyjne, w 1989 roku sieci kablowe, w 2003 roku”nowe media” a w 2012 roku po raz pierwszy uhonorowano blogi. Dziś nagroda tę wręcza się w 18 różnych kategoriach. 

Nowe twarze za sterami WSB Radio

W grudniu 1939 roku dziennik The Atlanta Journal i WSB Radio kupił gubernator stanu Ohio James Cox. Będąc właścicielem kilku gazet i radia WHIO, polityk powołał do życia konglomerat Cox Enterprises, Inc.  Dla rozgłośni z Atlanty nastały nowe czasy a także nowy dyrektor. Cox na to stanowisko powołał Jamesa Leonarda Reinscha, a na jego zastępcę Marcusa Bartletta. 

Lambdin Kay pozostał w radiu jeszcze przez rok. Jednak pod koniec 1940 roku zdecydował się odejść i już nigdy nie związał się z żadnym radiem. Zmarł 15 sierpnia 1965 roku. 

Nowy dyrektor, już jako student wydziału reklamy na Northwestern University w Evanston w stanie Illinois, w 1924 roku pracował w stacji radiowej WLS w Chicago. Za swoją pracę magisterską na temat radia otrzymał nagrodę DF Kellera. W latach 1934-1939 był odpowiedzialny za rozwój stacji WHIO. 

Przyjmując stanowisko w WSB postawił na jej dynamiczny rozwój a zaczął od spraw rolnictwa, czym przyczynił się do popularyzacji nowych metod tej dziedziny życia w całym stanie. Mocny nacisk postawił także na reklamę. Stworzył dział public relations, a na szefa powołał Elmo Ellisa, który po kilku latach został autorem i producentem popularnego programu We The People. W latach 1952-1964 Ellis był szefem do spraw kierowania i produkcji a następnie dyrektorem generalnym stacji i wiceprezesem całego konglomeratu. 

Rok 1940 przyniósł kolejne programy i audycje, które zyskały słuchaczy na wiele kolejnych lat. W październiku ruszyła seria oddająca hołd każdemu z 159 hrabstw Georgii a 16 listopada wyemitowano po raz pierwszy WSB Barn Dance z gwiazdami muzyki hillbilly. 

Panowie na front, panie za mikrofonami

Kolejny rok wprowadził na antenę kilka wspaniałych głosów ale niestety na krótko. Kiedy w 1941 roku USA przystąpiło do działań II wojny światowej, większość męskiej ekipy radia i całej stacji wstąpiło do wojska. Wtedy też pałeczkę przejęły panie. 

Pierwszy damski głos na antenie WSB należał do Annie Lee Stagg, która pełniła także funkcję asystentki kierownika produkcji. To ona poinformowała słuchaczy o śmierci prezydenta Roosevelta w 1945 roku. W 1944 roku pojawiła się na antenie druga spikerka Jane Sparks Willingham. Prowadziła poranny program ”Morning Merry-Go-Round”. 

Od 1943 roku na pół etatu pracowała uczennica miejscowego college’u Helen Cox Pogue. Przejęła obowiązki lektora sportowego. Współpracowała z radiem do 1947 roku aby w 1976 roku, przyjąć stanowisko w Dziale Ciągłości i prowadzić go przez 10 lat. 


Lata 1941-1945 były dla radiofonii amerykańskiej czasem audycji “dla żołnierzy i o żołnierzach”. Nie wolno było nadawać komunikatów pogodowych i żadnych, które mogłyby być wykorzystane przez podsłuchującego wroga. Za to zobowiązywano stacje do pomocy w działaniach obrony cywilnej i programów dla walczących żołnierzy. 

WSB w 1942 roku zaczęło nadawać 19 programów informacyjnych o wojnie oraz serię specjalnych audycji z nią związanych. Najpopularniejszymi były:

• Camp Crossroads, wywiady z żołnierzami z Atlanta Serviceman`s Center
• Atlanta Army Reports, odpowiedzi na pytania dotyczące wojny
• The War Mailbag, informacje o cenach różnych produktów dostępnych na rynku w tym benzyny, racjonowaniu żywności oraz innych utrudnieniach wpływajacych na życie mieszkańców Georgii. 
• Concert in Miniature, codzienne spotkania z muzyką na żywo pod okiem dyrygenta i dyrektora muzycznego Alberta Coleman`a

Za swoja działalność radio w 1942 roku otrzymało nagrodę Variety za wybitną służbę w czasie wojny. Rząd wprowadził obligacje wojenne, a radiostacje pomagały je sprzedawać. Tylko w 1943 roku samo WSB sprzedało takich obligacji za 10 milionów dolarów. 

