Financial Times. Historia gazety z własnym indeksem giełdowym

fot. Financial Times/CC/Wikimedia

Druga połowa XIX wieku dla Imperium Brytyjskiego była bardzo korzystnym czasem. Pokonanie Francji w wojnach napoleońskich zapewniło koronie hegemonię w świecie. Rozwój własnego handlu spowodował kontrolę nad innymi krajami, takimi jak Chiny czy Argentyna. Nowe technologie( telegraf, parowce)pozwoliły na lepszą komunikację,kontrolę kolonii i ochronę imperium. Gospodarka kwitła a wielcy i mali przedsiębiorcy chłonęli każdą wiadomość o nowych rynkach, konkurentach czy możliwościach finansowych być może przyszłych partnerów.

Aby dostarczyć podstawowych wiadomości w tej dziedzinie Harry Marks, w styczniu 1884 roku, w Londynie, założył gazetę Financial and Mining News (w lipcu skrócił nazwę do Financial News), która to przez cztery kolejne lata była najważniejszym źródłem wiadomości w dziedzinie brytyjskiej gospodarki i ekonomi. To jednak czytelnikom nie wystarczało. Domagali się konkretnych wyliczeń, kalkulacji i prognoz a nie tylko informacji. W styczniu 1888 roku ten stan rzeczy uległ zmianie.

Dwudziestoośmioletni finansista Horatio William Bottomley, pod koniec roku 1887 skrzyknął grupę zwaną Young Lions aby powołać do życia nową pozycję ekonomiczno-medialną, w opozycji do Financial News, London Financial Guide (Londyński przewodnik finansowy). W grupie założycieli znaleźli się:

• James Sheridan, finansista
• Leopold Graham, dziennikarz
• William Ramage Lawson, dziennikarz
• Douglas MacRea, dziennikarz i wydawca

Pierwszy numer ukazał się 9 stycznia 1888 roku. Na czterech stronach, w sześciu kolumnach redaktorzy oferowali czytelnikom przyjaźń i pomoc: “Uczciwego finansisty, godnego szacunku brokera,szanowanego maklera i prawdziwego dyrektora”. Pod tytułem pisanym gotykiem znajdowało się motto: Without fear and without favour (Bez strachu i bez łaski), którego redakcja pod wodzą redaktora naczelnego Leopolda Grahama,obiecała uczciwie przestrzegać. Poniżej obwieszczono,że nowa pozycja finansowa ukazywać się będzie w poniedziałki, środy i piątki. Biura gazety miały siedzibę na Telegraph Street.


Miesiąc później, w lutym zapadła decyzja o zmianie nazwy i od tamtej pory do dnia dzisiejszego gazeta funkcjonuje jako Financial Times (FT). Przeznaczona dla niewielkiej społeczności finansowej City of London, szybko zadomowiła się na rynku i stała się największym konkurentem dla Financial News.

W ciągu roku, niestety doszło do konfliktu pomiędzy Bottomley’em a MacRea. Panowie, którzy połączyli drukarnie pierwszego z firmą poligraficzną drugiego, nie potrafili ustalić wspólnego kierunku działania dla gazety i postanowili się rozstać. Bottomley nazwał sytuację „impulsem quiksotycznym” i podzielili z MacRae swoje aktywa. O wspólniku powiedział: „Był drukarzem, a ja dziennikarzem - ale to on wziął gazety i zostawił mi prace drukarskie”, po czym założył wydawnictwo Hansard Union Publishing Limited, pozostawiając wspólnikowi roczny FT. Douglas MacRea zasiadł w redakcji na fotelu redaktora naczelnego i poprowadził ją “twardą i kompetentną ręką”. Rok później w 1890 roku został prezesem całej firmy a stanowisko głównego redaktora powierzył Williamowi Ramage Lawsonowi, za kadencji którego dochody Financial Times wzrosły o 73%.

Financial Times nabiera kolorów

Kolejne lata przyniosły stabilizację choć nie bez walki i to nie zawsze uczciwej. Zarówno FT jaki i konkurent Financial News oczerniały się nawzajem. Dowodząc nieuczciwości tego drugiego często właściciele spotykali się na salach sądowych. Przełom nastąpił w 1893 roku kiedy to Douglas MacRea wpadł na genialny pomysł i zaczął drukować gazetę na papierze w kolorze łososiowym.Przy okazji zmieniono czcionkę co dało większą przejrzystość. Tak więc od 2 stycznia 1893 roku Financial Times nabrał dosłownie nowych kolorów.

Ów chwyt marketingowy okazał się trafionym w dziesiątkę. FT w punktach sprzedaży rzucał się w oczy różniąc się od innych pozycji i czytelnicy w pierwszej kolejności sięgali właśnie po niego. Nakład wzrósł. W tym samym roku MacRea podpisał umowę z Reuters i w gazecie zaczęły ukazywać się wiadomości ze światowych rynków finansjery a kiedy w 1895 roku odkryto złoto w Afryce i Wielką Brytanię opanował “Kaffir Boom” czyli szaleństwo na giełdzie, właściciel ponownie wykorzystał koniunkturę. Reklamy,artykuły na ten temat, porady jak zainwestować i codzienne notowania ugruntowały pozycję Financial Times jako wiodącej londyńskiej gazety finansowej.

Przez kolejne lata pod przywództwem kolejnych redaktorów naczelnych: Sydneya Murray i A.E. Murray, Financial Times rozbudowało swoją objętość do ośmiu stron i dotrzymywało kroku Financial News. W dzielnicy finansowej Londynu, obie pozycje były sobie równe pod względem obiegu i zysków a co najważniejsze reputacji.

