Playboy. Historia magazynu z rozrywką dla... wszystkich

fot. Playboy/Fair Use/Wikimedia i Playboy.com

Osiem lat po zakończeniu wojny mało kto znał pojęcie rewolucja seksualna,choć użyto go już w latach 20 XX wieku. Jego prekursorem był austriacki psychoanalityk Wilhelm Reich. W 1945 roku jedna z jego prac została przetłumaczona na angielski a jej tytuł brzmi The Sexual Revolution. Dopiero lata 60 XX wieku przyniosły wielką popularność temu społecznemu ruchowi. Jednak już blisko dekadę wcześniej otwarcie o erotyzmie i seksie zaczął mówić i pokazywać go dziennikarz Hugh Hefner.

Hefner, który z wykształcenia był socjologiem,od 1950 roku pracował w magazynie dla mężczyzn Esquire jako copywriter. Kiedy dwa lata później odmówiono mu podwyżki (5 dolarów), rzucił pracę. Miał 26 lat i wielką wizję samego siebie.


W 1953 roku zaciągnął pożyczkę hipoteczną (600 dolarów) i namówił 45 udziałowców do sfinansowania za kolejne 8000 dolarów swojego pomysłu - nowego magazynu erotycznego Stag Party (Wieczór kawalerski). Kiedy jednak przedstawiciele wydawnictwa STAG zagrozili pozwem o naruszenie ich znaku firmowego, Hefner zmienił nazwę na PLAYBOY. 

Marylin Monroe i króliczek-ikona

Pierwszy numer magazynu ukazał się w grudniu 1953 roku. Na okładce królowała Marylin Monroe. Wraz z nową pozycją narodził się jej znak firmowy - królicza głowa z muszką. Królik jest playboyem świata zwierzęcego - powiedział twórca projektu Arthur Paul. Dziś jest to najbardziej rozpoznawalny znak towarowy na świecie.

Pierwszy numer Playboya nie był datowany, nie miał numeru. Hefner nie wiedział czy magazyn przyjmie się na rynku. Stworzył go sam, w swojej kuchni. Była to trochę piracka praca, a zdjęcia Marylin pochodziły z kalendarza, gdzie gwiazda występowała pod pseudonimem. Jednak marketing i nagość zrobiły swoje. Magazyn odniósł sukces. Jego nakład sięgnął blisko 54 tysiące sztuk i sprzedał się w ciągu kilku tygodni.

Obok czarno-białego zdjęcia Monroe na okładce autor donosił, że w środku wszystko jest w kolorze, że jest to magazyn dla mężczyzn i poleca dowcipy rysunkowe o seksie. Pierwszy humor pojawił się już na drugiej stronie, obok przesłania do czytelników. Oczywiście był to królik, choć nie w takim wydaniu, jak znamy go dziś. 

W swoim pierwszym artykule Hefner przedstawił plan pracy redakcyjnej i przybliżył zasady ukazywania się magazynu:

• pozycja wyłącznie dla mężczyzn od 18 do 80 lat
• Playboy będzie zawierał: artykuły, beletrystykę, opowiadania obrazkowe, kreskówki, humor i specjalne wątki zaczerpnięte z wielu źródeł
• będzie moda i przygoda
• treści to głownie rozrywka podawana z humorem, wyrafinowaniem i pikantnością
• nie będzie polityki ani ekonomicznych problemów współczesnego świata 
• Playboy będzie miesięcznikiem

Tak jak zapowiedział twórca, tak też wyglądały dalsze 43 strony magazynu. Czytelnik mógł zapoznać się z najnowocześniejszymi trendami w wyposażeniu męskiego mieszkania i życia codziennego. Do tego służyła kolumna The Men`s Shop. Mógł przeczytać pikantne fragmenty “Dekamerona” Boccaccia, pośmiać się z żołnierskiego dowcipu w powieści “A Horeman in the sky” Ambrose Bierce i poznać zacnego, angielskiego detektywa Sherlocka Holmesa.


Kobietę lat 50 przybliżał w swoim artykule Gold-Digger of 1953, Bob Norman a Arthur Silver opowiadał o jazzie i Dorsey Brothers Orchestra. Nie zabrakło i działu dla smakoszy - Food and Drink. Tu swoje smakowite podróże opisywał Bob Roderick a zaczął od kubańskiego miasta Matanzas. O wygodnych meblach dla męskiego siedzenia pisała Margaret S. Miller a sam redaktor naczelny donosił o zaletach lata w Kaliforni. Wszystkie teksty okraszone były zdjęciami nagich kobiet i rysunkami erotycznymi grafików: Arvy Millera, Al Stine’a i Juliana Dedmana. Wisienką na torcie był instruktaż wizualny zabawy Strip Quiz.

Sport, komiksy i rozkładówka

Numer 2 Playboya, ze stycznia 1954 roku był już bardziej wyszukaną pozycją, z sekcjami, artystycznymi zdjęciami i rozkładówką. Kontynuowano druk trzech powieści, dwie nowe + Dekameron, sprzedaż męskich gadżetów,felieton satyryczny i kącik dowcipów Playboy’s Party Jokes. Nowością był dział sportowy (Scoring a TV Fight), pierwsze komiksy autorstwa Miltona Caniffa w sekcji Lace oraz kącik listów do Playboya.

Kolejne numery przynosiły coraz odważniejsze teksty i zdjęcia. Czego nie przyjęto w innych magazynach, Hefner drukował w Playboyu. Tak było w 1955 roku, kiedy to na łamach magazynu ukazało się opowiadanie Charlesa Beaumonta “The Crooked Man”, odrzucone przez Esquire z powodu treści homoseksualnych.

Magazyn bardzo szybko przyjął się na amerykańskim rynku prasowym. W 1959 roku, w piąte urodziny Playboya doszło do zabawnej sytuacji. Hefner otrzymał od wydawcy Esquire banknot 5 dolarowy z dopiskiem "to największy błąd, jaki kiedykolwiek popełniłem".

Gdyby nie odmowa tej podwyżki świat nie usłyszałby nigdy o Playboyu, który nie był tylko promocją golizny ale zawierał treści o których mężczyźni rozmawiali w swoim gronie. Zdjęcia nagich kobiet, które były dopiero w środku magazynu, bliższe były aktom i erotyce niż pornografi. Okładki, choć w swojej treści niosły tematy seku, były grafikami. Dopiero we wrześniu 1960 roku pojawiła się na okładce postać kobieca topless, a na stałe zagościła pod koniec lat 60. Co innego rozkładówki i artykuły. 

Kompletnie nagie, kobiece ciało w pełnej krasie, choć rysunkowe, czytelnik podziwiał dopiero w marcu 1972 roku. Grafika przedstawiała nagą kobietę, jako butelkę wina. Leżący obok korkociąg miał rączkę w kształcie głowy królika.