Kiedy w 1944 roku alianci szykowali inwazję na Europę, WSB nadawało 24 godziny na dobę, a kiedy nastał 6 czerwca i słynny D-Day (lądowanie w Normandii) stacja jako pierwsza w kraju i dla kraju, relacjonowała to wydarzenie. Jej komentatorem był redaktor naczelny Atlanta Journal Wright Bryan. 

Pierwsze testy FM i telewizja

Pięć miesięcy później, 16 listopada WSB jako pierwsze w stanie zaczęło eksperymentalne nadawanie na częstotliwości FM, ale pierwsze audycje nowej stacji WSB-FM zaczęto nadawać 28 września 1948 roku. Byly to wyłącznie programy edukacyjne. 

Po zakończonej wojnie do kraju i do WSB wrócili byli pracownicy a w śród nich Jimmy Bridges. Słuchacze poznali jego głos wiosną 1940 roku, ale już w 1942 roku szkolił pilotów. Po powrocie szybko zadomowił się przed mikrofonem, a w 1946 roku zasłynął z relacji na żywo pożaru hotelu Winecoff. 

Był twórcą pierwszego informacyjnego programu telewizyjnego (1948), ale od 1953 roku związał się tylko z radiem i był redaktorem wiadomości. Kiedy przeszedł na emeryturę działał jako reporter biznesowy, a swoje audycje nagrywał w domowym studiu. Ostatnia jego audycja miała miejsce 27 grudnia 1982 roku. 

Do nowych, powojennych głosów dołączyli też: Lee Jordan, Chuck McClure, Bob Van Camp czy Bob Watson. Ten ostatni, mimo bardzo młodego wieku (uczeń liceum), był gospodarzem programu Plater Party. 

Kiedy w 1948 roku ruszyło studio telewizyjne, James Leonard Reinsch został dyrektorem generalnym całej firmy. Zarządzał gazetami, telewizją i trzema stacjami radiowymi: WIOD Miami, WSB Atlanta, WHIG w Dayton. Mimo że był bardzo ambitnym i pracowitym człowiekiem, to realia wzięły górę. W 1951 roku oddał oficjalnie zarządzanie stacji radiowej WSB w ręce Elmo Ellisa, który prawie natychmiast zaczął wprowadzać proces rewitalizacji. 

Ogłosił projekt Removing the Rust from Radio (Usuwanie rdzy z radia), przedstawiając 100 wskazówek jak to zrobić i rozsyłając je do wszystkich menedżerów radiowych w kraju. Jednocześnie wydrukował swój projekt w prasie branżowej a WSB ogłosił America`s Radio Active Station (Amerykańska Aktywna Stacja Radiowa). I tak radio zaczęło konkurować z telewizją, a pomysłodawca został obsypany branżowymi nagrodami. 

Nowe formaty i przeprowadzka

Na antenie WSB zaczęły pojawiać się nowe, nowatorskie i autorskie programy. Jednym z pierwszych był The Kitchen Klub (Klub w kuchni), gdzie trzech prowadzących George Crumbley, Bett Johnson i Lee Morris dyskutowało przy kawie z zaproszonymi gośćmi o najnowszych płytach na rynku. Drugim, w formie teleturnieju było spotkanie ze słuchaczami w studio, którzy rozpoznawali grane utwory. Gospodarzem It Pays To Listen (Opłaca się słuchać) był Bob Van Camp, grający na organach, a zgadujący otrzymywali gratyfikacje finansowe. 

W 1955 roku ogromną popularność zyskała ogólnokrajowa audycja prowadzona w formie wywiadów Nightbeat (Nocne uderzenie). Program prowadził Jerry Vandevanter a jego współpracownikami byli reporterzy Jim Wesley i Charlie Welsh. Ta audycja była ostatnią pozycją programu i ostatnią transmisją (28 grudnia 1955) nadaną ze studia w hotelu Biltmore. Dzień później WSB Radio podpisało umowę i przeniosło swoje podwoje do nowego obiektu White Columns na Peachtree Street. Pierwszą transmisję z nowego studia poprowadził Mike McDougald. Oficjalne, uroczyste otwarcie nowej siedziby miało miejsce 8 kwietnia 1956 roku. Wraz z radiem do nowego obiektu przeprowadziły się studia telewizyjne. 