Początek XX wieku był dla FT na tyle stabilny finansowo, że C.H Palmer, redaktor naczelny od 1909 roku,w 1910 roku wprowadził wydanie weekendowe. Sukcesom Financial Times przysłużyła się też I wojna światowa i to nie tylko pod kątem gospodarki i ekonomi Wielkiej Brytanii, o której zaczęto pisać w codziennych wydaniach a czasami nawet w dwóch edycjach dziennie ale głównie z powodu redaktora naczelnego Financial News, Ellisa Powella, który przekształcił swoja gazetę w arkusz propagandowy i poddał się teoriom spiskowym. Czytelnikom nie odpowiadał taki “nowy trend” i przerzucili swoje zainteresowania na FT, który pozostał na drodze obiektywizmu i solidnych codziennych doniesień i relacji. Wtedy też narodziło się określenie, że gazeta jest “biblią maklera giełdowego”. Niejedni ówcześni przedsiębiorcy czy biznesmeni wierzyli bezgranicznie redaktorom Financial Times.

Imperium medialne braci Berry

W siłę FT uwierzył także armator i inwestor Sir John Reeves Ellerman, uważany za najbogatszego człowieka w Anglii. To właśnie on w 1904 roku zainwestował w gazetę Douglasa MacRea i w ciągu kolejnych lat stał się jej właścicielem.

W tym samym czasie na rynku medialno-finansowym pojawił się William Berry. Mając 13 lat został stażystą w cotygodniowej gazecie w Merthyr w Południowej Walii gdzie nabrał szlifów i ogłady w zakresie dziennikarstwa. Sześć lat później, w 1898 roku przeniósł się do Londynu i tu z kapitałem 100 funtów założył własną gazetę Advertising World, którą sam redagował, zbierał do niej reklamy i rozpowszechniał. W ciągu kilku lat uzyskał przyczółek w branży wydawniczej. Był świetnym managerem własnych interesów i przewidującym korzystne ruchy finansowe biznesmenem.

W 1915 roku pożyczył od od Sir Johna Ellermana znaczną sumę pieniędzy na zakup upadającego Sunday Times. Zaczął budować swoje medialne imperium. Wraz z bratem Gomerem byli nie tylko przemysłowcami (górnictwo) ale krok po kroku stawali się potentatami medialnymi. Kupowali małe gazety aby w 1919 roku odkupić od Ellermana Financial Times. Będąc redaktorem naczelnym Sunday Times, zostawił Berry redakcję FT w rękach C.H. Palmera. Dopiero w 1924 roku powołał na stanowisko głównego redaktora D.S.T Huntera.

Dzięki koligacjom Berry’ego gazeta miała dostęp do najświeższych informacji z różnych dziedzin gospodarki brytyjskiej. I choć pozostała w centrum Londynu kiedy Financial News zaczęło rozglądać się za rynkiem międzynarodowym, jej pozycja była stabilna a finanse nie zagrożone.

Bracia Barry zbudowali swoje imperium medialne, stając się właścicielami takich gazet jak;

• Daily Dispatch,
• Manchester Evening Chronicle,
• Sunday Chronicle, Sunday News i Sunday Graphic,
• The Daily Telegraph

Łączyli tytuły i wymieniali redaktorów co nie zawsze było z korzyścią dla poszczególnych redakcji, w tym dla FT.

W marcu 1920 roku na pierwszej stronie ukazała się adnotacja: największy nakład czasopisma finansowego na świecie a w lipcu 1928 roku słowo świat zmieniono na imperium. I choć nakład sięgał wtedy 31441 sztuk, niestety w 1932 roku osiągnął zaledwie 19121 egzemplarzy. Financial Times trzymał się swojej linii i nie szedł za nowoczesnymi trendami co niestety odbijało się na czytelnictwie. Nadal drukowano rzetelnie krajowe i światowe informacje giełdowe, gospodarcze i ekonomiczne ale w bardzo skostniałej formie, niezmiennej blisko od 50 lat. Nie pomogło też wprowadzenie w 1935 roku Indeksu 30 brytyjskich firm z wielu branż na wzór FT30 (dziś najstarszy indeks w WB) z Financial News.

Tymczasem FN, mimo, że w gorszej kondycji stawiał na młodą kadrę, zmianę wizerunku i nowe działy. Kiedy redakcję objął Brendan Bracken sytuacja gazety znacznie się poprawiła a nawet prześcignęła w rankingach FT.

W 1937 roku bracia Berry podzielili swoje imperium. Williamowi, ówczesnemu Pierwszemu Wicehrabii Camrose, przypadły w udziale Financial Times i Daily Telegraph. Zajmując się tym drugim tytułem, redakcję FT oddał ambitnemu Archibaldowi Chisholm, który zrealizował pokładane w nim nadzieje i już rok później nakład FT ponownie osiągnął liczbę 30 380 sztuk nakładu.

Świat się zmienia. Nowe działy i raporty

Wielka Brytania pod koniec lat trzydziestych XX wieku była krajem o najnowocześniejszej strukturze. Już w 1931 roku tylko 6% ludności zatrudnione było w rolnictwie. Zmniejszało się też stopniowo zatrudnienie w górnictwie (poniżej 6%). W całym sektorze przemysłu i budownictwa pracowało 46%, a większość społeczeństwa pracowała w usługach. Dla nich to powstawały na łamach Financial Times nowe działy, przeprowadzano kalkulacje i pisano raporty finansowe. Do najpopularniejszych rubryk należały:

• Index and news summary
• An Investor’s Note Book
• Round the Markets
• Money & Exchanges
• Dividends and Reports

Specjalne kolumny miały poszczególne działy przemysłu jak metalurgia, rynek paliw, gumowy lub herbaciany. Specjalny wysłannik, kryjący się pod pseudonimem Autalyrus,donosił o wszystkim co działo się na Wall Street w Nowym Jorku. Pojawiały się też przedruki z innych gazet takich jak Autolycus czy The Diarist.

