9.01.2002 Warsztat reportera

Jak zdać na dziennikarstwo. Źródła informacji dziennikarskiej

Co się zdaje na wstępnym, gdzie można studiować i na czym dziennikarstwo w ogóle polega.

Dawid Federowicz

ISBN 83-909399-3-2

Części cyklu:

IV. ŹRÓDŁA INFORMACJI DZIENNIKARSKIEJ

A więc przede wszystkim rzecznicy prasowi, kierownicy państwowych i niepaństwowych podmiotów gospodarczych. Kto może nam udzielić konkretnej informacji, dowiemy się już po pierwszym telefonie do danej jednostki. Po jakimś czasie zgromadzimy pewnie pokaźny notes z nazwiskami i „namiarami” interesujących nas teraz - bądź w przyszłości - ludzi. Początkujący dziennikarz sam musi się „dorobić” takiego notesu. Starsi koledzy mogą nam pomóc podając pierwsze numery telefonów. Nie spodziewajmy się jednak, że będą to jakieś rewelacje, w rodzaju np. prywatnych numerów telefonów. Najprawdopodobniej będą to telefony ogólnodostępne, np. do pracy. Reszty musimy dowiedzieć się sami.

Do źródeł oficjalnych dostęp mają wszyscy dziennikarze. Wystarczy następnego dnia przejrzeć konkurencyjne tytuły, by się o tym przekonać. Mają z reguły to samo, co my. O konkurencyjności naszej osoby (a co za tym idzie - tytułu, w którym pracujemy) zależy więc nie tylko pokaźny notes ze źródłami oficjalnymi, ale również adresy i numery telefonów naszych informatorów, czyli źródła nieoficjalne.

Szybko można się zorientować, że własnych informatorów dorabiamy się po latach pracy w zawodzie. Mogą to być sekretarki, sprzątaczki, szeregowi pracownicy (np. prawnicy w sądach) instytucji.

O źródła nieoficjalne trzeba dbać. Na przykład, redakcja „Super Expressu” ma specjalny fundusz dla informatorów swoich dziennikarzy. Jest to rozwiązanie, które zapewnia tej gazecie informacje „z pierwszej ręki”.

Radio Zet i „Super Express” posiadają również specjalne linie telefoniczne, gdzie mogą dzwonić słuchacze i czytelnicy, którzy byli świadkami jakiegoś niecodziennego wydarzenia. Za takie „bomby” redakcje oczywiście płacą.

Warto być ciekawym świata. Jeśli redaktor karze przynieść nam coś „z ulicy”, nie załamujmy się! Początkowo właśnie takie prace będziemy wykonywać. Czemu więc nie porozmawiać ze śmieciarzami, nie zainteresować się mieszkańcami pobliskich domów. Kto wie, a nuż coś wyskoczy: wyłączona od miesięcy woda, pękające ściany w mieszkaniach (w pobliżu jest budowa - może to jej wina?).

Jak zdać na dziennikarstwo

Dawid Federowicz

ISBN 83-909399-3-2

Części cyklu:

Udostępnij znajomym:

PRZERWA NA REKLAMĘ

Zobacz artykuły na podobny temat:

Maxa Webera teoria socjologii stosunków politycznych

Krzysztof Dowgird
Max Weber wywarł ogromny wpływ na socjologię stosunków politycznych. Wykłady Magisterskiego Zaocznego Studium Dziennikarstwa na Uniwersytecie Warszawskim.

Media online. Monitor zamiast kartki papieru

Bartłomiej Paulus
Czytelnik gazety elektronicznej jest również odbiorcą prasy w świecie rzeczywistym, dlatego zła opinia na temat wydania on-line, może zaważyć na odbiorze formy papierowej.

Apogeum telewizji

Michał Chmielewski
Prawie każdy nowy program opiera się na podglądaniu. Twórcy nie mają już ciekawszych i barwniejszych pomysłów na programy. Problemem są też telewidzowie, którzy niczego więcej nie wymagają. Smutne to.

Radio, telewizja i inne

Janusz Sejmej
Sześć lat temu trafiłem z radia do telewizji. Montażyści i operatorzy stwierdzili wtedy, że "skoro człowiek po radiu- to na pewno sobie poradzi, gdyż pięćdziesiąt procent nauki ma już za sobą." Ta połowa, to oczywiście dźwięk. Reszta, to ich zdaniem, nauka myślenia obrazem.

Komunikacja wizualna. Canva prezentuje The Visual Economy Report

Chris Hew
Coraz krótszy okres skupienia uwagi odbiorcy i szerokie rozpowszechnienie treści cyfrowych skutkują zapotrzebowaniem na materiały wizualne, których atrakcyjność umożliwi ich udostępnianie. Metody komunikacji wizualnej umożliwiają zwiększenie efektywności, poprawę współpracy oraz wsparcie autorytetu.

Społeczne i kulturowe oddziaływanie języka mediów

Magdalena Jakubowska
Pojedyncze informacje zyskują znaczenie, kiedy zostaną umieszczone w odpowiednich ramach interpretacyjnych nadających im wartość symboliczną, mityczną.

Sposoby walki z tremą

Maciej Orłoś
Do tremy można się przyzwyczaić. Można z nią żyć, można ją poskromić. Doskonały przykład, jak tego dokonać, dał Winston Churchill. W dzieciństwie i młodości był niezwykle nieśmiały, niepewny siebie, nie lubił występować publicznie. Ale przemógł tę wrodzoną nieśmiałość, pracował nad sobą i stał się znakomitym mówcą. Dziś jest często cytowany. Przeszedł do historii, podobnie jak jego wystąpienia.