Klucz do sukcesu: mistrzowske zdjęcia

Zdjęcia, które często uchodziły za artystyczne to zasługa fachowego zespołu fotografów. Najstarszym współpracownikiem Hefnera na tym polu był Tom Kelly, autor zdjęć Marilyn Monroe z pierwszego numeru. Do niego należały rozkładówki. Był mistrzem, który potrafił wzbudzić w modelkach spokój i odprężenie i zawsze na sesje zdjęciowe zabierał żonę.

Przez redakcję Playboya przewinęło się wielu fotografów. Jedni tylko na chwilę inni na kilka dekad. Do tego drugiego grona należeli oprócz Kelly’a między innymi:

• Ken Marcus,
• Richard Fegley,
• Pompero Posar, 
• Arny Freytag,
• Mario Casilli,
• Bunny Yeager, pierwsza kobieta - fotograf w redakcji,
• Stephen Wayda, najbardziej znany fotograf magazynu,
• Sam Wu,
• Dwight Hooker, mistrz zmysłu i erotyki

Za dział fotograficzny od początku istnienia magazynu odpowiedzialna była Marilyn Grabowski. Do niej należało namówić gwiazdy na sesje zdjęciowe nie tylko do Playmate of the Month (PMOTM) i na okładki ale też na te tematyczne. Była w tym najlepsza. Wypromowała wiele znanych dziś nazwisk nie tylko ze świata filmu ale i sportu a nawet polityki. Przepracowała w redakcji 40 lat.


Playmate cieszyło się ogromną popularnością nie tylko wśród czytelników, ale i samych modelek. Z 12 Miss Miesiąca wybierano tę jedną najpiękniejszą. I choć zabawa trwała od początku (przybierała różne nazwy), to dopiero w 1960 roku przeprowadzono oficjalne głosowanie. Pierwszą Playmate of the Year została Miss Grudnia (1959) modelka Ellen Stratton. 

Z tą zabawą związana jest legenda, krążąca wśród czytelników. W marcu 1960 roku przy literze P w nagłówku pojawiły się dwie małe gwiazdki. W kolejnych numerach było ich jedna, trzy lub więcej. Skala była od 0 do 12 i tak do 1979 roku. Złośliwi mówili, że jest to opinia Hefnera o dziewczynach z rozkładówki, ile razy z nią spał, jak ocenia jej atrakcyjność i seksualność. Rzeczywistość była mniej sensacyjna. Gwiazdki były kodem dystrybucyjnym do wyznaczania obszarów reklamowych.

Playboy Interview. Wywiady, które wyznaczały trendy

Kolejną ciekawostką roku 1960 były rysunki nagich kobiet autorstwa ilustratora Alberto Vargasa. Serię nazwano Vargas Girl a każdy rysunek okraszony był komentarzem autora. Pierwsza rysunkowa piękność ukazała się w numerze sierpniowym.

Rok 1962 przyniósł kolejne nowość w magazynie. We wrześniowym numerze zamieszczono wywiad Alexa Haleya z trębaczem jazzowym Milesem Davisem, a głównym tematem obok muzyki był rasizm. Obaj rozmówcy byli czarnoskórzy. Ten wywiad to początek szczerych rozmów i znaczącego rozdziału w historii Playboya: Playboy Interview. 

W 1966 roku Haley został wysłany przez Hefnera, w ramach obrony praw człowieka, do Georga Lincolna Rockwella, szefa Amerykańskiej Partii Nazistowskiej. Zszokowany przywódca udzielił wywiadu, upewniwszy się najpierw, że dziennikarz nie jest Żydem i przez cały czas rozmowy trzymał na stole pistolet.

Blisko 500 znaczących postaci stało się bohaterami tych spotkań na przestrzeni lat.Byli wśród nich politycy, aktorzy, sportowcy a nawet księżniczki i mordercy. Trudne pytania obok Haleya zadawali wybitni dziennikarze tacy jak: Nat Hentoff, Kenneth Tynan,Tom Wicker,Alvin Toffler czy Mike Wallace.

W grudniu 1962 roku Hefner stworzył i sam prowadził kolumnę The Playboy Philosophy. Na forum omawiano prawa społeczeństwa LGBT i kobiet. Poruszano problemy cenzury, aborcji i Pierwszej Poprawki. Tematy były tak gorące,że ilość listów, które napływały do redakcji zmusiły ją do uruchomienia w lipcu 1963 roku specjalnej sekcji The Playboy Forum gdzie odpowiadano na pytania czytelników.Pisali nie tylko mężczyźni ale i kobiety…pisali weterani i homoseksualiści a nawet księża. Magazyn stał się miejscem dialogu społecznego i szybko okazał się za mały na te wszystkie problemy. 

Kluby Playboya i wielkie pieniądze

Hefner już w 1960 roku wpadł na pomysł stworzenia własnych klubów. Pierwszy Playboy Club otwarty został 29 lutego w Chicago. Posiadał bar, salon, jadalnię i pokój klubowy. Gości obsługiwały kelnerki w strojach stylizowanych maskotką królika i dlatego otrzymały miano Króliczków Playboya. Z czasem zaczęto też tak nazywać dziewczyny z rozkładówek. Po Chicago były: Miami, Nowy Orlean i kolejne miasta. Kluby powstawały też za granicami USA, pierwszy w Londynie, potem w Montrealu i kilka w Japonii.

Drzwi do takiego nocnego klubu otwierał klucz Playboya z głową królika, świadczący o członkostwie. Składka roczna wynosiła 25 dolarów. W krótkim czasie magazyn zarobił blisko 25 milionów dolarów mimo, że swój klucz wykorzystało tylko 21% członków.


W klubach, oprócz alkoholu i jedzenia, zapewniano rozrywkę na wysokim poziomie. Koncerty, spotkania z bohaterami z magazynu czy dyskusje i pogadanki to tylko niektóre z propozycji klubowych. Pracownikom zapewniano zwrot czesnego jeśli podejmą studia.Pierwszą relację z nocnego spotkania miłośników Playboya zamieszczono w sierpniowym numerze z 1960 roku.

Dekada lat 60 to nasilony czas protestów przeciwko wojnie w Wietnamie. Magazyn odegrał znaczącą rolę w tych działaniach. Można powiedzieć,że objął ochroną i wspierał młodych żołnierzy. Począwszy od katalogów z których można było zamówić wszystko od skarpetek po zestawy stereo, poprzez artykuły o ich codziennym życiu na frontach, co podnosiło morale, wizyt w bazach dziewczyn z rozkładówek aż po badania nad zespołem stresu pourazowego i wdrażania projektów dla weteranów. Sprawy wojny i jej konsekwencje były jednym z powodów założenia przez Hefnera w 1965 roku Fundacji Playboya. Drugim - obrona oskarżonych walczących o wolność słowa.