Wybuch II wojny światowej wywołał chaos w całej Europie. W 1940 roku na fotelu redaktora naczelnego w FT zasiadł Albert George Cole. Przez kolejnych pięć lat borykał się z edycją gazety począwszy od dostaw papieru do problemów w zbieraniu informacji. Londyńczycy, którym niemieckie bomby niszczyły domostwa myśleli bardziej o własnym życiu i przetrwaniu niż o giełdzie. Nakład gazety spadł do 12050 egzemplarzy.

W wyniku II wojny światowej, choć Wielka Brytania była wśród zwycięskich państw to jednak okazała się wielkim bankrutem.Straciła kolonie, zasoby ludzkie i finansowe a przez to prestiż mocarstwa w świecie. Redaktorzy obu gazet londyńskiej finansjery bardzo uważali aby nie urazić reszty czytelników swoimi wypowiedziami i informacjami.Wierzyli jednak ,że fortuna się obróci i kraj szybko wróci do swojej potęgi.

Choć nie był to łatwy czas, skostniały Financial Times był w lepszej kondycji niż Financial News. Mimo to William Berry postanowił skupić się na poprawie wizerunku Daily Telegraph oraz na własnym zdrowiu i sprzedać FT.

W trakcie wojny dwaj właściciele konkurencyjnych gazet( Barry i Bracken) zaprzyjaźnili się i zawarli niepisana umowę,że jeśli jaden z nich zechce sprzedać swoją gazetę to ten drugi ma prawo pierwokupu.Latem 1945 roku zaczęto przygotowywać fuzję obu wydań. Pod koniec września wszystko było gotowe. 1 października Brendan Bracken został właścicielem Financial Times a Financial News przestało istnieć.

Po 57 latach dwie konkurencyjne pozycje stały się jednością. Powstała nowa gazeta z podwójna historią.

• z powodu większego nakładu zachowano nazwę Financial Times
• z tego samego powodu utrzymano łososiowy kolor
• redaktor naczelny FN Hargreaves Parkinson został szefem nowej redakcji
• większość kadry stanowili dziennikarze FN
• przeredagowano całość gazety łącząc najpopularniejsze kolumny z obu pozycji w tym LEX( informacje z zakresu prawa handlowego) z FN
• gazeta miała sześć stron i dwa główne działy: krajowy i zagraniczny
• zmieniono czcionkę a pod głównym nagłówkiem umieszczono adnotację: Incorporating The Financial News

Przez cztery powojenne lata Parkinson zabiegał o nowych czytelników jednocześnie dbając o starych. Nadal funkcjonował najstarszy Financial News Index (FN30) uruchomiony w czerwcu 1935 roku na łamach Financial News z tym, że 1 stycznia 1947 roku zmienił nazwę na Financial Times Index. Wprowadzano nowe indeksy głównie firm przemysłowych posiadające udziały w obcych krajach, takie jak Anglu-Persian Oil Company, British-American Tobacco, Lever Brothers czy Royal Dutch Shell.

Podnosząca się powojenna gospodarka Wielkiej Brytanii przynosiła coraz to nowe informacje ekonomiczne i finansowe. Redaktorzy mieli o czym pisać a i zza granicy dochodziły pozytywne wieści. Gazeta stawała “na mocnych nogach”. W 1947 roku liczba egzemplarzy wzrosła do 68 305. Dwa lata później Parkinson przeszedł na zasłużoną emeryturę a Brendan Bracken los FT złożył w ręce Gordona Newtona. Była to dość kontrowersyjna decyzja ale jak się później okazało bardzo trafna.

Po odejściu Parkinsona kolejnym do awansu na stanowisko redaktora naczelnego był Harold Wincott,ekonomista, dziennikarz i felietonista FT a od 1938 roku główny redaktor Investors Chronicle. Jednak Bracken pominął jego osobę i powołał na główny fotel redakcji Newtona.


Newton z zawodu był ekonomistą. Prowadził z miernym skutkiem firmę produkującą szkło, potem zainwestował w fabrykę luster a następnie w części samochodowe aby na końcu całkowicie zbankrutować. W 1935 roku podjął pracę w Financial News w dziale rolniczym. Po czterech latach został etatowym dziennikarzem ale zrezygnował z pracy w gazecie na rzecz wywiadu wojskowego w szeregach Honorable Artillery Company. Po wojnie wrócił do redakcji gdzie podjął pracę w kolumnie Lex. Był korespondentem w Waszyngtonie w czasie negocjacji o dewaluacji funta. Bracken zobaczył w nim przywódcę i nie pomylił się.

Newton prowadził FT przez 22 lata(1950-1972). Otrzymał wolną rękę w każdym calu, w każdej decyzji. Ten kredyt zaufania opłacił się obu stronom. Nowy redaktor naczelny wprowadził wiele nowości co postawiło dość “staromodny” Financial Times w zupełnie nowym wymiarze:

• poszerzył zasięg wiadomości finansowych, biznesowych i politycznych co zaznaczono w nagłówku ( Industry, Commerce, Public Affairs)
• wprowadził do gazety nowe dziedziny takie jak sztuka
• zatrudniał “świeżą krew” czyli absolwentów Uniwersytetów w Oksfordzie i Cambridge powierzając im ważne stanowiska w redakcji
• domagał się konkretnych wiadomości, merytorycznych raportów i uzasadnionych komentarzy
• postawił na reklamę samej gazety. W 1951 roku grafik Abram Games tworzy słynną reklamę plakatową "Walking newspaper". Była to gazeta ze spodniami w paski, zwiniętym parasolem i teczką

Newton na co dzień skromny i cichy człowiek, w pracy konkretny i stanowczy, stworzył zupełnie nową pozycję medialną. W 1958 roku zatrudnił pierwszą kobietę, aktorkę Sheilę Black powierzając jej kolumnę o wydatkach konsumpcyjnych How to Spend It. Bo kto jak nie kobieta zna się najlepiej na wydawaniu pieniędzy. Kilka lat później ze skromnego działu stworzono zupełnie odrębną pozycję, miesięcznik o tym samym tytule.