W nowej siedzibie zapadały nowe decyzje. Wiadomości i informacje, które przekazywali spikerzy i lektorzy pochodziły z gazet. Elmo Ellis chciał mieć własny dział informacyjny. W 1957 roku dziennikarzowi Aubrey’owi Morris’owi z Atlanta Journal zostało powierzone zadanie stworzenia radiowego działu wiadomości. 

Zadanie zostało wykonane w 100%. Morris wprowadził gazety do radia i został pierwszym dziennikarzem radiowym w Atlancie. W WSB pracował do 1987 roku i był pierwszym laureatem nagrody Elmo Ellis Spirit Award przyznawanej przez Georgia Radio Hall of Fame w 2008 roku. 


Do nowinek lat 50 należy też organizacja konferencji radiowych dla młodzieży szkół średnich. Pierwsza odbyła się w 1959 roku. Młodzi ludzie zwiedzali studia a potem opisywali swoje wrażenia. Najciekawsze relacje zostały nagrodzone a ci najbardziej zainteresowani pracą w radiu otrzymali stypendia na miejscowym uniwersytecie. 

Audycje z własnego helikoptera

Choć radio, dzięki projektowi Elmo Ellis’a broniło się to agresywna telewizja “robiła swoje” i wymusiła na rozgłośniach radiowych wiele zmian. Zaczęto więcej uwagi poświęcać sprawom regionalnym. Coraz częściej rezygnowano z muzyki na żywo. Zaczęli pojawiać się DJ-owie i nagrania. Nie da się ukryć, że była to o wiele tańsza forma przekazu. Niejedno studio zamieniono na magazyn płyt. 

Jedne formy odchodziły do historii, a drugie kwitły. W WSB rozbudowany dział informacyjny zaczynał odnosić spektakularne sukcesy. Niekwestionowaną zasługą rozwoju tego działu było posiadanie od maja 1960 roku własnego helikoptera. Wtedy też powstała specjalna sekcja ruchu drogowego WSB Skycopter. 

Pod koniec lat 50. do głosu doszedł też reportaż. Do grona popularnych reporterów ulicznych należeli Jim Axel, Jimmy Dunaway czy Ted Hightower, któremu przyszło relacjonować pożar własnego domu (kiedy jechał w teren nie wiedział, co się pali). Kiedy reporterzy łączyli siły z latającym nad ich głowami helikopterem programy stawały się atrakcyjniejsze i bardziej wiarygodne. 

Pracę dziennikarzy radiowych docenili i notable. Kiedy wybuchł kryzys kubański WSB było jedną ze stacji wybranych przez rząd USA do nadawania hiszpańskojęzycznej wersji “Głosu Ameryki”. Potem stacja otrzymała specjalne podziękowania od prezydenta Johna F. Kennedy’ego za swoje działania na tym polu. 

Posypały się też i inne nagrody. Dekada lat 60 przyniosła ich sporo:

• Outstanding News Operation of The Year,
• The Alfred P. Sloan Radio Award,
• The Edison Foundation National Mass Media Award,

to tylko nieliczne z nich. Radio WSB nie tylko otrzymywało nagrody i wyróżnienia, ale też wręczało swoje. Aby przyciągnąć więcej słuchaczy organizowano konkursy o różnej tematyce. Największą popularnością cieszyły się:

• The Worth Safety Boosters,
• Outstanding Young Americans,
• WSBeavers,
• Great Georgians,
• Great Americans,
• The 750 Award,
• The Sports Scroll. 

Deszcz nagród dla cztedziestolatka

WSB i Elmo Ellis zapisali się złotymi zgłoskami w radiofonii nie tylko Georgii ale i całego kraju. Dowodem tego były gratulacje płynące zewsząd w roku 1962, kiedy to stacja obchodziła swoje 40. urodziny. Z tej okazji powstał jubileuszowy program autorstwa Jerry’ego Vandeventera. 

Z okazji jubileuszu prezent otrzymali też słuchacze. WSB FM zaczęło nadawać w multipleksie stereo a stacja uruchomiła produkcję własnych programów. 3 kwietnia 1962 roku pojawiły się na antenie po raz pierwszy na Południu artykuły redakcyjne. Najwięcej, bo aż 120, napisał i przedstawił Dick Mendenhall. Poruszały bieżące problemy stanu i kraju. Wśród wielu tematów były:

• stosunki rasowe
• rząd i polityka
• ekonomia
• przestępczość
• edukacja
• opieka zdrowotna 

Za swoje “artykuły na fonii” Mendenhall otrzymał nagrody: National Headliners Club Award i Georgia Associated Press Broadcasters Award. 