Pierwsze kłopoty z prawem

Choć magazyn cieszył się ogromną popularnością, miał też swoich przeciwników. Rewolucja seksualna, która nabierała rozpędu w latach 60 nie wszystkim była po myśli i kiedy w czerwcu 1963 roku ukazał się fotoreportaż z planu filmowego Promises, Promises wraz z sesją zdjęciową głównej aktorki zatytułowaną The Nudest Jayne Mansfield autorstwa Billa Kobrina, Hugh Hefner trafił do aresztu i przed oblicze sądu za niemoralne treści. W efekcie dziennikarza zwolniono i uznano za niewinnego, bo przysięgli nie mogli uzgodnić jedno głośnego wyroku (7:5). Był to pierwszy ale nie ostatni proces Hefnera.

Playboy zawładnął mężczyznami w każdej dziedzinie ich życia. Nie wypadało go nie posiadać. W wielu kwestiach był wyrocznią. Nie tylko rozrywka ale i edukacja gościła na jego łamach.Prężnie działała sekcja literacka w której drukowano fragmenty dzieł nie tylko klasyków ale i współczesnych autorów nie patrząc na ich pochodzenie (Samuel Bellow,Irwin Shaw,John Irving).Dużą popularnością i uznaniem cieszyły się wiersze Jewgienija Jewtuszenki. Głównym szefem tego działu był Robie Macauley. Konkurencja pisała o nim:

W latach, gdy był redaktorem beletrystyki, Playboy ustępował tylko prestiżowi The New Yorker jako miejsce, w którym poważni pisarze mogli pokazywać swoje talenty.

Lata 60 XX wieku przyniosły Playboyowi sukces, pieniądze i mimo wszystko splendor. Stał się marką samą w sobie. Mówiono o nim na świecie, docierał nawet za żelazną kurtynę, choć wydawany był tylko w USA.Pierwsza edycja międzynarodowa miała miejsce dopiero w 1972 roku w Niemczech i we Włoszech, rok później była Francja. Te lata przyniosły wiele zmian w magazynie, który się bardzo rozrósł a we wrześniu 1962 roku miał po raz pierwszy 200 stron. Dwa lata później na rozkładówkach zaistniały ciemnoskóre króliczki i pierwszy mężczyzna na okładce. W 1965 roku w listopadzie na okładce pojawiła się broń a w 1966 roku zamówiono specjalny ultrafioletowy obraz (pierwszy z trzech) nagich piersi u Andy’ego Warhola (Double Torso).

Dekada lat 70 to pasmo kolejnych sukcesów. Playboy zaczął wchodzić na rynki europejskie (1972) a potem były:

• Japonia 1975
• Brazylia 1975
• Meksyk 1976
• Hiszpania 1978
• Australia 1979

Jednak zanim do tego doszło magazyn stoczył bój z konkurencją. Na rynku amerykańskim we wrześniu 1969 roku ukazał się pierwszy numer brytyjskiego magazynu erotycznego Penthouse, który już od kilku lat wydawany był w Wielkiej Brytani.

"Wojny Łonowe" z Penthousem i Hustlerem

Zdjęcia zamieszczane w nim były bardziej odważne niż te w Playboy`u, pokazywały włosy łonowe modelek. Hefner podjął rękawicę rzuconą przez Boba Guccione, właściciela brytyjskiego magazynu i w czerwcu 1970 roku też zaprezentował na łamach swojego magazynu takie zdjęcie. Trzeba przyznać, że nie było to nowatorskie podejście, bo pierwsze zdjęcie kobiety niżej pępka, choć nie w całości, ukazało się już w 1968 roku i była to Miss Lipca.Potem jeszcze kilka razy prezentowano tę część ciała choć przysłoniętą jakimś elementem dekoracji. Ale czerwiec 1970 roku rozpętał tak zwane wojny łonowe a termin ten wymyślił sam Hefner. Do rywalizacji w tej kategorii dołączył w 1974 roku kolejny magazyn dla panów Hustler.


Wojny trwały przez całe lata siedemdziesiąte. W końcu jednak Playboy odpuścił i pozostał w klimatach softcore (nienachalne elementy pornografii), a dwa pozostałe magazyny poszły w ostrą pornografię.

Idąc za ciosem, Hefner po raz pierwszy w numerze marcowym z 1972 roku, umieścił całkowicie nagą kobietę na okładce. Grafika autorstwa Martina Hoffmana przedstawiała kobietę jako butelkę wina. Muzą autora była francuska aktorka i modelka Dominique Sanda, a okładkę uzupełnioną o korkociąg z głową królika zaprojektował i wykonał David Chan.

Popularność magazynu była tak duża, że w 1970 roku trafiła do sprzedaży wersja dla niewidomych pisana alfabetem Braille’a. Oczywiście zdjęcia nie były dostępne, ale wszystkie treści tak. W 1985 roku Kongres obciął fundusze na tę wersję magazynu, ale sędzia Sądu Okręgowego USA Thomas Hogan uchylił decyzję na podstawie Pierwszej Poprawki. Ciekawostką jest to, że wersję Playboya dla niewidomych wydaje nie Playboy Enterprises (wydawnictwo powołane przez Hefnera w 1953 roku), a National Library Service for the Blind and Physically Handicapped (Narodowa Służba Biblioteczna dla Niewidomych i Niepełnosprawnych Fizycznie) przy bibliotece Kongresu. Redaktorem tej pozycji jest Frank Cylke. W 2000 roku magazyn w języku Braille’a subskrybowało 500 czytelników.

We wrześniowym numerze z 1971 roku pojawiła się nowa sekcja Playboy Potpourri, gdzie prezentowano ciekawych ludzi, interesujące miejsca i przedmioty oraz imprezy kulturalne i rozrywkowe.W tym samym numerze ukazał się setny wywiad Playboya. Bohaterem rozmowy, którą przeprowadził Larry DuBois był autor komiksów (również z Playboya) Jules Feiffer.

Najpopularniejszy magazyn w USA

Rok później, magazyn odnotował kolejny sukces. Numer listopadowy (1972) sprzedał się w liczbie 7.161.561 sztuk. Playboy stał się czołową pozycją w kraju w grupie gazet i magazynów. W tym samym roku wydano Playboy’s Book of Forbidden Words (Księga zakazanych słów Playboya). Podtytuł książki brzmiał: Wyzwolony słownik niewłaściwego języka angielskiego, zawierający ponad 700 nieskrępowanych definicji terminów erotycznych i skatologicznych. Pozycja nie była tym czym chciał autor. Redakcja magazynu bardzo interweniowała i ocenzurowała pracę. Dopiero następne wydanie z 1988 roku przedstawiało słownictwo Playboya wraz z tymi usuniętymi.

Choć w kolejnych latach nakład spadł do 5,6 miliona egzemplarzy, to i tak Playboy uplasował się w czołówce prasy amerykańskiej na kolejne dekady. Styczeń 1974 roku to czas jubileuszu. Playboy obchodził swoje 20 urodziny. Okładka tego wydania była bardzo grzeczna.Na czarnym tle kobieca ręka poprawiała muszkę głowie królika,symbolowi całego wydawnictwa. Hugh Hefner udzielił z tej okazji wywiadu Larremu DuBois a na rozkładówce była rówieśnica magazynu, modelka i pracownica agencji reklamowej Nancy Cameron.