Do najbliższych współpracowników Newtona, mających duży wpływ na sukces gazety należeli: dyrektor reklamy Sydney Henschel i dyrektor zarządzający Lord Charles Moore (później Lord Drogheda). Panowie usilnie zabiegali o poszerzenie wpływów FT poza rejonem Londynu a nawet o zasięg międzynarodowy. Krok po kroku Newton realizował te założenia. Od początku lat sześćdziesiątych FT docierał do zagranicznych odbiorców gdzie cieszył się wielkim zainteresowaniem. Donosząc o międzynarodowym rynku finansowym podniósł swoje przychody w latach 1968-1971 o 65% co stanowiło blisko 1,5 miliona funtów zysku. W 1968 roku uznany został “za najbardziej poczytną pozycję w języku angielskim” w europejskim rankingu top managerów.

Prosty język dla prostego czytelnika

W 1957 roku FT zostaje kupiona przez Pearson, pierwotnie firmę budowlaną i inżynieryjną z Yorkshire,która później rozszerzyła działalność na bankowość, produkcję, lokalne gazety i wydawanie książek.

Nowemu właścicielowi ale i samemu Newtonowi, zależało na prostym czytelniku do którego trzeba było dotrzeć przy pomocy zrozumiałego języka. Na łamach gazety zaczęły pojawiać się teksty pisane przez dziennikarzy o zacięciu literackim. Choć mówiły o finansach i ekonomi to językiem zrozumiałym dla “zwykłego zjadacza chleba”. W tym “zacnym gronie” zaproszonym przez Newtona do współpracy znaleźli się:

• Patrick Hutber, stworzył Prawo Hutbera („Ulepszenie oznacza pogorszenie”)
• William Rees-Mogg
• Shirley Williams, późniejsza minister w rządach Harolda Wilsona i Jamesa Callaghana
• Christopher Tugendhat
• Nigel Lawson
• William Davis
• John Higgins
• Ronald Butt, twórca książek o brytyjskim Parlamencie

W 1968 roku gazeta miała 40 stron, w tym: przewodnik po rozrywce,sekcję zakładów sportowych i krzyżówek. Z drugiej strony nie zapominano o maklerach giełdowych, dilerach walutowych, drobnych inwestorach, dyrektorach firm czy ludziach w rządzie. Oni zawsze mogli liczyć na fachowe opinie, raporty giełdowe czy zestawienia finansowe. Newton w ciągu dwóch dekad swojej kadencji stworzył z “publikacji branżowej” szanowaną gazetę międzynarodową. Nakład wzrósł trzykrotnie. Kiedy obejmował redakcję sprzedaż wynosiła 58 686 egzemplarzy, w 1959 roku 100000 sztuk a pod koniec jego kadencji 188000 sztuk. Financial Times dostępny był dla czytelników nie tylko w Wielkiej Brytanii ale też w wielu krajach Europy Zachodniej i Skandynawii.

Choć język angielski stał się językiem biznesu i FT drukowany był właśnie w tym języku, Newton uważał,że zdobyłby większy rynek, gdyby edycje ukazywał się w ojczystym języku czytelników. Niestety na taki krok przyszło gazecie jeszcze poczekać. Zadbał jednak aby siatka korespondentów stała się “etatową” a nie “przy okazji”.

Do najpopularniejszych pracowników tego działu należał młody dziennikarz pochodzący z Walii John David Francis Jones. W 1963 roku Newton widząc potencjał młodego kolegi powierzył niespełna dwudziestosześcioletniemu dziennikarzowi stanowisko korespondenta dyplomatycznego do spraw Afryki i krajów rozwijających się. Jones podołał trudnemu zadaniu i w 1967 roku objął stanowisko redaktora do spraw całego świata. Zbudował siatkę korespondentów, która pod koniec lat sześćdziesiątych liczyła 30 etatowych pracowników i około 100 osób pracujących w niepełnym wymiarze godzin. Grupę wspierali regionalni specjaliści, którzy koordynowali pracę w terenie i pisali własne analizy:

• Bridget Bloom -Afryka
• Richard Johns - Bliski Wschód
• Hugh O’Shaughnessy - Ameryka Łacińska
• Michael Connock - kraje bloku wschodniego i ZSRR

Jones był osobą z wielka charyzmą. Umiał przekonać swój zespół do wszelakich nowości, intensywnej pracy w imię przygód i skromnego wynagrodzenia.Przekonał Newtona, że ​​każde znaczące wydarzenie na świecie może mieć wpływ gospodarczy na Wielką Brytanię i to udowadniał na każdym kroku. W 1976 roku powierzono mu cały dział zagraniczny ale choć pełnił tę funkcję z pełną odpowiedzialnością i sumiennością nie czuł się dobrze w świecie wiadomości finansowych i gospodarczych. W 1981 roku sam siebie uczynił korespondentem w Afryce Południowej i na cztery lata uciekł z Londynu. Po powrocie w 1984 roku zajął się wydaniem weekendowym tworząc z niego popularny tygodnik kulturalny z elementami stylu życia. W 1993 roku przeszedł na emeryturę.

W 1972 roku z redakcją rozstał się sam Gordon Newton. Mając 64 lata przeszedł na emeryturę bo jak napisała Sheila Black:

...Niewątpliwy sukces gazety odebrał mu tę ciągłą potrzebę walki i nacisku, aby inni robili to samo…
Świetnie prosperujący Financial Times przejął zastepca Newtona, Fredy Fisher.