Nagradzanych i wyróżnianych dziennikarzy w WSB było wielu. Ale gdyby nie “damska część stacji” może byłoby ich mniej. O swoich kolegów dbały nie tylko dziennikarki jak Sherrie Johnson, Lynne Hoffman czy Pat Anderson Branning, która zasłynęła z relacji z pogrzebu Martina Luthera Kinga (była jedyną białą kobietą wśród reporterów), ale też Jane Bracewell Greneker z sekcji nagrań i Leslie Watson z działu kadr i biznesu, która przepracowała w firmie 40 lat. 

W 1969 roku Elmo Ellis otrzymał osobiste wyróżnienie od prezydenta Richarda Nixona. On i WSB przeprowadzili kampanię na rzecz obiadów w szkole dla potrzebujących dzieci. Takich akcji w historii WSB było więcej. 

Pionierzy transmisji sportowych i przeciwnicy dyskryminacji rasowej

Choć sport w życiu Amerykanów zawsze zajmował priorytetowe miejsce to lata 60 wzniosły go na wyżyny codziennego życia. Koszykówka, hokej, piłka nożna, tenis, golf... w gazetach powstały sekcje sportowe, pojawiły się magazyny poświęcone konkretnym dyscyplinom. WSB także uległo temu trendowi. 

Lawina transmisji, komentarze, relacje czy opinie pojawiały się codziennie, a nawet kilka razy dziennie. Tutaj też “zwarto siły” w specjalną grupę, na czele której stali: Frank Stiteler (Sports Director), Milo Hamilton (baseball) i legendarny Larry Munson, który kiedy relacjonował mecze futbolu amerykańskiego (Bulldogs), telewidzowie ściszali swoje telewizory a podgłaśniali radia. 

WSB na polu sportu zasłynęło nie tylko z relacji profesjonalnych teamów, ale też z promocji drużyn szkół średnich. Na przestrzeni lat 60 i 70 działał program Metro Atlanta High School Football Game of the Week, wyróżniając co tydzień jedną ze szkół regionu Atlanty. 

Choć słuchacze radia znali tylko głosy komentatorów i lektorów to i tutaj problem kolorowych dziennikarzy wdzierał się coraz bardziej. Kiedy w 1967 roku na wizji, w WSB-TV pojawił się po raz pierwszy czarnoskóry prezenter, Lorenzo „Lo” Jelks, tej lawiny nie można już było zatrzymać. Mimo protestów widzów Jelks pozostał. Wcześniej współpracował z różnymi stacjami radiowymi, ale w studio telewizyjnym był pionierem. 

Do pierwszych ciemnoskórych dziennikarzy w Radiu WSB należał Collie Burnet, przyjęty w 1969 roku jako “cichy DJ FM", ale kiedy ukończył studia przeszedł do sekcji wiadomości. Po latach został prezesem i dyrektorem generalny AIB-TV. 


W 1973 roku do ekipy WSB TV dołączyła ciemnoskóra prezenterka wiadomości i reporterka Jocelyn Dorsey a do radiowej rodziny Roz Abrams, ale już wcześniej, bo w marcu 1970 roku WSB wyemitowało reportaż własnej produkcji Hidden History (Ukryta historia) o dokonaniach ciemnoskórych dziennikarzy. 

Czy radio może się mierzyć z telewizją? Otóż, tak

Mimo coraz większej popularności telewizji Radio WSB radziło sobie całkiem nieźle. Było największą rozgłośnią w stanie i jedną z większych w kraju. 

Lee Morris, który w 1964 roku został szefem stacji radiowej (Elmo Ellis objął stanowisko dyrektora generalnego całej firmy) nie “osiadł na laurach”, ale starał się wdrażać nowe produkty, produkować coraz ciekawsze pozycje, dbać o młode pokolenie słuchaczy. W trakcie dekady lat 70 stacja:

• zorganizowała konkurs talentów gdzie główną nagrodą był kontrakt płytowy
• jako pierwsza w Atlancie wprowadziła dźwięk czterokanałowy, Quadrasonic (1972) 
• wspierała, informowała i pomagała w akcjach ratowniczych podczas burzy lodowej w styczniu 1973 roku. 
• organizowała konkursy umożliwiające bezpośredni kontakt ze słuchaczami (Snapper Derby, Holiday on Ice) 
• organizowała “spotkania lunchowe”z przedstawicielami społeczności Atlanty aby dowiedzieć się o potrzebach i problemach mieszkańców stolicy
• wprowadziła na antene popołudniowy blok informacyjny News 75
• wspierała akcję Atlanta`s Clark College w zakresie obsługi Centrum Komunikacji Masowej
• brała udział w akcjach policyjnych (dzięki WSB Skaycopter schwytano groźnego przestępcę) 