We wrześniu 1976 roku po raz pierwszy pojawiła się okładka typu Playboy On The Scene. Było to osiem stron tworzących jedną sekcję z informacjami: o tym co się dzieje, gdzie się dzieje i kto to robi…

Kolejne lata przyniosły kilka ciekawostek, które poszerzyły tematykę magazynu:

• seria artykułów The Year in Sex rozpoczęła się w lutym 1977 roku
• wywiad z Garym Gillmorem, mordercą z Utah, który wznowił debatę o karze śmierci. Wywiad przeprowadzili Lawrence Schiller i Barry Farrell na kilka dni przed egzekucją skazańca a ukazał się w kwietniu 1977 roku.
• The World of Playboy nowa kolumna o wydarzeniach i nocnym życiu w Playboy Mansion czyli prywatnej willi Hefnera(lipiec 1977)
• 20Qs, to nowa forma wywiadów, która zawierała tylko 20 pytań. Pierwszą rozmowę przeprowadził John Heges z modelką Cheryl Tiegs na łamach październikowego numeru w 1978 roku
• We wrześniu 1979 roku na 282 stronie pojawiła się Margaret Thatcher i jak zauważono …jest ubrana… konserwatywnie

Sukces magazynu, który nie tylko promował goliznę ale był popularnym czytadłem do poduszki i w metrze, to zasługa prężnej i profesjonalnej redakcji. Oprócz Hefnera należeli do ścisłej czołówki:

• Robie Macauley, szef działu literackiego
• Nat Lehrman, redaktor, specjalista ludzkiej seksualności i aktywizmu społecznego
• Richard M. Koff,administrator redakcji, potem wydawca i prezes wydawnictwa
• Murray Fischer, numer 2 w dziale wywiadów
• Arthur Kretchmer, dyrektor redakcyjny
• Sheldon Wax,zastepca redaktora naczelnego, zginął w katastrofie lotniczej w 1972 roku.
• Auguste Comte Spectorsky,wydawca, zmarł w 1972 roku
• Jack Kassie

W 1975 roku do redakcji magazynu dołączyła córka Hefnera, Christie, która od 1988 roku przejęła całe wydawnictwo. Ona też brała udział w przygotowaniu kolekcjonerskiego numery z okazji 25-lecia magazynu, który ukazał się w styczniu 1979 roku. Jubileuszowa okładka z symbolem Playboya zapowiadała wiele atrakcji.W śród nich znalazły się:

• przegląd zdjęć najpiękniejszych kobiet jakie ukazały się przez 25 lat
• zdjęcia najatrakcyjniejszych panów, niektórzy jak Pat Paulsen byli nago
• niechętny wywiad z Marlonem Brando
• konkurs na najładniejszą Playmate
• specjalny list od Hugha Hefnera
• przegląd oryginalnych fragmentów The Playboy Philosophy
• ilustrowana historia Playboya autorstwa Davida Standisha, specjalna 19-sto stronicowa sekcja poświęcona najciekawszym momentem z 25 lat, okraszona zdjęciami dziewczyn z rozkładówek i okładek

Cały numer miał 410 stron.

The Playboy Channel, czyli telewizja z króliczkiem

Na przestrzeni prawie trzech dekad magazyn mocno poszerzył swoje horyzonty.Zwiększyła się jego objętość bo i treści przybywało. Nadal był jednak wierny swoim podstawowym założeniom i niezmiennie drukował te same kolumny jak: światowa literatura, wywiady, promocja seksu i jego orientacje, wydarzenia kulturalne, rozrywka czy moda. Nie zmienił się też zbytnio jego wygląd. Zawsze perfekcyjnie przygotowany, z fachowymi artykułami, profesjonalnymi i artystycznymi zdjęciami a wszystko w doskonałej technice, kolorze i cenie.


9 grudnia 1980 roku wystartował płatny kanał Escapade. Była to spółka joitventure czterech firm w tym Playboya. Od sierpnia 1981 roku Playboy Enterprises został właścicielem połowy akcji i wprowadził swój plan produkcji programów, który ruszył 21 stycznia 1982 roku. Blok trwał 4 godziny i zawierał najpopularniejsze tematy z drukowanego magazynu.Od 18 listopada kanał funkcjonował jako The Playboy Channel. Jego producentem był MichaelTrikilis a pomysłodawcą Hugh Hefner. Para wdrożyła wiele wspólnych projektów w tym The Girls Next Door (Dziewczyny z sąsiedztwa). Kanał przez pierwsze lata działalności nadawał przez dziesięć nocnych godzin (20:00-6:00) a od 1994 roku przeszedł na 24 godzinny cykl programowy.

Nie była to pierwsza przygoda magazynu z telewizją. Hefner był już wcześniej gospodarzem programów telewizyjnych Playboy’s Penthouse (1959-1960) i Playboy After Dark (1969-1970). Jednak mimo wielkiej popularności przez prawie trzy dekady, lata 80 XX wieku przyniosły spadek nakładu. Wiązało się to z konkurencją, jaka pojawiła się na rynku i która była bardziej agresywna w swoich obrazach. W 1982 roku sprzedano 4,9 miliona egzemplarzy i liczba ta spadała. 

W tych latach trudno było czymś zaskoczyć i zainteresować młode pokolenie mężczyzn. Redakcja Playboya chcąc przyciągnąć czytelnika w wieku 18-35 lat zaczęła więcej promować gwiazdy sceny muzycznej. To tu ukazał się w styczniu 1981 roku słynny już wywiad z Johnem Lennonem i Yoko Ono czy nagie zdjęcia Madonny (sierpień 1985).

Spadek nakładu i zmiana za sterami

W 1982 roku, w kwietniu, uruchomiona została kolumna Man, której głównodowodzącym został Asa Baber. Autor pisał już wcześniej felietony i artykuły do magazynu a kiedy ten o jego rozwodzie znalazł duży oddźwięk wśród czytelników, redakcja poszła za ciosem tworząc nowa kolumnę, która okazała się strzałem wdziesiatkę. Baber bronił praw i godności mężczyzn,doradzał jak radzić sobie z rozwodem, odrzuceniem biznesowym i osobistym oraz depresją.

Rok później, w sierpniu 1983 roku swoją kolumnę po raz pierwszy w historii męskiego magazynu otrzymały kobiety. Women prowadziła satyryczna pisarka Cynthia Heimel.

Rady, których udziela czytelnikom magazynu Playboy, są praktyczne i sprośne — wyrafinowane przez ostro bluźnierczy głos kobiety szukającej dobrego mężczyzny, złego chłopca lub świetnego romansu - napisał o niej The New York Times.

Maj 1986 roku przyniósł kolejną nowość na łamach magazynu - Playboy Gallery, dwustronicową, rozkładaną wkładkę na papierze kredowym oczywiście z nagimi modelkami. Ale i to nie pomogło, nakład spadał.