Fisher urodził się w Berlinie, w żydowskiej rodzinie. Kiedy Hitler doszedł do władzy wyemigrował z rodziną do Szwajcarii, skąd został wysłany na dalszą naukę do Londynu.Po wielu perypetiach związanych z pochodzeniem, ukończył Uniwersytet Oksfordzki i spędził siedem lat w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, redagując dokumenty dotyczące niemieckiej polityki zagranicznej. W 1957 roku dołączył do redakcji Financial Times gdzie spędził kolejne 23 lata jako reporter, redaktor zagraniczny, asystent redaktora, zastępca redaktora naczelnego aż w 1973 roku zastąpił Newtona.

Zatrudniony przez poprzednika pokazał,że zasłużył na awans.Jako reporter wymyślił nowatorski sposób doniesień na temat pozycji Wielkiej Brytanii w odniesieniu do reszty Europy. Będąc redaktorem spraw zagranicznych rozszerzył zasięg działalności międzynarodowej a jako asystent redaktora naczelnego stworzył nową stronę zarządzania i zwiększył zasięg działu przemysłowego.Już jako szef, doprowadził do uruchomienia druku gazety poza Londynem. 1 stycznia 1979 roku ruszyła tak zwana edycja kontynentalna, drukowana we Frankfurcie nad Menem. Jej nakład szybko osiąga 200000 egzemplarzy dziennie.

Przez trzy lata swojej działalności, kontynuując dzieło Newtona,przekształcił Fisher Financial Times w europejski dziennik informacji i opinii. Newton zdefiniował misję FT: dotarcie do tych, którzy podejmują lub starają się wpływać na decyzje w biznesie, finansach lub sprawach publicznych na całym świecie a Fisher zrealizował to w 100%.

W 1981 roku Fisher, który był nie tylko dziennikarzem ale i finansistą, przeszedł do międzynarodowego londyńskiego domu bankowego SG Warburg & Co. Ltd. gdzie został dyrektorem a jego stanowisko w FT przejął Geoffrey Owen.

Owen dołączył do redakcji FT w 1958 roku jako felietonista. W krótkim czasie został korespondentem krajowym do spraw przemysłu a następnie korespondentem w USA. Opuścił gazetę w 1968 roku aby poprowadzić dwie nowe firmy powołane przez rząd i usprawnić działanie przemysłu brytyjskiego.Wrócił na łono redakcji w 1973 roku, zostając zastępcą redaktora naczelnego. Kiedy przejął pałeczkę po Fredy Fisherze, prowadził redakcję przez 10 lat.


Owen kontynuował dzieło swoich poprzedników. Świetnie działająca giełda londyńska miała swój udział w prosperowaniu gazety. Ponadto liberalizacja rynków kapitałowych i intensywna działalność finansowa jako całość odniosły pozytywny skutek. Nowy naczelny zadbał o reklamę swojej gazety. Do historii nie tylko FT ale i całego kraju przeszła kampania z 1983 roku, pod hasłem No FT … no comment. Ów slogan zadomowił się na stałe w codziennym języku Brytyjczyków. Kampania odniosła sukces a FT rozpoczął szturm na Stany Zjednoczone. W 1985 roku w Nowym Jorku ruszyła druga po Frankfurcie drukarnia gazety za granicą Wielkiej Brytanii. Trzy lata później pracę rozpoczęła paryska drukarnia a w 1988 roku w Tokio.

Od grudnia 1983 roku Geoffrey Owen i jego zastępca,redaktor finansowy Richard Lampert uruchomili szereg znaczących usług dotyczących informacji finansowej:

• listy stóp procentowych,
• częstotliwości instrumentów pochodnych
• częstotliwości spłat odsetek
• okresy wycofania inwestycji,
• w 1984 roku utworzyli Financial Times Stock Exchange 100 czyli najważniejszy indeks akcji w Wielkiej Brytanii.

Rok 1986 przyniósł sukces w wysokości 252 895 sztuk nakładu co spowodowało wzrost zysków. Gazeta mogła sobie pozwolić na zmianę parku maszynowego i nową siedzibę przy Southwark Bridge.

Sto lat, Financial Times!

W 1988 roku Financial Times bardzo hucznie obchodził swój jubileusz, 100 lat istnienia. Londyńczycy długo wspominali wspaniały bankiet z tej okazji na którym gościli nie tylko dziennikarze, pracownicy i właściciele ale też śmietanka finansjery brytyjskiej z Kanclerzem Skarbu Nigelem Lawsonem i głównym bankierem Paulem Volckerem, na czele. Obaj panowie byli w przeszłości pracownikami FT.

Dekada lat dziewięćdziesiątych należała do Richarda Lamperta. To on prowadził gazetę od 1991 roku i wprowadził ją w XXI wiek. Popularność FT nie malała a wręcz odwrotnie. Jego nakład wciąż rósł. W 1993 roku w setną rocznicę pierwszej “różowej” edycji Lampert wypuszcza FT w kolorze białym. Początek jego kadencji to zmiana wizerunku gazety: Począwszy od czcionki, poprzez wysokiej jakości zdjęcia do informacji w nagłówku,że jest to European business newspaper.

W sobotę 19 listopada 1994 roku w ramach FT wchodzi na rynek luksusowy kwartalnik How Spend It, redagowany przez przez dwie dziennikarki: Julię Carrick i Lucię van der Post. Wcześniej kolumnę pod tym samym tytułem prowadziła Sheila Black. Luksusowe artykuły jak jachty, apartamenty czy samochody to główne “konsumpcyjne tematy” magazynu. Obecnie pozycja jest miesięcznikiem(pierwsza sobota każdego miesiąca).W tym samym roku rusza drukarnia w Madrycie a rok później w Hongkongu.

