20.06.2005 Prawo w mediach
W odpowiedzi dziennikarzom
Piotr Górecki, Sędzia Sądu Okręgowego w Poznaniu, Członek Krajowej Rady Sądownictwa
Nikt nie kwestionuje wolności prasy i innych środków społecznego przekazu (art. 14 Konstytucji). Wolność prasy umożliwia między innymi kontrolę funkcjonowania organów państwa. W trakcie wspomnianej dyskusji panelowej w dniu 12 listopada 2003 r. prof. L. Gardocki trafnie zauważył, że w związku z kontrolnymi uprawnieniami wolnej prasy, rodzi się pytanie "kto zatem będzie kontrolował samych kontrolerów".
Odpowiedź jest oczywiście tylko jedna: niezawisłe sądy! Skoro przed oblicze Temidy trafiają właśnie dziennikarze to z całą pewnością nie można mówić o łamaniu konstytucyjnej zasady wolności prasy. Pojawiające się ostatnio w Rzeczypospolitej publikacje prowadzić mogą do wniosku, że dziennikarze chcą funkcjonować poza prawem a więc poza wszelką kontrolą. Toczące się przed sądami sprawy karne jak i cywilne przeciwko dziennikarzom - nieliczne zresztą - dowodzą przede wszystkim tego, że ci ostatni muszą się liczyć z odpowiedzialnością za słowo.
W wielu przypadkach jako rzecznik prasowy sądu reagowałem na publikacje nierzetelne. Jest rzeczą oczywistą, że prasa ma prawo krytykować sądy i sędziów. Dziennikarz nie ma jednak prawa przedstawiać nierzetelnego stanu rzeczy. Nie jest też uprawniony do wydawania przedwczesnych wyroków. Nie można bowiem walczyć o praworządność jednocześnie ją łamiąc. Na tle art. 12 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe zapadały zresztą wielokrotnie orzeczenia Sądu Najwyższego, w których wyrażano pogląd, iż obowiązek dziennikarza do zachowania szczególnej staranności i rzetelności przy zbieraniu i wykorzystywaniu materiałów oznacza kwalifikowaną staranność i rzetelność.
Przykładów naruszania prawa dostarczają jednak liczne publikacje zawarte w szeregu tygodnikach i gazetach. Do jednego z takich artykułów ("Sąd nad sądem" WPROST nr 10 z 2000 r.), odniósł się krytycznie L. Falandysz w swoim felietonie (WPROST nr 12). Niekiedy bezpodstawnie posądzano sędziów o korupcję a dla sędziego jak i funkcjonowania całego wymiaru sprawiedliwości jest to bardzo groźny zarzut. Kierowane do redaktorów naczelnych żądanie sprostowania oczywiście nierzetelnych informacji, spotka się na ogół z odmową. W tej sytuacji jedynym środkiem ochrony obywateli jak i organów państwowych jest właśnie droga sądowa. Pamiętać trzeba, że krytyka nie może naruszać dóbr osobistych. Ani bogate orzecznictwo Sądu Najwyższego, ani orzecznictwo Trybunału w Strasburgu nie dają podstaw do twierdzenia, iż nieprawdziwe relacje dziennikarza są zawsze zgodę z prawem. Jest dla mnie rzeczą oczywistą, że każda forma dziennikarstwa powinna szanować z równą troską istotę faktów jak i granice krytycznego osądu wobec osób.
Osoba, której dobra chronione prawem zostały naruszone może wystąpić do sądu z roszczeniem cywilnoprawnym a także może domagać się ukarania nierzetelnego dziennikarza w drodze procesu prawatnoskargowego. Może też domagać się sprostowania wiadomości nieprawdziwej (art. 31 prawa prasowego), aczkolwiek - jak już wspomniałem - zbyt często redaktorzy odmawiają opublikowania sprostowania. Odmowa sprostowania jest przestępstwem zagrożonym karą grzywny (art. 46 ust. 1 Prawa prasowego). Jeżeli jednak pokrzywdzonym jest osobą fizyczną, ściganie odbywa się z oskarżenia prywatnego (ust. 2). Te właśnie przepisy karne nie podobają się dziennikarzom. W szczególności krytykowana jest możliwość ścigania tego przestępstwa z urzędu. Trudno jednak sobie wyobrazić, aby to osobiście kierownik danej jednostki organizacyjnej (np. prezes sądu, szef prokuratury) jako osoba prywatna dochodził przed sądem prawa w sytuacji, gdy odmowa sprostowania dotyczyła podległej mu instytucji.
Gołosłowny jest zarzut A. Marszałek ("Polowanie na dziennikarzy", Rzeczp. z dn. 12 listopada 2003 r.) jakoby sądy "ścigały" dziennikarzy w sytuacji, gdy wielkie afery gospodarcze się przedawniają. Nie ma żadnych dowodów, które mogły by potwierdzić tezę Autorki, że oto bez żadnej przyczyny leżakują w sądach sprawy groźnych przestępców, gdy tymczasem sędziowie sądzą (zapewne przez złośliwość) niewinnych dziennikarzy. W każdym sądzie są sprawy, które z różnych przyczyn toczą się wolniej a nawet niekiedy opieszale i takie które rozpoznawane są terminowo. Niezrozumiała zatem jest krytyka sprawnego działania sądów.