Kiedy w 1988 roku Hefner oddał całe królestwo w ręce córki, nie wycofał się z życia magazynu. Był jego redaktorem naczelnym i jego twarzą. Brał udział w różnych akcjach charytatywnych, programach telewizyjnych, grał w filmach jako aktor. W 2010 roku powstał dokument o jego życiu Hugh Hefner:Playboy, Activist and Rebel w reżyserii Brigitte Berman. Dopiero w 2012 roku wycofał się z wizji a twarzą magazynu został jego najmłodszy syn Cooper Bradford Hefner. On nadal rządził w redakcji. W lipcu 2015 roku stery objął Cory Jones. Właściciel Playboya dożył 91 lat. Zmarł 27 września 2017 roku.

Dekada lat 80 zmusiła redaktorów magazynu do zmiany kierunku działania. Już w grudniu 1983 roku The Washington Post pisał: jest to magazyn, który w swoje 30. urodziny został zmuszony do ponownego przeanalizowania swojej racji bytu z powodu dramatycznego spadku nakładu, trudności reklamowych i tego, co jego redaktorzy nazywają „zmieniającym się mężczyzną” w epoce post feministycznej.


Christie Hefner ograniczyła trochę agresywną goliznę, wprowadziła tematy polityczne i gospodarcze, choć nie w takiej formie jak funkcjonowało to w dziennikach i innych magazynach. Zapraszano nie tylko gwiazdy scen i ekranu ale też naukowców, polityków czy ludzi tych innych zawodów. W tym gronie znaleźli się:

• burmistrz Chicago Harold Washington (luty 1988, wywiad ukazał się już po śmierci polityka),
• przywódca Palestyny Yasir Arafat (wrzesień 1988),
• reporter śledczy Bob Woodward (luty 1989),
• przywódcy IRA Danny Morrison i Gerry Adams (kwiecień 1989)
• czy skazany na dożywocie za morderstwo Willy Horton.

Głównym tematem zawsze były sprawy związane z seksem, ciałem czy modą ale zawsze kilka pytań zahaczało o sprawy dnia codziennego rozmówcy i kraju. Właściwie ta metoda obowiązywała od dawna choć nie była tak eksponowana.Uważni fani magazynu znają artykuł An end to all this z lipca 1971 roku, kiedy to Richard Koff pisał o przyszłości, o zmianie klimatu i braku poprawie naszego życia. Wygląda, że autor był prorokiem.

Playboy wkracza do internetu

Kolejny sukces odniosła Christie na wiosnę 1987 roku kiedy to prezent otrzymali miłośnicy komputerów. W kwietniu uruchomiono cyfrowa wersję magazynu Playboy Online, która powstała przy użyciu autorskiego programu Microfilm zaprojektowanego przez Jerry`ego Danielsa. W 1994 roku stronę zmodernizowano i zmieniono jej nazwę na Playboy.com. Rok później powstała płatna strona Playboy Cyber Club, gdzie zamieszczano materiały ,których nie było w magazynie drukowanym. We wrześniu 2005 roku zaczęto publikować cyfrową wersję całego magazynu.

Nowa szefowa postawiła na reklamę produktu i marki. Zbudowała imperium handlu, reklamy i gier zarówno na stronach internetu jak i mobilnie.Magazyn pojawiał się na całym świecie mimo sprzeciwu niektórych rządów i wpływowych grup a markę Playboya poznali konsumenci na wszystkich kontynentach, bo choć nie można było kupić magazynu jak w Birmie, Indiach czy Chinach kontynentalnych to perfumy, koszulki czy dezodoranty z symbolem królika w muszce już tak.

Pojawiły się też dodatki do podstawowych numerów, te pierwsze w 1989 roku: 50 Beautiful Women i Midnight Playmates. Lata dziewięćdziesiąte miały ich 20 a wszystko po to aby przyciągnąć nowego czytelnika. Wydawano edycje specjalne:

• Book of Lingerie (Księga bielizny,1984-2002),
• Celebrities (Gwiazdy1987-1999),
• Girls/Women of the World (Dziewczyny/Kobiety świata 1987-2012),
• Voluptuous Vixens/Vixens (Zmysłowa lisica/lisica 1998-2012,czyli modelki z dużym biustem),
• czy Wet & Wild (Mokre i dzikie, 1987-2011).

Takich regularnych wydań było o wiele więcej. Pojawiały się też dodatki okazjonalne jak 8 numerów Blondes, Brunettes and Redheads (Blondynki, brunetki i rude)czy dwa numery Nude Celebrities (Nagie gwiazdy) lub Real Sex (Prawdziwy seks).

Aby uatrakcyjnić magazyn, zaproszono do stałej współpracy ulubieńca tłumu Roberta Scheera, dziennikarza który słynął z wyjątkowych wywiadów, a szczególnie z tego z Jimmym Carterem z 1976 roku. Był dziennikarzem niezależnym, ale już wcześniej czytelnicy magazynu spotykali jego nazwisko na łamach ulubionego pisma. Od kwietnia 1990 roku Scheer prowadził w Playboyu kolumnę Reporter’s Notebook, gdzie wypowiadał własne opinie na drażniące społeczne problemy. Pierwszym artykułem z tej serii był A Fine Eye For Tyrants.


Kolejna zachęta pojawiła w wrześniowym numerem w 1992 roku. Był to dodatek Mantrack czyli przewodnik dla facetów po zmieniających się czasach a w październiku seria Playboy’s History Of Jazz and Rock.

Playboy po polsku

W tym samym roku, w grudniu ukazała się polska wersja Playboya.  Zawierał m.in. wywiad z Lechem Wałęsą oraz rozbieraną sesję pierwszej rodzimej playmate, Malwiny Rzeczkowskiej. Kosztował 29.500 zł.(przed denominacją). Redaktorem naczelnym był Tomasz Raczek. Magazyn ukazywał się 27 lat. Ostatni numer trafił do sprzedaży w grudniu 2019 roku.

W styczniu 1994 roku świętowano 40-lecie magazynu. Tradycyjnie już na okładce było tylko logo firmy. Tym razem królik był neonem według pomysłu Eda Paschke, wiernego grafika magazynu. Okładkę wykonał fotograf Richard Izui. Cały fotograficzny skład był poświęcony wspominkom począwszy od pierwszych króliczków czyli Marilyn Monroe i Jayne Mansfield, poprzez konkurs na miss czterdziestolecia aż po wybór tej najpiękniejszej z zeszłego roku. Był też artykuł Hefnera Golden Dreams z rysunkami Leroya Neimana w którym autor wspomina pierwsze dni Playboya.