Lata dziewięćdziesiąte XX wieku to czas komputeryzacji i cyfryzacji. Lampert i jego gazeta idzie z duchem czasu.13 maja 1995 roku uruchomiona zostaje strona internetowa gazety FT.com. Przez kolejne lata modernizowana i uzupełniana o nowe działy jest dziś jedną z nielicznych brytyjskich witryn biznesowych finansowanych z prywatnych subskrypcji.

Lampert podobnie jak jego poprzednicy mocno zabiegał o rynek amerykański. W 1998 roku udało mu się uruchomić kolejną “amerykańską” drukarnię tym razem w Chicago a rok później w Bostonie i San Francisco. We wrześniu 1998 roku ogłoszono,że FT jest pierwszą brytyjską gazetą mającą większy nakład za granicą niż w samej Wielkiej Brytanii.

Wszystkie edycje światowe gazety drukowane były w języku angielskim. Jednak szefowie FT optowali za tym aby spróbować edycji w oryginalnym języku danego kraju jak proponował przed laty Gordon Newton. Za eksperyment posłużyły ponownie Niemcy. W lutym 2000 roku,przy udziale firmy wydawniczej Gruner + Jahr, ukazała się pierwsza edycja niemieckojęzyczna Financial Times Deutschland z redakcją w Hamburgu. Początkowo nakład gazety wynosił 90000 egzemplarzy ale niestety nie przynosił zysku. W 2008 roku FT odsprzedał 50% swoich udziałów partnerowi a 7 kwietnia 2012 roku pozycja przestała istnieć.

Tymczasem światowy nakład w 2001 roku sięgnął 500000 sztuk dziennie. W październiku tego samego roku Richard Lampert oddał dowództwo gazety w ręce Andrew Gowersa.

Nie był to dobry czas. Kryzys walutowy zapoczątkowany w Argentynie pociągną za sobą kraje Ameryki Łacińskiej. Wojny z terroryzmem jesienią 2001 roku, rok później systematyczne pogorszenie się sytuacji na giełdach amerykańskich i w Niemczech pogłębiający się zbyt socjalny charakter niemieckiego systemu gospodarczego, nie sprzyjały światowej gospodarce. Kłopoty zaczęły się też w redakcji Financial Times. Mimo uruchomienia kolejnych drukarni(Dallas,Dubaj,Atlanta) nakład zaczynał spadać. Nie pomogło wprowadzenie na rynek 4 lutego 2002 roku dodatku branżowego (fundusze) Fund Management FT (FTfm) ani pierwsza edycja nagrody „Financial Times” oraz nagrody Goldman Sachs Business Book of the Year dla najlepszej pozycji biznesowej. W 2005 roku nakład wynosił 398 737 sztuk.

Gowers, tłumacząc się różnicami strategicznymi opuścił redakcję w listopadzie 2005 roku. Jego miejsce zajął Lionel Barber, który piastuje to stanowisko do dnia dzisiejszego.

Barber swoja karierę rozpoczął w 1978 roku jako zwykły dziennikarz. Po otrzymaniu w 1981 roku nagrody Młodego Dziennikarza Roku podjął pracę w The Sunday Times , jako korespondentem biznesowym. Przez kolejne lata rozwijał swoja karierę pod okiem znanych ekspertów w dziedzinach ekonomi, finansów i biznesu. W 1986 roku objął placówkę FT w Waszyngtonie i został korespondentem na całe USA. W latach 1992-1998 prowadził biuro gazety w Brukseli po czym wrócił do Londynu aby objąć dział wiadomości. Od 2000 roku przez dwa lata prowadził Wydanie Kontynentalne FT.

Kiedy przejął redakcję po Gowersie, światowy kryzys opanował prawie wszystkie dziedziny życia. W Wielkiej Brytanii rozpoczęła się wielka ogólnokrajowa debata na temat roli i odpowiedzialności mediów finansowych, które co po niektórzy oskarżali o brak czujności i nie przewidzenie kryzysu, za pochopne i dramatyczne doniesienia w czasach poważnych zawirowań na rynkach finansowych, za brak analiz i wprowadzanie w błąd opinii publicznej.

W lutym 2009 roku brytyjscy przedstawiciele owych mediów, w tym Barber wezwani zostali przed oblicze Brytyjskiego Komitetu Bankowego aby przedstawić swoje opinie i wytłumaczyć się z postawionych zarzutów. Wszystkie media finansowe trzymając jeden front obroniły swoje stanowiska więc Komitet zalecił tylko większą czujność.

Czytelnicy Financial Times stanęli murem za swoją “fachową” gazetą ale przyznali, że choć jest specyficzna, ma swoich odbiorców i swoje wiadomości to jest jednak za mało brytyjska, wygląda staromodnie i zamiast przyciągać odstrasza młodą kadrę biznesową. Barber wziął sobie te uwagi do serca i 23 kwietnia 2007 roku zaprezentował „odświeżoną” wersję FT. Wprowadził nowe hasło reklamowe We Live in Financial Times. Odmłodził nadal cieszącą się dużą popularnością kolumnę LEX z merytorycznymi i kompleksowymi relacjami oraz wszystkie luksusowe dodatki, w tym „How to spend it“ czy „Luxus, Lebensart und Style“.