Podobnie jak w latach poprzednich, liczba otrzymywanych nagród była okazała. Oprócz tych za informacje czy solidną pracę, pojawiły się te za piękną muzykę w programie Lone Ranger, za działania edukacyjne (School Bell od The Georgia Education Association) czy za działalność na rzecz społeczeństwa (Distinguished Service Award od The Freedom Foundation), a w 1972 roku posypały się gratulacje i wyróżnienia z okazji złotego jubileuszu, urodzin 50-lecia. Rozgłośnia z tej okazji wydała płytę długogrającą Birthday Party zawierającą krótką historię stacji z przykładami dźwięków. Głównym prezenterem był Jim Howell, spiker lat 70. . 

W 1982 roku, po 35 latach pracy i jubileuszu 60-lecia WSB, Elmo Ellis przeszedł na emeryturę. Funkcję dyrektora generalnego objął Mike Faherty a dyrektorem programowym został Walt Williams. Obydwaj panowie kontynuowali dzieło poprzednika, wykorzystując najnowsze technologie. 

W latach 80. coraz bardziej widoczny był podział na WSB AM stereo i WSB FM. Kanał AM stereo coraz rzadziej emitował programy muzyczne. Gościły jeszcze w audycjach porannych gdzie Russ Spooner i Dick Hemby grali muzykę middle of the road. Programy muzyczne przejęło WSB FM, które pod koniec lat 80. działało już samodzielnie jako B98. 5FM. 

Kiedy w 1987 roku WSB rozwinął format radia informacyjnego i talk radio (750WSB) zaprzestano nadawania w systemie AM stereo przyjmując oficjalną nazwę 750/WSB-AM. W tym samym czasie stacja zrezygnowała też ze współpracy z NBC (po 60 latach), rozbudowując własne serwisy informacyjne (WSB News). Od 1987 roku na etacie w rozgłośni jest meteorolog. Funkcję tę jako pierwszemu powierzono Kirkowi Mellish. 

Coraz bardziej popularne stawały się programy autorskie. Choć nadal królowali tu panowie, to sympatię słuchaczy zyskała Aretta Jenkins. Był pierwszą Afroamerykanką, która miała swój program w WSB. Przez 5 lat w The Aretta Jenkins Show bawiła słuchaczy rozmową, muzyką, prezentowała wiadomości i prognozę pogody. 

Jamie Dupree 2.0. Nie zostawiamy ludzi w potrzebie

Popularną i osobliwą postacią lat 90. na antenie radiowej był Jamie Dupree. Swoja przygodę z radiem rozpoczął w 1983 roku, będąc studentem na University of Floryda. Po studiach, zamieszkał w Waszyngtonie i trzy lata później, w 1989 roku, został korespondentem WSB. Jego profesjonalne i pełne lekkości relacje z Kapitolu szybko “przejęły” inne stacje. Komentator i jego głos stał się znany w całym kraju. Przez kolejne 25 lat jego kariera rozwijała się zarówno w WSB jak i w innych rozgłośniach i stacjach telewizyjnych. Był częstym gosciem konserwatywnego Seana Hannity’ego w jego radiowym The Sean Hannity Show nie ustępując pola ani na krok i zyskując opinię cholernie mądry i haruje. 

Jego kariera zawisła na włosku w 2016 roku, kiedy to stracił głos. Zdiagnozowano dystonię wysuwania języka, na którą nie ma lekarstwa. Dupree nie poddawał się. Swoje relacje i komentarze zapisywał, a inni czytali je na antenie. Zaczął też prowadzić blog. Z pomocą dziennikarzowi i WSB (Radio Cox nie chciało rezygnować ze współpracy z Dupree) przyszła szkocka firma technologiczna CereProc. Stworzyła zaawansowany program zamiany tekstu na charakterystyczny głos Dupree. Dziennikarz powrócił na antenę 18 czerwca 2018 roku i do 30 listopada 2020, kiedy pożegnał się na stałe z mediami COXa, relacjonował, komentował i rozmawiał na antenie przy pomocy programu Jamie Dupree 2.0 Dziś 60-letni Dupree jest korespondentem w Capitol Hill i wydaje newsletter “Regular Order”przy pomocy Substack. 