Dwa lata później, w grudniu 1996 roku zaprezentowano czytelnikowi nową serię artykułów: Playboy’s History of the Sexual Revolution.Część pierwsza obejmowała lata 1900-1909 i nosiła tytuł The City Electric.Jej autorem był James R. Peterson a artykuł zilustrowali Kinuko Y.Craft i John Thomson. Kolejne odcinki przygotowywane przez różnych autorów, ukazywały się nieregularnie ale były oczekiwane i cieszyły się sporą popularnością. Podobnie jak dział literacki co dobitnie pokazał numer czerwcowy z 1999 roku. Wtedy to zabrakło sekcji Playboy Fiction czyli fragmentów powieści i opowiadań,co bardzo nie spodobało się odbiorcom magazynu.

Mimo wiernych czytelników i sporej popularności nakład magazynu ciągle spadał.Od 1999 roku wpływy stały na tym samym poziomie a czasami i spadały. Amerykanie kochali Playboya ale poza USA działo się różnie.Niektóre kraje zrezygnowały z wydawania magazynu jak Meksyk(1998), Argentyna (1995) czy Norwegia (1999) lub Turcja(1995). Szwecja też nie była przychylna pozycji erotycznej(1998-1999) mimo, że kraj uchodził za bardzo liberalny w tym temacie. Lepiej się miały strony internetowe a największy zysk przynosiła sprzedaż gadżetów. Firma zaczęła podupadać.

Mimo to w nowe milenium Playboy wszedł z przytupem. Imprezy w klubach, koncerty, spotkania a sam magazyn począwszy od okładki projektu Petera Maxa po ostatnią stronę świąteczny, kolorowy i pięknie nagi.Z tej okazji pojawiła się też kolumna Playboy Puzzle Challenge z krzyżówkami, wywiad z Hugh Hefnerem,rozkładówka stulecia i wizja przyszłości wg Davida Shetta.

Huczna pięćdziesiątka

Nowy wiek nie zmienił zbytnio magazynu. Na okładkach nadal królował topless i przysłonięte ciała, a na rozkładówkach młode i piękne króliczki. Nie zmieniono stałych punktów jak: Playboy after Hours czy The Playboy Forum oraz ostatnich stron Playboy On The Scene i Potpourri. Pojawili się za to nowi autorzy opowiadań jak Terry Bisson czy Chuck Palahniuk. Coraz więcej miejsca zaczęły zajmować technologia i motoryzacja, która do tej pory gościła w magazynie ale w większości jako reklama. Znani i lubiani w wywiadach mówili o chorobach, narkotykach, alkoholizmie czy szeroko pojętej dyskryminacji. Przy tych poważnych problemach satyrycy nadal bawili innych w dziale Playboy’s Party Jokers, a projektanci doradzali w świecie mody. Organizowano konkursy, plebiscyty, wyprzedaże, tworzono rankingi. 


W 2004 roku hucznie obchodzono 50-lecie magazynu. Imprezy jubileuszowe odbyły się w Las Vegas, Los Angeles, Nowym Jorku i Moskwie. Magazyn wypuścił swoje limitowane kolekcje zaprojektowane przez największe nazwiska jak Versace. Firma kosmetyczna MAC Cosmetics wypuściła na rynek ze znakiem królika dwa produkty: krem z brokatem i pomadkę do ust. Pojawiła się też jubileuszowa deskorolka. W ramach obchodów powstał film Playboy: 50 Years of Playmates w reżyserii Scotta Allena, ze scenariuszem Nancy Goodell i Franka Martina.Ukazały się też kolekcje rocznicowe w tym:Playboy: 50 Years,The Photographs i Playboy: 50 Years, The Cartoons. 

Świąteczną okładkę magazynu przygotowali dyrektorzy artystyczni: Tom Staebler i Len Willis a w środku wszystkie działy i sekcje kręciły się wokół liczby 50.Gwiazdą tego numeru wybraną spośród 10 tysięcy kandydatek była studentka psychologii Colleen Shannon, pochodząca z Alaski. Cztery lata później, w grudniu 2008 roku Christie Hefner ogłosiła swoje odejście z firmy.

Tak jak ten kraj przyjmuje zmiany w postaci nowego przywództwa (Barack Obama został prezydentem USA), zdecydowałam, że nadszedł czas, aby wprowadzić zmiany również w moim własnym życiu – powiedziała

Jak powiedziała tak zrobiła i stery firmy w styczniu 2009 roku oddała w ręce Jerome H. Kerna ale niespełna pół roku później i on zrezygnował. Ratowania firmy podjął się Scott Flanders. 

Zanim Christie odeszła zdążyła wdrożyć swój ostatni projekt Rock The Rabbit, gdzie… 20 zespołów i gwiazd spersonalizuje koszulki w ramach agresywnego programu marketingowego.Akcja rozpoczęła się w lutym 2007 roku od fotoreportażu autorstwa Micka Rocka.Fotograf stworzył portrety Davida Bowie, Deborah Harry, Lou Reeda i Iggy Popa.Celem kampani była sprzedaż koszulek zaprojektowanych przez gwiazdy z motywami króliczych głów naśladujących zabawę, styl i dobre życie .

Mimo wielu starań załogi kondycja całego wydawnictwa nie była dobra.Playboy Enterprises stracił w pierwszym kwartale 2009 roku 13,7 milionów dolarów co stanowiło 21% całych przychodów a w samym magazynie odnotowano spadek o 16%. Zamykano kluby i niektóre działy jak sekcję DVD. Zwolniono 80 osób. Była to jednak kropla w morzu potrzeb.

Hefner... kupuje Playboya

Pierwszymi krokami jakimi wykonał Flanders było ograniczenie wydawanych numerów do 11. Ogłosił, że będzie tylko jeden wakacyjny numer lipiec/sierpień. Pół roku później podobny zabieg przeprowadzono z wydaniem zimowym styczeń/luty. W tym samym czasie sprzedano 30% akcji indyjsko-amerykańskiej firmie Rizvi Traverse. W marcu 2011 przy pomocy tej samej firmy: 

- Hugh Hefner sfinalizował przejęcie Playboy Enterprises za 207,3 miliona dolarów - donosił The Wall Street Journal. - Posiadacze Playboya sprzedali 84,4% akcji „mniejszościowych”, nie będących własnością Hefnera i innych. W styczniu Icon Acquisition zgodziło się na prywatne przyjęcie Playboya za 6,15 USD za akcję.

Nabywcą oficjalnie została firma Icon Acquisition Holdings, LP ale Playboy, po 50 latch, stał się prywatną własnością swojego założyciela. Aby to osiągnąć Hefner sprzedał swoje posiadłości,prywatne zbiory dzieł sztuki a na słynne celebryckie imprezy sprzedawał bilety (zawsze był komplet gości). 


Nie był to jednak koniec kłopotów firmy i magazynu. Duet Hefner-Flanders miał sporo pracy przed sobą.

W tym samym 2011 roku, Playboy zaistniał na forach społecznościowych. Facebook, Instagram i Twitter przyciągnął blisko 30 milionów obserwujących mimo,że na tych platformach golizna jest zabroniona.Był to swojego rodzaju sukces, który kilka lat później posłużył jako argument.