Zadowoleni byli chińscy odbiorcy którzy w 2005 roku otrzymali internetową stronę FT Chinese, w ojczystym języku.Nawet kiedy Financial Times wprowadził płatne subskrypcje, popularność nie spadła. Tracy Zhang, wydawca FTChinese, skomentował ten proces: „Jako wiodące źródło wiadomości dla najlepszych biznesmenów i decydentów w Chinach, FTChinese musi stale ewoluować, aby sprostać zmieniającym się potrzebom i wymaganiom naszych czytelników. Potrzebujemy wiadomości i analiz w czasie rzeczywistym, w różnych formatach, i mamy niezrównany produkt, który dostarcza dokładnie to co chcemy.”

Lionel Barber nie zawiódł pokładanego w nim zaufania. Przekształcił FT w wielokanałową globalną organizację informacyjną. Już po roku jego zarządzania nakład wzrósł do 441840 sztuk. Nawet kiedy w 2007 roku wprowadzono opłaty za użytkowanie stron internetowych, ta decyzja nie przyniosła wielkich strat a nawet odniesiono sukces bo w 2012 roku liczba abonentów cyfrowych była wyższa od ilości czytelników wersji drukowanej a łączna liczba zarejestrowanych użytkowników przekroczyła 5 mln.

Od 2010 roku FT jest dostępny w systemie Bloomberg Terminal a od 2013 roku na platformie Wisers (rozwój środowiska i zmian społecznych). W lutym 2010 roku Financial Times zakupił Medley Global Advisors LLC (MGA) jedną z wiodących na świecie organizacji zajmujących się wiadomościami biznesowymi co poszerzyło szeroki zakres informacji, wiadomości i usług dla tej globalnej społeczności. W 2011 roku uruchomiono aplikacje internetowe HTML5, na iPada i iPhone’a.

Choć zyski FT rosły to od dłuższego czasu pensje pracowników stały w miejscu. Dlatego też 250 dziennikarzy, w lutym 2012 roku postanowiło ogłosiło strajk domagając się podwyżek, zwłaszcza,że zarobki dyrektora generalnego firmy Johna Ridddinga wzrosły w latach 2006-2010 blisko 95% co wzbudziło ogólne niezadowolenie. Pierwsze negocjacje nie przyniosły rozwiązań i 13 marca odbył się strajk ostrzegawczy. Gazeta nie mogła pozwolić sobie na przestoje i zawarto rozejm. Dziennikarze zaakceptowali podwyżkę płac o 3-3,5%.

23 lipca 2015 roku zapadła decyzja o sprzedaży FT japońskiej wydawniczej spółce holdingowej Nikkei.Inc. Ostateczne przejęcie gazety przez Japończyków nastąpiło 30 listopada.

Nowy właściciel nic nie zmienił w prowadzeniu firmy i samej gazety. Japończycy po prostu chcieli posiadać Financial Times i dopięli swego. FT nadal działa na wielu finansowych i biznesowych frontach. Dział publikacji finansowych przy pomocy kilku dodatków dba o czytelników różnych sektorów życia ekonomicznego:

• Investors Chronicle, magazyn i strona internetowa poświęcona finansom osobistym w Wielkiej Brytanii
• FT Money, cotygodniowe uzupełnienie finansów osobistych w FT Weekend
• FT Wealth, magazyn dla światowej społeczności o wysokich wartościach
• FTfm, cotygodniowy przegląd światowej branży zarządzania funduszami
• Money-Media, cyfrowe usługi informacyjne dla specjalistów w zakresie zarządzania funduszami
• FT Knowledge,firma wspierająca produkty i usługi edukacyjne.
• FT Predict, prognozy finansowe Financial Times, które pozwalają użytkownikom zawierać kontrakty na podstawie wydarzeń finansowych i politycznych oraz wydarzeń informacyjnych

FT ukazuje się od poniedziałku do soboty. Podzielony jest na dwie części. Pierwsza to wiadomości z kraju i świata. Artykuły na tematy polityki, ekonomii czy gospodarki różnych krajów piszą dziennikarze brytyjscy uznawani za ekspertów tacy jak: Martin Wolf, Gillian Tett, Pilita Clark czy Edward Luce. Często można też przeczytać opinię lub komentarze światowej sławy liderów, naukowców i polityków. Druga część to fachowe porady, zestawienia danych finansowych, wiadomości z firm branżowych różnych sektorów gospodarki.


Posiada FT dodatek weekendowy redagowany przez Aleca Russella a w nim wiele pozycji nie związanych z finansami i biznesem jak recenzje sztuk i książek,konkursy, gry, pogoda i program telewizyjny. Dyrektorem generalnym jest John Riddding, redaktorem naczelnym Lionel Barber, Sarah Hopkins odpowiada za zasoby ludzkie na całym świecie,James Lund zarządza finansami całej firmy a Motohiro Matsumoto jako szef biura partnerstwa FT w Nikkei, odpowiada za wspólne projekty Nikkei i FT, których misją jest tworzenie dodatkowej wartości dla odbiorców i klientów.

Od początku istnienia Financial Times i Financial News publikowany jest szereg indeksów. Do najstarszych należy ten z 1 lipca 1935 roku zapoczątkowany w FN i przemianowany na Financial Times Index po fuzji. Do najpopularniejszych dziś zaliczyć można:

• FTSE All-Share Index z 1962 roku, obejmujący 594 największych firm w Wielkiej Brytanii pod względem kapitalizacji rynkowej
• FTSE 100 z 13 lutego 1984, 100 firm notowanych na londyńskiej giełdzie o najwyższej kapitalizacji rynkowej
• FTSE 350,włączenie największych 350 firm pod względem kapitalizacji
• FTSE SmallCap, kapitalizacja rynkowa małych spółek
• FTSE AIM UK 50, indeks obejmuje 50 największych brytyjskich spółek (według kapitalizacji), które mają swoje pierwsze notowania na alternatywnym rynku inwestycyjnym (AIM).
• FTSE AIM 100, obejmuje szereg firm, od młodych start-up z kapitałem podwyższonego ryzyka do dobrze rozwiniętych, dojrzałych organizacji, które chcą się rozwijać.
• FTSE AIM All-Share dla akcji
• FTSE UK Gilt dla obligacji skarbowych

Aby 2 miliony odbiorców w 100 krajach na czas otrzymywali informacje, w 40 placówkach na całym świecie pracuje blisko 600 dziennikarzy. Financial Times uchodzi za wiodące źródło wiadomości i informacji biznesowych na którym polegają liderzy biznesu, ministrowie rządów, międzynarodowi przedsiębiorcy, bankierzy, inwestorzy, edukatorzy i studenci. Dostępny jest w sieciach komórkowych i komputerach, na wielu platformach i forach społecznościowych.