Obok ciekawych osobowości, pojawiły się też oryginalne programy. Do ich grona należy Lawn and Garden Show (Pokaz trawników i ogrodów) w którym co tydzień, w sobotę od 6:00 do 9:00, Walter Reeves opowiadał o ogrodnictwie w stolicy, doradzał jak sadzić, kiedy zbierać czy jak podlewać. Mówi się o nim “guru ogrodnictwa”. Swoje stanowisko przed mikrofonem objął w 1994 roku a opuścił w styczniu 2020 roku, przechodząc na emeryturę. Miał swoją kolumnę w Atlanta Journal-Constitution i dwa programy telewizyjne. Jest autorem trzech książek. Program narodził się osiem lat wcześniej a jego gospodynią była Kathy Henderson. Pod tym samym tytułem co audycja radiowa od ponad trzech dekad organizowana jest w Atlancie wystawa ogrodnictwa. 

Drugą “długowieczną oryginalną audycją” była ta o łowiectwie i wędkarstwie. Autorski program O’Neil Outside O`Neilla Williamsa emitowany w soboty od 4:00 do 6:00 był jedynym talk-show prowadzonym na żywo, na świeżym powietrzu. Rozmowy z wędkarzami, myśliwymi czy biwakowiczami i wędrowcami nadawane były do 38 stanów. 16 grudnia 2023 roku Williams po raz ostatni spotkał się na antenie ze słuchaczami. Przeszedł na emeryturę aby po 32 latach obowiązków wczesnoporannych wreszcie się wyspać.

Galeria sław radiofonii USA

W 1996 roku w Cox Enterprises powstała osobna i samodzielna jednostka Cox Radio, w której zakres wchodziła produkcja i dystrybucja mass mediów. WSB było jej podległe. Wbrew ogólnej opinii stacje radiowe w Georgii miały się zupełnie dobrze. Mniejsze łączyły się z większymi, wielkie połykały mniejsze. WSB mając koło siebie własną telewizję i gazety, miało dużą rotację wśród pracowników, głównie lektorów wiadomości ale “stałe gwiazdy” nie odchodziły. Prowadziły swoje programy w WSB, w telewizji a kiedy nastała era internetu pozakładali blogi.

Nie wszyscy byli dziennikarzami. Carol Harman z zawodu była nauczycielką a także przewodnikiem turystycznym, Bill Bulger i Neal Boortz prawnikami, Milo Hamilton baseballistą a Herman Cain biznesmenem i matematykiem. W 2005 roku odbyło się ostatnie spotkanie pionierów rozgłośni WSB. 

Marcus Bartlett, który przyszedł do radia w 1930 roku jako pianista, czytał na antenie komiksy i bajki na dobranoc w programie Bookhouse Story Time i relacjonował mecze futbolu amerykańskiego, Elmo Ellis dyrektor generalny WSB, twórca zespołu informacyjnego Don Heald, reporter Mike McDougald i prezenter Don Steward pozostawili po sobie głęboki ślad na polu radiofonii Georgii i USA. 

Przez stację radiową a potem przez studia telewizyjne przewinęła się ogromna liczba ludzi, powstało setki programów, pozostało tysiące dokumentów, materiałów i zdjęć. Aby pamięć o ludziach radia nie odeszła w zapomnienie w 2007 roku powstała organizacja Georgia Radio of Fame. Jej pomysłodawcami byli Sam Hale i John Long. Obydwaj panowie związani byli z radiem choć nie z WSB. 

Galeria Sław Radia wyróżnia dwie kategorie:

• za osiągnięcia zawodowe (dla żyjących profesjonalistów radiowych)
• za dziedzictwo (dla zmarłych profesjonalistów radiowych). 

Zarówno w pierwszej jak i w drugiej kategorii znalazło się wiele nazwisk związanych z WSB (Douglas Edwards, Elmo Ellis, Don Kennedy, Skip Caray i wielu innych). Organizacja przyznaje także swoje nagrody:

• Founders and Directors Award (Nagroda dla założycieli i dyrektorów) 
• Elmo Ellis Spirit Award (Nagrodaim. Elmo Ellisa)
• Horizon Award (Nagroda Horyzontu dla młodych radiowców)

Nagrody są specjalnym wyróżnieniem i nie są wręczane co roku. Nagrodę Horyzontu wręczono po raz pierwszy w 2015 roku. W ramach Georgia Radio of Fame powstało też Muzeum Radia. Kolekcja organizacji jest obszerna i zawiera nie tylko nagrania, ale wycinki z gazet, zdjęcia, korespondencję a także biografię i przebieg kariery wyróżnionych. 