W kwietniu 2012 roku zamknięto biura Playboya w Chicago przy 680 North Lake Shore Drive. Była to trudna decyzja, bo tu wszystko się zaczęło ale nie łatwo było wygrać z ekonomią.Główna siedziba przeniesiona została do Los Angeles,do Beverly Hills (9336 i 9346 Civic Center Drive). Wiązało się to z redukcją etatów bo nie wszyscy pracownicy byli gotowi na przeprowadzkę. Nową siedzibę oficjalnie otworzono 30 kwietnia 2012 roku a z 580 osób personelu zostało 165.

Kolejnym krokiem Flandersa (wbrew zarządowi) było oddanie poszczególnych firm medialnych w leasing tym, którzy znają się na poszczególnych branżach bardziej niż pracownicy Playboy Enterprises.Ponadto firma zaczęła udzielać licencji na nazwę Playboy, wizerunek Królika, znaki towarowe i dzieła sztuki, aby wyświetlały się na szerokiej gamie produktów konsumenckich, w tym odzieży, akcesoriach, obuwiu, bieliźnie, biżuterii, zapachach i modzie domowej. Od 2013 roku licencje stanowiły 65% przychodów.Podpisano umowy z firmą kosmetyczną Coty i agencją odzieżową IMG.

Playboy jako firma zaczął wychodzić na prostą. A o Flandersie mówiono: zatoczył pełne koło Playboya, przywracając mu wytworne korzenie bez poświęcania magazynu i integralność marki.

Nadchodzi rewolucja

W czasie kiedy Flanders ratował całą firmę redaktorzy magazynu robili swoją robotę jak do tej pory. Ale i na nich przyszedł czas. Już w 2014 roku mocno ograniczono nagie zdjęcia głównie w internecie, a w lutym 2015 roku w amerykańskim wydaniu Playboya. W innych krajach nadal je drukowano. W październiku Playboy ogłosił rewolucję na swoich łamach:

• rezygnacja z pełnej czołowej nagości
• koniec sekcji rysunkowych żartów i kreskówek
• likwidacja kolumny Playboy Philosofhy
• wyeliminowanie kopii skokowej (kontynuacja artykułu na nie następujących po sobie stronach)
• okładka z minimalną nawigacją
• rezygnacja z podtytułu Rozrywka dla mężczyzn
• przygotowanie do emisji dwumiesięcznej

Hefner, który trzymał rękę na pulsie redakcji zgodził się na wycofanie golizny ale zawzięcie bronił kreskówek, bo sam często je popełniał. W końcu jednak skapitulował i w marcu 2016 roku ukazał się grzeczny numer Playboya. Zawierał Playmate of the Month ale z adnotacją dozwolone od lat 13+.Strona internetowa magazynu została także zmodyfikowana.Odważniejsze zdjęcia można było oglądać na drugiej, płatnej stronie PlayboyPlus.com.

Cały zabieg Flanders podsumował tak: Magazyn nie jest w stanie konkurować z ogólnodostępną pornografią internetową i nagością; Odbiorca jest teraz o jedno kliknięcie od każdego aktu seksualnego, jaki można sobie wyobrazić….. za darmo. A więc w tym momencie jest to po prostu passé…my szukamy faceta pracującego.


A The Guardian donosił: Witryna Playboy została już przerobiona i jest bezpieczna do czytania w pracy, co zaowocowało młodszymi czytelnikami i wzrostem ruchu w sieci. Amerykańskie wydanie Playboya nie jest już opłacalne, ale istnieje jako narzędzie marketingowe dla wydań międzynarodowych i biznesu licencyjnego Playboya, co jest opłacalne.

W tym czasie nakład magazynu sięgał 800.000 sztuk. Nagość zniknęła ale artykuły o seksie pozostały. Pojawiły się też nowe tematy jak biznes alkoholowy czy tytoniowy i problemy z tym związane czy debata o możliwości posiadania broni. Nowinką była sekcja My Way gdzie przedstawiano osoby, które zdecydowały się opuścić swoją dotychczasową pracę, karierę i poszły inna drogą. Kreskówki, które bawiły przez dekady nie zniknęły zupełnie. Stworzono nową sekcję Artist in Residence, w której co miesiąc prezentował się inny ilustrator.

Pożegnanie papierowej wersji

Styczeń 2017 przyniósł kolejne zmiany tym razem w emisji magazynu. Będzie dwumiesięcznikiem. Zaczęto także rozważać całkowitą likwidację wersji drukowanej.

Te wszystkie zmiany kultowego magazynu nie bardzo podobały się wiernym odbiorcom.Kondycję Playboya trochę podreperowano ale też ogłoszono oficjalnie,że rezygnacja z nagości była błędem.Od numeru marzec/kwiecień 2017 systematycznie wprowadzano na powrót nagie zdjęcia a także przywrócono kolumny Playboy Philosofhy i Party Jokes. Rewolucjoniści musieli ulec…. 

Scott Flanders z dniem 1 stycznia 2017 roku przyjął posadę dyrektora generalnego w eHealth Inc, firmie ubezpieczeń zdrowotnych. Jego miejsce w Playboy Enterprises zajął Ben Kohn a kiedy we wrześniu zmarł Hugh Hefner, na polu walki redakcyjnej został Cory Jones. Od tego czasu duet Kohn-Jones stawiał czoła przeciwnościom losu.

 Po śmierci seniora rodu,rodzina Hefner sprzedała swoje udziały i wycofała się z interesu ale firma działała dalej.Playboy funkcjonował na całym świecie jako marka i w tej dziedzinie wiodło mu się całkiem nieźle. Nowe produkty, nowe kontrakty. Tyko magazyn nie podołał nowym wyzwaniom. Od stycznia 2019 roku stał się kwartalnikiem o czystych okładkach tzn. zdjęcie + nagłówek, bez nawigacji, daty,ceny i bez reklam.

Rok 2020 miał tylko dwa numery Zimę i Wiosnę. Ten drugi był ostatnim wydaniem drukowanym.Playboy zakończył swój 66-letni żywot. Ostatnimi króliczkami były: ciemnoskóra piosenkarka i prawnik Ana Dias, modelki Sasha Samsonova i Graham Dunn.Wywiadu udzielił aktywista Jameela Jamil a na 20 pytań odpowiedział aktor Star Treka Patrick Stewart. Wśród pożegnalnych artykułów znalazły się komiksy i list od redakcji w którym Ben Kohn pisze tak:

Playboy to wiele rzeczy dla wielu ludzi. Magazyn dla wielu, styl życia dla wielu, marka odzieżowa, klub członkowski, a nawet, według niektórych, „skorumpowana nasza młodość”. Ale przez ostatnie 66 lat jedna rzecz pozostała niezmienna: nasze zaangażowanie na rzecz wolności wypowiedzi i łamania tabu, popadania w dyskomfort, pomagania widzom w wyrażaniu i zrozumieniu ich seksualności oraz popieranie dążenia do przyjemności dla wszystkich.

No cóż…do zobaczenia w internecie.