Pewien pracownik chińskiej ambasady w jednym z afrykańskich państw zapytany czemu czyta “różową gazetę”, odpowiedział:

„Zawsze czytamy FT w ambasadzie, ponieważ kapitaliści nigdy nie kłamią (...) a publikacje finansowe żyją lub umierają dzięki rzetelnemu dostarczaniu informacji”.

Kalendarium Financial Times

• 1888, 9 stycznia - edycja pierwszego numeru London Financial Guide
• 1888, luty - zmiana nazwy na Financial Time(FT)
• 1893,2 stycznia - FT ukazuje się w kolorze łososiowym niektórzy twierdzą, że różowym
• 1893 - podpisano umowę z Reuters
• 1904 - armator i biznesmen sir John Reeves Ellerman staje się udziałowcem FT
• 1910 - wydanie weekendowe
• 1919 - William Berry właścicielem FT
• 1935 - pierwszy indeks FT
• 1945, 1 października - Brendan Bracken, właściciel Financial News kupuje Financial Time i łączy oba tytuły w jedną pozycję zachowując tytuł i kolor FT
• 1947, 1 stycznia - Financial News Indeks FN30 zmienił nazwę na Financial Times Indeks, FT30
• 1950 - redakcję obejmuje Gordon Newton. Prowadzi ją przez 22 lata co jest jak na razie najdłuższą kadencją w historii FT
• 1951 - hasło reklamowe “Walking newspaper”i wizerunek gazety w pasiastych spodniach staje się wizytówką gazety na wiele lat.
• 1957 - firma Pearson z Yorkshire zostaje właścicielem FT
• 1958 - pierwsza kobieta w redakcji - aktorka Sheila Black
• 1967 - dodatek “How to Spend It” jako osobna pozycja
• 1968 - FT uznany za najbardziej poczytną pozycję biznesową
• 1979, 1 stycznia - pierwszy nakład FT drukowany poza granicami Wielkiej Brytanii, we Frankfurcie nad Menem
• 1983 - nowa kampanie reklamowe “No FT...no comment”
• 1985 - rusza druga drukarnia poza granicami kraju i pierwsza w USA
• 1986 - nowy park maszynowy i nowa siedziba przy Southwark Bridge.
• 1988 - huczne obchody stulecia gazety
• 1993, 2 stycznia - setna rocznica koloru łososiowego. Gazetę wydrukowano w białym wydaniu
• 1995,13 maja - rusza strona internetowa FT.com
• 1998, wrzesień - FT ma większy nakład za granicą niż w kraju
• 2000 - niemieckojęzyczna edycja Financial Times Deutschland
• 2005 - strona internetowa FT Chinese w chińskim języku
• 2007 - zmiana wizerunku FT oraz nowe hasło reklamowe: “We Live in Financial Times”
• 2011 - aplikacje internetowe HTML5, na iPada i iPhone’a
• 2012, 13 marca - strajk ostrzegawczy pracowników FT
• 2012 - cyfrowe subskrypcje przekraczają globalny nakład drukowany
• 2015, 23 lipca - Nikkei Inc. nowym właścicielem gazety

źródła:

• https://www.reuters.com/article/us-pearson-m-a-financialtimes-history/history-of-the-financial-times-idUSKCN0PX2G120150723
• http://dictionnaire.sensagent.leparisien.fr/The%20Financial%20Times/en-en/
• https://en.wikipedia.org/wiki/Horatio_Bottomley
• http://www.englishgratis.com/elingue/elingue/en/wikimag/vecchia%20serie%200-9/serie6/13.htm
• https://ast.wikipedia.org/wiki/Financial_Times
• https://www.gale.com/binaries/content/assets/gale-us-en/primary-sources/intl-gps/intl-gps-essays/full-ghn-contextual-essays/ghn_essay_ftha_kynaston1_website.pdf
• https://en.wikipedia.org/wiki/William_Berry,_1st_Viscount_Camrose
• http://www.yachtcambria.com/history.php
• https://www.findagrave.com/memorial/39559727/william-ramage-lawson
• https://www.historic-newspapers.co.uk/old-newspapers/financial-times/
• https://twitter.com/FTLabs/status/821356931583459329
• https://www.independent.co.uk/arts-entertainment/obituary-sir-gordon-newton-1195621.html
• https://pl.pinterest.com/pin/349451252333910880/?autologin=true
• https://www.independent.co.uk/news/obituaries/jdf-jones-inspirational-foreign-editor-at-the-financial-times-1664413.html
• https://www.ft.com/content/6fce6e6e-711c-11e2-9d5c-00144feab49a
• https://www.nytimes.com/1993/09/03/obituaries/max-henry-fisher-british-editor-and-merchant-banker-71-dies.html
• https://www.harpercollins.ca/author/cr-183288/geoffrey-owen/
• https://www.mumbrella.asia/2018/05/ftchinese-goes-behind-paywall-in-bid-to-diversify-revenue
• https://www.ft.com/lionel-barber
• https://www.independent.co.uk/news/media/the-story-of-the-pink-un-1306377.html