WSB ma tam swoją “osobliwą i zapełnioną półkę”. Obok archiwalnych i współczesnych nagrań audycji znaleźć można między innymi:

• kolekcję muzyki country oraz kolekcję tej muzyki Chicka Kimballa
• 600 zdjęć
• dokumenty, rękopisy tekstów Elmo Ellisa
• zapisy radiowe (dzienniki programów, efekty dźwiękowe) z lat 1922-1985
• daty wszystkich audycji z lat 1922-1949

Wiele z dokumentów przekazane było przez osoby prywatne i samych twórców. Od niedawna istnieje sekcja zasobów internetowych Radio WSB. Jednym z ostatnich (2023) prezenterów WSB przyjętych w poczet Georgia Radio of Fame był wieloletni gospodarz porannego programu Atlanta’s Morning News Scott Slade. 


W przepastnych zasobach muzealnych od 2008 roku znaleźć można nazwisko Mike Kavanagha, który był jednym z członków założycieli Hall of Fame. Z radiem WSB związał się w 1976 roku. Był reporterem. Kilka lat współpracował z CNN aby powrócić do Atlanty i prowadzić wiadomości. Przez 15 lat był gospodarzem Money Matters Radio a także od lat 90. doradcą finansowym (miał certyfikat) nie tylko radiosłuchaczy ale też Cox Radio. Mówiono o nim weteran dwóch światów – nadawania i planowania finansowego. W 2007 roku obchodził jubileusz 40-lecia pracy.

Tuż przed nagłą śmiercią w grudniu 2008 roku podarował prawa do strony Georgia Radio Hall of Fame na wieczność. W 2012 roku organizacja powierzyła prowadzenie strony i jej zasoby historyczne grupie Special Collections and Archives na Georgia State University. Strona działa i jest dostępna w Europie w przeciwieństwie do strony samego radia. 

Stulecie WSB. Nadal numer 1

W 2008 roku Cox Enterprises, będąc właścicielem stacji telewizyjnych, radiowych i gazet w kilku stanach, powołało do życia Cox Media Group, łącząc Cox Newspapers, Cox Radio i Cox Television w jedną zintegrowaną firmę mediów cyfrowych. Radio WSB Atlanta pozostało w strukturach Cox Enterprises. 

16 sierpnia 2010 roku na częstotliwości 95,5 FM pojawiła się nowa rozgłośnia pod szyldem WSB o nazwie WBTS 95.5 FM. Do tej pory ta częstotliwość należała do nierentownej stacji hiphopowej 95.5/The Beat, którą wchłonęło Cox Radio. Jak powiedział szef do spraw programowania Tony Kidd:

Mniej osób poniżej 40 roku życia słucha AM. Stacja nie zmieniła swojego programu w dni powszednie od 5 rano do 7 wieczorem od kilku lat, jej publiczność się zestarzała. Aby utrzymać WSB-AM przy życiu na dłuższą metę musieliśmy wykonać ten ruch. Dzięki FM, WSB będzie mogło czerpać z większej puli potencjalnych słuchaczy. 

1 października zmieniono znaki wywoławcze nowej stacji na WSBB-FM a obie radiostacje zaczęły używać znaku 95.5 WSB z dopiskiem Atlanta’s News & Talk i obie nadają równolegle. Trzy lata później, 17 grudnia 2019 roku, Cox Enterprises sprzedało pakiet większościowy Cox Media Group spółce Apollo Global Management w tym stacje radiowe i gazety. Od tego czasu 95.5 WSB należy oficjalnie do Cox Media Group. 

Dziś 95.5-WSB ma siedzibę na West Peachtree Street w Midtown Atlanta. Nadaje z mocą 50.000 watów przez całą dobę. Ma licencję na transmisje cyfrowe HD Radio (nie korzysta). Jest flagową stacją Cox Media Group. WSBB transmituje wszystkie mecze futbolu amerykańskiego i koszykówki drużyny Bulldogs, która ma w stacji własne wiadomości Georgia Bulldog Network, redagowane i przedstawiane przez Bobby Bohna. Od lat emitowane są wiadomość i informacje o ruchu drogowym, które obecnie relacjonują Dereko Rice i reporter ruchu lotniczego Andrew Cicco. Do dzisiejszych weteranów mikrofonu należą Eric Von Haessler twórca i gospodarz programu The Von Haessler Doctrine (2015), reporterka i prezenterka Robyn Walensky (2016), prezenterka Autumn Fischer (2015), prezenterka porannych wiadomości Morning News, Cheryl Castro (2018) i Shelley Wynter gospodarz Word on the Street (2018). 