Nie można zgodzić się także z zarzutem, że sądy łamią konstytucje poprzez wprowadzanie "cenzury prewencyjnej" (B. Kittel, AST, A.M., "Czy sąd złamał konstytucję", Rzeczp. z dn. 26 listopada 2003 r.). Jest rzeczą oczywistą, że w toku procesu cywilnego sąd może wydać postanowienie zabezpieczające roszczenia powoda (art. 730 § 1 k.p.c.) w sytuacji, gdy "roszczenie jest wiarygodne a brak zabezpieczenia mógłby wierzyciela pozbawić zaspokojenia". Nie do przyjęcia byłoby, aby tego rodzaju postanowienia były niedopuszczalne w procesach z udziałem dziennikarzy. W myśl art. 32 Konstytucji wszyscy są wobec prawa równi i wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne. O żadnej zatem cenzurze mowy być nie może. Byłoby czymś zupełnie nienormalnym, gdyby w toku procesu o ochronę dóbr osobistych pozwany dziennikarz nadal pisał o powodzie nieprawdziwe informacje. Dodać trzeba, że postanowienie zabezpieczające jest zaskarżalne do sądu II instancji i ewentualne błędy mogą zostać skorygowane.
W powyższym artykule zarzucono też, że warszawski sąd wydał dwie sprzeczne "decyzje", bowiem w jednym z postanowień wniosek o zabezpieczenie oddalił, by w następnym miesiącu wniosek uwzględnić. Informacja taka nie jest do końca prawdziwa. Już pobieżna lektura opublikowanych postanowień wskazuje na to, że odmowa zabezpieczenia nastąpiła w sytuacji złożenia wniosku przed wytoczeniem powództwa (art. 734 k.p.c.). Z kolei uwzględnienie wniosku o zabezpieczenie nastąpiło już po wniesieniu pozwu, a zatem można przyjąć, że strona powodowa powołała takie argumenty, które w świetle art. 730 § 1 k.p.c. pozwalały na zabezpieczenie powództwa (postanowienie z dnia 17 listopada 2003 r.). Trudno zatem zgodzić się z krytyką sądu warszawskiego sugerującą panujący tam bałagan lub przywołującą wypowiedz prof. A. Rzeplińskiego, który stwierdził, że orzeczenie to "jest kuriozalne". Właśnie owa publikacja zawierająca dwie fotokopie omawianych postanowień w zestawieniu z jednostronnym i krytycznym tekstem, może być uznana za nierzetelność dziennikarską.
Jestem szczerze przekonany, że w dyskusjach na temat relacji sądy a dziennikarze, należy zachowywać więcej umiarkowania i rozwagi. Emocje zawsze są złymi doradcami.
***
artykuł udostępniony przez Krajową Radę Sądownictwa
został opublikowany p.t. "Sądy nie prześladują prasy" 4 grudnia 2003 r. w "Rzeczpospolitej" w dziale Reakcje
PRZERWA NA REKLAMĘ
Najnowsze w dziale Prawo w mediach:
Prawo w marketingu. Nowe regulacje dla branży
Agnieszka Gilewska
W 2025 roku branża marketingowa staje przed wyzwaniem dostosowania strategii do coraz bardziej rygorystycznych regulacji dotyczących ochrony prywatności użytkowników, transparentności i wykorzystania sztucznej inteligencji. Jak się przygotować?
Zatrucie SEO. Hakerzy wykorzystują wyszukiwarki do ataków na firmy
Piotr Rozmiarek
Wyszukiwarki pomagają nam szybko znaleźć informacje, ale mogą być również wykorzystywane przez cyberprzestępców. Zatruwanie SEO to taktyka, w której atakujący manipulują rankingami wyszukiwarek, aby umieścić szkodliwe witryny na szczycie wyników wyszukiwania.
Phishing w branży kryptowalut. Fałszywe rekrutacje kradną dane
Piotr Rozmiarek
Badacze zajmujący się bezpieczeństwem wykryli kampanię socjotechniczną, wymierzoną w osoby poszukujące pracy w branży Web3. Atak ma na celu zorganizowanie fałszywych rozmów kwalifikacyjnych za pośrednictwem aplikacji do spotkań, która instaluje złośliwe oprogramowanie kradnące informacje.
Podobne artykuły:
Trendy cyberbezpieczeństwa. Analiza DXC Technology
Katarzyna Kuczyńska
Październik to Globalny Miesiąc Cyberbezpieczeństwa. To doskonała okazja dla wszystkich organizacji, by zweryfikować swoje plany w zakresie ochrony przed cyberzagrożeniami, sprawdzić, co udało się już zrobić i przygotować na następne lata.
Zdjęcia i grafiki z informacją o autorze albo licencji
Mateusz Kozłowski
Prowadzisz bloga lub serwis internetowy i potrzebujesz dobrej jakości zdjęć do swoich artykułów? Niestety nie możesz sięgnąć po dowolną grafikę dostępną w sieci i wykorzystać jej na swojej stronie. [materiał zewnętrzny]
Zniesławienie, czyli gdzie leżą granice wolności słowa
Karina Grygielska
Polityka, showbiznes, internet to współczesne areny sporów, kłótni, walk na słowa. Gdy już wszystko wymyka się spod kontroli, można się spodziewać, że któraś strona wytoczy najcięższe działa: akt oskarżenia o zniesławienie. Gdzie leżą granice dobrego smaku, a wolność słowa staje się zniewagą?
Największe grzechy polskich mediów według Rady Etyki Mediów
Money.pl
Manipulacja faktami i podkręcanie informacji, amatorska lustracja, odmowa publikacji sprostowań, a także załatwianie prywatnych porachunków właścicieli.