Kalendarium Playboya:

• 1953, październik - startuje wydawnictwo Playboy Enterprises
• 1953, grudzień - pierwszy numer Playboya
• 1960, styczeń - pierwsza oficjalna edycja konkursu Playmate of the Year
• 1960, 29 lutego - otwarcie pierwszego Klubu Playboya
• 1960, sierpień -pierwsze rysunki z seri Vargas Girl
• 1960, wrzesień - pierwsze zdjęcie kobiety toplez na okładce
• 1962, wrzesień - pierwszy z wielu Wywiadów Playboya (Playboy Interview)
• 1962, grudzień - pierwszy artykuł z serii Playboys Philosophy
• 1963 - na łamach magazynu pojawiły się ciemnoskóre modelki
• 1965 - powstała Fundacja Playboya
• 1970 - wersja Playboya dla niewidomych
• 1970, czerwiec - wojny łonowe (do 1979)
• 1971, wrzesień - pojawia się sekcja Playboy Potpourri
• 1972 - pierwsza edycja międzynarodowa magazyny( Niemcy i Włochy)
• 1972, marzec- pierwsza okładka z kompletnie nagą kobietą (rysunek)
• 1972, listopad - Playboy osiągnął nakład 7161561 egzemplarzy
• 1976, wrzesień - pojawiła się okładka typu Playboy On The Scene
• 1977, luty - wystartowała seria The Year in Sex
• 1977, lipiec - The World of Playboy, pierwsza relacja z przyjęć w prywatnej willi Hefnera
• 1978, październik - pierwszy wywiad z serii 20Qs
• 1979, styczeń - 25-lecie magazynu
• 1980, 9 grudnia - Playboy współwłaścicielem kanału telewizyjnego Escapade
• 1982, kwiecień - pojawiła się kolumna Man
• 1982,18 listopada - rusza oficjalnie The Playboy Channel
• 1983, sierpień - pierwsza w historii męskiego magazynu kolumna dla kobiet - Women
• 1987, kwiecień - pierwsza strona internetowa Playboy Online
• 1989 - pierwsze dodatki: 50 Beautiful Women i Midnight Playmates
• 1990, kwiecień - kolumna Reporter’s Notebook
• 1992, wrzesień - pierwszy odcinek przewodnika Mantrack
• 1992, październik - pierwszy odcinek serii Playboy’s History of Jazz and Rock
• 1994 - modernizacja strony internetowej i zmiana nazwy na Playboy.com
• 2004, styczeń - 50-lecie Playboya
• 1996, grudzień - ruszyła seria Playboy’s History of Sexual Revolution
• 2005, wrzesień - cyfrowa wersja magazynu
• 2007, luty - wystartował projekt Rock The Rabbit
• 2009 - tylko 11 numerów Playboya( lipiec/sierpień jako jeden numer)
• 2010 - 10 numerów (styczeń/luty,lipiec/sierpień)
• 2011 - Playboy pojawił się na forach społecznościowych
• 2012, 30 kwietnia - biura firmy przeniesiono do Los Angeles
• 2015 - ograniczenie ilości nagich zdjęć
• 2016, marzec - numer z bardzo niewielką liczbą nagich zdjęć modelek, likwidacja kilku poczytnych kolumn i kopii skokowej
• 2016, kwiecień - nowe sekcje My Way i Artist in Residence
• 2017, styczeń - magazyn jako dwumiesięcznik
• 2017, 27 września - śmierć Hugh Hefnera
• 2019, styczeń - Playboy kwartalnikiem bez reklam
• 2020, marzec - ukazał się ostatni drukowany numer Playboya

źródła:

• https://www.vintageplayboymags.co.uk/Start.htm
• https://archive.org/details/sim_playboy_1953-12_1_1/page/nundefined/mode/1up
• https://www.vintageplayboymags.co.uk/Interviews/
• https://www.nytimes.com/2017/09/28/opinion/hugh-hefner-playboy.html
• https://en.wikipedia.org/wiki/Playboy
• https://archive.org/details/pub_playboy?tab=about
• https://www.snopes.com/fact-check/stars-upon-thars/
• https://www.latimes.com/archives/la-xpm-2005-mar-13-tm-grabowski11-story.html
• https://www.politico.eu/article/the-playboy-philosophy-hugh-hefner-politics-womens-rights/
• https://archive.org/details/sim_playboy_1953-12_1_1/page/n1/mode/1up?view=theater
• https://web.archive.org/web/20110510080522/http://www.acb.org/magazine/2000/bf062000.html#bf16
• https://web.archive.org/web/20120305100713/http://www.filmjournal.com/filmjournal/content_display/reviews/specialty-releases/e3ic2e2d16144df098ad1a6f395c130a824
• https://archive.ph/DkEUD
• https://trendland.com/playboy-archives-from-1954-to-2006/
• https://www.playboy.com/custom/read
• https://archive.ph/POPzR
• https://www.encyclopedia.com/arts/educational-magazines/baber-asa-1936-2003
• https://www.nytimes.com/2018/02/27/obituaries/cynthia-heimel-irreverent-writer-about-sex-dies-at-70.html
• https://wwd.com/fashion-news/fashion-features/playboy-kicks-off-rock-the-rabbit-project-pushes-web-507965/
• https://www.openculture.com/2017/09/hugh-hefner-rip-defends-the-playboy-philosophy-to-william-f-buckley-1966.html
• https://playboystories.me/category/arthur-kretchmer/
• https://web.archive.org/web/20150924074225/http://www.playboyenterprises.com/home/content.cfm?content=t_template&packet=00017B97-9135-1C72-8FEA8304E50A010D&artTypeID=00025AAE-7EF7-1C72-8FEA8304E50A010D
• https://www.washingtonpost.com/archive/lifestyle/1983/12/04/cristie-hefner-daughter-of-the-revolution/1f8cbd84-c3a3-4e5b-a791-fdecb7953257/
• http://www.chrischopik.com/communicating-sustainability/2015/10/19/1971-playboy-tells-the-story-of-quality-of-life-and-climate-change
• https://www.upi.com/Archives/1987/04/02/Playboy-joins-computer-revolution/1116544338000/
• https://money.cnn.com/2003/10/15/news/companies/playboy_50/
• https://web.archive.org/web/20120417080403/http://www.minonline.com/news/Playboys-Move-to-Los-Angeles-Set-for-April-30_19746.html
• https://www.mensjournal.com/health-fitness/the-new-old-playboy/
• https://www.theguardian.com/media/2015/oct/13/playboy-magazine-to-stop-publishing-pictures-of-naked-women
• https://www.vox.com/2015/10/13/9523879/playboy-nudity-no
• https://www.fastcompany.com/3057521/the-playboy-revamp-continues-how-the-magazine-is-redrawing-its-cartoon-lines-too
• https://archive.ph/DkEUD
• https://www.hollywoodreporter.com/news/general-news/playboys-next-print-magazine-will-be-last-2020-1285250/