W marcu 2022 roku hucznie obchodzono 100-lecie WSB. Z tej okazji powstała specjalna strona internetowa, WSB100years.com, niestety niedostępna w Europie oraz film WSB:100 Years Strong, w którym Chris Chandler, prezenter programu Atlanta’s morning News, przedstawia historię najstarszej w Georgii stacji radiowej. Stacji, która nadal jest numerem 1. 

Kalendarium WSB Radio:

• 1922, 15 marca - inauguracyjny rozruch stacji radiowej WSB
• 1922, 13 czerwca - zwiększono moc nadawania do 500 watów
• 1922 wrzesień - stacji przyznano drugą częstotliwość nadawania
• 1925, 29 marca - otwarcie nowej siedziby w hotelu Biltmore
• 1927, 9 stycznia - WSB weszło w spółkę z The National Broadcasting Company (NBC) 
• 1929 - WSB wybudowało własną wieżę i budynek nadawczy, moc nadawania wzrosła do 5000 watów
• 1930 - pierwsza reklama w WSB
• 1931 - WSB złozyło wniosek na licencję stacji telewizyjnej
• 1936, 6 kwietnia - historyczna relacja z Gainesville po uderzeniu tornada
• 1939, grudzień - gubernator stanu Ohio James Cox został właścicielem WSB, tworząc jednocześnie konglomerat Cox Enterprises, Inc
• 1940 powstaje dział ds. public relation 
• 1941 - pierwsza edycja nagrody Peabody Award 
• 1942 - WSB uruchamia 19 programów informacyjnych (II wojna światowa) 
• 1944, 16 listopada - eksperymentalne, jako pierwsze w georgii, nadawanie na FM
• 1948, 28 września - oficjalnie rusza WSB FM
• 1951 - uruchomienie projektu Removing the Rust from Radio
• 1956, 8 kwietnia - oficjalne otwarcie nowej siedziby WSB w White Columns
• 1957 - własny dział wiadomości
• 1959 - pierwsza konferencja radiowa młodzieży
• 1960 - WSB zostało posiadaczem helikoptera, powstała sekcja Skycopter
• 1962 - WSB tworzy własne programy i zaczyna nadawanie w multipleksie stereo
• 1962, 3 kwietnia - WSB pierwszą stacją na Południu nadającą artykuły redakcyjne
• 1962, październik - na prośbę rządu WS nadaje programy Głosu Ameryki w języku hiszpańskim
• 1970 - reportaż Hidden history o dokonaniach ciemnoskórych dziennikarzy 
• 1972 - WSB jako pierwsza stacja w Atlancie zaczęła nadawanie dźwięku czterokanałowego, Quadrasonic
• 1972, marzec - jubileusz 50-lecia stacji
• 1987 - przejście do formatu radia informacyjnego i talk radio, zmiana nazwy na 750/WSB-AM
• 1987 - meteorolog na etacie w rozgłośni
• 1996 - powstaje Cox Radio
• 2005 - ostatnie spotkanie pionierów WSB
• 2007 - powstaje organizacja Georgia Radio of Fame
• 2008 - powstaje Cox Media Group
• 2010, 16 sierpnia WSB zaczęło nadawać na częstotliwości FM jako WSBB-FM
• 2019, 17 grudnia WSB przeszło pod skrzydła Cox Media Group
• 2022, marzec - stulecie WSB, obchody trwały cały rok

źródła:

• https://www.nbcchimes.info/radiochimes.php
• https://www.georgiaencyclopedia.org/articles/arts-culture/radio-broadcasting/
• https://en.wikipedia.org/wiki/WSB_(AM)
• https://research.library.gsu.edu/c.php?g=115699&p=753616
• https://babel.hathitrust.org/cgi/pt?id=uc1.b3560880&view=1up&seq=96
• https://exhibits.library.gsu.edu/georgia-radio/1920s-pioneers/
• https://www.findagrave.com/memorial/35143343/lambdin-kay
• https://www.bridgemanimages.com/en/noartistknown/lambdin-kay-wsb-station-manager-from-1922-1940-co-founder-of-the-peabody-awards-c-1925/photograph/asset/1694016
• https://www.trumanlibrary.gov/library/oral-histories/reinsch
• https://www.atlantamagazine.com/news-culture-articles/a-documentary-explores-the-black-pioneers-of-atlantas-broadcast-past/
• https://www.politico.com/magazine/story/2017/12/15/jamie-dupree-radio-voice-216107/
• https://www.bizjournals.com/atlanta/news/2019/12/18/cox-enterprises-completes-sale-of-stations-assets.html
• https://www.thebdr.net/wsb-wins-a-race-in-the-south/